SF: Heaven ความสุขไม่สิ้นสุด [hunhan ft.kris]

ข้อมูลเบื้องต้น

ประตูสวรรค์เปิดออกแล้ว ..
                         คุณกล้าข้ามประตูนั้นมาหรือเปล่า ?

                         status : ประตูกำลังจะปิด

w e l c o m e 

 

เขา .. คนที่รอคอยรอวันกลับมาของใครบางคน

  







เขา .. คนที่รอคอยความทรงจำกลับหวนคืน

  







talk โด้ยหน่อยสิ ^_< :

อะแฮ่มๆ สวีดัดสวัสดี เราชื่อ 'ไอซ์' นะ 
ไม่รู้ใครจะติดตามเรามาอ่านหรือเปล่าแต่ก็อ่านให้สนุก
เรื่องนี้แบบพอดีเวิ่นเล็กน้อยว่างหน่อยๆเลยแต่งออกมา
ถ้างงก็อย่าอะไรมากเลย ปล่อยคนเขียนไปเถอะ ._.
ก็มีอะไรจะเพิ่มเติมคอมเม้นโลดลูก ไม่ก็เมนชั่นมาหาได้ สะดวกตอบมาก อิอิอิอิ
ไปอ่านกันเลย ตะลึงตึงตึ่ง! 







 

พูดคุยกันได้ .. twitter : _r0nq (เปลี่ยนแล้วจะมาบอกนะก๊ะจุ้บ)

เนื้อเรื่อง

             ห้องนอนสีขาวผสมผสานระหว่างบ้านสไตล์คลาสสิคกับสไตล์ยุโรปเข้ากันได้อย่างลงตัว เตียงนอนคิงไซส์สีขาวสะอาดที่มีร่างบางของชายหนุ่มได้หลับไหลอยู่บนเตียง รูปร่างที่ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้ชายได้กับใบหน้าที่แสนหวานเหมือนผู้หญิงอาจทำให้ชายหนุ่มหลายคนตกหลุมรักเป็นได้ แสงแดดยามบ่ายที่เล็ดลอดออกมาจากหน้าต่างบานสวยกระทบกับใบหน้าของเจ้าตัว ทำให้ห้องนอนนี้ราวเหมือนกับเจ้าหญิงที่รอคอยเจ้าชายมาจุมพิตให้ฟื้นจากนิทรา แต่เสียงส่งข้อความดังจากโทรศัพท์ของชายหนุ่มได้ดังขึ้นทำให้เจ้าตัวได้ตื่นจากการหลับไหล ..

‘ตื้ด !’

‘หื้อ ? อะไรเนี่ย’ ร่างบางได้ฉงนสงสัยกับเบอร์โทรศัพท์ที่ส่งข้อความมาหานั้นเป็นเบอร์แปลกหน้า ไม่รู้จัก แต่ความขี้สงสัยจึงได้เปิดดูคลิปวิดิโอนั้นและได้พบกับ

‘ฮยอง .. ไม่ต้องสงสัยว่าผมได้เบอร์มาจากไหน แต่ผมมีบางอย่างจะให้ดู’ ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในคลิปวิดิโอนั้น ใบหน้าที่เรียวยาว ตาที่คมสวย ปากบางสวยได้รูป เป็นใบหน้าที่ร่างบางได้ฝันถึงหลายทีในความฝันของเขา ทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับตั้งหน้าตั้งตารอดูกับสิ่งที่จะปรากฏขึ้นในหน้าจอโทรศัพท์ ชายหนุ่มในโทรศัพท์ได้หยิบกระดาษที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆแต่ตั้งใจให้ดู และได้ใจความว่า –ผม ขอชวน คุณ มาที่ สรวงสวรรค์–

‘ฮะอะไรนะ มันจะมีได้ยังไง’ คนที่นั่งอยู่บนตัวถึงกับหลุดยิ้มออกมาของลูกเล่นของชายหนุ่ม

‘เจอกันนะครับ ตื้ด!’

‘ฮะฮะ จะมีที่แบบนั้นได้ยังไงเนอะฮันนี่’ ร่างบางได้หันหลังกลับไปลูบหัวและยิ้มบางๆให้กับสัตว์เลี้ยงของเขา เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้องคอยอยู่ด้วยกันเสมอไม่ว่าจะทุกข์จะสุข เขาคิดว่าโลกใบนี้ถ้าไม่มีเจ้าตัวนี้ เขาจะอยู่โดยมีความสุขหรือมีกำลังใจได้อย่างไร ก็ในเมื่อทุกคนทิ้งเขาไปหมดแล้วแม้กระทั่งความทรงจำ คงไม่มีใครจะจริงใจได้แล้วในโลกใบนี้

‘โฮ่ง’

‘วันนี้เดี๋ยวพาไปเดินเที่ยวนะ รอก่อนยังไม่ได้อาบน้ำเลย'

 ร่างบางได้ลุกออกจากเตียงและเตรียมตัวอาบน้ำ ในหัวก็ยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนขึ้นตลอดเวลาว่ามันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร สถานที่เป็นเหมือนดั่งสวรรค์ในโลกนี้มันจะมีที่ไหนได้อีก แต่แล้วความสงสัยก็ผุดขึ้นมาอีกเมื่อมีเสียงข้อความดังขึ้น

-อย่าลืมมานะครับ ^_^-

‘อะไรของเขาน่ะ ฮ่ะฮะ’ ร่างบางไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ได้แต่เดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำอย่างมีความสุข โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ทางเดินที่เขากำลังจะก้าวไป กำลังเปลี่ยนชีวิตของเขาไปอย่างสิ้นเชิง ..

10 นาทีผ่านไป ..

‘ไปกันเถอะฮันนี่ โอ้ะ’ ร่างบางถึงกับตกใจกับสิ่งที่อยู่หน้าบ้านเขาว่าทำไมถึงมีป้ายเขียนคำว่า ‘HEAVEN’ แล้วมีลูกศรชี้ไปทางที่เขาไม่เคยเดินไปมาก่อน มาอยู่หน้าบ้านเขาได้อย่างไร หรือชายหนุ่มในโทรศัพท์จะรู้ว่าว่าเขาอยู่ที่ไหน ก็คงเป็นคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบตอนนี้แน่ๆ

‘ตื้ด!’

-ยินดีต้อนรับทางเดินที่ไปสรวงสวรรค์นะครับ-

‘จะให้ไปให้ได้จริงๆใช่ไหมเนี่ย?’  ร่างบางหลุดยิ้มออกมาและเดินตามลูกศรที่เขียนว่าจะได้ไปเจอกับสวรรค์ สวรรค์บนโลกนะหรือ .. ชักสนุกแล้วสิ

ร่างบางได้เดินตามทางมาเรื่อยๆก็ได้เจอกับลานที่เป็นลานหิมะที่กว้างใหญ่ ทำไมเขาถึงไม่เคยเจอมันมาก่อนหล่ะทั้งๆที่อยู่ใกล้บ้านแค่นี้เอง และเมื่อเห็นว่ายังไม่มีข้อความอะไรส่งมาเขาจึงคิดแวะไปเดินเข้าไปในลาน แต่แล้วก็ต้องชะงักลงเมื่อเจอตัวอักษรเขียนลงบนหิมะว่า

‘ H E A V E N ’

            ‘หื้ม อะไรเนี่ย?’

            ‘ตื้ด!’ คราวนี้ชายหนุ่มปริศนาไม่ได้ส่งข้อความมาแต่อย่างใด เขากลับส่งรูปภาพป้ายที่เขียนว่า ‘HEAVEN’ ในลานหิมะพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา ทำให้ร่างบางต้องเดินตามหาป้ายนั้น

            ‘อยู่ไหนน้า’

            ‘โฮ่ง’ เหมือนฮันนี่จะหาเจอที่ใต้ต้นไม้ข้างๆเก้าอี้ไม้สีขาวที่ตอนนี้เหมือนจะมีใครบางคนปั้นรูปสโนว์แมนนั่งอยู่บนเก้าอี้ และเหมือนกับว่าสโนว์แมนตัวนี้มีมือที่ชี้เป็นลูกศรไปในหมู่บ้านที่มีบ้านหลังหนึ่งมีควันออกมาจากปล่องไฟเหมือนต้องการทำสัญลักษณ์ให้เขารู้ ..

            ‘ฮันนี่ .. ไปกันเถอะ’ ใบหน้าที่แสนหายากของเขารอยยิ้มที่แสดงออกมาว่ามีความสุขเป็นรอยยิ้มที่หายากที่สุด แต่ชายหนุ่มปริศนาคนนี้กลับทำให้เขาวันนี้กลับมีแต่รอยยิ้ม

            ‘ตื้ด!’ ร่างบางรีบคว้าออกมาทันที แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ชายหนุ่มปริศนา แต่กลายเป็น ‘คริส’ ที่ตอนนี้เขากำลังคบหาอยู่ ..

            ‘ฮัลโหล ว่าไงหรอครับ?’

            (ว่างหรือเปล่าลู่หาน วันนี้ผมจะพาไปทานข้าวด้วยหน่อย)

            ‘เอ่อ .. ตอนนี้เลยหรอครับ’

            (ถ้าไม่ใช่ตอนนี้จะตอนไหนล่ะ ทำไมไม่อยากไปกับผมแล้วหรอ?)

            ‘มะ ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ ..’

            (เอาเป็นว่าครั้งนี้ไม่มีแต่แล้วนะครับ อีกสิบนาทีจะไปรับหน้าบ้านนะครับ)

            ‘เดี๋ยวสิครับ ..’

            (อะไรอีกล่ะผมบอกแล้วไงว่าไม่มีแต่ อย่าให้ผมอารมณ์เสียน่า)

            ‘อืมงั้นเจอกันครับ’

            (โอเค ตื้ด!)

            รอยยิ้มที่สดใสนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง เขาต้องหันหลังกลับทั้งๆที่อีกแค่นิดเดียวจะถึงสถานที่ที่เขาอยากรู้จริงๆว่ามันมีอะไร เขาต้องเดินกลับไปหาบ้านของตนเอง .. และไม่รู้ว่าจะมีอีกเมื่อไรว่าจะเดินกลับมาทางนี้อีก ..

SEHUN PART:

            ผมโอเซฮุนครับ ผมแอบชอบรุ่นพี่คนนี้มานานมากแล้วนะครับ ผมทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขารับรู้ว่าผมชอบและให้เขาชอบผมกลับ แต่ก็ดันเกิดเรื่องเมื่อตอนกลางฤดูหนาว ครอบครัวของฮยองประสบอุบัติเหตุทุกคนเสียชีวิตเหลือแต่ลู่หานคนเดียวเนี่ยแหละครับ แล้วทีนี้ไอ้คริสมันไปช่วยไว้ แล้วพอฮยองความจำเสื่อมไปบ้างมันก็แทนตัวมันเป็นแฟนเลยสินะครับ มันทำให้ผมหงุดหงิดมาก ครั้งนี้ผมไม่ได้ต้องการให้ความทรงจำนั้นกลับมา แต่ผมต้องการให้ลู่หานฮยองกับผมมาเริ่มต้นกันใหม่..

            ‘ทำไมลู่หานฮยองยังไม่มาอีกนะ ไอ้สโนว์ของพ่อ’ และนี้คือสัตว์เลี้ยงที่ผมซื้อร่วมกับลู่หานครับ และพวกเราก็สัญญาว่าพอโตขึ้นจะให้มันแต่งงานกันครับ ฮ่าฮ่า มันเป็นความทรงจำที่ดีของผมเลยนะ

            ‘ขอโทษนะครับ .. เห็นผู้ชายหน้าตาหวานๆไหมครับ น่าจะพาสุนัขสีขาวมาด้วยนะครับ’

            ‘ขอโทษนะพ่อหนุ่ม ลุงเห็นแต่สุนัขน่ะลุงเห็นอยู่แว้บหนึ่งที่ลานหิมะ อ้อไอเด็กหนุ่มที่ผมออกจะทองๆหน่อยใช่ไหม เมื่อกี้เพิ่งเห็นวิ่งกลับออกไปจากลานหิมะเอง’

            ‘ขอบคุณครับ’ ลู่หานฮยองเขาไปไหนของเขาเนี่ย ผมชักจะกังวลว่าจะไม่ได้แจอแล้วล่ะสิ ผมวิ่งไปที่ลานหิมะผมดันไม่เจอใครเลย รอยเท้าก็หายไปหมดและหิมะก็ชักจะตกหนักแล้วสิเนี่ย ผมหวังว่ามันจะไม่มีอะไรเกินขึ้น ผมก็ได้แค่หวัง ..

(END OF SEHUN PART)

            ภัตตาคารบนชั้นดาดฟ้าที่สามารถมองเห็นวิวได้ทั้งเมือง เป็นสถานที่ที่คนหลายคนใฝ่ฝันอยากขึ้นมาบนนี้ แต่เพราะด้วยอาหารที่ราคาแพง และค่าเข้าแพงกว่าอาหารจึงทำให้น้อยคนนักจะได้ขึ้นมา แต่คนอย่างคริสทำได้เสมอ แต่ร่างบางกลับไม่ดีใจนักที่เขาได้ขึ้นมาบนนี้ ทั้งๆที่แฟนเก่าของเขาหลายคนที่พามาที่นี้กลับบอกชอบมากแท้ๆ .. ร่างบางเป็นอะไรไปล่ะ

            ‘ลู่หานเป็นอะไรไปน่ะ ไม่ชอบหรอ’

            ‘ฮะ .. เปล่าหรอกแค่มีเรื่องบางเรื่องให้คิดน่ะ’ ด้วยที่นิสัยของเขาไม่สามารถพุดให้คนอื่นเสียน้ำใจได้เลยต้องพูดแบบนี้ ทั้งๆที่เขาร้อนใจอยากกลับไปที่ลานหิมะเร็วๆ

            ‘งั้นสั่งอาหารกันเถอะนะ’

            ‘อื่ม..’

            ทั้งสองคนได้ก้มดูเมนูอาหารแต่ลู่หานจ้องมองเมนูอาหารไปนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะทานคืนนี้เลย ได้แต่คิดถึงชายหนุ่มปริศนา ที่หน้าตาคุ้นมากมาก มีความสำคัญกับตนมากแต่คิดไม่ออกไม่สามารถจำชื่อเขาได้ สายตาของลู่หานเริ่มเหม่อลอยทำให้คนที่นั่งตรงข้ามกับเขาถึงกับต้องมาเขย่าตัวเบาๆเพื่อให้สั่งอาหาร

            ‘หมู่นี้เป็นอะไรไปน่ะ .. เหม่อบ่อยจังนะ ฉันไม่สำคัญแล้วหรอ’

            ‘เปล่าหรอก ว่าแต่นายสั่งอะไรไปน่ะ’

            ‘ฉันสั่งปลาโอน่ะ ลู่หานจะทานอะไร?’

            ‘โอ้ย’ พอร่างบางได้ยินคำว่าโอขึ้นมามันเหมือนมีอะไรบีบอยู่ที่หัว โออะไรนะ มันเป็นคำที่คุ้นขึ้นมาก เป็นชื่อที่สำคัญมาก เป็นชื่อที่เขาเรียกบ่อยที่สุด เป็นชื่อที่สามารถทำให้เขายิ้มได้และมีความสุข ..

            ‘เป็นอะไรไปน่ะ’

            ‘ขอโทษนะ! ผมขอตัวกลับก่อน’

            ‘ให้ไปส่งไหม’ ชายหนุ่มรั้งมือเอาไว้แต่ร่างบางกลับสลัดมันทิ้งและส่ายหัวเบาๆและพร้อมกับวิ่งออกไปจากดาดฟ้าทันที เหมือนเพิ่งจำสิ่งของที่ขาดหายไปนานแสนนาน ทำให้คนที่อยู่บนดาดฟ้าหน้านิ่งไม่สามารถจับอารมณ์ได้ และค่อยๆคลายยิ้มออกมา

            ‘ลู่หาน สุดท้ายก็ถึงเวลาจากลากันแล้วสินะ ลาก่อน’ 

LUHAN PART:

          บ้าจริงผมรอแทกซี่ตั้งนานทำไมยังไม่มาอีกนะ หิมะก็เริ่มจะตกหนักแล้วด้วย .. ทำไมผมเพิ่งมานึกเรื่องทั้งหมดได้ตอนนี้นะ ผมชักจะรอไม่ไหวแล้วนะครับ เล่นเอาให้ผมจำความทรงจำทุกอย่างได้ตอนนี้เนี่ยนะ ฟ้าเล่นตลกอะไรกับผมหรือเปล่าครับ รอผมก่อนได้ไหม ‘นายโอเซฮุน’

            ‘ย๊า! แทกซี่หายไปไหนหมดนะ’

            ‘หนูจะไปไหนจ้ะ ?’ นี่คุณป้าข้างบ้านผมนี่โชคช่วยผมแล้ว ฟ้าคงไม่เล่นตลกกับผมแล้วใช่ไหมครับ ขอบคุณพระเจ้า

            ‘สวัสดีครับคุณป้า ตอนนี้ผมรีบมากน่ะครับ แต่ไม่มีรถแทกซี่เลย’

            ‘หนูรีบจังเลยนะ เดี๋ยวป้าให้ยืมรถไปก่อนแล้วกัน วันนี้พอดีป้ามาหาสามีป้า เดี๋ยวนอนค้างได้จ้ะ’ คุณป้ายิ้มหวานให้ผม ผมรู้สึกว่าพระเจ้าเริ่มเข้าข้างผมแล้วนะครับ

            ‘ขอบคุณจริงๆนะครับป้า’ ผมรีบรับกุญแจรถจากคุณป้าเขาและไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณที่คุณป้ามีน้ำใจให้กับผมตอนนี้

            ‘รีบไปหาแฟนหรือจ้ะพ่อหนุ่ม’

            ‘ .. ใช่ครับ ^____^’


            ' แหมวัยรุ่นสมัยนี้ น่ารักกันจริงๆนา ' 

(END OF LUHAN PART)

            ร่างบางเริ่มเป็นกังวลมากขึ้นเมื่อหิมะตกหนักกว่าที่เขาคิดไว้ เขาจึงลงจากรถและทิ้งรถไว้ที่บ้านของเขาแทน และวิ่งฝ่าหิมะไปเสียเอง ดูเป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับผู้ชายทั่วไปเวลาเดินฝ่าหิมะแต่ไม่ใช่กับเขา ทำให้เป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับเขา แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้ ..

            ‘หะ หะ’ เขาเริ่มหอบมากขึ้นเมื่อถึงลานหิมะที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหิมะ แทบจะไม่เห็นอะไรเลย ไม่รู้ว่าตาของเขาพร่ามัวหรือเพราะหิมะบังสายตาของเขากันแน่

ร่างบางจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ซึ่งเป็นข้อความสุดท้ายของชายหนุ่มปริศนาหรือโอเซฮุนขึ้นมาดูเป็นข้อความที่เขาไม่สามารถเปิดได้ตอนอยู่รถของคริส ซึ่งเป็นรูปภาพที่เขาถ่ายกับป้ายและเขียนคำเดิมว่า ‘HEAVEN’ แต่เป็นรูปลูกศรชี้ที่พื้น และด้านหลังเป็นบ้านสไตล์ยุโรปหลังหลังคาสีน้ำตาลซึ่งแตกต่างจากบ้านอื่นได้ชัดเจน

‘ฮึก เราจะได้เจอกันแล้วนะ’ แต่เนื่องจากร่างกายของเขาไม่สามารถทำงานได้จึงได้แค่ไปหลบหลังต้นไม้รอจนหิมะสงบลง..

20 นาทีผ่านไป ..

‘ตึ้งต่อง’ เสียงกริ่งของบ้านที่ดังกึกก้องหลังจากที่พายุหิมะหายไปแล้ว .. ตัวบ้านตกแต่งด้วยไฟประดับประดาต้อนรับวันคริสต์มาส มีแคมป์กองไฟเล็กๆอยู่ข้างบ้านเหมือนรอคนมาจุด มีต้นสนต้นเล็กๆถูกปลูกไว้เป็นรั้ว ประตูหน้าบ้านเป็นสีขาวล้วนที่ถูกประดับด้วยถุงเท้าสีแดง

‘หื้อ คิดถึงจะแย่อยู่แล้วนะ’

‘ลู่หานฮยอง .. ’ ร่างสูงเดินออกมาจากประตูบ้านเดินตรงมาหาคนตรงหน้าของเขา และได้จุมพิตลงบนหน้าผากเบาๆ ซึ่งคนที่ถูกจุมพิตก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับหลับตาและยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมาย เมื่อร่างสูงผละออกมา ทั้งคู่ยิ้มออกมาเต็มไปด้วยความโหยหา ความคิดถึง ไม่สามารถจะอธิบายเป็นคำพูดได้

 ‘ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ’

‘ฮึก นายใจร้ายมากเลยนะ ทำไมไม่มาหาฉันเลย ฮึก .. ฉันคิดถึงนายแค่ไหนรู้ไหม’

‘โอ๋คนดีของผม อย่าร้องไห้นะครับ ผมชอบให้ฮยองยิ้มมากกว่านะครับ’ ร่างสูงจูบซับน้ำตาของร่างบางอีกรอบและโอบกอดด้วยความคิดถึง เป็นการกอดที่ทำให้หัวใจของทั้งสองอบอุ่นขึ้นมา

‘นายรู้อะไรไหม.. มันเป็นสถานที่ที่เรียกว่าสวรรค์ถึงแม้จะไม่สวยที่สุด ไม่แพงที่สุด แต่ที่ที่เรียกว่าสวรรค์ได้มันคือสิ่งที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุขต่างหาก ขอบคุณนะ’

ก่อนที่ร่างบางจะพูดอะไรต่อ เขาได้พาร่างบางเดินไปรอบๆสวนที่ประดับประดาด้วยไปหลายสี และได้พามาที่แคมป์ไฟเล็กๆ และได้หยิบมาร์ชเมลโล่ที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่ช่วงบ่ายมาเพื่อผิงกับไฟ รอบๆตัวของเขาทั้งสองคนเต็มไปด้วยความสุข ความรัก ความอบอุ่นที่สุดที่พวกเขาเคยได้รับมา เป็นขนมที่ทำออกมาจากใจของทั้งคู่ ทั้งคู่ได้รับพรในคืนวันคริสต์มาสแล้วคือ ‘รักนิรันดร์’

‘ไม่ว่ามันจะไปสิ้นสุดอยู่ตรงไหน ผมจะไม่ถอยหลังกลับ ผมจะไม่ปล่อยให้ลู่หานฮยองหลุดไปอีกแล้วนะครับ’

‘ฉันก็เหมือนกันแหละน่า แล้วอยู่ๆทำไมพูดขึ้นมา?’

‘ . .. ’

‘ว่าไงน่ะนาย’

‘แต่งงานกับผมไหมลู่หาน?’ ร่างบางชะงักแล้วหันไปมองหน้า ใบหน้าที่ขี้เล่นกับกลายเป็นคนที่จริงจัง แววตาที่จริงจังแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน .. ทำให้เขายิ้มออกมาและพยักหน้าตอบรับคำถามของคนร่างสูง

‘อื้ม .. ได้อยู่แล้วสิ’ ร่างสูงได้โน้มจูบที่ริมฝีปากของร่างบางอย่างแผ่วเบา มันเป็นจูบที่พวกเขาโหยหากันมานาน มันหอมหวานดั่งน้ำผึ้ง เป็นการจูบที่นุ่มนวลอ่อนโยนและยาวนาน ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่อบอวลไปด้วยความรักของพวกเขาทั้งสองคน

.

.

.

.

.

.

.

มหาวิทยาลัย

ชายหนุ่มหน้าหวานที่เป็นโด่งดังในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ โดนหนุ่มๆตามแจทำให้เขาปวดหัวในเมื่อเขาเป็นผู้ชาย แต่แทบจะไม่มีผู้หญิงคนไหนสนใจเลยแถมโดนหมั่นไส้อีกตั้งหาก ..

‘รับดอกไม้ของผมเถอะลู่หาน’

‘รับช๊อคโกแลตของผมหน่อยเถอะนะครับ’

‘นั่น! ลู่หานใช่ไหม น่ารักชิบหายเลยว่ะ’

‘โอ้ยขอโทษนะครับขอทางเดินหน่อย’ เสียงหวานของร่างบางตะโกนดังขึ้นซึ่งอยู่ตรงกลางของวงที่โดนหนุ่มๆเบียดเข้ามาเพื่อรับของขวัญวันวาเลนไทน์ เขาคิดว่าทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย คนนั้นก็ผู้ชาย คนนี้ก็ผู้ชาย ทำไมต้องมาให้ผู้ชายด้วยกัน!!

‘โอ้ย!!’

‘มึงทำลู่หานของกูสะดุดล้มหรอ’

‘มึงนั่นแหละ’

‘มึง!!!!!!!!!’

‘อย่าเพิ่งทะเลาะใครก็ได้ช่วยพาไปห้องพยาบาลที’ พอร่างบางพูดจบชายหนุ่มที่คนต่างแย่งกันจะอุ้มพาไปห้องพยาบาล แต่แล้วก็มีเสียงขึ้นมาอีก

‘หยุด!!!!!! ไม่ต้อง เด็กหนุ่มคนนั้นน่ะ ม.ปลายนั่นแหละ พาฉันไปทีสิ’

‘ผะ ผม หรอ ?’

‘เออนายนั่นแหละ!’ หลังจากนั้นเด็กหนุ่มคนนั้นก็พาไปส่งห้องพยาบาลและทำแผลให้เสร็จแล้ว และแยกกันโดยที่ร่างบางไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณ แต่...

 

‘ย๊านายจะตามฉันอีกทำไมเนี่ย!?’

‘อ้าวจะให้ผมทำยังไงล่ะ ก็ผมชอบฮยองไปแล้วนี่’

‘ห๊ะ! ไม่ต้องมาชอบ ไปเรียนให้จบก่อนเถอะเด็กน้อย!’

‘ผมโอเซฮุน! จะทำให้ฮยองชอบผมให้ได้เลย’

‘’ฉันจะคอยดูนะ โอ เซ ฮุน!’

.. จุดเริ่มต้นของพวกเขาทั้งสองคน สุดท้ายพรหมลิขิตก็พาพวกเขามาเจอกัน..

‘ลู่หานฮยอง ..’

‘หืมมีอะไร?’

‘ขอบคุณนะครับ ที่ทำให้รู้ว่าความพยายามของผมที่ผ่านมาไม่เคยสูญเปล่าเลย’

‘ฮึเด็กบ้า’

เสร็จไปแล้วหลังจากหายไปนาน T_____________T

ก็บอกว่า shortfic ไง พยายามให้ยาวอยู่โอเค้ 555555555555555555555555

ก็นั่นแหละเรื่องที่สองพัฒนาฝีมือตัวเองอยู่หนาจ้ะ เจอกันตอนหน้า!

ขอบคุณนักอ่านทุกคนเลยนะ รักนะเด็กดีอิอิอิอิอิ

ปล. สเปเชี่ยลอาจจะมี ตามอารมณ์คนเขียนอีกแหละ .___.