คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Real love ตอนที่ 4/?
ไม่นานก็มาถึงน่านฟ้าของประเทศไทยพ่อบ้านจึงบอกให้เขาเตรียมตัวลงจากเครื่องได้แล้ว สัมภาระทั้งหลายคุณพ่อบ้านก็ให้เด็กรับใช้จัดการเอาลงให้อย่างเบามือ
“คุณหนูอยากจะไปเที่ยวที่ไหนครับ หรืออยากจะกลับบ้านพักก่อน”
“ผมอยากไปเดินซื้อของเสียหน่อยที่นี่ร้อนกว่าที่เกาหลีเราคงต้องซื้อเสื้อผ้าล็อตใหม่ซะแล้วคุณพ่อบ้าน”ว่าแล้วจุนโฮก็ขึ้นไปนั่งบนรถทันที
หลังจากที่ซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้วจุนโฮก็เปลี่ยนชุดให้ดูเข้ากับบ้านเมืองนี้ทันทีด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาเดป พร้อมหมวกแว่นตากันแดดและร้องเท้าผ้าใบสุดหรู
“คุณหนูครับผมว่ามันดูวัยรุ่นเกินไปนะครับ เปลี่ยนใหม่ดีกว่านะ”นัมยงเห็นคุณหนูใส่ขาเดปแบบที่วัยรุ่นคนอื่นใส่กันก็หัวใจแทบจะวาย ก็เพราะกางเกงตัวนี้มันเน้นก้นคุณหนูของเขามากเกินสมควรน่ะสิ
“ไม่เอาหรอกคุณนัมยง เจอา ทีจอง จีบี ก็บอกว่าแบบนี้อะเท่ห์แล้ว”สรุปแล้วทั้งวันพวกเขาจึงเดินช็อปกันอย่างสมใจอยากโดยที่นัมยงไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้เพราะพูดที่ไรเด็กๆพวกนี้ก็แกล้งจับเข้าไปลองชุดแปลกๆทุกที
หลายวันผ่านไปกิจกรรมสนุกๆที่อยากจะทำก็ค่อยๆหมดลงเรื่อยๆเขาเองก็เริ่มเบื่อเหมือนกัน อยู่ที่นี่ไม่ได้ติดต่อกับใครเลยสักคน ตอนแรกคุณพ่อก็ให้คนโทรมาบอกว่าใกล้จะได้กลับแล้ว แต่ตอนนี้สิคงเกิดเหตุอะไรแน่ๆเลยเลื่อนการบินกลับประเทศไปอีก
“คิดถึงเกาหลีหรอครับคุณจุนโฮ”จีบีเดินเข้ามาถาม
“คงงั้นมั้ง ที่นี่ไม่มีคนแบบอูยองมันก็เลยดูไม่ค่อยสนุกน่ะ”
“คิดถึงคุณนิคคุณล่ะสิ”คิดถึงพี่คุณหรอเขาก็คิดถึงนะ แต่พออยากจะนึกภาพพี่คุณทีไรหน้าไอ้หมีก็มาบดบังหน้าสวยๆของพี่คุณทุกที
“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ อยากจะกัดแก้มไอ้ด้งจนเต็มแก่แล้วด้วย”ถ้าได้กัดจริงๆอูยองก็คงจะดุเขาจนหูชาไปสามวันก็นายคนนี้เขาเก็บกดมาจากแฟนน่ะสิ คิคิ
“ทนอีกนิดนะครับที่นู่นกำลังจัดการกันอยู่ ผมได้ข่าวมาว่าทางนู้นต้องการตัวคุณหนูเพื่อแลกกับการจบปัญหาครั้งนี้แต่คุณท่านไม่ยอมก็เลยเกิดสงครามกันอีก”ตัวเขา!ฝั่งโน้นต้องการตัวเขา
“แล้วพวกนั้นจะเอาฉันไปทำไมกันล่ะ”เอาเขาไปจะมีประโยชน์อะไร ไม่เห็นจะมีสักอย่าง
“ฮโยริลูกเจ้าของกลุ่มนั้นรู้สึกชอบคุณหนูขึ้นมาน่ะสิครับ”ชอบผม เว้ยเฮ้ย!บ้าไปแล้วรู้จักก็ไม่รู้จักจะไปชอบได้ยังไงเล่า
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับเห็นว่าคุณหนูคนนี้เบื่อง่ายถ้ารออีกสักพักเธอก็คงเลิกตามคุณหนูไปเอง”นี่แสดงว่าหล่อนให้คนมาตามหาผมด้วยสงสัยสาเหตุที่เรื่องไม่จบเพราะยัยนี่แหละ
“ขอบใจ เออนี่จีบีพ่อแม่ฉันโอเคอยู่ใช่ไหม”
“เห็นบอกว่าคุณท่านก็ถูกลอบยิงเหมือนกัน แต่โดนแค่ถากๆไม่เป็นอะไรมาก”
“อะไรนะ! ถูกยิง แล้วทำไมพวกนายไม่บอกฉัน รีบพาฉันกลับเดี๋ยวนี้ ติดต่อไอ้พวกนั้นด้วย บอกฮโยริไปว่าถ้าอยากได้ฉันก็มาเจอกันที่บ้านใหญ่ แล้วก็เรียกพ่อบ้านมาหาฉันด้วย”
“ครับ แต่ว่าคุณหนูมีแผนแล้วหรอครับ”จีบีรู้ดีว่าถ้าเจ้านายคนนี้เขาไม่เคยขัดขวางได้เลยสักครั้งจึงยอมทำตามโดยง่ายแต่อย่างน้อยก็ต้องเตือนกันนิดหน่อย
“ไม่มี ช่างเถอะน่าพ่อแม่ฉันสำคัญกว่าเยอะ รีบไปทำตามเร็วๆ”มากเกินไปหรือเปล่านี่ลอบยิงแม่เขาคนเดียวไม่พอ นี่ยังคิดจะยิงพ่อเขาด้วย ใช่ว่าเขาดูไม่ออก เขารู้ว่านี่เป็นแผนของฝั่งนั้นแน่นอน พวกนั้นต้องรู้อยู่แล้วว่าถ้าทั้งพ่อและแม่อยู่ในอันตรายต่อให้ตายยังไงผมก็ต้องรีบไปหาพวกท่าน
“คุณหนูมีอะไรครับ เห็นจีบีมันทำท่าอยากตายมาหาผมล่ะ”พ่อบ้านที่ยังไม่รู้เรื่องราวเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย
“กลับบ้านใหญ่กันเถอะ ผมเบื่อที่จะหนีแล้ว เรากลับไปคุยกับฮโยริให้รู้เรื่องเลยน่าจะดีกว่า อีกอย่างคนที่ติดตามเราให้เขาคอยดูอยู่ห่างๆก็ได้นะครับแต่ถ้าส่งสัญญาณเมื่อไหร่ทุกคนต้องพร้อมประจำการทันที แค่นี้ทำได้ใช่ไหมครับคุณพ่อบ้านนัมยง ^ ^”จุนโฮพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่คนที่ฟังนี่สิหัวใจจะวาย
ทุกคนที่รับคำสั่งถึงกับคิดหนักทีเดียว เพราะทุกคนก็รู้มาบ้างว่าฮโยริเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจถ้าไม่ได้สิ่งๆนั้นต่อให้ฆ่าคนสักกี่คนหล่อนก็จะทำ ส่วนคุณหนูของพวกเขาก็ใช่ว่าจะยอมใครง่ายๆเหมือนกัน พวกเขาล่ะไม่อยากคิดว่าถ้าเจอกันจะเป็นยังไง
“ถึงบ้านใหญ่แล้วครับคุณหนู ดูท่าคุณฮโยริก็มารอแล้วเหมือนกัน”ถึงไม่บอกเขาก็รู้อยู่แล้ว คนออกจะเต็มบ้านขนาดนี้ อยากเห็ยหน้ายัยผู้หญิงคนนี้จริงๆว่าจะสวยสู้พี่คุณได้รึเปล่า
ทุกๆย่างก้าวที่เขาเดินเข้าบ้าน บรรยากาศตรึงเครียดก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเขารู้สึกว่าทุกสายตาจ้องมองมาที่เขาทั้งๆที่บุคคลเหล่านั้นกำลังก้มหน้าใจ ในที่สุดเขาก็เข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ มีผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่ตรงนั้น
“คุณชื่อฮโยริสินะครับ”หน้าตาก็สวยแต่ไม่รู้ว่านิสัยจะสวยเหมือนหน้ารึเปล่า
“ยินดีต้อนรับกลับสู่กรงทองจ๊ะนกน้อยจุนโฮ บินออกไปตั้งนานคงเที่ยวจนเพลินเลยล่ะสิ นูน่าอยากเจอน้องจุนโฮมาตั้งนานแล้วได้เจอตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีก”หญิงสาวยิ้มร่าเริงกลับมาให้ แต่เขาว่ารอยยิ้มนี้ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
“ขออภัย ผมเป็นผู้ชายคำว่าน่ารักคงห่างไกลเกิน เรามาคุยสิ่งที่คุณอยากได้จะดีกว่า”จุนโฮนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ
“อะไรกันจุนโฮจังใจร้ายกับนูน่าเกินไปแล้วนะ! เอาล่ะๆนี่นูน่าซื้อของมาฝากด้วย”ไม่ทันขาดคำ ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เท่าตัวของจุนโฮก็โผล่มาอยู่ในมือของหญิงสาวผู้นี้
“เอามันออกไป!”อาการตกใจกลัวของจุนโฮ ทำให้หญิงสาวหัวเราะ
“คิคิ งั้นที่เขาลือกันว่าน้องโฮกลัวหมีก็จริงสินะ”ยัยผู้หญิงคนนี้นี่แสบชะมัด
“เอาล่ะฉันไม่ล้อเล่นแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการคือนาย ขอเพียงแค่นายอยู่ข้างกายฉันทั้งพ่อแม่ นายและครอบครัวนายจะปลอดภัย นายยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้นะฉันให้เวลานายคิด”จุนโฮนั่งคิดเงียบๆแต่ทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้น ตุ๊กตาหมีที่เขาแสนจะเกลียดและกลัวกลับเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว ยัยนี่คงใช้หมีเป็นการกดดันเขาทางอ้อมสินะร้ายจริงๆ
“ผมต้องทำอย่างนี้นานเท่าไหร่ อย่างน้อยก็ต้องมีระยะเวลาสิ”เขาพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
“อย่างมากก็หนึ่งเดือน นายก็รู้ว่าฉันเบื่อง่าย ขอแค่หนึ่งเดือนที่นายต้องไปไหนมาไหนกับฉันแค่นี้ก็พอ”ผมว่ายัยนี้โรคจิตแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวผมยอมก็ได้วะ แค่หนึ่งเดือนเองเดี๋ยวก็หมดแล้ว
“ตกลง แต่แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นที่ผมจะทำตามใจคุณ แล้วคุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แตะต้องครอบครัวผมอีก”
“แน่นอน งั้นเรามาเริ่มนับหนึ่งตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า”ฮโยริลากจุนโฮขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านทันที อะไรกันนี่เขานั่งพักได้ไม่ถึงสิบนาทียัยเจ๊นี่ก็ลากเขาออกจากบ้านซะแล้ว หวังว่าการมียัยบ้านี่เพิ่มขึ้นมาจะไม่ทำชีวิตที่ราบเรียบของผมสั่นคลอนหรอกนะ
แต่! ผมก็คิดผิด
“นี่นูน่าจะตามผมทำไม ผมจะไปเรียนไม่ได้หนีไปไหน”นับตั้งแต่วันนั้นนอกจากเวลนอนกับเข้าห้องน้ำแล้วเขาก็แทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยเพราะมีเจ้ากรรมนายเวรตามเข้าตลอดไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำอะไรให้เจ๊แกขุ่นเคืองชาตินี้ถึงตามจองเวรกันจริงเฮ่อ!
“ก็ฉันคิดถึงจุนโฮนี่”
“เรื่องมาก”จุนโฮเผลอหลุดปากบ่นขึ้นมา
“ย่า! นี่นายบ่นฉันหรอ งั้นไม่ต้องเข้าเรียนแล้วกลับบ้าน!พอเจอฤทธิ์หญิงสาวเข้าไปเขาก็กลับมานึกถึงตัวเองทันที ชานซองจะเคยเบื่อการโดนผมเหวี่ยงบ้างไหมน้า
“ไม่เอาน่า นูน่าก็รู้ว่าโฮอยากเรียน เอาอย่างนี้แล้วกันนูน่าโทรมาเบอร์โฮนะแล้วโฮจะให้นูน่านั่งฟังทั้งวันเลยว่าโฮทำอะไรบ้างดีไหมครับ”
“ก็ได้แต่จุนโฮห้ามเหล่มองผู้หญิงอื่นนะ ไม่อย่างนั้นตายแน่”หญิงสาวดึงแก้มจุนโฮเล่นก่อนจะเดินกลับรถไป นี่จะรอดไปได้สักกี่น้ำกันนะ เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์เขาก็แทบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว
“เฮ้ยจุนโฮ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะคิดถึงจะแย่ แล้วนั่นทำหน้าเหม็นตดทำไมมีอะไรรึเปล่า”อูยองทักทายเพื่อนด้วยมุขตลกแต่อีกคนกลับไม่เล่นด้วย
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่ไอ้หมีล่ะปกติไม่เคยเห็นมาสายนี่”ไม่รู้ว่าจะหายงอนเขาหรือยังนะ
“ฮั่นแน่มีห่วงกันด้วย คิดถึงล่ะสิ”
“จะบ้าหรอ ก็แค่อยากรู้ว่ามันจะหายงอนรึยังแค่นั้นแหละ”สาบานเลยว่าเขาแค่อยากรู้ว่าชานมันหายงอนหรือยังแค่นั้น ไม่ได้มีความคิดถึงเจือปนอยู่แม้แต่ปลายก้อย
“อันนี้คุยกันเองเว้ย นู่นไงมาแล้ว”ชานซองเดินมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคน โอ๊ะ นี่ผมหายไปไม่กี่วันตกข่าวอะไรไปรึเปล่าเนี่ย แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน
“อืม ว่าแต่นั่นใครอะไม่เห็นแนะนำให้รู้จักเลย”จุนโฮหันไปถามอูยอง
“เด็กไอ้ชานมัน”อ้าวก็เด็กไอ้ชานจริงๆนะไม่เชื่อก็ลองอ่านต่อสิครับ
“สวัสดีค่ะพี่อูยอง สวัสดีค่ะพี่....”เด็กสาวคนนั้นเอ่ยทักทาย
“จุนโฮครับ อี จุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้อง....”
“ฮยอนอาค่ะ อิม ฮยอนอา ยินดีที่ได้รู้จักพี่จุนโฮนะคะ”
“น้องฮยอนอาเป็นลูกสาวคุณป้าฉันเองเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน นั่นก็จุนโฮคนที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”ชานซองแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกที
“พี่น่ารักกว่าที่พี่ชานเล่าให้ฟังตั้งเยอะแน่ะ”เด็กสาวปล่อยแขนพี่ชายก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ๆจุนโฮ
“นี่พี่จุนโฮคะ พี่มีแฟนหรือยังคะ”คำถามของฮยอนอาทำเอาชานซองหน้าขรึมไปเลย ส่วนอูยองก็หัวเราะออกมา
“ไม่มีหรอกจ๊ะฮยอนอา จุนโฮน่ะมันครองโสดมานานแล้วอยากจะมีคนรู้ใจแต่หาไม่เจอสักที ถ้าอยากจีบก็จีบได้เลย”อูยองรีบบอกไปทันที ไหนๆก็จะได้เห็นเกมสนุกๆทั้งทีเขาจะไม่ร่วมแจมได้ยังไง
“อ้อ งั้นเย็นนี้เราไปเที่ยวกันนะคะ จุ๊บ สัญญาแล้วห้ามคืนคำค่ะ ฮยอนอาไปเรียนก่อนดีกว่าโชคดีค่ะพี่ชาน พี่อูยอง”เด็กสาวขโมยหอมแก้มจุนโฮก่อนจะรีบชิ่งหนีไปทันที
“น้องนายนี่น่ารักเนอะ เฮ้ย!ฮโยรินูน่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นั่นๆน้องสาวเพื่อนผมนะครับนูน่า”จุนโฮที่กำลังเคลิ้มต้องตกใจทันทีเพราะฮโยริมาอยู่ด้านหลังตนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ตั้งแต่แรก! แต่เอาเถอะฉันถือว่านายทำทานให้เด็กใจแตก เย็นนี้จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆก็ได้นะ”เหมือนวันนี้หล่อนจะใจดีแปลกๆคงไม่มีอะไรน่าลำบากใจใช่ไหมเนี่ย
“ขอบคุณมากครับนูน่า ผมไปเรียนก่อนนะ”จุนโฮทำท่าจะลากเพื่อนทั้งสองขึ้นห้องทันทีแต่ไม่ทันเสียแล้ว ความสุขเขาหายไปทันตา
“แต่ว่า~ ฉันต้องได้ไปด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นอย่าหวังจะอยู่อย่างเป็นสุขเลย”นั่นไงกะแล้วว่ายัยนี่ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดหรอก
“ก็ไปสิครับ แหะๆ”จุนโฮคำนับฮโยริก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องทันทีก่อนที่ยัยเจ๊นั่นจะพูดอะไรอีก
“เจ๊คนนั้นใครอะจุนโฮ”อูยองเห็นท่าทีแปลกๆของจุนโฮก็อดถามไม่ได้
“คนที่มีปัญหากับที่บ้านน่ะ คุณฮโยริยื่นข้อเสนอให้ฉันอยู่ควงนูน่าไปไหนมาไหนน่ะ กว่าฉันจะเป็นสุขอีกครั้งก็เดือนหน้านู่น ฉันตายแน่ๆว่ะไอ้ด้ง”จุนโฮนอนฟุบลงบนโต๊ะของเพื่อนอย่างหมดแรง
“แกไหวรึเปล่า ถ้าไม่ไหวก็บอกนะเว่ย”อูยองตบบ่าเพื่อน
“ไม่ไหวแล้ว นี่นายรู้ไหมฉันจะถูกลากไปนู่นไปนี่จนตัวเองเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ไปทุกวันแล้ว”เมื่อวานยัยคุณหนูนั่นก็เพิ่งจะลากเขาไปเที่ยวกลางคืนกว่าจะยอมกลับได้เขาต้องงัดกลยุทธ์จนแทบจะหมดตัวอยู่แล้ว
“เครียดมากหรอจุนโฮ ชานมันเป็นห่วงนะ”ชานซองกระซิบบอกอูยองให้อีกคนบอกต่อ
“ชานมันบอกแกหรอว่าเป็นห่วงฉัน ตลกและไอ้ด้ง ขนาดวันนั้นมันยังงอนฉันอยู่เลย”
“ชานมันบอกว่าวันนั้นมันไม่รู้นี่ว่านายมีปัญหาอยู่นึกว่านายไม่สนใจมันจริงๆ”อูยองพูดขึ้นมาอีก คราวนี้จุนโฮหันไปมองหน้าชานซองที่ท่าหงอยๆใส่เขา
“งั้นนายก็ช่วยบอกมันด้วยว่าปากตัวเองก็มี พูดให้ฉันได้ยินเนี่ยมันจะตายใช่มะ ทีเมื่อกี๊ยังพูดกับฉันได้อยู่เลย หรือว่าตอนนี้เป็นใบ้”จุนโฮหันหน้าหนีอีกฝ่าย
“ชานเป็นห่วงจุนโฮจริงๆนะ”ชานซองทำหน้าออดอ้อนใส่จุนโฮไปมาจนในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมเปิดปากคุยด้วย
“ฉันถามจริงๆนะชาน นายไม่รู้หรอว่าที่ฉันคอยทำแผลให้ คอยบ่นนายก็เพราะเป็น.....เป็น .... เออก็ได้วะเป็นห่วง!เข้าใจรึยัง”ไหนๆก็จะหลุดปากแล้ว พูดก็ได้ไม่เห็นจะอายเลย
“นายน่ารักจังจุนโฮ”ชานซองยิ้มและยิ่งกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเขินอยู่
“เข้าใจกันแล้วใช่ไหม คราวนี้นายก็มานั่งที่เดิมได้แล้วไอ้หมีมันคิดถึงแกจนไม่เป็นอันกินอันนอนมาหลายวันแล้ว ทำเอาฉันก็พลอยซวยไปด้วย”พอจุนโฮไม่อยู่ไอ้หมีที่กินเก่งก็เข้าโหมดจำศีลไปซะงั้นจนเขาที่สมัยก่อนที่เคยได้อานิสงค์จากไอ้หมีก็ลำบากไปด้วยอีกคน ‘เกาะเพื่อนกินน่ะอร่อยสุดแล้วเชื่อด้งเหอะ’
ปล. แอบสปอยค่ะ ตอนหน้าอย่าลืมมาดูด้งโหมดเจ้าเล่ห์นะคะ
ความคิดเห็น