โชคชะตาพาทุกข์ ปาฏิหาริย์พารัก

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 ความหวังที่เป็นได้แค่คำพูด

วันที่23

ภายในห้องเรียนในช่วงเช้า ฉันนั่งอยู่หลังห้องรอเรียนคาบที่2ตามปกติ… แต่น่าแปลกที่ผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีครูมาสอนเลย แถมคาบนี้คือวิชาประวัติศาสตร์ของครูเฌอ… นั้นทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจอย่างมากเพราะตั้งแต่ที่รู้จักกับครูเฌอมา ครูเฌอไม่เคยมาสายหรือลาเลย… หรือว่าครูเฌอจะมีธุระด่วนเลยมาไม่ได้กันนะ…

ขณะที่ฉันกำลังคิดถึงเหตุผลที่ครูเฌอไม่มาสอนอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบบางอย่างจากเพื่อน2คนที่อยู่หน้าห้อง

“ทำไมครูเฌอถึงยังไม่มาสอนอีกล่ะ? ปกติจะมาดักรออยู่หน้าห้องเลยไม่ใช่?”

“เธอไม่รู้หรอกหรอ? ครูเฌอพึ่งจะถูกไล่ออกเมื่อวานนี้เอง..”

ไล่ออก…? หมายความว่าไง…..?

“ห๊ะ? ไล่ออก? ทำไมล่ะ? ครูเค้าพึ่งจะมาฝึกสอนปีแรกเองไม่ใช่หรอ?”

“เห็นมีคนบอกว่าได้ยินเสียงครูเฌอโวยวายในห้องผ.อน่ะสิ ฉันเองก็พึ่งรู้เช้านี้เอง เลยไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร”

“โวยวายหรอ? อย่างครูเฌอเนี่ยนะ? ปกติเห็นประมาทอยู่ตลอด นึกภาพตอนครูเค้าโวยวายไม่ออกเลย…”

“เหมือนกัน ถึงจะเจอกันไม่บ่อย แต่ครูเค้าก็ใจดีมากเลย… คิดไม่ถึงเลยว่าครูเค้าจะถูกไล่ออก…”

“ทำไมครูเฌอถึงถูกไล่ออกกันนะ…?”

เพราะฉันหรอ…?

“ไม่รู้สิ… อะไรเป็นเหตุผลให้ครูเค้าไปโวยวายที่ห้องผ.อฉันยังไม่รู้เลย”

เป็นเพราะฉันบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉันงั้นหรอ…? เป็นเพราะฉันอยากให้ครูเฌอช่วย… เลยทำให้ครูเฌอต้องถูกไล่ออกหรอ…? ทำไม… ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ….?

“ทำไมล่ะ…”

ในขณะนั้นฉันได้ก้มหน้าลงกับโต้ะ แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาในทันที… ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว… จนมันรู้สึกแน่นอกไปหมด…

“ทำไมถึงบอกเรื่องนี้กับครูเฌอล่ะ…? ถ้าทนอีกนิดครูเฌอก็ไม่ต้องถูกไล่ออกแล้วแท้ๆ…..!”

ทันใดนั้นความทรงจำที่มีต่อครูเฌอก็หลั่งไหลเข้ามา… ทั้งตอนที่ยิ้มและตอนที่ให้คำสัญญา…

“ยัยโง่…. ฟ้า เธอมันโง่… ถ้าไม่พูดเรื่องนี้แต่แรกครูเฌอก็ไม่ต้องถูกไล่ออกแล้ว….! ทำไมถึงโง่แบบนี้นะ… ตัวฉัน….”

ในขณะที่ฉันกำลังกดศีรษะลงกับแขนที่กอดตัวเองไว้แน่น… 

ตึกตึกตึกๆ…

“ฟ้า… ”

ก็มีใครบางคนเรียกฉันจากเดินมาจากด้านข้าง พอฉันหันไปมองก็พบว่าลูกน้องของดาวสองคนยืนอยู่ตรงนั้น…

“เธอต้องรีบไปหาดาว.. เดียวนี้..!”

สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและลังเล… ราวกับมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขา…

“ตะ แต่นี้ยังเช้าอยู่เลยไม่ใช่หรอ…?”

ฟึบ!

“เราต้องรีบไปเดียวนี้เลย…!”

พวกเขารีบดึงตัวฉันลุกจากเก้าอี้อย่างร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด… ตัวฉันที่ไม่มีแรงพอจะขัดขืนก็ได้แต่เดินตามแรงที่พวกเขาดึง..  

“ขอโทษนะฟ้า….”

ในขณะที่เดินอยู่ก็มีหนึ่งในพวกเขาพูดขึ้นมา

“พวกเราไม่อยากจะทำแบบนี้หรอ… แต่ถ้าไม่ทำ… น้องของฉันก็จะไม่ปลอมภัย…”

ทั้งที่ที่ผ่านมาพวกเขาไม่พูดอะไรเลย แต่จู่ๆก็พูดขึ้นมาชะอย่างนั้น.. เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่…

หลังจากเดินไปได้สักพักก็ถึงห้องน้ำร้างที่คุ้นเคย… ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปอยู่นั้น…

กรี๊ดดดดดดดดดดด---!!

ก็มีเสียงกรี๊ดปริศนาดังออกมาจากในห้องน้ำร้างนั้น… ทันทีที่ได้ยินฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังทรมานอย่างแสนสาหัส…

"ฮึ่ย...!"

ตุบ... ตุบ... ตุบ...!

ด้วยความร้อนรนหรืออะไรสักอย่าง หนึ่งในคนที่พาฉันมาก่อนหน้านี้ได้รีบวิ่งเข้าไปในห้องนั่นทันที ก่อนที่ฉันจะถูกผลักให้ตามเขาไป…

จากนั้นคนที่วิ่งไปก่อนหน้านี้ก็นิ่งอยู่กับที่หน้าทางเข้า พอฉันตามไปถึงสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือ… ดาวได้หักนิ้วของผู้หญิงคนหนึ่งจนบิดงอในลักษณะไม่เป็นธรรมชาติไปถึง3นิ้ว…

“แฮ่ก... ฮึก... แฮ่ก... ฮือ... แฮ่ก... ฮือ...!”

เธอร้องไห้หายใจเข้าออกอย่างร้อนรนพร้อมกับสีหน้าที่หวาดกลัวและเจ็บปวดสุดขีด ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร… แต่ดูจากจุดสีแดงที่เสื้อแล้วน่าจะเป็นน้อง ม.1 แต่ทำไมดาวถึงต้องทำร้ายเธอล่ะ…? ไม่สิ… ทำไมถึงต้องพาเธอมาที่นี้ล่ะ…..?

ในขณะที่ฉันสับสนอยู่ ผู้ชายที่นิ่งอยู่กับที่ก่อนหน้านี้ก็พูดขึ้นมา

“ดาว… ฉันพาฟ้ามาตามที่สั่งแล้ว…”

“อ่อ.. หรอ? ช้าชิบหายจนกูหักนิ้วน้องมึงเล่นแล้วเนี้ย…”

น้อง..?

“ร้องไห้โอดโอย สำออยชิบหาย… แค่นี้แม่งก็ร้องไห้”

กร๊อบ

เขากำหมัดแน่นจนฉันเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาชัดเจน เล็บของเขาจิกลงในฝ่ามือจนเลือดเริ่มซึมออกมาเป็นหยดเล็กๆ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย เหมือนพยายามเก็บความโกรธที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในอกเอาไว้…

ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขากำลังทนกับอะไรแบบนี้มาตลอด…

“เอาเป็นว่าช่างหัวน้องโง่ๆของมึงไปก่อน ตอนนี้กูมีประเด็นกับอีนังตัวดีนั้น…”

ทันใดนั้น ดาวก็วิ่งเข้าใส่ฉันราวกับคนบ้า ฉันที่ตอบสนองไม่ทันก็ถูกดาวชนจนหงายลงกับพื้น ก่อนที่เธอจะนั่งทับบนตัวฉัน และเริ่มเอามือทั้งสองข้างบีบคอของฉัน..

“มึงกล้าดีนี้ที่ไปฟ้องครูน่ะ? แล้วเป็นไงล่ะ? คิดว่าอีห่านั้นจะทำอะไรกูได้หรอ?! ห๊ะ?!”

“ฮึ่ก... ฮึ่ก...! อึก... แฮ่ก...!”

หายใจไม่ออก….

ฉันได้พยายามดึงแขนของดาวออกไป แต่เพราะแรงต่างกัน ทำให้ฉันทำได้แค่บีบแขนของดาวด้วยแรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น…

ช่วยด้วย… ใครก็ได้… ช่วยด้วย…

“มึงคิดว่ามึงเปลี่ยนอะไรได้หรอ? มึงรู้อะไรไหม? มึงก็เป็นได้แค่กระสอบทรายให้กูกระทืบซ้ำๆไปจนวันตายก็เท่านั้นแหละ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆ..!!”

“แฮ่ก...! อึก….!”

ไม่… ไม่นะ… ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่… ไม่เอานะ… ฉันยัง… ไม่อยากตาย….

ในวินาทีที่ทุกอย่างเริ่มมืดลงทุกที… ฉันได้หันหน้าไปหาคนที่พาฉันมาที่นี้เพื่อขอความช่วยเหลือ…. แต่แน่นอนว่า…พวกเขาเบือนหน้าหนีกันทั้งสองคน… ก็ไม่แปลกอะไร… เพราะถ้าเป็นฉันก็คงทำเหมือนกัน