โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เพื่อนใหม่และเสียงหัวเราะ

วันที่5

ในตอนเช้าฉันได้มาโรงเรียนตามปกติ แต่ที่แปลกคือ…

“สวัสดี! เราชื่อเมย์น่ะ เราขอเป็นเพื่อนเธอได้ไหม?”

“เอ๋? ห๊ะ? อ่ะ! เอ่อ.. ดะ ได้คะ…”

“เดียวเถอะเมย์ จู่ๆไปขอเป็นเพื่อนงั้นได้ไง เราขอเป็นด้วยคนสิ!”

“อิม.. ก่อนขอเป็นเพื่อน เธอวางขนมของเธอลงก่อนดีไหม?”

“อะไร? นี้ขนมของฟ้าต่างหาก ฟ้าเธอชอบขนมไหม? ชอบไม่ชอบไม่เป็นไร ฉันให้หมดเลยล่ะกัน!”

“ขะ ขอบคุณ…”

“อะไรของพวกเธอเนี้ยๆ… ไปนั่งที่ตัวเองไป ครูจะเข้าแล้ว”

จู่ๆเพื่อนต่างห้องก็ได้พากันมาขอฉันเป็นเพื่อนแบบไม่ทัน​ตั้งตัว ทำฉันประมาทจนพูดเสียงสั่นไปหมดก่อนที่ออมจะไล่พวกเขาออกไป

“โทษทีน่ะฟ้า… ฉันทำเรื่องที่ผิดพลาดไปซะแล้ว…”

“ผิดพลาด..? ผิดพลาดอะไร..?”

“จำสัปดาห์ที่แล้วได้ไหม? ตอนนั้นฉันแอบถ่ายวิดีโอด้วย แล้วก็… เอาไปลงเน็ต…”

“สัปดาห์ที่แล้ว…?”

ทันใดนั้นเอง ความทรงจำอันน่าอับอายที่ยังไม่ทันได้เลือนหายก็พุ่งพรวดเข้ามาในหัวฉันทันที

"อ้ากก!@กก#&&ก##@==?&+=@​%!! อะ อะไรเข้ามาในเสื้อฉัน!!! กรี๊ดด@#&ด@ด!!"

 ทั้งท่าทาง​ที่เงอะงะ เสียงที่ดังสนั่นทั่วร้าน คำพูดที่ไม่เป็นภาษา ฉันจำมันได้ทั้งหมดเลย..! 

“ทำบ้าของอะไรของเธอเนี้ย!?”

ด้วยความเขินอายขั้นสุด ฉันเขย่าเสื้อออมไปมาอย่างสุดแรง

ทั้งๆที่ใช้ชีวิตในกรุงเทพไม่ถึงเดือน แต่กับได้ความทรงจำที่ไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตซะได้.. อ๊าาาาาาา!! 

“ใจเย็นหน่อยน้า.. ฟ้า”

“จะให้ใจเย็นได้ไง!  ทีนี้ทุกคนก็จะคิดว่าฉันเป็นยัยเตี้ยที่ชอบแหกปากเสียงแล้วน่ะสิ.. อ๊าาาาาา—! แค่คิดฉันอยากหายไปจากโลกแล้ว….!”

“ไม่เป็นไรหรอกน้า ฟ้า ฉันตั้งค่าให้ดูได้แค่เพื่อนของฉันเท่านั้นแหละ อุ้ย.. ลืมไปว่าฉันมีเพื่อนเป็นพันเลยนี้น้า…”

" อ๊าาาาา——! "

โป๊ก…!

เพราะหมดแรงกับอะไรหลายอย่าง ฉันเลยเอาหัวไปโขกที่โต๊ะสุดแรง

เจ็บ... แต่เทียบกับความอายที่ฉันเจอไม่ได้เลย.. ฉันก้มหน้าลงกับโต๊ะและหวัง​ว่าจะไม่มีใครถามว่า"นั้นใช้ฟ้าที่กรี๊ด​ดังทั่วร้านหรือเปล่า"หรอกนะ

“นั้นใช้ฟ้าที่กรี๊ดดังทั่วร้านหรือเปล่า?”

พูดไม่ทันขาดคำเลยหรอ!?

“ฮือๆ… ใช่… ฉันเอง….”

“อะ อ่าว ร้องไห้ทำไม…?”

“อุ๋ม ตอนนี้ฟ้าอายจนยกหัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ…”

“ฉันกรี๊ดเสียงดังขนาดนั้น… คงไปสร้างความน่ารำคาญให้คนในร้านแน่เลย….”

“ไม่น่ะ ฉันคิดน่ารักจะตาย”

น่ารักหรอ…? 

ฉันเงยหน้าขึ้นและมองหน้าคนที่อยู่ข้างหน้าในทันที

“น่ารักที่ว่าคือ..?”

“พวกเธอไม่ได้อ่านคอมเมนต์กันหรอกหรอ?”

“อ่ะ พอคิดๆดูแล้วยังไม่ได้อ่านเลย…”

ออมได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะจิ้มๆและหยุดไปสักพัก

“โอ​้โห! ตั้ง300กว่าเมนต์แน่ะ!”

300เลยหรอ...

ในระหว่างที่รอออมอ่านเสร็จ ฉันเห็นเธอยิ้มมุมปาก บางทีก็หลุดขำออกมาเล็กๆ ทำเอาฉันอยากรู้ขึ้นมาเลยว่าเขียนอะไรใว้กันแน่

“อ่ะ ฟ้า ลองอ่านดูสิ”

ออมได้ยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนที่ฉันจะหยิกโทรศัพท์ของเธอมาอ่าน

[กินเร็ว​ขนาดนั้นเดียวก็สำลักหรอก]​

เริ่มมาก็รู้เลยว่าตอนไหน…

ฉันมารู้ตัวทีหลังว่าออมแอบถ่ายฉันจนถึงที่ร้านคาเฟ่เลย… ที่แท้ที่ออมถือโทรศัพท์ตลอดเวลาเพราะแอบถ่ายฉันนี้เอง… เริ่มไม่อยากอ่านต่อแล้วสิ…

ฉันได้​เลื่อน​ดูคอมเมนต์ต่อไปก่อนจะตกใจกับคอมเมนต์ถัดมา

[โอ้โห! ร้องเสียงดัง​สุดๆ แต่เสียงน่ารักมากกกกก]​

[ฮ่าฮ่าฮ่าๆ มีการไปขอโทษพี่พนักงานด้วย มีมารยาทจัง]​

[วิ่งหน้าตั้งเลยแฮะ สงสัยคงอายไปอีกนานเลย]​

[ฮ่าๆๆ เอานิ้วไปจิ้มแก้มเค้าเดียวเค้าก็กัดหรอก]​

[โอ๋เอ๋ๆไม่ร้องน่า~]​

[น้องดูตื่นเต้นจัง เห็นมองซ้ายขวาหลายรอบล่ะ มากรุงเทพครั้งแรกหรอ?]​

[ตากล้องสายเปจัด จ่ายทั้งค่าVR ทั้งค่าอาหารให้น้องเลย]​

ทุกคอมเมนต์ไม่มีคำด่าทอหรือเหยียดหยามเลย.. แม้แต่คำว่าน่ารำคาญก็ไม่มี….

“ฟ้า… ฉันรู้ว่าคนที่โรงเรียนเก่าเราตอนประถมมีแต่พวกนิสัยเสียเต็มไปหมด แต่เราก็ขึ้นมัธยมกันแล้ว เรื่องในอดีตก็ควรจะปล่อยให้อยู่แค่ในอดีตก็พอ พวกเรามาใช้ชีวิตวัยรุ่นให้ดีที่สุดกันเถอะ!”

ในขณะที่พูดออมก็ยิ้มไปด้วย บางทีที่ออมพูดอาจจะถูก ฉันควรปล่อยวางได้แล้ว ฉันไม่ควรยึดติดกับอดีตมากไปเลย…

“นั้นสินะ… ฉันควรเลิกจะมองโลกในแง่ร้ายได้แล้ว…”

“ฮ่าฮ่าๆ มันต้องยังงี้สิ!”

“ถึงจะไม่รู้ว่าอะไรแต่ยินดีหรอล่ะกัน”

“ฮ่าฮ่าๆ… อ้ะ”

หมับ! 

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังยินดีอยู่นั้น ครูประจำชั้นก็มาจับไหล่จากด้านหลังของพวกเธอทั้งสอง

“เอ่อ… หวัดดีค่ะ จารย์…”

“จะนั่งได้ยัง?”

“คะ ค่ะ…”

โชคดีที่ฉันนั่งที่ตัวเองอยู่แล้วเลยรอดไป และวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี