คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Real love ตอนที่ 1/?
“จุนโฮ......อี จุนโฮ ไอ้ก้นงอน”
“อะไรวะอูยอง ตะโกนมาได้ถ้าหูฉันระเบิดแกจะว่ายังไง”เพื่อนก้นงอนเหวี่ยงใส่อีกคน
“อย่ามาเหวี่ยง ฉันเรียกตั้งนานแกก็ไม่หัน มองแต่พี่คุณอยู่นั่นแหละ ชอบหรอ? เห็นจ้องแบบนี้มาตั้งหลายปีแล้ว”จุนโฮเดาว่าอาการหวงพี่ชายของอูยองกำลังกำเริบ
“ชอบอาร้ายยยยยยย~ ไม่ได้ชอบเว้ยก็แค่.....แค่ เอ่อมองเฉยๆเว่ย”จุนโฮรีบก้มหน้ากมตาเก็บของไม่ยอมมองเพื่อนเพราะตอนนี้ถ้าอูยองเห็นคงรู้ได้ว่าตัวเองกำลังเขิน
“งั้นก็แล้วไป แต่ถ้าชอบก็บอกฉันตรงๆล่ะแล้วก็ห้ามทำพี่คุณเจ็บด้วย เพราะแค่ไอ้พี่แทคคนเดียวก็ทำพี่คุณเจ็บจนฉันอยากจะเรียกยานแม่มาดูดพี่แกไปนอกโลก!”อูยองมักจะหวงพี่ชายอย่างออกนอกหน้า ทำเหมือนพี่คุณเป็นน้องของมันอย่างไงอย่างงั้น
อูยองมักจะถามเขาอย่างนี้เสมอๆ ว่าเขาชอบพี่คุณหรือเปล่า ก็อยากจะตอบว่าชอบอยู่หรอกนะแต่กลัวจะเสียเพื่อนนี่สิ แค่นี้เขาก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนอยู่แล้ว ถ้าขาดเพื่อนรักอย่างอูยองไปอีกคนชีวิตเขาคงย่ำแย่แน่ๆ
“รีบเข้าเรียนเหอะว่ะอูยอง ฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้อง กลัวง่ะ”อี จุนโฮที่หนุ่มๆสาวๆกรี๊ดนักกรี๊ดหนา ชอบพูดขวานผ่าซากและปากไม่ตรงกับใจ กลับกลายเป็นเด็กขี้อ้อนและปากตรงกับใจเมื่ออยู่กับคนสนิทอย่างอูยอง
“เออๆไปก็ไป ถ้าพวกสาวๆมาเห็นว่านายเป็นแบบนี้ฉันว่าเรตติ้งนายคงร่วงว่ะไปก้นงอน ฮ่าๆ”อูยองตีก้นจุนโฮหนึ่งที่ก่อนจะพากันเดินขึ้นห้อง
“อูด้ง ลางสังหรณ์ฉันมันบอกว่าฉันจะเจอเรื่องร้ายๆว่ะ เสียวสันหลังวาบมาหลายทีแล้วอะ”จุนโฮสะกิดเพื่อนขณะที่อาจารย์กำลังจะเข้าห้อง
“นายทำการบ้านมารึเปล่า ก็ทำมานี่นาจะกลัวอะไร นั่งตรงๆซะอาจารย์มาแล้ว”อูยองไม่สนใจเขาอีกเลย แต่พูดไม่ทันขาดคำอาจารย์ก็นำหายนะเข้ามาหาเขาจนได้
“นักเรียนทุกคนวันนี้ ห้องสองบีของเราจะมีนักเรียนใหม่เข้ามา แนะนำตัวซะสิ”
“สวัสดีครับ ผม ฮวาง ชานซอง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”สิ้นคำชายหนุ่มนามว่าชานซองก็ส่งยิ้มไปทั่วห้อง แทบจะทุกคนอยู่ในอาการโคม่า บางคนนอนตายคาโต๊ะ บางคนก็เลือดกำเดาไหลเป็นทาง แต่มีอยู่สองคนที่ไม่เป็นอะไร คนหนึ่งยิ้มกวนๆกลับมาให้เขา ส่วนอีกคนกลับตีหน้าบึ้งแล้วหันไปพูดกับคนที่ยิ้มกวนๆ
“ซวยๆๆ วันนี้มันโลกาวินาศแท้ๆ ดวงฉันตกก็คราวนี้ละวะ”อูยองหัวเราะก๊ากออกมาทันที ก็ไอ้เพื่อนตัวดีของเขาเนี่ยดวงไม่ถูกโฉลกกับหมีตั้งแต่เกิด วันนี้มาเจอพ่อหมีอาการจิตตกก็คงกำเริบ
“เอ้านายไปนั่งตรงนั้นข้างๆอี จุนโฮละกัน อี จุนโฮครูฝากด้วยนะจ๊ะ”คุณครูประจำชั้นคนสวยยิ้มเซ็กซี่ไปให้หนุ่มตาตี่อีกด้วย
“ไม่รับฝาก ผมไม่ใช่บอดี้การ์ดคุมกันใครไม่เป็น ส่วนอาจารย์ก็ไม่ต้องมายิ้มยั่วผมหรอก ผมไม่ยอมให้อาจารย์คั่วง่ายๆอีกแล้ว”อูยองยั้งเพื่อนไม่ทัน ก็เลยส่งสายตาขอโทษให้อาจารย์แทน
เพื่อนๆในหัวที่ตื่นจากการสลบไสลก็หัวเราะกระจาย ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นว่าอาจารย์จีจี๊คนนี้อยากจะขย้ำอี จุนโฮเต็มแก่ แต่ปากขวานผ่าซากแบบนั้นเจ๊แกก็เลยยังไม่กล้าเข้าใกล้
“ชื่ออี จุนโฮ หรอ เราชื่อฮวาง ชานซอง”ชานซองยื่นมือพร้อมยิ้มแบบต้นฉบับไปให้อีกคน
“อะ...อืม รู้แล้ว”แทบจะในทันทีที่เห็น จุนโฮก็หันไปทางอูยองทำท่าขอร้องแล้วพูดแบบไม่มีเสียงไปว่า ‘กลัวหมีง่า นั่งคั่นให้ที สัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวหนึ่งสัปดาห์เลย’
“ฉันชื่อ จาง อูยอง เป็นเพื่อนจุนโฮ พอดีจุนโฮกลัวหมี อุ้ย! คนแปลกหน้าน่ะ เอ้าไปนั่งที่ฉันสิจุนโฮส่วนตรงนี้ฉันนั่งเอง”อูยองยกมือไปเชคแฮนด์แทนเพื่อนก่อนจะไล่ให้จุนโฮไปนั่งที่ของตน
หลังจากนั้นเป็นต้นมาทั้งสามคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น แต่อาการจิตตกของจุนโฮก็ยังคงมีอยู่บ้าง บางครั้งตอนที่ชานซองskin shipด้วยเจ้าตัวก็ร้องจ๊ากวิ่งหนีไปอยู่หลังอูยองทันที บางครั้งที่เขาคอยจะเข้าใกล้จุนโฮก็มักจะเขยิบหนี หรือ บางครั้งที่รู้สึกตัวว่าเขาอยู่ใกล้ๆ นายอีคนนี้ก็จะสะดุ้งหรือไม่ก็วิ่งวนไปมาหนึ่งรอบก่อนกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“นี่เย็นนี้ไปเที่ยวกิจการบ้านฉันกันไหม”ชานซองเอ่ยชวน
“ไม่ไป” จุนโฮเอ่ยตัดบทในทันที
“ฮ่าๆ ฉันก็อยากไปนะ แต่พวกเราอายุยังไม่ถึงจะเข้าไปได้หรอ”คนแก้มอูมหันหัวเราะเพื่อนก่อนจะเอ่ยออกมา
“ได้สิ ผับนี้ฉันเป็นคนดูแลเอง ชวนพี่ชายนายไปด้วยสิ”พอได้ยินว่าให้ชวนพี่คุณไปด้วย จุนโฮก็รีบเปลี่ยนคำทันที
“ฉันเปลี่ยนใจและ ไปกับพะ...เพื่อนๆด้วยดีกว่า”รอดตัวไปนะอี จุนโฮ เกือบหลุดคำว่าพี่คุณแล้วไหมล่ะ
“นายนี่แปลกนะ ไม่เคยเรียกพวกเราว่าเพื่อนๆนี่ อะไรกันน้าที่ทำให้นายเปลี่ยนใจ นี่ถ้าชอบพี่คุณก็รีบๆบอกฉันมาซะก่อนที่ฉันจะเปิดโอกาสให้พี่แทคอีกครั้ง”ไม่ใช่ว่าเลิกชอบพี่คุณนะ แค่กลัวว่าพี่คุณจะไม่ชอบเขามากกว่า
“เรื่องอะไรจะบอกนาย อุ๊บ! ไปกินข้าวกัน”จุนโฮรีบวิ่งไปเมื่อเผลอหลุดปากบอกอูยอง
“ส่วนนายน่ะ ถ้าชอบจุนโฮก็รีบๆทำให้มันเลิกจิตตกกับหมีซะไม่อยากนั้นก็อย่าหวัง”อูยองพูดทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งตามอี จุนโฮไป
“เลิกกลัวหมี แล้วหมีมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า อูยอง รอด้วยยยยย~” แล้วอูยองรู้ได้ยังไงว่าเขาชอบจุนโฮ คนก้นงอนคนนี้
เสียงเพลงช้าๆคอยขับกล่อมผู้คนที่แวะมาในค่ำคืนนี้ คลับนี้เหมือนมีแม่เหล็กที่คอยดึงดูดชักนำผู้คนให้หลั่งไหลเข้ามา
“เห็นบรรยากาศแบบนี้ ชักคันไม่คันมือซะแล้วสิอูด้ง”พี่ใหญ่สุดในกลุ่มเอ่ยบอกน้องชาย
“ถ้าพี่คุณอยากไปเต้นก็ได้นะครับแต่ทางที่ดี ผมว่าพี่อยู่โซนวีไอพีแบบนี้จะปลอดภัยกว่า”ชานซองแปลความหมายของพี่ใหญ่ผิดไป
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่หมายถึงถ้าพี่อยากโชว์เปียโนบนเวทีนายจะว่ายังไง”ทุกคนที่ได้ยินถึงกับอึ้ง อูยองอึ้งเพราะไม่คิดว่าพี่ชายอยากจะกลับมาเล่นดนตรีอีกครั้ง หลังจากที่เลิกกับแทคยอนแล้ว จุนโฮอึ้งเพราะจะได้เห็นการแสดงสดๆของคนที่เขาแอบรัก ส่วนชานซองอึ้งเพราะไม่เคยรู้ถึงความสามารถที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของผู้ชายคนนี้ อีกทั้งยังกลัวลูกค้าจะงาบพี่ชายไปด้วย
“คือผมมีอะไรจะบอกกับพี่ บ้านผมเขาทำธุรกิจแอบแฝงด้วยผมกลัวว่าบางทีลูกค้าอาจจะอยากหิ้วปีกพี่กลับบ้านไปด้วย”ชานซองทำหน้าหงอย
“เอาน่า พี่ก็พอรู้อยู่นะว่าร้านนี้ก็ทำกิจการอย่างว่า แต่พี่บริสุทธิ์ใจซะอย่าง ยังไงพี่ก็อยากลงไปอยู่บนเวทีนั้นอยู่ดี”จุนโฮที่นั่งใกล้ๆคนพี่ก็รีบกุมมือพี่ชายไว้ก่อนจะให้สัญญา
“ถ้าไอ้เฒ่าหัวงูคนไหนมันจะหิ้วพี่ไป มันตายคามือผมแน่ พี่คุณไม่ต้องกลัวหรอกครับ ไปโชว์ให้เต็มความสามารถเลยนะ นิคคุณ Fighting!!”หลังจากนั้นพี่คุณก็ลุกขึ้นยืนเดินไปพร้อมกับไอ้หมีแลอูยอง ส่วนเขาก็โหรหาบอดีการ์ดฝีมือดีอันดับต้นๆของบริษัทให้มาคอยดูแลในผับเผื่อมีปัญหาอะไรก็จะได้ช่วยทัน
นั่งรอสักพักชานซองก็กลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมแต่คราวนี้อูยองไม่ได้กลับมาด้วย อาการจิตตกเรื่องหมีๆก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างน่ากลัว
“อีกเดี๋ยวพี่คุณคงออกมา ว่าแต่นายกลัวหมีหรอเห็นอูยองบอกมา”ชานซองนั่งลงในฝั่งตรงข้ามก่อนจะถามขึ้น
“ไอ้แก้มย้วยมันบอกนายหรือไง”ไม่น่าไว้ใจอูยองมากเกินไปเลยให้ตายสิ
“ก็ประมาณนั้นล่ะ แต่ว่าหมีมันเกี่ยวกับฉันตรงไหนล่ะ”ชานซองทำปากยื่นที่ดูเหมือนจะน่ารัก แต่ความจริงกลับทำให้จุนโฮผงะถอยหลังจนติดโซฟาเลยทีเดียว
“ชะ...ช่างมันเถอะน่า พี่คุณขึ้นเวทีแล้วดูพี่คุณก่อน”จุนโฮเหลือบไปเห็นชายหนุ่มในดวงใจกำลังขึ้นเวทีก็พูดตัดบทออกมาเสียดื้อๆ
เสียงแกรนเปียโนค่อยๆดังขึ้นพร้อมขับกล่อมให้ผู้คนที่อยู่ในคลับหลงใหลไปกับเสียงดนตรี อี จุนโฮเอาแต่จ้องผู้ชายหน้าหวานคนที่เขาเฝ้าชื่นชม เฝ้ารักมาหลายปี จนลืมไปแล้วว่าตัวเองได้ย้ายที่นั่งมานั่งชิดติดชานซองตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่คุณทำไมช่างน่ารักเหลือเกิน มือที่พลิ้วไหวอยู่บนเปียโนหลังนั้นผมอยากจับไว้นานๆ ปากแดงๆของพี่ที่กำลังร้องเพลงอยู่ผมจะต้องทำยังไงถึงจะได้ลองชิมรสของมัน บอกผมทีผมจะทำยังไงให้ได้พี่มาครอง...”เหมือนมีมนต์สะกดให้จุนโฮพูดความในใจออกไปเรื่อยๆ จนชานซองที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินถึงกับอยู่ไม่สุข
เรื่องอะไรที่เขาจะยอมให้จุนโฮไปรักไปชอบคนอื่น คนอย่างเขาก็มีหัวใจเหมือนกันนะ หัวใจเขามันร่ำร้องเรียกหาแต่อี จุนโฮ เรียกกี่ทีๆก็ อี จุนโฮคนเดียว คอยดูเถอะเขาจะทำให้หนุ่มหน้ามน คนก้นงอนคนนี้มาเป็นของเขาให้ได้
หลังจากการแสดงจบหลังเวทีก็ชุลมุนวุ่นวายกันยกใหญ่เพราะบรรดาเสี่ยทั้งหลายต้องการจะหิ้วนิชคุณกลับบ้านรุมยื้อแย่งนิชคุณกันยกใหญ่ ถึงขนาดบอกว่าให้ขายบ้านก็ยอม จนอูยองทนไม่ไหวโทรมาบอกให้ชานซองมาช่วยควบคุม แต่ จุนโฮกลับบอกว่าเขาจะไปช่วยเองพร้อมกับส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดของเขาที่เข้ามาในงานไปรวมตัวที่หลังเวทีด้วย
“พี่คุณ! นี่พี่มาเล่นอะไรอยู่ที่นี่ แล้วไอ้แก่ที่มันจับมือพี่อยู่น่ะใคร!”อี จุนโฮโหมดเหวี่ยงถึงกับทำให้ทุกคนที่รู้จักกลั้นยิ้มแทบไม่ทัน ส่วนพวกเสี่ยๆทั้งหลายก็อึ้งไปตามๆกัน
“พี่ก็แค่มาเล่นเปียโนเฉยๆ เอาน่าที่รักยังไงๆพี่ก็รักเราคนเดียว”คนพี่เข้ามาร่วมวงการแสดงด้วยอีกคน
“แน่ใจนะ แล้วไอ้แบงก์ที่อยู่ในมือน่ะของใคร”จุนโฮเหลือบมองเห็นช่อดอกไม้ที่ทำจากแบงก์หมื่นวอนเต็มมือไปหมดก็เลยถามขึ้น
“ลูกค้าเค้าให้มาเพราะพี่เล่นเพราะไงครับคนเก่ง”พี่คุณแกว่งช่อดอกไม้พวกนั้นเล่น พร้อมส่งยิ้มง้องอนให้คนน้อง พวกเสี่ยๆเห็นนางฟ้ายิ้มก็แทบจะละลายกลายเป็นน้ำ
“ยังไงก็ไม่ได้ พี่คุณเป็นของผมนะพี่ก็ต้องรับแต่ของๆผมคนเดียว ห้ามรับของคนอื่น”จุนโฮโยนช่อดอกไม้นั้นทิ้งไปแล้วลากคนหน้าหวานออกมา แต่พวกบรรดาเสี่ยทั้งหลายก็สั่งลูกน้องกันไว้
“นี่ไอ้หนูแฟนแกน่ะ คืนนี้ฉันขอไม่ได้หรอ ฉันให้ล้านวอนเลยก็ได้”จำนวนเลขขนาดนี้ทำให้ทั้งสองมองหน้ากัน
“ฮะ! ล้านวอน แสดงว่าป่านนี้บ้านไอ้ชานมันคงนอนกินบ้านกินเมืองสบายเลยน่ะสิ” นอกจากไอ้หมีจะเป็นหมีแล้ว มันยังปิดบังความรวยอีก อี จุนโฮถึงกับของขึ้นเลยทีเดียว ก็ว่าอยู่ทำไมไอ้หมีมันใส่แต่ของแบรนด์เนม(ตัวเองยิ่งกว่าเขาอีก= =)
“เอาเงินฟาดหัวงั้นเรอะได้ ถ้าพี่กลับบ้านเราคืนนี้ ผมจะให้พี่มากกว่าไอ้เสี่ยพวกนี้สิบเท่า ตกลงพี่จะว่าไง แต่ถ้ากลัวไอ้พวกลูกน้องกระจอกๆของมัน ก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ ผมเอาบอดี้การ์ดที่บริษัทมาด้วย แล้วบอดี้การ์ดที่พี่เห็นนั่นก็ของผมด้วย”เมื่อจุนโฮเดินออกไปข้างหน้า บรรดาชายฉกรรจ์ร่วมสามสิบนายก็รีบก้มหัวทำความเคารพคุณชายตระกูลอี
“พี่ว่าอย่าทำอะไรร้ายแรงเลยกลับบ้านของเรากันเถอะ”พี่คุณคงไม่อยากให้ร้านชานซองเสียชื่อเลยตัดบทเสียก่อน
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังไงผมก็ตามใจพี่ พวกนายเอารถมารับที่หน้าร้านด้วยเดี๋ยวฉันสี่คนจะกลับแล้ว อ้อถ้าใครมีปัญหาอะไรก็เชิญไปหาผมที่บริษัทรักษาความปลอดภัยของตระกูลอีได้ทุกเมื่อ”ผมรีบลากพาพี่คุณกับอูยองออกมานอกร้านทันที
“เฮ่อ ตลกเป็นบ้า ตอนที่ตาแก่พวกนั้นรู้ว่านายเป็นใครก็ช็อกตายกลางอากาศกันหมดเลยฮ่าๆๆๆ”หลังจากเดินออกมานอกร้านอูยองก็หัวเราะจนเหนื่อย
“จุนโฮพี่ว่านายรุนแรงไปนะ ดอกไม้นั่นก็หลายแสนอยู่”พี่คุณคนขี้งกกลับมาอีกแล้ว
“งั้นเอานี่ คืนนี้ผมก็ฟังเพลงของพี่เหมือนกัน ผมชอบมากมันเพราะจนอยากจะฟังอีกเรื่อยๆ เงินนี่ถือเป็นค่าฟังเพลงละกันนะครับ”ผมล้วงธนบัตรในกระเป๋าตังออกมาทั้งหมดแล้วส่งให้พี่ชาย
“โหนี่มันมากเกินไป อีกอย่างเงินนายพี่ไม่เอาหรอกนะจุนโฮ”
“พี่รับไว้เถอะน่า มันไม่ใช่เงินผมหรอก เงินของไอ้หมีมัน ผมว่าเดี๋ยวเราไปนั่งเล่นต่อที่ห้องของผมละกันนะครับ ถึงจะเงียบหน่อยแต่ก็ปลอดภัยกว่าที่นี่ พี่กับอูยองขั้นรถไปก่อนเลยเดี๋ยวผมไปลากไอ้หมีมา”สองพี่น้องจ้องหน้ากันอย่างงงๆสุดท้ายก็ระเบิดหัวเราะออกมาทั้งคู่ ก็จุนโฮน่ะสิดันบอกว่าจะลากหมี สองพี่น้องก็ต่างรู้กันว่าจุนโฮกลัวหมีขนาดไหน
TBC.
ปล. ตอนนี้แต่งได้ประมาณครึ่งเรื่องแล้วค่ะ แต่ว่าเหมือนเราจะแต่งเรื่องยืดเยื้อไปนิดกำลังคิดอยู่ว่าจะลบออกบ้างดีไหมน้า คิคิ เป็นกำลังใจด้วยนะคะ ^ ^
ความคิดเห็น