คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Black Pearl
-1-
Black
“ดูยัยนั่นดิ”
“อย่าเข้าไปยุ่งดีกว่านะ”
“นึกว่าฉันอยากยุ่งตายอ่ะ”
“นั่นดิ ฮิฮิฮิ”
ท่ามกลางเสียงฮือฮาเด็กสาวผู้ยืนหยัดเดินผ่านอย่างเหยียดหยามเส้นผมสีแดงราวกับเลือด แก้วตาสีเพลิง ผิวสีขาวกระจ่างไร้มลทิน เรียวขาอันยาวเรียวเล็กขาวผุดไข่มุกใต้ทะเล แขนกับเรียวนิ้วมีเล็บประดับอันสวยนั้นหาใดเปรียบได้
“หวัดดีจ้า แบล็ค”
เสียงแจ๋วใสไร้มลทินดังขึ้นพร้อมกับร่างอันอวบแน่นกระโจนเข้าหาทันที อุ๊ก ฉันจุกง่าT^T ฉันเพิ่งกินข้าวเช้ามายังไม่ได้ย่อยเลยนะเช้านี้ข้าวหน้ากระเพราไข่ดาวเชียวมันเสียของ
“หวัดดี เดซี่ แล้วใครชื่อแบล็คไม่ทราบค่ะ”
“ก็แกไง Black Pearl”
“นั่นมันฉายาต่างหากเล่า”
“เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน ฉันชื่อ โอลีฟ นะ ไม่ใช่ Black Pearl”
“จ้าๆ แล้วจะเข้าห้องได้ยังเนี่ยจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมเนี่ย”
“ก็ลงจากตัวฉันไปก่อนดิ”
“จ้า ก็ได้ กะจะแบกไปถึงห้องเลยนะเนี่ย”
แกเห็นฉันเป็นทาสแกหรือไงฟะ ไอ้เพื่อนเลว
ถึงจะพูดยังงั้นแต่ เดซี่ ก็เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันเลยล่ะ อ๊ะ ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ โอลีฟ แต่ฉายาคือ Black Pearl หรือ ไข่มุกสีดำ เพราะว่าฉันเป็นนักเลงที่ฉายเดียวมาตลอดสร้างวีรกรรมมากมายจนคนเกรงกลังมีแต่เดซี่เท่านั้นที่ยังยืนหยัดต่อสู้กับพวกเศษสวะว่าจะเป็นเพื่อนกับฉันไม่ว่าฉันจะเป็นตัวอะไรจะเป็นปีศาจหรือซาตานเขาก็จะขอเป็นเพื่อนกับฉันตลอดไป...แต่ว่ามันจะนานแค่ไหนกันเชียว...เดซี่จะทนได้แค่ไหนกันเชียว...
“กะแกมันปีศาจ”
“ยัยซาตานเธอมันซาตาน”
“นรกชัดๆ”
“ไปตายซะ”
ไม่ว่ายังไงฉันจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด
ห้องเรียนม.5/C
ครืด!
ฉันกระชากประตูออกมาแต่พอก้วเข้าไปในห้องท่ามกลางความเงียบสงัดกับสายตาเหยียดหยามและหวาดกลัวได้จับจ้องมาที่ฉันทันที มันจะจ้องฉันไปทำไมกันนะไม่เคยเห็นหรือไงนะ ฉันย่างก้าวเข้าไปสอดส่องเพื่อหาที่สิงสถิตแต่ว่า
ปึก!
ขาของฉันก็ถูกขัดทำให้ฉันสะดุดกลิ้งจนหัวไปกระแทกกับขอบเก้าอี้ของเหลวเหนียวหนืดสีแดงที่ไหลเยิ้มลงมาตามใบหน้าของฉัน กรี๊ด เพิ่งเริ่มเรื่องเองนะทำไมมันจะซวยตั้งแต่เช้าเลยฟะ ใควะขัดขาแม่จะยำมันให้เละเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษนะ พอดีขามันยาวไปหน่อยมันช่วยไม่ได้ 555+”
“อุ๊บ คิกคิกคิก”
“ฮิฮิฮิ”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานบันเริงใจฉันที่ยังกุมหัวที่มีเลือดไหลเยิ้มก็ปาดเลือดออกแล้วตรงไปยังจุดชนวนพร้อมกับกระชากคอเสื้อมาเกือบชิดใบหน้า
“ขาแกยาวนักเหรอ ยาวมากจนเกะกะเลยนะ เพราะขายาวๆของแกมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้ามันเกะกะมากฉันจะทำให้มันสั้นเดี๋ยวนี้”
ฉันถลึงตาสีเพลิงขมขู่อย่างเหยียดหยามไม่สนใจแก้วตาสีน้ำตาลที่สั่นคลอ ฉันไม่สนใจเสียงจากภายนอก ฉันจับไอ้สวะทุ่มลงบิดแขนทั้งสองข้างดัดมันมาด้านหลังพร้อมกับไม่ลืมที่จะกำจัดไอ้ส่วนเกินยาวๆของมันฉันดึงขาให้ชูชี้ฟ้าแล้วเอาเข่ากระแทกจนเกิดเสียง...
กร๊อบ!
“อ๊ากกกกก ขะขาขาขาของฉัน อ๊ากกกก”
“กรี๊ดดดด มีคนขาหัก”
“ระเรียกรถพยาบาลเร็วเข้าเซ่”
“อ๊ากกกกก คะใครก็ได้ชะช่วยด้วย”
“กรี๊ด น่ากลัว”
“กระกระดูกโผล่ออกมาด้วย ม่ายยยน้า”
“โธ่ เว้ยหลบไปสิเว้ย”
ฉันลุกขึ้นจากเศษซากที่ดิ้นทุรนทุรายท่ามกลางกองเลือดและไม่นานเจ้าหน้าที่พยาบาลก็เข้ามาพาซากนั่นออกไปและยังเข้ามาพาตัวฉันไปโรงพยาบาลเพื่อเย็บแผลและตรวจเช็คสมอง อะไรต่างๆนานาที่ผ่านมาในวันนี้เพียงชั่ววินาทีก็สามารถเปลี่ยนโลกไปได้ใหม่โดยไม่สามารถกลับมาแก้ไขได้อีกเลย
ความคิดเห็น