คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ใบสมัคร {KHR'Stop it ! : คาตาลิน่า ฟลินน์ - ไม่ติด
Register
ข้อมูลด้านรูปร่างลักษณะ
รูป :: 
รูปร่างลักษณะ :: คาตาลิน่า ฟลินน์ คือเด็กสาวผู้มีเรือนร่างเล็กบอบบางกว่าเด็กสาวในวัยเดียวกัน หรือบางทีก็อาจจะเล็กกว่าเด็กสาวคนละวัยด้วยซ้ำ (?) หล่อนมีเรือนผมสีน้ำตาลสว่างที่มักจะถูกจับมัดสองข้างและมีการดัดเป็นลอนอย่างน่ารัก ผมหน้าม้าตัดเกือบตรง(?)ที่ยาวเลยคิ้วล้อมกรอบดวงหน้าสวยหวานและแลดูอ่อนเยาว์ประหนึ่งเด็กอายุสิบสี่สิบห้า ผิวพรรณขาวนวลเนียนละเอียดไม่ต่างไปจากหิมะและอัญมณีเม็ดงามคู่โตสีฟ้าน้ำทะเลสดใสที่มักเปล่งประกายอย่างมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั้นช่วยขับเสริมความน่ารักจิ้มลิ้มของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี เรียวปากบางสีกุหลาบมักจะวาดโค้งขึ้นอย่างสวยงามกลายเป็นรอยยิ้มสดใสอยู่เป็นนิจ พวงแก้มนุ่มเองก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูอ่อนๆอย่างไม่ขาดสาย เรียวแขนและเรียวขาของเธอไม่ได้ถูกจัดว่ายาว หากแต่ก็ไม่ได้สั้นจนแลดูพิการ เพราะมันยาวได้สัดส่วนกับส่วนสูงของเธอเป็นอย่างดี
ส่วนสูง :: 155.2 ซม.
น้ำหนัก :: 43 กก.
ข้อมูลทั่วไป
ชื่อ :: คาตาลิน่า ฟลินน์ (Catalina Flynn)
ชื่อเล่น :: คาลิน
ความหมาย :: ผู้มีความสะอาดบริสุทธิ์แต่ไม่เป็นที่รู้จัก
อายุ :: 18
ประวัติ :: คาตาลิน่าเคยเป็นเด็กสาวผู้มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นอยู่เคียงข้าง แต่นั่นก็แค่’เคย’ ...แม้ว่าใครต่อใครจะพากันหวาดกลัวในพลังพิเศษของเธอจนมองว่าเธอเป็นปีศาจร้าย เพราะเธอยังควบคุมพลังได้ไม่ดีพอจนไปก่อเรื่องบ่อยๆ แต่พ่อและแม่ของเธอก็ไม่เคยว่าว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี พวกเขารักและเลี้ยงดูเธออย่างดี สนับสนุนในสิ่งที่เธอรัก คาตาลิน่ามีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง พี่ชายที่สำคัญมากไม่แพ้ใครๆ พี่ชายคนนั้นของเธอบัดนี้เธอจำหน้าตาเขาไม่ได้แล้ว แต่ความอบอุ่นอ่อนโยนที่มีให้ก็ไม่เคยเสื่อมไปจากใจ เขาตอบคำถามทุกคำถามของเธอที่ยังเด็กโดยไม่ปริปากบ่น และดูแลเธออย่างดีทุกครั้งที่พ่อแม่ของเธอต้องออกไปทำงานข้างนอกเพราะบ้านเธอทำธุรกิจ แต่วันหนึ่ง วันที่ผ่านวันเกิดอายุ 6 ขวบของเธอมาได้เพียงสองวัน พี่ชายของเธอก็หายตัวไป พ่อแม่ของเธอจึงออกไปตามหาและปล่อยให้เธออยู่ที่บ้าน ไม่รู้ว่านั่น...เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องรึเปล่า เพราะวันนั้นเป็นวันที่พายุแรงมากและฝนก็ตกหนัก รถของพ่อแม่เธอจึงเสียหลักและพลิกคว่ำตกไปจากถนน หลังจากนั้นเธอจึงถูกญาติผลัดกันรับเลี้ยงไปเรื่อยๆเพราะไม่มีใครทนพลังพิเศษและสิ่งประดิษฐ์ของเธอได้ สุดท้ายเธอจึงถูกพาไปไว้ในหอคอยแห่งหนึ่งที่มีหนังสือจำนวนมากอยู่ และมีของเก่าๆบางอย่างอยู่ จะมีคนมาคอยให้อาหารเธอเช้า กลางวัน เย็น แต่ไม่มีคนมาพูดกับเธอเลยไม่ว่าเธอจะถามอะไรไป เธออาศัยอยู่ในนั้นมาจนกระทั่งอายุ 15 ปี ก็มีมาเฟียกลุ่มหนึ่งมาบุก ทำให้พวกเขาเจอเธอเข้าโดยบังเอิญ และพวกเขาก็เล็งเห็นถึงความสามารถของเธอจึงพาเธอไปกับพวกเขาด้วย และนั่นก็ทำให้ความสามารถของเธอเป็นที่ประจักษ์ แต่ในขณะเดียวกัน สิ่งประดิษฐ์ของเธอก็ไม่ได้นำประโยชน์มาอย่างเดียว เพราะบางครั้งมันก็ควบคุมไม่ได้ หรือบางทีก็ไปทำร้ายคนอื่นมากมาย จนสุดท้ายก็กลายเป็นว่าเธอถูกมองว่าเป็นคนไม่ดี และถูกตามล่ามาตลอดจากทุกฝ่าย ทั้งที่เธอเป็นเพียงคนสร้าง แต่ตัวก่อเรื่องจริงๆคือตัวสิ่งประดิษฐ์และผู้ใช้มัน เธออยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ และใช้พลังพิเศษของตัวเองควบคู่ไปด้วยในบางครั้งที่จำเป็น ในที่สุด เธอก็รู้สึกว่าไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็ไม่มีใครมองเธอที่ตัวเธอจริงๆ ไม่ใช่มองสิ่งที่เธอสร้างหรือพลังพิเศษแล้วหาประโยชน์จากเธอ เธอจึงเริ่มไม่สนใจอะไรอีก ทำในสิ่งที่ใจต้องการด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ทำไมจะต้องไปสนใจคนอื่น ในเมื่อคนอื่นก็ไม่เคยสนใจตัวฉัน’ และเธอก็ได้มาเข้าร่วมเจสเตอร์ แฟมิลี่ตามคำเชิญ เพราะแฟมิลี่นี้เคยช่วยเธอให้รอดพ้นจากการถูกจับมาครั้งนึงและเพื่อตามหาพี่ชายที่บัดนี้หายสาบสูญไป แต่พอเธอได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง เธอก็รู้สึกผูกพันกับแฟมิลี่นี้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าจะมีคนคอยอยู่เคียงข้างเธอและเข้าใจเธอ จนกระทั่ง...พวกเธอถูกวินดีเช่จับตัวไป
ลักษณะนิสัย :: คาตาลิน่า ฟลินน์ เป็นเด็กสาวผู้มีฉายาว่า’เอดิสัน’… เริ่มจะรู้แล้วสินะว่าหล่อนเป็นคนแบบไหนกัน... ใช่แล้ว ! หล่อนคือแม่สาวน้อยนักประดิษฐ์ ที่มาพร้อมคำถามเจ้าปัญหาว่า ‘ทำไม’ ตามประสาของเด็กน้อยผู้มีแววเป็นนักวิทยาศาตร์ (#ผิด) อาจพูดได้ว่าเธอน่ะเป็นเด็กสาวที่มีความเป็นเด็กสูง ร่าเริงสดใส ขี้อ้อน ช่างสงสัยมาก อยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกเรื่อง ทั้งยังอารมณ์ดีอยู่เสมอ แต่ติดจะเอาแต่ใจและหัวรั้นพอสมควร แต่นั่นก็เป็นเพราะความช่างสงสัยของเธอนั่นแหละ ซึ่งนั่นก็คงเป็นผลพวงตกทอดมาจากความเข้าใจอะไรยากของหล่อนด้วย คาตาลิน่าเป็นเด็กสาวที่อยู่ไม่ค่อยนิ่ง ชอบหายตัวไปนู่นมานี่โดยไม่มีการบอกกล่าวเสมอถ้าเจออะไรที่นึกสงสัย ตื่นเต้นได้ง่ายเมื่อเจอสิ่งแปลกใหม่...ที่พูดไปเกือบทั้งหมดนั่นก็คือตัวเธอตอนที่เธอรู้สึกกระตือรือร้นเท่านั้นแหละ เพราะความจริงแล้ว เธอน่ะเป็นเด็กสาวประเภทที่เบื่อง่ายมากๆ ถ้าไม่มีอะไรน่าสนใจ หรือโดนคนอื่นขัดใจในสิ่งที่เจ้าตัวสนใจมากๆ หล่อนก็จะนอนกลิ้งเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆหรือไม่ก็หมกตัวอยู่กับงานประดิษฐ์ของเธอ ถ้ามีใครมายุ่ง หล่อนก็จะถามออกไปว่า ‘ทำไม’ จนคนๆนั้นเลิกยุ่งกับเธอไปเอง ตัวเธอในสภาพนี้จะกลายเป็นเหมือนเด็กสาวจอมเอื่อยเฉื่อยที่ไม่ยอมอะไรท่าเดียวจนกว่าจะได้เหตุผลที่ฟังขึ้น เธอไม่ได้ใจร้ายขนาดที่ว่าไม่ยอมช่วยคนอื่น แต่เธอแค่ต้องการเหตุผลว่าทำไม เพราะเธอถูกใครต่อใครมองว่าเป็นปีศาจ เธอจึงอยากได้เหตุผลว่าทำไมเธอต้องทำในเมื่อก็ไม่ค่อยมีใครมองเห็นถึงความดีของเธอ แต่สิ่งที่ติดตัวเธอไม่ว่าจะตอนไหน ก็คือการมีความจำที่สั้นชนิดที่ว่าขนาดปลาทองยังอาย เอ๋อๆ ซุ่มซ่าม และมักจะทำตัวเปิ่นๆ ให้คนรอบข้างรู้สึกเอ็นดูอยู่บ่อยๆ แสดงความรู้สึกทุกอย่างออกมาทางสีหน้าไม่ว่าตื่นเต้น อารมณ์ดี เบื่อ แอบงอน หรือรู้สึกอาย แม้ว่าเจ้าตัวจะปากแข็งและพยายามกลบเกลื่อนสุดชีวิต แต่คนอื่นเขาก็รู้กันหมดว่ามันไม่เนียน คาตาลิน่าไม่ใช่คนอ่อนแอ เธอไม่เคยเสียน้ำตาอีกเลยหลังจากที่พ่อแม่เสียไปเพราะเธอรู้ดีว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เธอชอบให้คนอื่นมาสนใจ เพราะหลังจากที่เสียครอบครัว ก็แทบจะไม่มีใครให้ความสำคัญกับเธอในฐานะคน ดังนั้นถ้าใครใส่ใจเธอมากๆ เธอก็จะตามติดคนๆนั้นอยู่บ่อยๆแม้กระทั่งในเวลาที่เธอเบื่อ (เพราะหล่อนจะเข้ามาง้องแง้งงุ้งงิ้งด้วยและบ่นว่าเบื่อใส่อีกฝ่ายแทน)และหวงเขามากจะไม่ยอมให้เขาไปไหน(เพราะเธอไม่อยากจะเสียคนสำคัญไปแบบที่เธอเคยเสียพ่อแม่ไป) แต่ถ้าทำเธออารมณ์เสียโดยการเมินบ่อยๆแล้วละก็เธอจะงอนตุ๊บป่องไม่ยอมพูดกับคุณจนกว่าจะได้เหตุผลที่ฟังขึ้น(อีกแล้ว)
ธาตุ:: อรุณ
ชอบ/เกลียด/กลัว/แพ้ :: ชอบ ; สิ่งแปลกใหม่(ตาเป็นประกายแล้ววิ่งเข้าไปหา) ของนุ่มๆ(กอดไว้อย่างหวงแหนสุดชีวิต?) สิ่งที่ตนสร้าง(ไม่ยอมให้มันได้รับอันตรายถ้าไม่จำเป็น) / เกลียด ; หนอน(วิ่งไปหลบ) / กลัว ; การสูญเสียคนสำคัญ(ช็อกและพูดอะไรไม่ออก)และการถูกปิดตา(จะดิ้นแล้วร้องเรียกคนอื่น) / แพ้ ; ของเผ็ดๆ (จะเป็นผื่นที่หลังคอ)
งานอดิเรก: กอดหมอน(ที่เอามาจากไหนไม่รู้)แล้วนอนกลิ้งไปเรื่อย / นั่งคิดค้นสิ่งประดิษฐ์แบบใหม่
พลังพิเศษ: ทำให้สมองขาวโพลน (ลืมเลือนทุกสิ่ง)
เพิ่มเติม: เธอพยายามจะไม่ใช่พลังพิเศษของเธอ เพราะเธอรู้ดีกว่าใครว่าความทรงจำเป็นสิ่งที่สวยงามแค่ไหน แม้ว่าเธอจะความจำสั้นก็เถอะ แล้วก็...โอ๊ะ...รู้สึกจะลืมบอกไปสินะว่าฉายา’เอดิสัน’ของเธอน่ะ เป็นเพียงฉายาอย่างย่อ ฉายาเต็มๆของหล่อนน่ะคือ ‘เนกาทีฟเอดิสัน’ หรือ ’เอดิสันด้านลบ’ เพราะคนทั่วไปถือว่าเธอเป็นคนที่ให้กำเนิดสิ่งประดิษฐ์ที่นำความหายนะมาให้ แตกต่างจากเอดิสันที่นำประโยชน์มาให้มนุษยชาติ เธอจึงไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกเธอว่า ‘เอดิสัน’ แต่คนส่วนมากก็มักจะเรียกเธอว่า ‘เอดิสัน’ จนลืมชื่อที่แท้จริงของเธอไป ดังนั้นเธอจึงขอให้คนที่เธอรู้จักและให้ความสำคัญ อย่าเรียกเธอด้วยชื่อนั้น แต่ให้เรียกเธอว่า ‘คาลิน’ เพราะแสดงให้เห็นถึงตัวเธอจริงๆ ตัวเธอที่ไม่ใช่แบบที่คนในสังคมมองกัน / เธอเป็นคนที่บางทีก็เหมือนจะพูดอยู่กับตัวเองบ่อยๆ เพราะเธอจะชอบพูดไปถามคำถามไปแล้วบางทีก็คิดไปเอง อย่างเช่น “นั่นคืออะไรหรอ ? ทำไมมันถึงเป็นสีชมพูละ ถ้ามันเป็นสีเหลืองน่าจะน่ารักกว่าน้า ไม่สิๆ แล้วถ้าเป็นสีแดงจะเป็นยังไงนะ เอ๊ะ...แต่ฉันว่าสีม่วงจะดีที่สุดนะ เนอะ ว่างั้นมั๊ย ? ทำไมกันน้า?” ซึ่งเธอมักจะเป็นแบบนี้เวลาที่ตื่นเต้นถึงขีดสุด จนใครหลายคนมองว่า หล่อนหายใจทางไหนเนี่ย ?!
ข้อมูลเรื่องคู่
ชื่อของคู่ :: ดีโน่ คาบัคโรเน่
เรียกคู่ว่า :: คุณม้า (เวลาอารมณ์ดี ซึ่งก็คือเกือบจะทุกเวลานั่นแหละ) / ดีโน่ (เวลาค่อนข้างจะจริงจัง(?) รวมไปถึงเวลาที่นอกเหนือจากตอนที่หล่อนอารมณ์ดี)
คู่เรียกว่า :: คาลิน (ใช้ในเวลาปกติ) / ฟลินน์ (ใช้ในเวลาที่ดุอีกฝ่าย เพราะมันแสดงให้เห็นถึงความห่างเหิน)
คิดอย่างไรกับคู่ของตัวเอง :: เป็นคนที่แปลกและน่าสงสัยมากกว่าจะน่าสนใจ เป็นคนที่ดูน่าจะเข้าใจได้ง่าย แต่เธอกลับไม่เข้าใจเขาเลย ...ทำไมถึงหาเธอเจอตลอดไม่ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ? ทำไมถึงมองโลกในแง่ดี ? ทำไมถึงพยายามจะปกป้องคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ไหว ? ทำไมถึงเลือกจะช่วยเหลือคนอื่นโดยลังเล ? ทำไมถึงยังรักและหวังให้โลกนี้มีความสุขแม้ว่าโลกใบเดียวกันนี้จะพรากหลายสิ่งหลายอย่างไป ? ทำไมถึงยังใส่ใจเธอทั้งๆที่รู้ถึงความเลวร้ายที่เธอเคยก่อ ? ทำไมถึงยังยิ้มและไม่มองว่าเธอเป็นปีศาจ ? ทำไมถึงไม่รำคาญเธอทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลย ? ทำไมถึงพยายามทำให้เธอรู้สึกดี ? ทำไมแค่มีเขาอยู่ ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ ? และทำไม...เธอถึงตัดเขาไม่ขาด ? เธอพอจะรู้มาบ้างว่าเธอถูกพาตัวมาดัดนิสัยเพื่อเหตุผลบางอย่าง แต่ทุกครั้งที่เธอมองเข้าไปในแววตาของเขา...เธอก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจที่ไม่ได้มาจากคำว่า’หน้าที่’โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ... ทำไมกันนะ ?
Interview Your Ori
(ยามค่ำคืนหนึ่ง)
คาตาลิน่ากำลังวิ่งหนีบางสิ่งที่ตามไล่หลังและใกล้จะถึงตัวเธอในไม่ช้านี้ ฝีเท้าที่ย่ำก้าวเร่งความเร็วให้มากเดิมและพยายามลดเสียงหอบที่แทบจะหยุดไม่ ได้ลง แต่แล้วก็มีบางอย่างฉุดคาตาลิน่าให้หลบมาซ่อนบนต้นไม้ใหญ่ที่เต็มไปด้วย เถาวัลย์มากมาย “สวัสดีเด็กน้อย ยินดีที่ได้ช่วยเธอนะ”ชายหนุ่มตรงหน้าพูดพร้อมส่งยิ้มให้คุณ
-คาตาลิน่านิ่งค้างไปสักพัก และหลังจากปล่อยเวลาให้สมองของเธอประมวลผลเสร็จ เด็กสาวก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ ซึ่งความจริง...มันควรจะเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นนานแล้ว “หวา ?!!” เด็กสาวที่กำลังอยู่ในโหมดตกใจสะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างแรงจนเกือบจะตกลงไป ดูแล้วช่างน่าขำเป็นอย่างยิ่ง อีกฝ่ายจึงหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย คาตาลิน่าที่บัดนี้หน้าแดงด้วยความเขินอายแต่ก็พยายามปกปิดมันเอาไว้แล้วจ้องเข้าไปในแววตาอีกฝ่ายพร้อมยิงคำถามรัวเร็ว “ทำไมกันละ ?! ทำไมคุณถึงช่วยดึงฉันขึ้นมา ทำไมต้องอยู่บนต้นไม้ แล้วก็... คุณเป็นใครกันน่ะ ?!”
“ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันเป็นใคร ฉันคือผู้ที่จะช่วยส่งเธอไปอยู่กับคนที่คู่ควรยังไงล่ะ”เขาบอกพร้อมขยิบตาให้คาตาลิน่าเป็นเชิงรู้กัน “เธอชื่ออะไร ? เรียกฉันว่า...บอสล่ะกัน”
-“หา ?” เด็กสาวร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงลากยาวที่แสดงความสงสัยอย่างที่สุด “อะไรของคุณน่ะ...ทำไมฉันต้องเรียกคุณว่าบอส ? ทั้งๆที่คุณพูดเหมือนกับว่าเรารู้จักกัน แต่คุณก็ถามชื่อฉัน ทำไมละ?” คาตาลิน่ายังยิงคำถามไม่เลิกอยู่ดี แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบ เธอจึงพองลมที่แก้มอย่างขัดใจบ้าง แต่เสียงของหมาป่าที่เห่าหอนขจัดความเงียบที่เพิ่งก่อตัวนั้นก็ดึงให้คาตาลิน่าเริ่มรู้สึกว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาทำนิสัยแบบนี้แล้ว เด็กสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงดังเก่า“ฉันชื่อ คาตาลิน่า ฟลินน์ แต่ถ้ายาวไปจะเรียกว่า คาลิน ก็ได้”
“หึ ชื่อเพราะดี ฉันว่าเธอเหมาะที่จะไปอยู่กับเขาคนนั้นมากๆเลย ฉันว่าเธอก็น่าจะพอคาดเดามาได้บ้างสินะ คิดไว้หรือยังว่าเขาจะเป็นคนแบบไหน”เขาถามพร้อมแค่นหัวเราะเล็กน้อย
-แทนที่จะตอบคำถามอย่างตรงประเด็น คาตาลิน่ากลับเอียงคออย่างน่ารักแล้วพูดไปว่า “อา...ฉันจะถามตั้งแต่เมื่อกี้ละ คุณน่ะพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่าฉันจะถูกส่งไปไหนด้วย”พูดจบก็เอียงคอไปอีกด้านอย่างไม่มีเหตุผลก่อนจะเอ่ยปาก”แต่ถ้าฉันจะต้องไปอยู่กับใครละก็...ไม่รู้อ่า มันยากจังเลย... แต่มันก็น่าสนุกดีนะ อยู่กับคนที่ไม่เคยได้รู้จักเลยแบบนั้น บางทีอาจจะ... อ๊ะ! แต่คุณรู้นี่ใช่มะ คุณรู้สินะ ! งั้นๆ งั้นบอกฉันหน่อยสิ นะๆ ฉันว่าเขาจะต้องเป็นคนที่ใจดีแล้วก็คอยสนใจฉันแน่ๆ นี่ๆ ที่ฉันพูดน่ะถูกรึเปล่า ?”
“ คิก ตอบดีนิ เอาล่ะเพื่อไม่ให้เสียเวลาลงไปหาเขาเลยดีกว่า”ชายหนุ่มปริศนาพูดแค่นั้นก่อนจะออกแรงผลักคุณให้ตกจากต้นไม้ลงไปหา “วินดีเช่’ ที่รอคุณอยู่ด้านล่างแล้ว “และเจอกันใหม่เด็กน้อย J”
-“อืม! อ๊ะ...เหวอ?!!” คาตาลิน่าร้องด้วยความตกใจอย่างเพิ่งระลึกตัวได้แม้ว่าเธอเริ่มหล่นมาได้สองสามวิแล้วก็ตาม เธอตกลงไปข้างล่างทั้งที่เครื่องหมายคำถามอย่างลอยเคว้งคว้างอยู่เต็มหมด ‘จะว่าไป...ก่อนจะถูกดึงขึ้นไปบนนั้น ฉันทำอะไรอยู่นะ’ เด็กสาวคิด แต่ทันทีที่ถึงพื้น เธอก็รู้สึกถึงความเย็นอะไรบางอย่างที่พันอยู่ที่ข้อมือของเธอ สมองของเธอประมวลผลอย่างเชื่องช้าอีกครั้งก่อนที่ดวงเนตรคู่งามจะเบิกโพลง “จริงสิ ! ฉันกำลังหนีวินดีเช่อยู่นี่นา ! ทำไมฉันถึงลืมไปได้ละเนี่ย ?!” เด็กสาวได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างนั้น เพราะ...สายไปเสียแล้ว
Interview You
ดีค่ะ ชื่อไรเอ่ย?
-เฟอร์นิ ค่ะ แต่เรียก เฟอร์ เฉยๆก็พอ ;D
คิดยังไงถึงพาลูกชายสุดเท่ของคุณมาที่นี่
-ละ...ลูกชาย ?! อา... ก็เอาจริงคือ ‘ว่าง’ แหละค่ะ แต่ปกติเฟอร์ก็ว่างอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้รู้สึกวิ้งๆวับๆ(?)กับพล็อตมากจนทนไม่สมัครไม่ไหวน่ะค่ะ แหะๆ
เรื่องใบสมัครทางเราไม่เรื่องมากไปใช่มั๊ย
-ไม่เลยค่ะ ที่รัก (?) พูดจริงๆว่าตอนแรกก็ช็อคเหมือนกันนะคะ แต่ที่ช็อคเนี่ย ก็เพราะไม่ค่อยมีใครใบสมัครยาวขนาดนี้แล้วเลยตกใจ แต่หลังจากตกใจก็ยิ้มเลยละค่ะ เพราะชอบใบสมัครยาวๆ หุหุ
หากลูกชายลูกสาวคุณติดอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรนิดหน่อย ทำใจได้มั๊ย
-ได้อยู่แล้วค่ะ ! แค่รับยัยหนูนี่ไป จะทำอะไรหล่อนก็เชิญเลยค่ะ
แล้วถ้าหากว่าลูกสาวไม่ติดคุณจะทำยังไง
-ก้มหน้าร้องไห้ (#ผิด) จะทำยังไงหรอคะ... เอ... เฟอร์ไม่ได้นึกถึงข้อนี้ไว้ด้วยสิ ขอให้ติดก่อนละกันนะคะ แหะๆ
แอดfav.และเพจแล้วใช่มั๊ยคะ
-ค่า เรียบร้อยแล้วค่ะ
งั้นก็ขอให้โชคดีนะคะขอบคุณที่ร่วมสมัครนะค่ะ^^
-ไม่เป็นไรค่ะ ไรท์เตอร์เองก็สู้ๆนะคะ เฟอร์เป็นกำลังใจให้
ความคิดเห็น