{ - E N D L E S S 3 2 . short fic'♛

ลำดับตอนที่ #2 : - Haikyuu!!,,KageHina : Now and Forever... (1/2)

Now and… Forever

ประกาศิตหัวใจ จากนี้ไป...จนนิรันดร์

 

Fandom : Haikyuu!!

Pairing : Kageyama Tobio x Hinata Shouyou

Genre : Romance (?)

Warning : Yaoi !

Summary : ภายในก้นบึ้งจิตใจของคาเงยามะ โทบิโอะยังคงฉายชัดด้วยภาพความทรงจำเมื่อครั้งอดีต... ความทรงจำอันเป็นเสมือนฝันร้ายที่ปรากฏอยู่บนโลกความจริง... หากแต่ ณ เวลานี้ ดวงอาทิตย์ดวงน้อยที่ส่องสว่างยิ่งกว่าทำให้เขามิหวาดกลัวสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป และความอบอุ่นที่ก่อตัวขึ้นนี้...เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ ภาพฝันมายาในปัจจุบันกาล แต่เป็น ความจริงชั่วนิรันดร์...

สำหรับ คาเงยามะ โทบิโอะ แล้ว...

ฉายา ‘ราชาเจ้าคอร์ด’ …คือ ฉายาที่แสนน่ารังเกียจ ฉายาที่เป็นเสมือนตราบาปฝังแน่นอยู่ในหัวใจ และเป็นฉายาที่คอยตอกย้ำเขาถึงเรื่องราวในอดีตที่แสนโหดร้ายในวันที่ทุกคน ‘ปฏิเสธ’ เขา

...เซ็ตเตอร์อัจฉริยะอย่างเขาถูกปฏิเสธจากเพื่อนร่วมทีม

...ในจุดที่เขาเซ็ตลูกไป ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวรออยู่เลย และสุดท้าย...เขาก็ถูกถอดออกจากสนามแข่ง ไปนั่งมองเพื่อนร่วมทีมเหล่านั้นอยู่ข้างสนาม

นั่นคือ...วินาทีที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของคาเงยามะ โทบิโอะ ...ณ เวลานั้น ราวกับว่าโลกทั้งใบถูกปกคลุมไปด้วยสีดำสนิท มองไปทางใดก็ไม่เห็นแสงสว่าง เขาถูกขังอยู่ในเขาวงกตของความมืดอันไร้ทางออกที่เรียกว่า ‘ความโดดเดี่ยว’

คาเงยามะจึงตัดสินใจมาต่อชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนคาราสึโนะ...โรงเรียนที่ได้ชื่อว่า ‘ผู้ชนะที่ร่วงหล่น อีกาที่บินไม่ได้’ โดยที่ภายในใจของเด็กหนุ่มหวังเพียงอย่างเดียว...

อย่าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกเลย

และที่นั่น เขาก็ได้พบกับ ฮินาตะ โชโย เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มสดใสฟูฟ่องผู้มีความสูงเพียง 162.8 เซนติเมตร...เป็นความสูงที่ไม่เหมาะกับการเล่นวอลเล่ย์บอลในตำแหน่งที่ไม่ใช่ลิเบโร่ แต่กระนั้นเจ้าตัวกลับใฝ่ฝันจะเป็นถึง ‘เอส’ ของทีม...และเขาจะเป็นให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

ฮินาตะเป็นเด็กหนุ่มที่ตัวเตี้ยก็จริง แต่เขากลับมีความสามารถทางกีฬาชนิดหาตัวจับได้ยาก...ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาเคยเห็นด้วยตาตัวเองมาแล้ว

...เพราะ เขาเคยแข่งกับฮินาตะ

และเขาก็เป็นคนทำให้การแข่งแรกของฮินาตะกลายเป็นการแข่งครั้งสุดท้ายในช่วงมัธยมต้น

จึงไม่แปลกเลยที่อีกฝ่ายและเขาจะเกลียดขี้หน้ากัน แต่มันแปลกตรงที่...ไอ้ก้อนความสามารถทางกีฬาเดินได้อย่างฮินาตะกลับกลายมาเป็นดวงอาทิตย์ดวงเล็กสำหรับคาเงยามะ โทบิโอะ

...เป็นดวงอาทิตย์ที่ทอแสงได้สว่างสดใสและอบอุ่นยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ใดๆที่เขาเคยพบเจอ

‘ นั่นมันสมัย ม.ต้น ไม่ใช่หรอ ? ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับตอนนี้เลย ‘

ฮินาตะฟังเรื่องความผิดพลาดในอดีตของเขาแล้วแต่ยังพูดออกมาแบบนั้นได้อย่างหน้าตาเฉย...ไอ้ความคิดที่เถรตรงและสุดแสนจะไร้เดียงสานั่น ไม่รู้ว่าเกิดจากความใจกว้าง ไม่คิดอะไรจริงๆหรือความซื่อบื้อหัวทึบของเจ้าตัวกันแน่

ไม่เป็นไรหรอก... นั่นคือสิ่งที่ฮินาตะต้องการจะบอกเขา บอกเขาว่าคาเงยามะคนนี้ไม่ใช่คาเงยามะคนนั้นอีกแล้ว

‘ ตอนนี้ก็แค่จัดการไอ้โย่งสึกิชิมะให้ได้ แล้วนายก็จะได้เล่นในตำแหน่งเซ็ตเตอร์ได้อย่างเต็มภาคภูมิ จากนั้นก็คอยเซ็ตลูกให้ฉัน นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่ต้องใส่ใจอีกหรือไง ’

‘ ตอน ม.ต้น นายเคยเจอเรื่องอะไรมาบ้างฉันไม่รู้ แต่สำหรับฉัน ไม่ว่าลูกเซ็ตแบบไหนลอยเข้ามือก็ถือว่าเป็นบุญทั้งนั้น ! ’

‘ ถ้าเป็นฉัน ไม่ว่าที่ไหนก็จะกระโดดไป ไม่ว่าบอลแบบไหนก็จะตบให้ดู ! ’

‘ เพราะงั้น...ช่วยเซ็ตลูกมาทางฉันเถอะ! ’

ทั้งๆที่ตรงนั้นเคย...ไม่มีใคร แต่ในตอนนี้...

‘ ฉันอยู่ตรงนี้ไง !! ’

ตอนนี้...กลับมีเจ้าบ้าจอมงี่เง่าคนหนึ่งยืนรอลูกเซ็ตของเขา...ยืนรอเขาอยู่

ภาพของเด็กหนุ่มเรือนผมสีส้มและร่างกายเล็กๆของเจ้าตัวที่กำลังกระโดดเตรียมตบลูกที่เขาเซ็ต...ในที่ที่เคยไม่มีใครรออยู่และเสียงทุ้มหวานของอีกฝ่ายที่พร่ำย้ำพร่ำบอกอยู่เสมอว่า ‘ …ฉันจะตบทุกลูกแน่ ! ’ นั้นติดตรึงและสะท้อนก้องอยู่ภายในใจ ปิดทับลงไปบนตราบาปอันเดิมจนมิด

...เพราะฉะนั้น คราวนี้ เขาจะไม่ลังเลหรือหวาดกลัวอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว

ตราบาปอันนั้นไม่มีทางลบเลือนหายไปได้ก็จริง แต่สิ่งที่ฮินาตะมอบให้เขามันเลอค่าและยิ่งใหญ่เกินกว่าจะให้ความทรงจำครั้งอดีตกลับมามีอิทธิพลเหนือหัวใจของเขา ฮินาตะสาดแสงอบอุ่นให้โลกสีดำของเขากลับมามีสีสัน และดึงเขาขึ้นมาจากเขาวงกตแห่งความโดดเดี่ยวนั่น

...เพราะฉะนั้น คราวนี้...และต่อจากนี้ไป เขาจะขอยืนอยู่เคียงข้างและพาอีกฝ่ายให้ไปจนถึงฝั่งฝันที่ฮินาตะตั้งใจเอาไว้ให้ได้

‘ ถ้าเบิกทาง ทลายกำแพงตรงหน้าให้สไปเกอร์ไม่ได้...ก็ไม่ต้องมีแล้ว เซ็ตเตอร์น่ะ ’

‘ ฉันอิจฉาความสามารถทางกีฬาของนายที่สุด ...ดังนั้นความสามารถของแกนั่น ฉันจะใช้มันให้หมด ! ’

‘ จากนี้ไป ขอให้ใช้ความเร็วและแรงดีดตัวทั้งหมดของนายกระโดดไปตรงไหนก็ได้ ส่วนบอล...ฉันจะส่งให้ถึงมือเอง ! ’

‘ นายแค่พุ่งไปยังจุดที่ไม่มีตัวบล็อก แล้วกระโดดให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นตบให้เต็มแรงก็พอ... ไม่ต้องมองดูลูกที่ฉันเซ็ตไปให้ก็ได้ ไม่ต้องพยายามตบให้เข้ากับจังหวะของลูกด้วย ’

...ให้ฉันเซ็ต แล้วนายก็ตบ...

‘...ไอ้การหลับตาตบมันหมายความว่าไงกันห๊ะ ?!!’

‘ ก็นายบอกไม่ต้องมองบอลไม่ใช่รึไง ? ’

‘ก็ใช่ แต่...เชื่อกันแบบ 100% เต็มแบบนี้ ปกติมีใครที่ไหนเขาทำกันมั่งเล่า !’

‘ ก็ฉันไม่รู้วิธีอื่นนอกจากเชื่อใจนายแล้วนี่นา ! ’

‘ฉันกับแกไม่มีความเชื่อใจให้กันแม้แต่น้อยก็จริง ...แต่ครั้งต่อไป ฉันจะส่งบอลให้ถึงมืออีกแน่ จงเชื่อและกระโดดให้สุดแรงซะ’

‘ อื้ม ! เข้าใจแล้ว ’

ใช่แล้ว... การจะเห็นทิวทัศน์บนจุดสูงสุด นายทำด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอกฮินาตะ

.

.

.

...นายน่ะ... ต้องมีฉัน !

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อะแฮ่ม ! หน้าบทความยังมิเสร็จดี แต่เฟอร์นิก็ตัดสินใจแวบมาลงตอนแรกซะก่อน ;D
ตอนนี้เป็นเพียงตอนแรกค่ะ อาจจะดูเหมือนมันจบแล้ว แต่จริงๆมันยังไม่จบหรอก
ฟิคสั้นเรื่องนี้จะมีทั้งหมดสองตอน รอตอนสองไปก่อนนะคะ ฮา...

ว่าแต่...มีใครรู้จักเรื่องนี้มั๊ยคะ ? เฟอร์เอามาลงโดยหวังว่าจะมีคนติดร่างแหมาร่วมเวิ่นเว้อกับเฟอร์สักรายนะคะเนี่ย T w T
ส่วนที่มาของฟิคนี้ ก็คือภาพที่แปะไว้ด้านบนนี่แหละค่ะ ! คือทันทีที่เห็น พล็อตมันก็แล่นไปทั่วหัว (เดี๋ยวอ่านตอนสองแล้วจะเข้าใจค่ะ)
แล้วพอไปดูฉบับอนิเมะตอนที่สี่อีก มันก็ยิ่ง...อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลยค่ะ แต่คือมันก๊าวจิตก๊าวใจมากจริงๆจนทนไม่ได้น่ะค่ะ


ภาษาอาจยังไม่สวยเท่าไหร่... แต่ถ้าอ่านจบแล้วก็เม้นท์ให้เฟอร์หน่อยสิคะ :)


 

RUTHENIUM`