โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ความเงียบที่กัดกร่อน

วันที่14

. . . . . . 

. . . . . . . . . . . . . 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

ความเงียบที่แสนน่าประหลาดจู่ๆก็​เกิดขึ้นกับคนในห้องอย่างไร้เหตุผล ความเงียบนี้มันทำให้รู้สึกอึดอัดจนหายใจลำบาก…

ตึกตึกๆ…

แต่มีเพียงเสียงฝีเท้าเท่านั้นที่เด่นชัดภายใต้ความเงียบ…

ตึกตึกตึกตึกๆๆ… ตึก… กึก.. 

เสียงนั้นได้เข้ามาไกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง…

แอ๊ด…

ประตูได้เปิดออกอย่างช้าๆ… ปรากฎให้เห็นผู้หญิงคนนึงที่มาพร้อมกับขวดน้ำแดงและเพื่อนของเธออีก4คน เธอมีขนตายาว ปากทาลิปสติกสีแดงเข้ม ไว้ผม​ยาวสีบลอนด์

ตึกตึกๆ.. 

เธอเดินตรงมาเรื่อยๆ… จนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของออม

กริด… ซ่าาาาาาาาา

ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่.. ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำแดงนั้นมาเทใส่หัวออมอย่างหน้าตาเฉย

“อุ้ย… มือลื่นว่ะ”

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย​ ในขณะที่ออมนั้นแทบจะร้องไห้ออกมาแล้วด้วยซ้ำ…

เอี็ยด…!

ด้วยความโกรธหรืออะไรสัก​อย่าง ฉันได้ลุกจากที่นั่งและตรงดิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น

ตึกตึกๆๆ… ผัวะ—! 

และตบหน้าเธอสุดแรงที่แก้มขวาของเธอ

“ทะ ทำอะไรของเธอน่ะ…! จู่ๆก็ลาดน้ำแดงใส่หัวคนอื่นแบบนี้ได้ไง! ถ้ามีอะไรกันจริงๆก็คุยดีๆกันก่อนก็ได้นี่! จะโกรธกันยังไงก็ไม่เห็นต้องลาดน้ำแดงใส่หัวเลยก็ได้…!”

. . . . . 

. . . . . . . . . . . . . . . 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้คนในห้องทั้งหมด.. ได้จ้องมองมาที่ฉันอย่างสิ้นหวัง…

ภายในดวงตาของพวกเขาราวกับกำลังถามว่า"เธอทำอะไรลงไป" ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครคิดจะหันมามองเลยด้วยซ้ำ…

“หึหึหึ…”

ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆสีหน้าที่เบื่อหน่ายของผู้หญิงคนนั้นก็แสยะยิ้มออกมาอย่างสยบสยอง

เธอหัวเราะและมองมาที่ฉัน ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ฉัน

“ตั้งแต่วันนี้ไป มึงเป็นของเล่นของกู”

“ของเล่น…? หมายความว่าอะไรน่ะ…?”

“จับอีนี้กดพื้นซิ..”

ทันใดนั้นเพื่อนทั้ง4คนของเธอก็เข้ามารุมล้อมฉัน ก่อนจะเริ่มเข้ามาจับตัวฉันในทันที

“จะ…จะทำอะไร— อุ๊ก.. ฮื่อฮื่อ..!”

ตึง!

ฉันถูกจับปิดปากก่อนจะถูกจับกดลงกับพื้นแบบสุดแรง

“มึงกล้าดีเนอะ? ที่มาตบหน้ากูเนี่ย..”

แก๊กๆๆ

จู่ๆเธอก็ชักเอาคัดเตอร์​ออกมาจากกระเป่าและตรงมาหาฉัน….

“มึงรู้มั้ยว่าหมาที่กัดเจ้าของมันต้องโดนอะไร?”

หมับ! 

ในขณะที่ฉันถูกจับกดกับพื้น เธอก็ได้ดึงแขนของฉันไปและเริ่มกรีดท่อนแขนของฉันอย่างช้าๆ…
 

“ ฮื่อฮื่อๆ….!!?”

เพราะถูกปิดปากอยู่จึงไม่สามารถพูดหรือขอความช่วยเหลือจากใครได้ ทำได้แต่ทนความเจ็บจากมีดคัดเตอร์​และมองดูผู้หญิงคนนั้นกรีดแขนฉันจนเลือดซึมออกมาเรื่อยๆ…

“โดนแค่นี้ทำมาเป็นสำออย… วันพรุ่งนี้มึงได้เจอหนักกว่านี้อีก…”

สักพักเพื่อนทั้ง4คนของเธอได้ปล่อยมือจากฉันและถอยห่างออกไป

“แค่กๆ…! อื้ก… ฮืด…! ฮืด..!”

เพราะถูกปิดจมูกไปด้วยทำให้ฉันต้องพยายามหายใจอีกครั้งหลังถูกปิดปาก

“กูล่ะอยากรู้จริงๆว่าน้ำหน้าอย่างมึงจะทนได้สักเท่าไรกันเชียว เดียวพรุ่งนี้จะได้รู้กัน…”

หลังจากเธอพูดจบพวกเพื่อนๆและเธอได้ออกจากห้องไป ทิ้งความเงียบและความสับสนวุ่นวายไว้ในใจของฉัน.. 

“ฟ้า…”

ในขณะที่กำลังสับสนอยู่นั้น เสียงของออมก็ได้ทำให้ฉันได้สติ

“เธอไม่เป็นไรนะ….?”

“ฉะ… ฉันไม่เป็นไร… แล้วเธอล่ะ..?”

ปึ้ก! 

ทันทีที่ฉันถามออมตอบ เธอก็ได้เข้ามาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉัน

“ฟ้า… คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดในโรงเรียนนี้น่ะ… คือเธอนะ ฟ้า..!”

“มะ… หมายความว่าไง….?”

“ทำไมถึงไม่อยู่เฉยๆล่ะ…!? จะมาช่วยฉันทำไม…! ไม่สิ… ฉันลืมได้ไงน่ะ… ก็เธอชอบเป็นแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้ตลอด… ฉันน่าจะจำได้สิ….”

“ออม…?”

“ฉันขอโทษ… ฟ้า… ฉันขอโทษจริงๆ… ฮือฮือๆ….”

ออมขอโทษฉันทั้งน้ำตาพร้อมกับโอบกอดฉันไปด้วย… แต่แล้วก็มีเสียงกระซินบางอย่างที่ฉันได้ยินได้อย่างชัดเจน…

“เธอทำอะไรลงไป….”

“เธอกำลังทำให้พวกเราตายกันหมด”

“แค่อยู่เฉยๆเรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้นแล้วแท้ๆ..”

“ ทำไมฉันต้องมาร่วมห้องกับยัยนั้นด้วย…”

“ ฉันยังไม่อยากตาย… ฉันยังไม่อยากตาย..”

“ ถ้าคิดจะไปตายก็ไปคนเดียวเซ่.. อย่าลากคนอื่นไปด้วย…”

“ ชีวิตของเธอจบสิ้นแล้ว..”

ฉันได้ยินเสียงของคนในห้อง.. ฉันรู้สึกได้ถึงความโกรธ เศร้า และ สิ้นหวัง… ในน้ำเสียงของพวงเขา… ฉันไม่กล้าหันไปมองดูหน้าพวกเขาเลย…