black(AKB48)

Black

ปีศาจกับมนุษย์ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ จริงหรอ

“วาตานาเบะซัง คิดอะไรอยู่หรอค่ะ”ฉันสะดุ้งตื่นจากฝัน เพราะมีเสียงเรียกที่ไม่คุ้นเคยและนามสกุลที่ไม่ได้ยินมานาน เพราะฉันมีชื่อเล่นล่ะนะถึงไม่ค่อยได้ยิน

“เรนะจัง ฉันบอกแล้วไงว่าให้เรียกชื่อ”
“ทำไงได้ล่ะ วะเอ้ยมิยูกิซัง ฉันยังไม่ชิน”ไม่แปลกที่จะไม่ชินเพราะเรากับเรนะเพิ่งมารู้จักกันแค่สามเดือน แถมเพราะงานเรายุ่งทั้งคู่เลยไม่มีเวลามาเจอกันหรือคุยเล่นเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปแต่โชคดีที่มีตอนกลางคืน เราเลยมีเวลาคุยกันมากขึ้น

“จ๊ะๆพยายามเข้านะ เรนะจังฉันไปนอนก่อนล่ะ”ฉันเดินออกมาจากเรนะจัง ไม่ใช้ว่าไม่อยากคุยต่อนะแต่เพราะตอนกลางคืนฉันต้องใช้พลังงานเยอะ และเมื่อคืนฉันก็ใช้พลังงานไปอยากสูญเปล่า เพราะยัยนั้นแท่ๆฉันเลยไม่ได้เลือดสักหยด แกนะแกถ้าเจอเมื่อไร แม่จะดูดเลือดให้หมดตัวเลย

“มิยูกิซัง วันนี้มีคนเอาจดหมายมาให้ด้วยละ จาก เอ๊ะไม่มีชื่อคนส่ง สงสัยเป็นจดหมายรักแน่ๆเลย”เรนะจังก็พูดไป....ฉันคนนี้ไม่สนเรื่องความรักหรอนะ เพราะการที่เราอายุยืนกว่าคนปกตินะ เวลามีความรักมันจะเจ็บกว่าคนปกติสามหรือสีเท่าเลยละนะ เพราะฉนั้นมนุษย์แบบฉันเลยเลือกที่จะไม่มีความรัก

.

.

.

.

.

เพราะความรัก

มันเจ็บปวด

สำหรับฉัน