คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ใบสมัคร {KHR'Koderia : อัลเบอร์ต้า - ติดแล้ว
Application Form
ไฟธาตุ : ฟองอากาศ
รูป :
ชื่อ : อัลเบอร์ต้า
รูปร่างหน้าตา : อัลเบอร์ต้า เป็นหญิงสาวผู้มีเรือนร่างสูงโปร่งแต่แลดูสมส่วนไปทุกระเบียดนิ้ว เรือนผมสีชมพูโอลด์โรสของหล่อนยาวสลวยไปจนถึงสะโพกขับให้เจ้าตัวดูมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ ดวงเนตรสีเขียวมรกตฉายชัดอยู่บนดวงหน้างาม ภายในแววตาแลดูลึกลงไปเรื่อยๆราวกับถูกดึงดูดให้จมลงไป เรียวปากบางสีกุหลาบมักจะถูกวาดโค้งขึ้นอย่างบรรจงเป็นรอยยิ้มหวานแต่กลับดูไม่น่าไว้ใจ
อายุ : 27 ปี
ลักษณะนิสัย : อัลเบอร์ต้า... หล่อนเป็นหญิงสาวรูปร่างสูงสง่าผู้มักจะปรากฏกายพร้อมกับรอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าเสมอ ซึ่งนั่นก็ทำให้หล่อนมีรังสีของความเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถพึ่งพาได้มากยิ่งกว่าใครๆ แต่หากใครลองสังเกตดูดีๆ คุณก็จะพบว่ารอยยิ้มนั้น...ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
เราอาจจะกล่าวได้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่คาดเดาอารมณ์ได้ยาก เพราะหล่อนไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลย นอกจากใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจนั่น และถ้าคุณพยายามไม่สนใจ(?)รอยยิ้มแปลกๆของหล่อน อัลเบอร์ต้าก็ถือเป็นคนที่มีบุคลิกภาพภายนอกดูนิ่งๆ หล่อนจะไม่พูดกับคุณถ้าคุณไม่พูดกับหล่อนก่อน หล่อนจะยิ้ม ยิ้ม และยิ้มให้คุณไปเรื่อยๆจนกว่าคุณจะยอมเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน อ๊ะๆ แต่เธอไม่ใช่คนกวนแต่อย่างใด เขาเรียกว่า ‘รู้จักแกล้ง’ มากกว่า ...ใช่แล้ว อัลเบอร์ต้าเป็นคนที่ขี้แกล้งมาก เธอมักจะมีความสุขจากการได้แกล้งได้หยอกคนนู้นคนนี้ไปทั่วอย่างไม่รู้สึกผิด แต่เธอก็ไม่ได้แกล้งแรงๆหรอกนะ เพราะเธอก็อายุปูนนี้ เธอพอจะมีความเป็นผู้ใหญ่หลงเหลืออยู่บ้าง (?) ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำหรือพูดออกไปไม่มีใครรู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเรื่องเล่นๆ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เธอสามารถพูดจาสองแง่สองง่ามได้ด้วยสีหน้ายิ้มๆสบายๆ หล่อนมีนิสัยที่ชอบหยั่งเชิงคนที่เพิ่งรู้จักกันก่อนเสมอและสมองของหล่อนก็จะประมวลผลถึงลักษณะนิสัยของอีกฝ่ายและกลวิธีการแกล้งเอาไว้เสร็จสรรพชนิดที่ถ้าเจอกันอีกครั้ง อีกฝ่ายจะไม่มีทางหลุดรอดจากเธอไปได้ อัลเบอร์ต้ายังมีความโดดเด่นในด้านการแสดง ความสามารถของเธอนั้นไม่ต่างไปจากนักแสดงละครเวทีมือหนึ่งเลย และนั่นก็ทำให้เธอมีเล่ห์กลมารยาร้อยแปดมาต้อนเหยื่อของเธอให้จนมุม หล่อนสามารถแสดงสีหน้าออดอ้อนออกมาได้อย่างน่าสงสาร ตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างแนบเนียน แถมยังทำสีหน้าเริงร่าได้น่าหมั่นไส้สุดๆ ไม่มีใครรู้หรอก...ว่าแท้จริงแล้วเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่
แต่ก็ใช่ว่าหล่อนไร้ซึ่งความเป็นผู้ใหญ่เลย หล่อนยังมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่บ้าง เพราะเธอเป็นเสมือนพี่ใหญ่(ถึงบางทีจะดูเด็กยิ่งกว่าคนอื่นก็เถอะ)จอมขี้แกล้งยังไงละ ! ถ้าบอสคือคุณแม่ เธอก็คงเป็นพ่อที่ให้อารมณ์ประมาณ'รักนะ แต่แสดงออกยังไงอีกเรื่องนึง' เธอนั้นกล้าหาญ ไม่ยอมคน และมีความมุ่งมั่น แต่มักจะแสดงออกมาในรูปของการเล่นลิ้นและรอยยิ้ม ไม่แสดงด้านอ่อนแอของตัวเองให้ใครได้เห็นเด็ดขาด คอแข็ง เก่งในด้านการเล่นจิตวิทยาพอๆกับสกิลการแสดง เธอเป็นคนสบายๆง่ายๆกับทุกๆอย่าง เธอไม่เคยโกรธที่ใครจะว่าหรือจะทำอะไรเธอ แต่ถ้าใครมาว่าร้ายหรือทำร้ายแฟมิลี่กับพวกพ้องของเธอละก็...ไม่อยากบอกเลยว่า เจ๊คนนี้จะสรรหาการแก้แค้นที่เป็นยิ่งกว่าฝันร้ายมาให้คุณ ขอพูดสรุปอย่างง่ายๆว่า เธอนั้นเป็นคนที่ลึกลับเสียยิ่งกว่าอะไรดี !
อาวุธ : เธอถนัดการใช้ ‘อาวุธลับ’ ค่ะ เป็นอาวุธชนิดต่างๆที่ซ่อนอยู่ตามร่างกายของเธอ ตั้งแต่ปืนพกไปจนถึงดาบยาว แต่อาวุธที่เธอมักใช้จริงๆคือ ‘เข็มและด้าย’ ตัวเข็มนั้นไม่ต่างอะไรไปจากดาบเหล็กกล้าอาบยาพิษที่ย่อส่วนให้เล็กลง และด้ายเองก็ทำขึ้นมาจากเส้นใยที่ดัดแปลงให้มีความคมและแข็งแรงมาก ใช้ในการวางกับดัก และฉวยโอกาสเล่นทีเผลอรัดตัวและปลิดชีวิตอีกฝ่าย
ต่อไปนี้จะเป็นการอินเทอร์วิวขอให้ตอบในแบบของออริของคุณแล้วเน้นสีให้เด่นชัดในจุดที่ตอบมาค่ะ
#ในส่วนที่นอกเหนือจากวงเล็บสีแดง สามารถเขียนเพิ่มเติมได้ แต่ต้องเน้นสีมาเช่นกัน
เสียงคลื่นกระทบฝั่งแว่วเข้ามาในหูชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งดูสง่างามนั่นกอดเข่าทอดมองทะเลด้วยสายตาเหม่อลอย ในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องที่ได้ฟังมาจากบอสของแฟมิลี่ตนเอง
...คำสั่งเสียสุดท้ายของนายหญิง...
เพื่อ ที่จะทำตามคำสั่งนั้นทำให้เธอต้องออกไปจากบ้านอันเป็นที่รักซึ่งมีพร้อมไป ด้วยความทรงจำที่แสนอบอุ่น ไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
“นายหญิง...” หญิงสาวกล่าวค้างไว้แต่เพียงเท่านั้นด้วยน้ำเสียงเบาบางราวกับไม่รู้สึกตัว ภายในแววตานั้นสะท้อนภาพท้องทะเลเบื้องหน้า แต่ด้วยอะไรบางอย่างจึงทำให้รู้สึกว่าตัวตนของหญิงสาวนั้นกลับอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล...ที่ที่ไกลยิ่งกว่าเส้นที่ผืนนภาบรรจบท้องทะเลอันกว้างใหญ่ได้ขีดเอาไว้
สภาพของเธอยามนี้ก็คงไม่ต่างไปจากคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยันกายจึงได้แต่นั่งเหม่อมองทิวทัศน์เบื้องหน้าไปอย่างไร้จุดหมาย ... แม้รอยยิ้มจะยังถูกวาดไว้บนดวงหน้าอย่างเคย แต่เมื่อมองดีๆกลับรู้สึกว่า... ‘รอยยิ้มนั้นกำลังร่ำไห้และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ’ …
“อัลเบอร์ต้า มานั่งทำตัวเป็นนางเอกอะไรตรงนี้น่ะ!”
น้ำเสียงเชิงหยอกล้อที่แสนคุ้นเคยเรียกให้ต้องหันกลับไปมอง และก็ได้พบกับ เฮียวกะ ธารน้ำแข็งแห่งคอร์ดีเรียแฟมิลี่ที่กำลังเดินตรงเข้ามา ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างๆ
“อ้าว ? ว่าไงเฮียวกะ ?” อัลเบอร์ต้ากล่าวทักทายเพื่อนรักของเธอพร้อมรอยยิ้มที่แลดูสดใส...แตกต่างจากรอยยิ้มเมื่อสักครู่ลิบลับ หล่อนเขยิบตัวให้อีกฝ่ายนั่งได้อย่างถนัดก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อและรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจตามแบบฉบับของตน “ถ้าฉันเป็นนางเอกละก็ เธอคงจะมาเป็นพระเอกให้นางเอกอย่างฉันใช่มั๊ยเอ่ยที่รัก ?” ว่าจบก็เชยคางของเด็กสาวข้างกายอย่างเบามือ แต่ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แล่นผ่านเข้ามาในร่างทำให้อัลเบอร์ต้าปล่อยคางมนนั้นก่อนจะหันกลับไปยังท้องทะเลแสนงาม หล่อนปล่อยให้ความเงียบเข้ายึดครองเพียงครู่แล้วจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแววตาที่ทอประกายอ่อนลง “คงไม่ใช่เวลาจะมาเล่นแบบนี้สินะ...ฉัน...ไม่รู้จะทำยังไงดี”แต่ถึงกระนั้น รอยยิ้มก็ยังไม่จางหายไป
“งั้นเหรอ งั้นเหรอ” เฮียวกะส่งเสียงออกมาพลางหัวเราะคิกคัก “เฮียวกะว่า อัลเบอร์ต้าไม่ต้องไปกังวลหรอกนะ!”
“เห...” อัลเบอร์ต้าลากเสียงยาวราวกับจะหยั่งเชิง คราวนี้รอยยิ้มของหล่อนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “มั่นใจจริงนะ เฮียวกะ”
เด็กสาวกอดตุ๊กตากระต่ายในมือแน่น “ยังไงซะ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไปแล้วจะไม่ได้กลับมาที่นี่นี่นา...”
“...นั่นสินะ…” หญิงสาวฉีกยิ้มบางแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริง “แต่มันก็อดคิดถึงไม่ได้อยู่ดีละนะ... บางทีอาจไม่มีใครได้กลับมาเลยก็ได้นะ”
เฮียวกะคลี่ยิ้มให้กับอัลเบอร์ต้า ก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นทรายออกจากกระโปรง เมื่อเห็นดังนั้น อัลเบอร์ต้าก็พูดขึ้นลอยๆด้วยน้ำเสียงติดจะหน่ายๆระคนเอ็นดู คิ้วเรียวขมวดเป็นปมน้อยๆ “เด็กๆอย่างเธอนี่มันร่าเริงได้ตลอดเลยจริงๆน้า ฉันละอิจฉาชะมัด”
เด็กสาวหัวเราะอยากไม่คิดอะไรมากมาย ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป
”…” ณ ที่นั้น ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากท้องฟ้า ทะเล ผืนทราบ หญิงสาว และ ความเงียบ ...หญิงสาวมองตามร่างเล็กของเพื่อนรักเดินจากไปอย่างเงียบๆด้วยแววตาที่สื่ออารมณ์หลากหลาย อัลเบอร์ต้าเหม่อมองทะเลและผืนฟ้าอีกครั้งก่อนหลับตาลง ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ หญิงสาวลืมตาขึ้นเผยให้เห็นอัญมณีสีมรกตคู่งามที่ฉายแววลึกลับพร้อมด้วยรอยยิ้มประจำตัว เธอยันกายลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ก้มตัวลงต่ำก่อนใช้นิ้วเรียวของเธอขีดเขียนบางอย่างลงบนผืนทรายที่น้ำท่วมถึง หล่อนยืนมองผลงานตัวเองอย่างชั่งใจเพียงครู่ก่อนปัดผมยาวสลวยที่ตกลงมาด้านหน้าให้เข้าที่ก่อนออกเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก ...บนผืนทรายนั้น ใช้เวลาไม่นานนัก น้ำทะเลก็ซัดขึ้นมาลบรอยขีดเขียนของอัลเบอร์ต้าไปจนหมด หลงเหลือเพียงหาดทรายว่างเปล่า ...ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นที่บริเวณนั้น
จบเรื่องลูกๆแล้วผู้ปกครองมาคุยกันหน่อยมามะ XD
แนะนำตัวหน่อยสิคะ! : ชื่อ เฟอร์นิ ค่ะ แต่เรียก เฟอร์ เฉยๆก็เพียงพอค่ะ
ถ้าไม่ติด จะรับกลับหรือให้หาที่ยัดบทให้คะ? : รับกลับค่ะ ;D
ถ้าหากมีการเปลี่ยนแปลงอะไรได้รึเปล่าเอ่ย? : เชิญเลยค่ะ เชิญไรท์คนงามยำยัยหนูนี่ตามใจชอบเลยค่ะ
ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ! : ไม่เป็นไรค่ะ ไรท์เองก็สู้ๆนะคะ !
ความคิดเห็น