โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 เสียงในจิตใจ

วันที่36

ไกล้ถึงเวลาสอบกลางภาคแล้ว… ฉันจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโจทย์ที่ครูบอกแนวข้อสอบไว้

“เธอ.. เธอ… พยา…. พยายามไ… ไปทำไม…?”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เสียงนั้นได้กลายมาเป็นส่วนนึงในชีวิต…. มันเริ่มดังขึ้นตั้งแต่ตอนที่ได้รู้อดีตของออม… หรือตอนที่จำอดีตของตัวเราได้…? ฉันก็ไม่รู้…

“ต… ต่อใ… ให้…. ส…. สอบแล้วไ…. ได้คะแนนดีๆ…. แล้…. แล้วมี… ความหมายอะไร….? ”

ฉันพยายามไม่สนใจเสียงนั้นและพยายามอ่านหนังสือต่อไป… แต่ถึงจะทำแบบนั้นเสียงนั้นก็ยังกวนใจฉันไม่น้อยอยู่ดี…

“ไ… ไม่… ยุ… ยุติธรรมเลย… โล.. โลกนี้… ไม่… ยุ… ติธรรมเลย…. ท… ทำไม…. คนดีๆ….. มา… มากมาย…. ถึง… ต้องทนทุกข์ทรมาน…? ขณะที่…. คน.. คน.. ชั่ว…. กลับ… อยู่อย่าง…. สุข… สบาย…? ทำ… ทำไม..?”

ฉันต้องทนมันเอาไว้… ทนมันเอาไว้…. เหมือนที่ผ่านๆมา… ถ้าผ่านมันไปได้… ทุกอย่างจะโอเคเอง… แค่อดทนมันไปเรื่อยๆก็พอ…

วันที่45

ในช่วงเช้าของวัน ฉันได้ค้นพบว่าเสียงประหลาดนั้นได้หายไป…. แต่กลับมีเงาปริศนารูปร่างไม่ชัดเจนออกมาแทน… มันคืออะไร? มาจากไหน? ฉันไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง… แต่ถึงอย่างนั้น… มันก็ไม่สำคัญหรอก…

ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้… ฉันถูกดาวสร้างแผลเป็นไว้มาก… จนตอนนี้แขนของฉันเต็มไปด้วยแผลเป็นหลายแบบ… ทั้งจากน้ำร้อนลวก คมมีด เข็มขัด ไฟเผา และไม้เรียว… บางครั้งฉันก็สลบไปจากการบีบคอของดาวไปไม่รู้กี่ครั้ง

“.  .  .  .  .”

ทำให้ฉันจำเป็นต้องใช้ผ้าพันแผล พันที่แขนเอาไว้ตลอดในทุกๆวัน.. และใส่เสื้อกันหนาวออกจากบ้านในทุกๆครั้ง… จนถึงตอนนี้… ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร….

วันที่50

ในห้องเรียนในช่วงพักเที่ยง ฉันสังเกตุเห็นว่าเงาปริศนารูปร่างไม่ชัดเจนในตอนนั้นได้เริ่มเปลี่ยนไป.. มันมีรูปร่างเหมือนคนมากขึ้น… แต่ก็ยังคงเป็นเงาอยู่ดี…. ถึงจะไม่รู้ว่าเงานั้นจะเปลี่ยนเป็นอะไร… แต่มันก็คงไม่สำคัญหรอก… 

“ฟ้า…”

“พวกเรา….”

เสียงเรียกที่แผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดของวินและกาย ทำให้ฉันรู้ได้ในทันทีว่าถึงเวลาต้องไปหาดาวแล้ว… ฉันได้ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินตามพวกเขาไปอย่างว่าง่าย ในระหว่างทางไปแม้พวกเขาจะไม่พูด แต่ฉันก็รู้ว่าพวกเขารู้สึกผิด… พวกเขาแค่ต้องการปกป้องเด็กคนหนึ่ง… ฉันไม่โทษพวกเขาหรอก… เพราะยังไงชีวิตฉันก็ไม่มีค่าอะไรอยู่แล้ว… 

ในขณะที่ฉันเดินตามพวกเขาอยู่… ก็มีเสียงของใครบางคนฉุดรั้งฉันเอาไว้

“เมย์ เสาร์นี้ไปเที่ยวด้วยกันไหม?”

“อิม นี่มันจะสอบกลางภาคแล้วนะ ยังจะเอาเวลาไปเที่ยวอีกหรอ?”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย! อุ๋มก็ยังไปด้วยเลย”

เมย์กับอิม… เพื่อนของฉัน… พวกเขาเดินผ่านฉันไปอย่างไม่ทันตัว…

“ดะ เดียวก่อน….”

ไม่รู้เพราะอะไร… ฉันพยายามยืดแขนไปหาพวกเขาไปอย่างไม่รู้ตัว… แต่ถึงอย่างนั้น มันกลับไกลเกินไปที่ฉันจะเอื้อมถึง.. พวกเขาเริ่มเดินออกห่างฉันไปเรื่อยๆ… ฉันจึงพยายามตามพวกเขาไปและหวนนึกถึงอดีตที่ฉันเคยมีความสุข…

“เดียว…! ได้โปรด….”

แต่ขายังไม่ทันนับหนึ่งก้าวทุกสิ่งอย่างก็เหมือนจะหยุดนิ่งลง…. แขนที่ฉันยืดออกไปหาพวกเขากลับถูกเงาดำนั่นฉุดรั้งเอาไว้… เงาดำนั่นได้จับแขนของฉันและหันหน้ามามองที่ฉัน ก่อนที่จะพูดบางอย่างออกมา…

“ลืมไปแล้วหรอ? ว่าถ้าทำแบบนั้นจะเกิดอะไร?”

เสียงของเงาดำนั้นไม่ติดขัดแบบครั้งก่อน… หนำซ้ำ… ยังรู้สึกเหมือนกับว่ามันมีตัวตนอยู่จริงๆ….

“ยังจำได้ไหม? ว่าเธอทำให้ใครเสียอนาคตในฐานะครูน่ะ?”

“ครูเฌอ…?”

 “ใช่ เพราะครูเฌอต้องการช่วยเธอ ทำให้เป็นเขาซะเองที่ต้องเจ็บปวด แล้วจะเกิดอะไรขึ้น? ถ้าเพื่อน2คนนั้นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ พวกเขาอาจจะช่วยเธอ และเป็นพวกเขาซะเองที่ได้รับผลกระทบที่ตามมา หรือไม่…. อาจจะขยะแขยงเธอและวิ่งหนีไป”

“หมายความว่าไง…?”

ทันใดนั้นเงาดำนั้นก็ได้เอาหน้าเข้ามาไกล้ๆ ฉันที่ได้มองมันอย่างไม่ละสายตาก็สังเกตเห็นว่าหน้าของมันนั้นไม่ได้เป็นสีดำอย่างที่คิด แต่เป็นกระจก… ที่สะท้อนใบหน้าของฉัน… 

“ดูใบหน้าของเธอสิ ตอนนี้ยังคงเป็นฟ้าที่สดใสอย่างที่พ่อแม่เธอคาดหวังหรือเปล่า?”

แม้ฉันจะใส่เสื้อคลุมฮู้ดเอาใว้… แต่ใบหน้าที่เหนื่ิอยล้า.. รอยฟกช้ำเขียวและม่วง… และริมฝีปากที่แตกแห้ง.. กลับโดดเด่นยิ่งกว่าอะไร… คำถามที่ขึ้นมาหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าที่น่าสมเพชของฉันคือ “ฉันควรไปในสภาพนี้จริงๆ?” “พวกเขาจะคิดยังไงถ้ามาเห็นฉันในสภาพนี้?” “พวกเขาจะรังเกียจฉันหรือเปล่า?” “พวกเขาจะยังจำฉันได้ไหม” “พวกเขาจะยังคิดฉันเป็นเพื่อนหรือเปล่า?” “พวกเขาจะยอมไปเที่ยวกับตัวประหราดอย่างฉันจริงๆหรอ…”

ทันใดนั้นทุกสิ่งรอบตัวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เงาดำที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป เหลือเพียงแค่ฉันที่ยืดแขนค้างเอาไว้

“ฟ้า…? มีอะไรหรอ…?”

วินที่สังเกตเห็นก็ได้เข้ามาไกล้ๆ ก่อนที่ฉันจะหันหลังและทำตัวตามปกติ

“ฟ้า? มีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร… ไปกันเถอะ…”

ฉันจะให้พวกเขามาเจอเรื่องแบบนี้ไม่ได้… อย่างน้อยก็ขอมีแค่ฉันคนเดียวที่ต้องทนทุกข์กับมัน….