คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: 2 :: 100%
:: 2 ::
คังยูหันหน้ามามองเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ก่อนจะถอนหายใจสองหน ตอนนี้ในหัวของเขาเหมือนแยกไปสองทางว่าจะให้เดินไปทางไหน ซึ่งทางแรกเป็นจูงเด็กน้อยตัวนี้ไปหาพ่อตัวเองแล้วยอมรับชะตากรรมของตัวเองซะ แล้วอีกทางคือทิ้งเด็กน้อยคนนี้ไว้ที่ห้องครัวแล้วเข้าไปหลับต่อจะได้ตื่นๆแล้วพบกลับความเป็นจริงสักที……ความจริงที่ตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาโดยที่ครอบครัวของเขายังปกติ…..ยังไม่ไปไหน…
สติสตังของเขาเหือดหายไปเมื่อมีหยดน้ำใสๆไหลอาบแก้ม ภาพของเด็กน้อยตรงหน้าพร่าเลือน เด็กน้อยใช้มือข้างหนึ่งจับมือของคังยูแน่น มือเล็กอีกข้างพยายามเอื้อมมือไปเช็คน้ำตาของคนที่ตัวสูงกว่า แต่ก็เอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง เด็กน้อยเลยใช้วิธีดึงแขนของพี่ร่างสูงมาชิดกับเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ปีนขึ้นเก้าอี้แล้วเอื้อมนิ้วป้อมไปเช็ดคราบน้ำตาของร่างสูง จงแดพยายามฉีกยิ้มให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้…
คังยูพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา มือหนาเอื้อมมารวบจับมือเล็กของคนตรงหน้าเอาไว้ พยายามทำตัวให้ไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ พลางบอกกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเคลือ
“ฮยอง….เหนื่อย…จังครับ….”
“ฮยอง ไม่ต้องเหนื่อยหน่าจงแดอยู่นี่ไง นี่ๆ ๆ “ เด็กน้อยจับมือคังยูแน่น ปากบางพยายามสั่นหาคำปลอบที่สมองของเด็กน้อยจะคิดได้
“เหนื่อยจังเลย….” คังยูพูดเสียงแผ่วเบาพร้อมกับหลับตาลง….อยากให้ภาพตรงหน้าเป็นแค่ความฝัน….อยากให้เป็นแค่ความฝัน….อยากให้เป็นอย่างนั้น….ขอให้มันเป็นจริงด้วยเถอะ คังยูลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาเห็นภาพเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในตากลมโตมีน้ำใสๆคลออยู่เต็มตา แล้วหลังจากนั้นสติของคังยูก็ดับวูบลงพร้อมกับมือเล็กปริศนาข้างหนึ่งเอื้อมมาแตะที่ใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา….
25%
เมื่อเด็กน้อยเห็นร่างสูงตรงหน้าสลบไปด้วยใบหน้าที่อ่อนเพลีย จงแดก็แหกปากร้องไห้ดังลั่น มือเล็กก็รีบยึดหัวของร่างสูงไว้ สร้างความตื่นตระหนกให้ผู้ที่อยู่ในบ้าน ทุกคนรีบย่างก้าวลงมาดูสถานการณ์ ก็พบกับจงแดร้องไห้แหกปากดังลั่นกับเด็กเปรตชิงช้านอนสลบเหมือดอยู่เก้าอี้ไม้
“ป๊าม๊า ช่วยจงแดหิ้ว(?)ฮยองหน่อยดิ T3T” ปากบางรีบออกคำสั่งกึ่งขอร้อง อี้ฟานที่เห็นถ้าไม่ดีเลยรีบเข้าไปช่วยประคองแถมคุณลูกหิ้วตรงไหนไม่หิ้วดันไปหิ้วหัวชาวบ้าน ดีไม่ดีมันจะตายเพราะคุณลูกนี่แหละครับ =_=” เมื่อเสร็จภารกิจพิชิตเสาชิงชา(?)ไปหนึ่งภารกิจแล้วอี้ฟานก็หอบเด็กชายร่างสูงมาไว้ที่เตียงซึ่งเป็นห้องที่คังยูตื่นขึ้นมาเจอ
"ป๊าฮยองเก๊าเป็นไรอ่ะ T3T" เด็กน้อยหันไปถามผู้เป็นพ่ออย่างรู้ใคร่ในภาษาเด็กไร้เดียงสา ตาแป๋วก็จ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างกดดัน จนอี้ฟานทนไม่ไหวลุกออกไปจากห้อง แต่ก่อนที่ขายาวจะก้าวไปถึงประตูไม้ลายสวย ปากหนาก็เอ่ยบอกลูกชายผู้เป็นที่รัก
"ถ้าฮยองเค้าตื่นแล้วมาเรียกป๊าด้วย" ว่าเสร็จก็เดินมาดเท่ไปยังห้องทำงานของตัวเองที่อยู่ชั้นล่าง
3 ชั่วโมงผ่านไป
คังยูลืมตาขึ้นมาจากห้วงนิทราที่มืดมนดุจราตรี ตาเรียวหันไปมองนาฬิกาปัดเรือนสวยซึ่งบอกเวลาบ่ายโมงครึ่ง ตาเรียวหันมามองที่เตียงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามีคนอยู่ด้วย เห็นจงแดนั่งหลับอยู่ที่ข้างเตียง ร่างสูงขยับตัวให้ตั้งตรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้สบายตัวขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่อี้ฟานเดินเข้ามาในห้องเด็กชายสบตากับอี้ฟานเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเด็กน้อยตัวเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างเตียง....เหมือนรอคอยให้เขาตื่นขึ้นมา
40%
คุณพ่อยีราฟ VS เด็กชายชิงช้า
"ตื่นแล้วงั้นสิ"
'ไม่ตื่นก็ไม่มานั่งหัวโด่ฟังคำถามลุงอยู่นี่หรอกครับ' คังยูเถียงอยู่ในใจแต่สีหน้าแสดงออกมาชัดเจนว่าคำตอบคืออะไร
"ฉันรู้ว่านายไม่ค่อยชอบฉัน"
"คุณก็รู้" คังยูตอบไปหน้าตาย
"แต่มันเป็นเหตุจำเป็น" อี้ฟานพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"จำเป็นอะไร"
"นายรู้ใช่มั้ยว่าพ่อนายมีศัตรู"
"ผมรู้อยู่แค่บางส่วน มันเกี่ยวกับเรื่องหนี้สิน" คังยูตอบไปตามความจริงเพราะเมื่อวันมะรืนก่อนเขาได้ยินพ่อคุยกับแม่เรื่องธุรกิจการค้าของท่านจนถึงต้องเสียน้ำตา ภาพๆนั้นยังติดตาเขาจนถึงวันนี้....
"แต่ก็ถือว่านายรู้"
"ก็ทำนองนั้น"
"แล้วนายรู้มั้ยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นฝีมือของใคร"
"คุณรู้"
"แน่นอน :)" อี้ฟานแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
"......" คังยูมองหน้าอี้ฟานด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ปากหนาเม้มเป็นเส้นตรงอย่างใคร่คิด
"เอางี้ ฉันจะบอกให้ไอ้คนที่ไปทำลายชีวิตของนายคือใครแล้วถ้านายยอมร่วมมือกับฉันทั้งเรื่องหนี้สินแล้วความเสียหายของชีวิตนายทั้งหมดฉันจะเป็นคนรักษาให้เอง...แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่ง :)" อี้ฟานพูดเนิบๆราวกับมันต้องจำเข้าไปในหัวสมองส่วนลึกของคังยู
"อะไร"
"มาเป็นพ่อบ้านของจงแด :)" คังยูรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อได้ยินข้อแลกเปลี่ยนของอี้ฟาน หางตาเรียวหันเหลือบไปมองหน้าเด็กน้อยตัวเล็ก ก่อนจะตวัดไปมองคนที่อายุมากกว่า
"แล้วผมจะไว้ใจคุณได้ไง"
"ถ้านายยอมร่วมมือ ฉันจะให้นายได้อยู่ฟรีกินฟรีเหมือนลูกคุณหนู :)" อี้ฟานไม่ตอบคำถามของเด็กชายแต่กับหว่านล้อมให้เด็กชายร่วมมือกับตนเองเสียทีเพราะถ้าไอ้เด็กนี้ยอมร่วมมือมันจะกลายเป็นทฤษฎีที่เรียกว่า ภาวะได้ประโยชน์ร่วมกัน
"แล้วผมจะต้องทำยังไงก่อน"
"....อย่างแรกนายต้องเปลี่ยนชื่อเป็น 'ปาร์ค ชานยอล'"
TBC.
V.1 : ไรท์ไม่ได้มาอัพเลยอ่ะ กี่วันแล้วเนี่ย T^T#นับนิ้ว ไรท์มัวแต่ไปดูพี่เค้าแคสเกมอ่ะ #ลืมไปเลยเนี่ย #เค้าขอโทษ #เสพติดเสียงกรี๊ดพี่เค้า -.,-" ยังไงๆเดี๋ยวไรท์จะพยายามแต่งต่อให้เน้อ มาอ่านด้วยเนอะ !!! #ตอนนี้อาจมึนถึงมึนมากเพราะไรท์มึน =_="
V.2 : คืออยากจะเปลี่ยนชื่อจากโดเป็นดองเพราะว่าไรท์ดองยาดองนะจ๊ะ #เข้าใจตรงกันนะ #ผิด ไรท์มาอัพแล้วจ๊ะ =_=" ถึงจะไม่ได้ยาวเป็นเดือนเป็นปีแต่ก็ดองล่ะจ๊ะ =_=" ไรท์อัพแค่เนี่ยพอใจมั้ยอ่ะ(ไม่พอใจเชิญกระทืบจ๊ะไรท์เตรียมโล่ไว้แล้ว) ไรท์มาแค่นี้แหละ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^-^V
ถึงอัพไม่ครบแต่ขอเรียกร้องไว้ก่อน =.,=
#เฮ้ย! นี่มันรองเท้าอิเน่นี่หว่าบินมาจากไหนอ่ะ
ความคิดเห็น