โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 คำสัญญาท่ามกลางความมืด

วันที่19

วันนี้เป็นวันหยุด…. แต่ตั้งแต่ที่ถูกขังในความมืดตอนนั้น ฉันก็นอนหลับอย่างปกติไม่ได้อีกเลย… ฉันต้องเปิดไฟนอนทุกครั้งอย่างกับเด็กๆ

แถมยังต้องปิดหน้าต่างให้มิดชิดตลอด ไม่รู้ทำไม.. ฉันรู้สึกว่านอกหน้าต่างนั้นมีคนจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา... ถ้าไม่ปิดให้มิดชิด ฉันคงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนแน่... 

ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย.… ฉันต้องรู้สึกทรมานแบบนี้ไปถึงเมื้อไหร่กัน…

วันที่22 

ช่วงเช้าที่โรงเรียนในขณะที่กำลังจะกลับห้องหลังจากเข้าห้องน้ำ…

“เหนื่อยจังเลย…”

ทั้งกายและจิตใจมันเหนื่อยล้าไปหมด… ในทุกๆวันที่มาเรียน ดาวมักจะทำร้ายฉันด้วยสารพัดวิธีต่างๆเพื่อให้ฉันรู้สึกเจ็บที่สุด… และเพราะแผดที่เธอทำกับฉันมันสะดุดตามาก ฉันจึงจำเป็นต้องใส่เสื้อกันหนาวคลุมฮู้ดเพื่อปกปิดแผดทั้งหมด… ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ… ทำไมเธอถึงต้องทำอย่างนั้น.. เธอมีปมหรอ..? หรือสภาพแวดล้อมส่งเสริมกันแน่…?

ปึ้ก!

“โอ๊ย…”

เพราะฉันมัวแต่คิดโดยไม่ทันมอง ทำให้ฉันชนกับคนอื่นอย่างไม่ทันตั้งตัวจนล้มลงกับพื้นในทันที

“เป็นอะไรไหม!? ขอโทษนะ… ครูไม่ทันมอง…”

“ไม่หรอกค่ะ… หนูเองก็… อะ!? ครูเฌอ?”

“อะ! ฟ้าเองหรอ?”

ครูเฌอคือครูผู้ฝึกสอนหญิงประจำวิชาประวัติศาสตร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในวิชาโปรดของฉัน คงเพราะครูเฌอเป็นครูคนหนึ่งที่ฉันสนิทมากที่สุดล่ะมั้ง.. ครูเฌอมีนิสัยคล้ายๆกับฉัน เราเลยค่อนข้างเข้ากันได้ในระดับหนึ่ง… แต่เพราะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ทำให้ฉันขาดเรียนในช่วงบ่ายไปหลายครั้ง… รวมถึงวิชาของครูเฌอก็ด้วย….

“ฟ้าเจ็บตรงไหนมั้ย…? ให้ครูช่วยหรือเปล่า..?”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ… หนูลุกไว้อยู่ค่ะ”

หลังจากนั้นฉันก็ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก… ถึงจะพยายามลุกให้ดูปกติที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่ไหว…

“นะ หนูไปก่อนนะคะ….”

พอรู้ตัวแบบนั้น ฉันจึงคิดจะหนีออกไปจากตรงนั้นในทันที…

“เดียวก่อนฟ้า…”

“อะ อะไรหรอคะ..?”

“แผลฟกซ้ำที่หน้านั้น… ไปโดยอะไรมาน่ะ…?”

“คะ….?”

ในจังหวะที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ครูเฌอก็รีบวิ่งมาจับตัวฉันไว้ในทันที

“หรือว่านี้เป็นเหตุผลที่หายไปตอนคาบบ่าย…? นึกอยู่แล้วเชียว..! ฟ้าไม่มีทางโดดเรียนแน่ๆ”

“ผะ แผลนี้มัน…”

“ฟ้า ใครเป็นคนทำร้ายเธองั้นหรอ…? พอจะบอกครูได้หรือเปล่า?”

“มะ มัน…”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันกับรู้สึกว่า"ห้ามบอกเรื่องที่ฉันถูกดาวทำร้ายอย่างเด็ดขาด" พอรู้สึกแบบนั้นฉันจึงพยายามเลี่ยงที่จะบอกตรงๆ

“มันเป็นแค่อุบัติเหตุน่ะค่ะ… ฉะ ฉันไม่ได้ถูกทำร้ายอะไรหรอค่ะ….”

“…… ฟ้า… เคยมีคนบอกหรือเปล่าว่าเธอโกหกไม่เก่งเลยน่ะ?”

“มะ มันเป็นเรื่องจริงนะคะ….”

“ฟ้า….”

ปุ...

“….!”

ในขณะที่ฉันพยายามฝืดโกหกครูเฌออยู่นั้น ครูเฌอก็ได้กุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้อย่างอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบประโลมฉันผ่านมือคู่นั้น..

“ฟ้า… ไม่ต้องห่วง… ไม่ว่าสิ่งที่ฟ้าเจอจะเลวร้ายแค่ไหน แต่ครูขอสัญญาว่าครูจะช่วยฟ้าจนถึงที่สุดแน่นอน!”

ในขณะที่พูดครูเฌอก็ยิ้มไปด้วย… รอยยิ้มของครูเฌอก็ได้ทำให้ฉันลังเลว่าจะบอกดีหรือไม่ในทันที..

“เพราะงั้น…. บอกครูมาเถอะ… เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?”

“ .  .  .  .  . ”

เป็นเพราะความอบอุ่นจากมือคู่นั้นและคำพูดของครูเฌอทำให้ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับครูเฌอฟัง… ตั้งแต่จุดเริ่มจนถึงปัจจุบัน… หลังจากครูเฌอได้รับฟังสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างและคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด

ไม่นานหลังจากนั้น ครูเฌอแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเศร้าใจ พร้อมกับหันมามองฉันด้วยความกังวล

“ฟ้า… ครูขอโทษจริงๆนะ… ที่พึ่งมาสังเกตเห็นเอาป่านนี้… ถ้าครูสังเกตให้เร็วกว่านี้… คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้..”

“มะ ไม่หรอกค่ะ…”

“เดียวครูจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับผ.อให้นะ ต่อให้จะเป็นพ่อลูกกันยังไงก็ไม่มีทางที่จะมองข้ามเรื่องนี้แน่! ถ้าเรื่องนี้จบลงเมื่อไหร่ครูสัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงไอติมนะ โอเคไหม?”

ครูเฌอได้แสดงสีหน้ายิ้มแย้มออกมาปลอบใจฉันทั้งยังบอกกับฉันอีกว่าจะช่วยฉันไปคุยกับผ.อให้… ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าจะขอบคุณครูเฌอยังไงดี… ฉันจะได้เรียนอย่างปกติแล้วหรอ? ฉันจะได้ไม่ต้องอึดอัดกับคนในห้องแล้วใช่ไหม?

ฉันอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงชีวิตปกติที่จะได้กลับมา….

แต่มันจะง่ายอย่างนั้นจริงๆน่ะหรอ…