โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ฝันร้ายในโรงเรียน

วันที่15

“ทำไมถึง… เป็นแบบนี้ล่ะ….?”

ทันทีที่ฉันมาถึงที่ห้อง… ที่โต๊ะและเก้าอี้ของฉันก็เต็มไปด้วยเศษมีดคัตเตอร์ปังอยู่เต็มไปหมด…

“ใครเป็นคนทำกัน…?”

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงคำพูดของผู้หญิงคนนั้น…

“กูล่ะอยากรู้จริงๆว่าน้ำหน้าอย่างมึงจะทนได้สักเท่าไรกันเชียว เดียวพรุ่งนี้จะได้รู้กัน…”

ต้องเป็นฝีมือเธอแน่ๆ ฉันคิดแบบนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้…

กึก… กึก… กึก… ฉึบ

“โอ๊ย….!”

ฉันจึงเลือกที่จะดึงมันออกทีละอัน… ฉันเข้าใจว่ามันเป็นการตัดสินใจที่โง่มากที่จะดึงเศษมีดคัตเตอร์ด้วยมือเปล่า… แต่ในสถานการณ์แบบนี้ที่ฉันคิดออกก็มีแค่นี้… ถ้าฉันไม่ทำ ฉันคงได้มีปัญหาในคาบเรียนแรกแน่

เวลา 8:30 ช่วงเวลาเช็กชื่อ

“ปภัสรา”

“มาค่ะ”

“อัณณพ”

“มาคับ…”

“พรรัตน์”

“มาค่ะ…”

“ปิยาพร”

“มะ มาค่ะ….”

“หืม? ปิยาพร! ยกมือด้วยสิ! เธอตัวเตี้ยน่ะ ครูมองไม่เห็น”

“คะ ค่ะ… หนูขอโทษค่ะ…”

ฉันก็อยากยกมือขึ้น… แต่… เลือดยังไม่หยุดไหลเลย… มือของฉันในตอนนี้มีแต่แผลเต็มไป… และฉันต้องพยายามห้ามเลือดก่อนที่คาบ2จะมาถึง….

เวลา 12:00 ช่วงพักเที่ยง

ในขณะที่ฉันจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร จู่ๆก็ถูกคนกลุ่มนึงรุมล้อมเข้ามาหา…

“อะ… อะไรน่ะ…”

ทันใดนั้นฉันก็ถูกจับตัวไปที่ห้องน้ำหญิงที่ไม่ใช้แล้วของโรงเรียน แล้วมาพบกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง…

“จับมันมามัดกับเก้าอี้ซะ”

ทันทีที่ได้พบ เธอก็สั่งให้คนที่พาฉันมามัดตัวฉันทันที…

พวกเขาบังคับฉันนั่งก่อนจะมัดด้วยเชือกฟากพันกันหลายๆครั้งที่แขนและขาจนแน่นไปหมด…

“คิดจะทำอะไรน่ะ… ทำไมถึงพาฉันมาที่นี้…”

“ .  .  .  . ”

เธอไม่พูดอะไรและไปหยิบเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงกันข้ามกับฉันพร้อมกับถือไม้เรียวไว้ในมือ… ก่อนจะพูดออกมา…

“จะรู้ไปทำไมล่ะ ไอ้ลูกกะหรี่”

. . . . . . . .

เธอพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มเยาะเย้ย…. ทำให้ในความคิดฉันมีแต่คำถามเต็มไปหมด “ทำไม?” “เกี่ยวอะไร?” ไม่นานความสงสัยก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธจนแทบจะระเบิด…

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ….?”

“เพราะมึงมันลูกกะหรี่ไง ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? แม่มึงเป็นโสเภณีและพ่อมึงก็มาใช้บริการจากนั้นก็เกิดมาเป็น…”

“อย่ามาพูดจาเสียๆหายๆกับพ่อแม่ฉันนะ!!!”

ด้วยความโกรธฉันได้ตะโกนใส่อย่างไม่ลังเล… ฉันไม่ยอมให้ใครมาพูดจาว่าร้ายพ่อแม่ฉันเด็ดขาด… ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น… ฉันรอดมาได้ก็เพราะพวกท่านเลยน่ะ….

“มึงกล้าดียังไงมาพูดขัดกู?”

“หืม….?”

จู่ๆสีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งที่เมื้อกี้ยังยิ้มเยาะเย้ยฉันอยู่เลย… แต่ตอนนี้เธอกับโกรธขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล มือของเธอกำไม้เรียวไว้แน่นราวกับพร้อมฟาดได้ทุกเมื่อ… 

“เป็นแค่ลูกกะหรี่แท้ๆ… อย่ามาขัดคนเค้าจะพูดสิว่ะ!”

“ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่----”

“หุบปาก!!”

ฟึบ ผลัวะ!

เธอได้ใช้ไม้เรียวที่กำมาตลอดฟาดไปแก้มขวาของฉันเต็มแรง และด้วยความแรงของไม้เรียวทำให้แก้มของฉันเลือดออกเป็นหยดๆ…

“อ๊า… อ๊าาา…..”

มันเกิดขึ้นไวมากจนฉันร้องไม่ออก…. ผิวหน้าที่แสบร้อนเจ็บปวดจนน้ำตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว… 

“มึงไม่มีสิทธิ์อะไรมาเถียงกูทั้งนั้น… กูบอกว่ามึงมันลูกกะหรี่มึงก็ต้องตอบว่าใช่ มึงเข้าใจไหม?!”

“ไม่…”

ฟึบ ผลัวะ!

“อั่ก…!”

เธอฟาดไปที่แผลเดิมจนความเจ็บปวดมันเพิ่มมากกว่าเดิม…

“กูบอกว่ามึงไม่มีสิทธิ์เถียงกูไง!! จำใส่สมองหน่อยสิว่ะ! มึงมันลูกกะหรี่ใช่ไหม?!”

“ไม่…!”

ฟึบ ผลัวะ!!

“มึงมันลูกกะหรี่ใช่ไหม?!”

“ไม่…!!”

ฟึบ ผลัวะ!!

“กูถามว่าใช่ไหม!?”

“ไม่!!”

เราเถียงกันไปกันมาจนจะเกินเวลาเที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเธอยอมแพ้หรือหิวข้าวกันแน่ เธอถึงยอมปล่อยไม้และเดินจากไป แต่ก่อนที่เธอจะจากไป…

“ครั้งนี้จะยอมมึงก็ได้… แต่ครั้งหน้ามึงไม่รอดแน่!!”

ปัง!

เธอปิดประตูไปแล้ว… หมายความว่าฉันชนะสินะ….

“แค่ก! แค่ก…! ฮึบ…! ฮั่ก..! ฮึบ… ฮั่ก…”

แต่ว่า…

“ฮึบ… ฮั่ก… ฮึบ… ฮั่ก…”

เหนื่อยจังเลย… แถมเจ็บไปทั้งตัวอีกต่างหาก… จะหายใจก็ติดขัด… จะลุกก็เหนื่อยเกินไป… แถมยังมีเชือกฟากพันแขนกับขาอีก… ท้องของฉันตอนนี้ก็โครกๆไม่หยุด… ไม่มีแรงเลย…. ไม่น่ะ… เดียวสิ… อย่าหลับน่ะ… ฉันยังมีคาบเรียน….

ไม่นานภาพตรงหน้าก็เริ่มมืดลง… และจากนั้นฉันก็หลับไป… 

“ฟ้า….!”

ในความมืดเหมือนมีใครบางคนกำลังเรียกฉันอยู่….

“ฟ้า..!!”

เสียงนั้น… เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ… 

“ฟ้า!!”

“อ้ะ… ห๊ะ…? ออมหรอ? ”

คนที่เรียกฉันไม่ใช่ใครอื่น… แต่เป็นออมเพื่อนของฉันเอง…

“ฟ้า…! เจ็บมากไหม…?! หิวหรือเปล่า….?! ฉันเอาอาหารมาอยู่น่ะ… ”

ออมพูดด้วยทั้งน้ำตา.. พอมารู้สึกตัวดีๆฉันก็หลุดออกจากเชือกฟากแล้วมาอยู่ในอ้อมกอดของออมแล้ว…

“ออม… ตอนนี้กี่โมงแล้วหรอ…?”

“ตอนนี้เย็นมากแล้วล่ะ…”

“งั้นหรอ…?”

ไม่ทันคาบเรียนงั้นหรอ… 

“ฟ้า… อย่างน้อยเธอดื่มน้ำก่อนเถอะ…”

“อะ..! อื้ม….”

ออมยื่นขวดน้ำมาให้กับฉัน ด้วยความกระหายพอฉันเห็นแบบนั้นฉันก็หยิบมาดื่มทันที…

“อึก…! อึก…!”

“ค่อยๆดื่มนะ… ไม่ต้องรีบ…”

“อึก… แฮ่ก…!”

หลังจากดื่มเสร็จ ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าออมรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ห้องน้ำร้างนี้ แถมเธอยังเตรียมมีดคัดเตอร์กับอาหารไว้พร้อมอีก… อีกทั้งตอนนั้น… ตอนที่เธอร้องไห้ขอโทษฉันตอนนั้นก็ด้วย….. 

“ออม… ที่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…? เธอมีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่า…?”

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่คนในห้องมองฉันด้วยความสิ้นหวัง… หรือตอนที่ไม่มีใครสนใจตอนที่ออมถูกเทน้ำแดงที่หัว… ปฏิกิริยาของทุกคนเปลี่ยนไปในทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในห้อง…

“ .  .  .  .  .  . ”

ไม่รู้ว่าเธอลังเลอะไร… แต่นี้เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นสีหน้าที่เป็นทุกข์และลังเลของเธอแบบนี้… ปกติจะเห็นเธอร่าเริงอยู่ตลอด…. ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีด้านแบบนี้ด้วย….

“ฟ้า… ฉันขอโทษนะ…. ที่ไม่บอกตั้งแต่แรก…”

เธอพูดแล้ว….

“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ…. อีนั้นนะ… ชื่อดาว… เป็นลูกผ.อของโรงเรียนเรา…”

“ลูกผ.อหรอ….? แล้วทำไมถึง…”

“ฉันไม่รู้… ”

ฉันยังไม่ได้ถามเลย…

“ฟ้า… ไม่ว่าสิ่งที่เธอถามมันจะเป็นอะไร… แต่ถ้าเป็นเรื่องของอีนั้นล่ะก็… ฉันไม่รู้อะไรสักอย่าง…! เมื่อปีก่อนจู่ๆมันโผล่มาและเริ่มทำร้ายคนในสายชั้นไปทีละคน… บางคนก็ย้ายออกไปได้… แต่บางคนก็ย้ายไม่ได้และต้องทนอยู่โรงเรียนเฮงซวยนี้…! แต่ก็ไม่มีใครทนได้สักคน… แล้วพวกเขาก็ฆ่าตัวตายไปทีละคน…!”

ในขณะที่เธอพูด… ทั้งใบหน้าของเธอ… ก็เต็มไปด้วยน้ำตาในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน….

“ฟ้า… ขอร้องล่ะ…. เธอต้องออกไปเดียวนี้เลยนะ… ออกไปจากโรงเรียนเฮงซวยนี้…”

“มันไม่มีทางอื่นเลย…? ตะ…ตำรวจไง! ขอแค่แจ้งตำรวจ….”

“ตำรวจก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกฟ้า…. พวกเขาเคยมาที่โรงเรียนเราแล้วอยู่หลายครั้ง…. แต่ก็ไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง…! ฉันไม่รู้หรอกว่าไอ้ผ.อเวรนั้นมันใช้วิธีอะไร…. แต่มันไม่มีประโยชน์หรอกฟ้า…!”

“ละ…แล้วฉันต้องทำยังไง?”

“มีแค่ทางเดียวคือเธอต้องย้ายออกไปเท่านั้น…!! ”

“ตะ…แต่ว่า…”

“ฟ้า…! ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนฉลาดและเรียนเก่งเธอต้องหาโรงเรียนได้สักที่แน่…!”

ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็เถอะ…. แต่ก่อนที่ฉันจะมาที่โรงเรียนนี้ ฉันได้จ่ายค่าเทอมไปล่วงหน้าไปก่อนแล้ว… แถมถ้าจะย้ายก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะมีโรงเรียนที่ไหนรับ… อีกทั้งที่นี้ยังเป็นกรุงเทพอีก…! นอกเหนือจากนั้นเงินที่มีตอนนี้ยังไม่มากพอจะจ่ายค่าเทอม3ภาคในปีเดียว….! แถมถ้าจะย้ายโรงเรียนก็ต้อง…

วิ้งงง….!

“โอ๊ยย…!”

“ฟ้า…?!”

วินาทีนั้นหัวของฉันเหมือนจะระเบิดออกมาเลย… หัวมันปวดไปหมด… รู้สึกเครียดจังเลย…. 

“ฟ้า..! เป็นอะไรไหม…?!”

“ฉันคงย้ายไม่ได้… ออม… ขอโทษน่ะ… แต่ฉันคงย้ายไม่ได้… ฉันจ่ายค่าเทอมไปแล้วไม่รู้ว่าจะเอาคืนได้หรือเปล่า… แถมถ้าจะย้ายก็ไม่รู้ว่าจะมีโรงเรียนที่ไหนรับ… อีกอย่าง… ฉันไม่ได้เก่งอย่างที่เธอคิดหรอกนะ… ขอโทษที่ทำให้เธอผิดหวัง…”

“มะ…ไม่ มัน… ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก…”

กึก….

ออมได้กอดฉันเพื่อปลอบใจ… แต่มันกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย…

“ฟ้า…. ฉันรู้ว่าที่ฉันจะพูดเป็นอะไรที่แย่มากๆ… แต่มันมีแค่ทางเดียว…”

“หืม…?”

จู่ๆออมก็พูดบางอย่างที่เหมือนจะมีความหวังอีกครั้ง…. เพียงแต่…

“เธอต้องอดทนจนกว่าจะถึงเทอม1….”

แต่มันเป็นความหวังที่อยู่ใจกลางระหว่างขุมนรก….

“ฉันเข้าใจว่ามันแย่แค่ไหน… แต่ถ้าจะย้ายตอนนี้โรงเรียนก็คงไม่ปล่อยเธอไปเหมือนกัน…”

แน่นอนว่ามันแย่มากๆ… เพราะแค่วันเดียวทั่วทั้งตัวของฉันก็เจ็บปวดไปหมด… 

“ฟ้า… เธอคิดว่า… จะทำได้หรือเปล่า?”

“ฉันจะลองดูนะ…”