[SF 2PM ; CH ] Real love ที่รักครับผมรักคุณ

ลำดับตอนที่ #9 : ระบายเฉยๆ (ไม่ต้องเข้าก็ได้นะคะ) + ขอโทษนักอ่าน

ตอนนี้เราเจอปัญหาที่หนักหน่วงมากค่ะ เครียดตลอดเวลา กิจกรรมก็เยอะไม่มีเวลาว่างเลย จนเวลาที่จะคิดตอนจบของนิยายเรื่องนี้ก็ยิ่งไม่มี

งานที่เข้ามาตลอดทำให้ต้องรีบจัดการกับมันอย่างเร่งด่วน อารมณ์ก็เสียบ่อยๆ แต่อาจเพราะเราเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง และไม่อยากมีเรื่องกับใคร จึงไม่ค่อยอยากบอกให้ใครฟัง

แต่ตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว ปัญหามันมากเกินไป จนบางทีก็เหนื่อยก็ท้อ อย่างคืนนี้ เราท้อมากๆเลยมาระบายให้อ่านกัน

ขอเอ่ยก่อนว่าในชั้นปีของเรานั้น การรับน้องใหม่ในแต่ละงานก็จะมีหลายๆฝ่ายทำงานร่วมกันค่ะ

สามารถแยกหลักๆได้เป็น ฝ่ายกีฬา ฝ่ายแสตนด์ และสวัสดิการ

เราอยู่ในฝ่ายสวัสดิการค่ะ ใครๆหลายคนคงคิดว่าสวัสดิการคงสบายไม่เหนื่อยอะไรมากก็แค่แบกน้ำมาให้กิน

แบกพัดลมมาตั้งให้แต่ความจริงในคณะของเรามันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิคะเราจะต้องดูแลคนที่เจ็บป่วยด้วย ทั้งๆที่ตัวเองก็มีโรคติดตัวกันทุกคน

ออกตัวก่อนว่าเราเป็นหัวหน้าสวัสฯของชั้นปี ซึ่งพวกเราก็ต้องคุยโคกันกับทุกๆฝ่ายเพื่อที่จะได้ประสานงานให้เข้าใจตรงกัน

ปัญหาส่วนใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นจากคนในกลุ่มของเราเลยค่ะ คนในกลุ่มนั้นช่วยงานกันได้ดี แต่ติดที่ว่าคนน้อยไปหน่อยและคนที่เป็นสวัสดิการทุกคนก็มีโรคประจำตัวกันหมด

ปัญหามันอยู่ที่หัวหน้าฝ่ายแสตนด์ที่ไม่ยอมเข้าใจเราค่ะ เขาแทบจะไม่เห็นเราอยู่ในสายตาเลย เวลาเรียกประชุมเขามักจะเอาตัวเองเป็นใหญ่เสมอ

ไม่เคยถามความสมัครใจจากทั้งฝ่ายกีฬา และ สวัสดิการอย่างพวกเรา ซึ่งเราคิดว่าบางทีเขาคงลืมไปแล้วว่า ถ้าขาดความร่วมมือจากทางสวัสดิการของเรานั้นงานแสตนด์จะไม่เดินหน้าเหมือนกัน

เราไม่เคยสำคัญตัวเองมากไปกว่าคนๆนึงในชั้นปี แต่นี่เขาดูถูกงานที่เราทำ เหมือนบอกว่าใครๆก็ทำได้ แล้วเราเป็นเบี้ยล่างของเขามากกว่าไม่มีเสียงอะไรไปต่อกร

เราก็อยากจะถามเขาสักหน่อย ว่าถ้าให้แสตนด์นั่งดูปลั๊กไปพัดลม ขวดน้ำ แก้วน้ำ กล่องยาไปเฉยๆมันจะบินไปหาพวกน้องๆไหม เราจะไม่บ่นเลยถ้าปลั๊กมันจะต่อกับพัดลมแล้วติดได้เอง ขวดน้ำลอยไปตรงหน้าน้องแล้วถูกเทใส่แก้วได้

โดยที่พวกเราไม่ต้องทำอะไร แต่มันไม่ใช่นั่นเป็นสิ่งที่ฝ่ายสวัสดิการต้องทำทั้งหมดและตลอดทุกครั้งที่มีการซ้อมสแตนด์

แต่เขาบอกว่าคนของเราไม่สำคัญ ไม่ต้องมีมากก็ได้ คิดดูนะคะ น้องๆร่วมสามร้อยคนต่อพี่สวัสดิการสิบสองคน ต่อไฟแจกน้ำเก็บแก้วไปล้างภายในเวลาห้านาที นี่ไม่สำคัญเลยใช่ไหม ไม่ต้องหาเพิ่มใช่ไหม

ถ้าเขายังยืนยันที่จะไม่ให้เราขอความร่วมมือจากเพื่อนในชั้นที่ว่างงานมาช่วย ต่อให้เรามีมือเพิ่มเราว่ายังไงก็ไม่มีทางทันอยู่ดี

มันท้อมากๆค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ไม่สามารถลงฟิคได้ตามสัญญา เมื่อเข้าสู้ภาวะปกติและผ่านเรื่องน่าปวดหัวนี้ไปได้เมื่อไหร่จะรีบมาต่อให้ทันทีค่ะ ไม่เคยลืมนักอ่านและคิดถึงการแต่งนิยายตลอดแต่ปัญหามันรกหัวมากจริงๆ



                                                                                                 จาก

                                                                                 คนที่(เหมือน)ไม่มีความหมาย