คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 วันแรกที่เมืองใหญ่
บทที่ 1 ชีวิตที่ถูกกำหนด
วันที่1
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ปิยาพร วิธรา ชื่อเล่นชื่อฟ้ายินดีที่ได้รู้จักค่ะ!”
ฉันชื่อฟ้า ม.4 อายุ16 อย่างที่แนะนำตัวไป ฉันเป็นแค่เด็กบ้านนอกคนนึกที่ได้มีโอกาสได้มาเรียนที่กรุงเทพฯตามเป่าหมายของตัวเอง และตอนนี้ก็กำลังแนะนำตัวอย่างสุดเสียง เพราะความตื่นเต้นที่ได้มาเรียนที่กรุงเทพฯ ตามที่ฝันเอาไว้ และประมาทเล็กน้อยที่จะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
“ฟ้า!!”
“หือ? อ่ะ! ออม!”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ! ฟ้า!”
“ออม!!”
ในวันแรกที่มาเรียน ฉันได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี เธอชื่อว่าออม เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึงเลยล่ะ! แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอได้ย้ายที่เรียนไปที่กรุงเทพฯ แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี้ กลายเป็นว่าการมาเรียนวันแรกราบรื่นกว่าที่คิดไว้ซะอีก!
วันที่3
“ฟ้า ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะหยุดแล้ว วันนี้เธอมีที่ไหนอยากไปเป็นพิเศษหรือเปล่า? ฉันแนะนำได้นะ!”
“ที่ที่อยากไปเป็นพิเศษหรอ? ไม่รู้สิ… ทุกอย่างในกรุงเทพฯมันดูพิเศษสำหรับฉันไปหมดเลย…”
“แหม~ ฟ้า งั้นฉันจะแนะนำที่ที่นึงให้! รับรองว่าสนุกจนเธอกรี๊ดแน่นอน!”
ในช่วงเวลาหลังเลิกเรียนออมชวนฉันไปเที่ยวที่นึงซึ่งเธอไม่บอกฉันเลยว่าที่ไหนเธอบอกแค่ว่าเป็นที่ที่จะทำให้สนุกจนกรี๊ดแค่นั้น จนฉันเองก็สงสัยว่ามีนจะเป็นที่แบบไหน
“เอ่อ.. ออม.. เรามาเที่ยวกันไม่ใช่หรอ..? แล้วทำไมถึงให้ฉันสวมแว่นตาหนักๆนี้ด้วยล่ะ?”
“ไม่ใช่แว่นตาหนักๆ VRต่างหาก! เป็นเครื่องเล่นแสนสนุกที่จะทำให้กรี๊ดเลยยังไงล่ะ!”
พอถึงที่ร้านออมก็รีบพาฉันสวมแว่นตาหนักๆที่เรียกว่าVRทันที
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ… แต่ฉันไม่ค่อยรู้จักของจำพวกเทคโนโลยีที่ทันสมัยเลยนะ…”
“เอ่อ… นั้นสินะ… ขนาดโทรศัพท์ที่ใช้ประจำยังเป็นโนเกียอยู่เลยนินะ.. แต่ไม่เป็นไร! ของยิ่งไม่รู้ก็ยิ่งสนุก!”
หลังจากออมพูดจบ แสงไฟจากแว่นตาVR ก็ปรากฎเป็นบ้านร้างในบรรยากาศมืดครึ้ม เดียวน่ะ..? บ้านร้างหรอ..?
“ออม… เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบบ้านผีสิงน่ะ…?”
“ใช่”
“แล้วทำไมเธอถึงให้ฉันมาเล่นอะไรแบบนี้กันล่ะ?!!”
“ก็ถ้าไปเล่นอย่างอื่นเธอก็ไม่กรี๊ดนะสิ!”
“นั้นคือเหตุผลที่เธอเน้นคำว่ากรี๊ดหรอ!?”
“เอาหน่อยน่าฟ้า! ฉันอุตส่าห์จ่ายให้ฟรีเลยน่า! ถ้าเธอไม่เล่นฉันเสียใจน่า~”
“อะ เอางั้นก็ได้..! แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวน่ะ…”
3นาทีผ่านไป
“อ้ากก!@กก#&&ก##@==?&+=@%!! อะ อะไรเข้ามาในเสื้อฉัน!!! กรี๊ดด@#&ด@ด!!”
ไม่รู้ว่าฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรให้เธอไว้ ถึงได้แอบเอาแมงมุมปลอมใส่ไว้ในเสื้อของฉัน จนฉันกรี๊ดดังลั่นทั้งร้าน
หลังจากเล่นเสร็จฉันพยายามขอโทษพี่พนักงานเท่าที่ทำได้ ก่อนจะดิ่งตรงออกจากร้านพร้อมกับเอามือปิดหน้าเพราะความเขิน..
“ฟ้า~~”
จิ้ม จิ้ม จิ้ม
ในระหว่างที่ฉันกำลังโกรธอยู่ ออมได้เอานิ้วมาจิ้มที่แก้มของฉันพร้อมกับเรียกชื่อไปด้วย
“ยังไม่หายโกรธอีกหรอ~?”
“ฮึ่ม!”
ฉันสะบัดหน้าหนีเธอทั้งทีที่นิ้วกำลังถูกกับแก้ม
“ก็ได้ๆ… เดียวฉันจะเลี้ยงของหวานปลอบใจเธอก็แล้วกัน”
“ของหวานหรอ..?”
ออมได้พาฉันไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้วสั่งเมนูที่ฉันไม่รู้จัก ก่อนจะพาฉันมานั่งที่โต๊ะ
“ร้านนี้คือ…?”
“ร้านคาเฟ่ไง! ร้านโปรดฉันเลยน่า~ ”
“วิลลี่ ช็อกโกแลต ดีเซิร์ทได้แล้วคับ”
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเมนูที่สั่งก็มาวางที่โต๊ะแล้ว เป็นเมนูที่ดูเรียบง่ายแต่ดูน่ากินมากจนฉันน้ำลายสอเลย…
“อยากกินไหม?”
“กินได้หรอ?”
“ก็ฉันบอกจะเลี้ยงปลอบใจนี้น่ะ”
“งะ งั้นฉันกินล่ะนะ..”
ในขณะที่ส้อมกำลังจะจิ้มถึง ฉันได้หยุดซะงักไปซะก่อน
“เป็นอะไรหรอ? ฟ้า?”
“ฉันว่า.. พวกเรามากินด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนน่าจะดีกว่านะ…”
“…ฮิฮิ! ได้สิ! แต่ระวังฉันกินหมดก่อนล่ะ! ง่ำ! ง่ำ!”
“เดียวสิ! รอฉันด้วย! ง่ำๆ…!”
สุดท้ายจากแทนที่จะได้ค่อยๆลิ้มรสชาติไปทีละนิด กลายเป็นว่าฉันต้องมาประชันความเร็วกับออมซะงั้น..
ถึงสุดท้ายฉันจะแพ้ให้กับออมเพราะฉันกินเร็วไปจนติดคอ.. แต่โดยรวมแล้ว ฉันสนุกมากๆเลย! ทั้งได้เล่นของเล่นที่ไม่เคยเล่นมาก่อน ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน และยังได้กินของอร่อยอีกด้วย!
ความคิดเห็น