คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
หันซ้าย...เขาเป็นอะไรกันว่ะ มองมาทองผมแล้วยิ้มเขินๆ ก็เข้าใจนะ...ว่าผมมันหล่อ 555
หันขวา...แหนะ! ฝั่งนี้ก็มองกันไม่เลิก ฮั่นแน่ๆ หน้าแดงด้วย สงสัยคงจะตกหลุมรักผมแล้วสินะ ฮุฮุ
หันหน้า...ว้าวๆ ๆ นี่ขนาดขชี้มาทางผมแล้วหันไปกรี๊ดเลยหรอนั่น ผมนี่เจ๋งจริงๆ โฮะ ๆๆ
พอผมหันหลังไป...เท่านั้นแหละครับ
เพล้ง!!~ คุณได้ยินเสียงอะไรแตกมั้ย ไม่ต้องตกใจ...นั้น ‘หน้า’ ผมเอง
ผมรู้แล้วหละทำไมคนนั้นคนนี้ถึงดูอาการแปลกๆ แล้วมองมาทางผม ไม่ใช่สิ...มองไปทาง‘กลุ่มคน’ที่ผมยืนขวางอยู่ต่างหากหละ
‘ตึกตัก ตึกตัก’ อ่ะ! เสียงไรว่ะ ทำไมเหมือนมันดังมาจากในอกผมก็ไม่รู้
“ไอ่เปปทีน!!~ เป็นอะไรว่ะมึง ยืนเอ๋ออยู่ได้” แล้วเสียงของ ‘ไผ่’ หรือ ‘กอไผ่’ ก็เรียกสติผมกลับมา
“หะ ห๊ะ!? มีไรครับไอ่คุณไผ่”
“ป่าว ไม่มีไร แค่เห็นมึงยืนเอ๋อ มองตามพี่จีเขา กูก็เลยสงสัย” พี่จี...??
“ใครว่ะ พี่จี??” ไม่รอให้สงสัยนาน ผมก็ถามมันออกไปทันที
“เอ้า!~ ก็พี่จีเนียส คนที่มึงมองตามซะนานสองนานไง” อ๋อ! ผู้ชายหล่อๆคนเมื่อกี้นี่เอง ‘จีเนียส’ ชื่อน่ารักดีว่ะ
“คะ ใคร!? ใครมอง กูไม่ได้มองซะหน่อย” จริงๆนะ ผมไม่ได้มองพี่เขานะครับ แค่เห็นหล่อดีก็เลยดูตามเขาไปเท่านั้นเอ๊ง~
“หรอ อ อ~ ครับ” ไอ่ไผ่มันลากเสียงซะยาว คิดว่าผมไม่รู้หรอว่ามันจะล้อเลียนผม ชิชะ เดี๋ยวเหอะไอ่เพื่อนไผ่
“เออดิ! แล้วนี่จะยืนโม้อีกนานมั้ย เดี๋ยวก็ไปสายหรอ เขาว่าพี่คณะเรายิ่งโหด แล้วก็ดุมากด้วย” ผมพูดหลังจากได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของพี่คณะผม มามากพอสมควร ยิ่งมันนี้เป็นวันรับน้องของคณะผมด้วยแล้ว หากไปสาย อย่าให้คิดเลยครับว่าจะโดนอะไรบ้าง ==;;
“เออว่ะ! กูลืมไปเลย!~” ว่าแล้วพวกผมก็รีบวิ่งไปที่คณะสถาปัตย์ฯ ที่พวกผมอยู่ทันที
สาธุ!~ ขอให้ทันทีเหอะ
ว่าแต่พีจีเนียสเป็นใครว่าทำไมไอ่ไผ่ถึงรู้จักได้ สงสัยผมต้องหาเวลาไปถามมันดูแล้วหละ
.......................................................................
“น้องสองคนมาสาย 10 วินะคะ ดังนั้นต้องโดนลงโทษ” เหมือนคำขอของผมจะไม่เป็นจริงซะแล้วสิ พระเจ้าช่างใจร้าย ฮือๆ~(คร่ำครวญ)
“มึงอ่ะ มัวแต่ยืนเอ๋ออยู่ได้ เห็นม่ะ มาช้าเลย” ได้ที ไอ่ไผ่ก็เอาใหญ่เลยนะครับ แหมะ!~ มันน่านัก
“มึงไม่เรียกกูให้เร็วๆเอง กูไม่ผิดเว้ย” มาซิครับ ผมไอ่เปปทีน ไม่ยอมแพ้หรอก 555
“เดี๋ยวมึงจะโดน... พี่จีอยู่นั้น อย่าเผลอมองเค้าจนเอ๋อแดกละมึง หึ” ห๊ะ! ใครจะสนใจว่ะ กูไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย ว่าแต่ทำไมผมต้องรับหันไปมองตามมันด้วยหละเนี๊ย
ผมคิดไปเองรึว่า ว่าพี่เขาก็มองมาทางผมเหมือนกัน...
“ก่อนอื่น พี่ขอให้น้องทั้งสองคนแนะนำตัวเอง พร้อมบอกสโลแกนประจำตัวค่ะ” แล้วพี่แก้ว(ดูจากป้ายชื่อ) พี่ผู้หญิงที่สั่งจะลงโทษพวกผมเมื่อกี้ก็พูดขึ้น
“ผม กอไผ่ ผู้มีใจให้ทุกคนคร๊าบ บ” พอไอ่ไผ่พูดจบ ต่างก็มีเสียงกลองขึ้นพร้อมกับเสียงแซว ประกอบเป็นซาวเอฟเฟค
“ผม เปปทีน บริโภคความหล่อทุกวันคร๊าบ บ” เป็นไงหล่อมุขผม ผมไม่ได้หลงตัวเองเลยนะ ฮ่าๆ ๆ
“ขอบคุณค่ะ คราวนี้เรามาดูบทลงโทษกันดีกว่า ว่าทั้งคู่จะต้องทำอะไร” พูดจบ พี่แก้วก็ล้วงมือเข้าไปหยิบสลากในกล่อง
ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงชอบกล...
“หึๆ ได้บทลงโทษก็คือ...” ตึง ตึง ตึง เสียงกลองดังขึ้น พร้อมกับทุกคนที่ลุ้นตัวโก่ง ว่าพวกผมจะได้ทำอะไร
“ให้น้องทั้งสอง paint รูปบนตัวของกันและกันค่ะ!~ ” เฮ้!~ ใครเฮ้ว่ะ ผมนี่อยากจะเอาหน้ามุดดิน ใช่ว่าผมจะไม่เคยถอดเสื้อกลางที่สาธารณะนะ แล้วจะให้ผมทอดเสื้อแล้วให้ไอ่ไผ่มาเขียนอะไรก็ไม่รู้บนตัวผม ต่อหน้าคนอื่นๆนี่ผมก็อายเป็นนะครับ แม้ว่าผมจะต้องทำให้มันเหมือนกันก็เถอะ
“เปป มึงถอดก่อนเลย” เหมือนมึงก็อายเหมือนกันนะเนี๊ย
“ไม่เอาดิ ถอดพร้อมกันเลย” ผมยื่นข้อเสนอครับ
“งั้นกู paint ก่อน” มันต่อรอง
“ไม่เว้ย เป่ายิ้งฉุบกัน” และผมก็ยื่นข้อเสนออีกครั้ง
แล้วผมก็เป่าแพ้ครับ บ อะไรจะซวยขนาดนั้น
“555 ไม่ต้องห่วงนะมึง กูจะวาดให้งามๆเลย” ไอ่ไผ่มันเป็นคนวาดรูปสวยนะ แต่ตอนนี้ผมชักไม่ไว้ใจมันแล้วสิ
“มึงวาดแบบไหนมา กูย้อน 10 เท่าอ่ะ!”
แล้วบทลงโทษกับ กับกิจกรรมรับน้องก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนถึงเย็น...
.......................................................................
และแล้วก็ถึงเวลาจับสายรหัสครับ
โดยเราจับได้รหัสอะไร เราต้องไปตามหาพี่คนนั้น แล้วถามทั้งชื่อ สกุล เบอร์โทร บลาๆ เอาเป็นว่าถามจนรู้ไส้รู้พุงให้หมดเลยอ่ะ และที่สำคัญต้องเอาลายเซ็นของพี่มันมาให้ได้ วะฮ่าๆ ๆ
และรหัสที่ผมได้ก็ คือ...‘G32’
“น้องๆค่ะ ก่อนที่เราจะไปตามหาสายรหัสของเรานั้น เราต้องจับสลากก่อนนะ ว่าเราจะได้ทำอะไร เพื่อที่จะได้ลายเซ็นของพี่รหัสเรามา” แล้วพี่แก้ว สาวสวยคนเดิมก็พูดขึ้น
พวกผมเดินต่อแถวไปจับสลากทีละคน ทีละคน จนถึงคิวของผม...
สาธุ!~ ขอให้ได้อันดีๆด้วยเถอะ เพี้ยง!~
หมับ! ผมหยิบออกมาได้แล้ว ลุ้นว่ะ!~ ผมค่อยแง้มดูว่าข้างในนั้นเขียนว่าอะไร...
“เอี้ย!~ นี่กูต้องทำจนกว่าพี่เขาจะอิ่มเลยใช่มั้ยว่ะเนี๊ย” นี่ไม่ใช่เสียงของผมครับ แต่เป็นเสียงของไอ่ไผ่ มันได้อะไรว่า ชักอยากรู้
“มึงได้ไรว่ะ” ไม่รอให้สงสัยนาน ผมก็ถามมันออกไปทันที
“ได้เลี้ยงพี่เขาอ่ะดิ เป๋ากูแฟบแน่” 555 สมน้ำหน้ามันครับ
“สม! แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง สาวๆเค้าไม่อยากอ้วนกันหรอก” ยิ่งดึกอย่างงี้แล้ว ไม่มีสาวไหนกล้าหาไรกินหรอกครับ
“ผู้หญิงก็ดีดิ แต่กูกลัวว่าจะเป็นผู้ชาย... ว่าแต่มึงได้ไรว่ะ” นั่นสิ!~ เมื่อกี้มั่วแต่สนใจเสียงไอ่ไผ่ เลยลืมเปิดดู
ฉึก! พอผมเปิดสลากแค่นั้นแหละ เหมือนมีหอกพุ่งมาปักหัวผมเลย
‘ยั่ว’ คำๆเดียว แต่ช่างเป็นคำที่น่ากลัวหลายแสน
“มึงได้ไรว่ะ” ลืมไปว่าไอ่ไผ่อยู่นี่ ผมจะให้มันรู้ไม่ได้ ไม่งั้นมันล้อตายเลย
“มึงอย่ารู้เลย กูไปหละ บาย” แล้วผมก็ใส่เกียร์หมาวิ่งออกมาทันทีเลยครับ
ไม่ว่าพี่รหัสผมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...ณ วินาทีนี้ ว่าสิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้ มันไม่ใช่ตัวจริงของผมเล้ยย ~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...(Complete).
ความคิดเห็น