คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แก้ไข
HL 00 :
ทำไ้เพียแ่มอ
บทพิสูน์
'ันไม่ยอมเสียนายไปหรอนะ...เอเลน' - มิาสะ แอ็เอร์แมน
'เอาแ่รำพึรำพันถึเ้าเ็เหลือออยู่นั่นแหละ น่ารำา...' - หัวหน้าหน่วยรีไวล์
'หุบปาไปะไอ้เี้ย!!' - มิาสะ แอ็เอร์แมน
"เอ่อ หัวหน้ารับ เอายัไีับเอเลน เยเอร์รับ" ทหารหน่วยอสำรวเอ่ยถามอย่าหวาลัวอยู่ไม่น้อย หลัาที่เห็นสภาพอันยับเยินอเ้าเอเลนที่โนหัวหน้าหน่วยอเาเล่นานเสียนอ่วม เ้าอื่อเอเลนทำหน้าเหยเเพราะวามเ็บปว วาสีมรับ้อไปที่ใบหน้าร้านอรีไวล์ราวับะินเลือินเนื้อ ทว่าฝ่ายที่ถู้อ็หาไ้สนใไม่
"ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ แล้วพรุ่นี้ันะมาหาใหม่"
เฮ้ย! ยัะมาอีหรอ (วะ)
แว่วเสียร้อในใอเอเลนผู้น่าสสาร
"รับทราบรับหัวหน้า"
"พวนายบ้าไปแล้ว!" มิาสะระแทเสีย้วยวามโรธ ิ้วเรียวมวเ้าหาันมุ่น เธอแผ่รัสีน่าลัวออมาเ็มที่นอาร์มินและแนเผลอสะุ้ "ทำไมเอเลนถึหายัวไป!! อนนี้เอเลนะเป็นายร้ายียัไ็ไม่รู้เลย!"
นายหายไปไหนอนายนะเอเลน อนนี้นายอยู่ที่ไหนันแน่?
ยัปลอภัยีหรือเปล่านะ...
"พวนายไม่เป็นห่วเอเลนบ้าเลยหรอ..." มิาสะำหมัแน่น้วยใบหน้าเรียเร็ อาร์มินมอเธอแล้วเม้มปาแน่น่อนะพูึ้นว่า
"ือ...ือว่า อนนั้นผมับแนเอาแ่ิว่าะ่วยมิาสะ นเผลอ..."
"เผลอลืมเอเลน...?" เ็สาวเิมำที่อาร์มินเว้นว่าไว้้วยสีหน้าว่าเปล่า
"ะ...ือว่าผมไม่ไ้ั้ใะลืมเอเลนริๆ นะรับ แ่เพราะเห็นมิาสะเป็นแบบนั้น็เลย..."
ทำไมล่ะ ทำไมถึลืมเอเลนไ้ลอ
"ันะเป็นยัไมันไม่สำัหรอ! ถ้าะให้เอเลนหายไปแบบนี้ สู้ให้ันหายไปเอเลยีว่า!"
ใ่แล้ว ถ้าะให้นายหายไปแบบนี้ันหายไปเอีว่า
ทำไมันนะ ทำไมันถึปป้อนายไม่ไ้? เอเลน...
"ไม่ไ้นะมิาสะ อย่าิแบบนั้นนะ ถ้ามิาสะหายไป ผะ...ฮึ ผม็เสียใเหมือนัน" หยน้ำาไหลเอื่อยๆ ลมาเปรอะแ้มออาร์มิน วาอเาสั่นไหวอย่ารุนแร วามรู้สึผิีื้นึ้นมาอยู่เ็มอ นึโทษัวเอที่อ่อนแอมานปป้อนสำัไว้ไม่ไ้
"อ๊ะ" อาร์มินใเล็น้อยเพราะรู้สึไ้ถึแรบีบที่มือเบาๆ าน้าัวราวับำลัปลอบโยน
"ันะไปามหาเอเลน"
้อหาให้เอ แม้้อแล้วยีวิ็าม
มิาสะิแล้ว็สูลมหายใเ้ามาเ็มปอ ่อนะใ้อุปร์ารเลื่อนที่สามมิิเลื่อนไหวออไปในทันที แม้ะไ้ยินเสียอาร์มินะโนห้ามเสียั แ่เธอ็ไม่ิะหันลับไปมอ
"แน ทำยัไีรับ มิาสะไปแล้ว" อาร์มินหันไปถามแน้วยใบหน้าเปื้อนน้ำา แนถอนหายใออมายาวเหยีย่อนะเ็น้ำาให้นัวเล็อย่าเบามือ
"้อปล่อยให้เธอออไปามหาเอเลน่อน เพราะอนนี้ไม่มีใรรั้เธอไ้หรอ" ว่าพลา้มหน้าล้วยวามรู้สึหุหิ แนัฟันรออย่านึอิาเอเลน หาเป็นเาที่หายไปบ้า...เธอะร้อนรนนรีบออไปามหาเาบ้าหรือเปล่า
"แ่ผมลัว...ลัวว่ามันะ..." เสียสั่นเรือออาร์มินทำให้เาหลุออาภวั์
"อย่าไปลัวสิ่ที่ยัไม่เิึ้นสิ บนโลนี้ไม่ไ้มีแ่วามเลวร้ายเสมอไปหรอ" แนมอใบหน้าออาร์มินแล้วยิ้มออมาบาๆ เพียไม่นานรอยยิ้มอนัวเล็็ลับืนมา
หึ นายเหมาะับรอยยิ้มมาว่าใบหน้าเศร้าๆ อีนะอาร์มิน
"นี่..."
ำแพแ็แร่ที่อยปป้อผู้นมานานนับหลายปีลับพัทลายลมาอย่า่ายาย้วยน้ำมืออไททัน วามสบที่เมื่อ่อนเยไ้รับเป็นเพียแ่วามฝันอันสวยหรู เมื่อสะุ้ื่นึ้น็้อมาพบเอับวามเป็นริอันโหร้าย
"เฮ้..."
ผู้นวิ่หนีาย เ็น้อยร้อไห้้าอย่าหวาลัว หลายนที่ถูเ้าไททันัินนเลือสีแานสาระเ็น วนให้มออย่าสยสยอนแทบะอาเียน เศษาอบ้านเรือนที่พัยับเยินไม่เหลือิ้นี เป็นัวบออย่าีเลยว่าผู้บุรุัวให่ยัษ์มีพละำลัมหาศาลมามายแ่ไหน
"...เ้าเ็เหลืออ!"
ุบ!
"อึ!" เ็หนุ่มที่ลิ้เียลไปลุฝุ่นเบื้อล่าุมท้ออย่าเ็บปวเมื่อถูถีบเ้าที่ท้อเ็มแร เาลืมาึ้นมาอย่ามึน วาสีมรเบิว้าึ้นเมื่อมอเห็นใบหน้าอนเป็นหัวหน้าูท่าะหุหิไม่น้อยเลยทีเียว ส่ผลให้เอเลนยิ้มแหะๆ ใส่รีไวล์ทันที
"หะ...หัวหน้าื่นนานแล้วหรอรับ"
"็นานพอที่ะไ้ยินนายละเมอนั่นแหละ" อีฝ่ายอบลับมา้วยน้ำเสียุ่นๆ ่อนะลุึ้นมานั่ริมเียแล้วออพลาแผ่บรรยาาศน่าลัวออมานเอเลนแทบอยาะวิ่หนีไปให้เร็วที่สุ
"ว่าแ่นายฝันอะไร" รีไวล์ถาม
Blind Children แ่โลอผม
"รีฮานลูสนุไหม๊ะ?" น้ำเสียอบอุ่นอ่อนโยนอุแม่ัึ้น้าัวผม ผมหันไปมอเธอ่อนะยิ้มให้
"สนุมาๆ เลยฮะ" ผมรู้สึว่ามือผมำลั่ออทรายให้เป็นรูปปราสาท อา ะใ่ปราสาทไหมนะ หรือริๆ แล้วผมำลั่อทรายเป็นบ้านันแน่
"แม่รับ ผมำลัสร้าอะไรอยู่หรอรับ" ผมถามุแม่ยิ้มๆ ุแม่อบผมลับมา้วยเสียอ่อนโยน เธอ้อำลัยิ้มมุมปาให้ผมแน่ๆ เลยในอนนี้ ผมิว่าแบบนั้นนะ
"สร้าปราสาทไ๊ะ"
"แล้วปราสาทเป็นยัไหรอรับ?" พอพูบ็ล้ายว่าะไ้ยินเสียลมหายใอุแม่สะุไป ผมเลยหันวับไปทีุ่แม่อย่ารวเร็ว เผลอเอามือทั้สอ้าที่เปรอะเปื้อนทรายแนบแ้มอเธอในทันที
แ่นี่ไม่ใ่เวลามานึว่าใบหน้าอุแม่ะเปื้อนินแล้ว เพราะผมสัมผัสไ้ถึน้ำอุ่นๆ ที่ไหลรินลมาอาบแ้มอนที่ผมรัหมใ ผมทำหน้าลนลาน ปาน้ำาใหุ้แม่ออแทบไม่ทัน
"ุแม่...ุแม่...อย่าร้อ"
"๊ะ แม่ไม่ร้อแล้ว" น้ำเสียที่เือสะอื้นอุแม่ไม่ไ้ทำให้ผมเื่อหรอนะรับ ผมรู้ีว่าุแม่ะ้อร้อไห้อยู่แน่ๆ ร้อไห้เียบๆ แบบที่ผมไม่สามารถับสัเถึวามผิปิไ้
"เอาล่ะ เี๋ยวแม่พาไปล้ามือนะ" ุแมู่มือผมเินเ้าไปในบ้านอเรา ทว่าผมลับรู้สึไ้ถึิสัหารที่แสนรุนแร ผมะัฝีเท้านส่ผลใหุ้แม่หยุเินไป้วย แน่นอนว่าุแม่ะ้มลมามอผมอย่าุน
"...รีฮาน?"
ผมไม่รู้หรอว่าเิอะไรึ้น ล้ายับว่าสิอผมใล้ะวูบับลไปเยๆ รู้สึอ่อนแรน้อทรุลับพื้น มือผมับุแม่หลุออาันเมื่อไร็ไม่รู้ เสียเอะอะโวยวายอนหลายนัเ้าหูอผม ลิ่นาวอเลือที่ลอยมาเ้ามูทำให้ผมแทบะอาเียนออมา ผมรู้สึนลุไปหม มอไปรอบๆ ยัไ็เห็นแ่วามมืมิที่ผมุ้นินเป็นอย่าี ในอนนั้นเอที่ผมรู้สึถึอหนัๆ ฟาเ้าที่ท้ายทอยอย่าแร วามิหลายอย่าแล่นเ้ามาีันอยู่ในหัวนในที่สุผม็สลบไป
อะไรน่ะ พวนี้มันเป็นใร ทำไมถึมาแย่ิ 'ินนาาร' อผมไป!
ไม่ยอมหรอ...ผมไม่ยอมหรอนะ ะไปทวืนให้ไ้เลย!
.
.
--------------------------------------------------------
[15/10/15] ะยัรอันอยู่ไหมะถ้าิ๊ฟะบอว่าปีหน้าะลับมาแ่ให้บ...ใรไม่รอแล้วถอนแฟนลับออไ้เลยนะะ :) แ่ถ้าใรยัรอิ๊ฟ้อออบุมาๆ เลย่ะ *0* #โ้ัว
ปล. ที่อน HL 02 หายไปเพราะเผลอลบ่ะ เลยหายไปหมเลย TT แ่ไม่เป็นไร แ่ใหม่็ไ้่ะ! เี๋ยวลับไปแล้ เอ๊ย แ้สิแ้พล็อ้วย -..-
ความคิดเห็น