คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นายหญิงคนใหม่
ณ Suvarnabhumi airport at 10.44 A.M
“คุณแม่คะ ช่วงที่ซาฟีน่าไม่อยู่บ้าน คุณแม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าทำงานหนักมากเกินไปนะคะ” ฉันหันไปบอกลาคุณแม่ แล้วก็หันไปกอดแด็ด
“แด็ดคะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ถ้าหิวข้าวก็ทานซะนะคะ อย่าให้ลงแดงล่ะ เดี๋ยวซาฟีน่าจะกลายเป็นลูกกำพร้า 555” ฉันแกล้งแซวแด็ดเล่น
“พูดเป็นลางเลยนะลูก พ่อกลัวนะ T^T” ถ้าไม่มีบอดี้การ์ดตามมาเป็นฝูงขนาดนี้ก็คงดูกันไม่ออกว่าแด็ดเป็นพ่อค้าอาวุธ ทำตัวอย่างกับเด็กวัยก่อนเรียนอย่างนั้นแหละ
“งั้นหนูไปก่อนนะคะ แด็ด คุณแม่” ฉันหันไปกอดทั้งสองท่านอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาหนึ่งหยด หน้าขายหน้าชะมัด T^T
“เฮอะ ร้องไห้เหรอ คนอย่างซาฟีน่า โลลิซุสน่ะเหรอจะร้องไห้ ตลกเป็นบ้า นี่ผมตาฝาดหรือเปล่าเนี่ย” หงเฟิ่งหันหน้ามามองฉัน ตายล่ะ ลืมตัวไปนึกว่าอยู่คนเดียว
“ร้องไห้ที่ไหนกันคะคุณหงเฟิ่ง พอดีฝุ่นมันเข้าตาฉันน่ะคะ น้ำตามันเลยไหลออกมา” ฉันเอามือปาดน้ำตาออก
“งั้นเหรอ รีบไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” หงเฟิ่งเดินนำหน้าฉันไป ไม่เคยจะรอเลยนะ ก็ตัวเองขายาวกว่าฉันนี่ เชอะ อีตาบ้า ถ้าไม่ได้ทำเพื่อครอบครัวและธุรกิจของฉันล่ะก็นะ ไม่มีทางไปในที่แบบนั้นแน่
ณ Hong Kong at 17.40 P.M
ฮ้าววว ง่วงเป็นบ้า หลังจากใช้เวลาการบิน 2 ชั่วโมง (เห็นหงเฟิ่งบอกแบบนั้น ฉันหลับมาทั้งทางแหละ) เวลาในฮ่องกงเร็วกว่าไทย 1 ชั่วโมง กว่าจะเตรียมของเสร็จก็ปาไปเย็นป่านนี้แล้ว รถของบ้านหงเฟิ่งก็มารอรับฉันกับเขาอยู่ หลังจากขึ้นรถได้สักพัก อากาศเริ่มเย็น ความเพลียและความเหนื่อยล้าหลังจากนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลา 2 ชั่วโมงได้ถาโถมฉันเข้ามา และหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย……..
“นี่ คุณซาฟีน่า ซาฟีน่า ซาฟีน่า” เสียงนุ่มทุ้มดังเข้ามาในโสตประสาทหูของฉัน พร้อมมีแรงเขย่าตัวเล็กน้อย เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป็นหงเฟิ่งนั่นเองที่ปลุกฉัน ฉันบอดขี้เกียจอยู่สักพัก ก็พบว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่ฉัน
“นี่นายจะมองฉันอีกนานมั้ย ถึงแล้วงั้นเหรอ ฮ้าวววว ง่วงชะมัด =_=” ฉันเดินลงจากรถแล้วก็พบคฤหาสน์หลังใหญ่โตคล้ายปราสาทยังไงยังงั้นล่ะ ฉันว่าคฤหาสน์บ้านฉันใหญ่แล้วนะ แต่พอเห็นที่นี่คฤหาสน์ฉันคงกลายเป็นหนูในคฤหาสน์หลังนี้เลยล่ะ ฉันอ้าปากหวอด้วยความช็อก
“นี่คุณ จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยครับ แมลงวันบินเข้าปากหมดแล้วนะ” ฉันได้สติอีกครั้งเมื่อหงเฟิ่งทัก
“อ๊ะ โทษทีนะคะ ฉันเหม่อน่ะค่ะ”
“นี่แค่คฤหาสน์เล็กนะครับ คฤหาสน์ใหญ่น่ะ ใหญ่ว่านี้เป็นสิบเท่าเลยนะ วันหลังผมจะพาไป” หงเฟิ่งพูดและเดินำเข้าไปในคฤหาสน์ ฉันก็ได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
“กลับมาแล้วเหรอคะ นายน้อย” เสียงสาวเมดประมาณ 50 คนได้ที่เข้ามาต้อนรับนายน้อยของพวกเธอกลับบ้าน
“อืม -_-” แล้วเขาก็ถอดเสื้อสูทแล้วโยนมันไปให้สาวเมดคนหนึ่งเพื่อนำไปเก็บ พอฉันเดินตามหงเฟิ่งไป พวกสาวเมดที่เคยยิ้มแย้มอยู่นั้น กลับทำสีหน้าเบื่อหน่าย บึ้งตึง ฉันหันไปมองค้อนให้พวกเธอเล็กๆและรีบเดินเข้าไปในห้องรับแขก เสียงเมดพวกนั้นกำลังนินทาฉันประมาณว่า ยัยนั่นใครน่ะ นายน้อยเก็บมาได้จากข้างถนนล่ะมั้ง เชอะ ฉันเป็นคุณหนูผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลโลลิซุสเชียวนะยะ!! “คุณ นั่งก่อนสิ” เขาผายมือเชิญให้ฉันนั่งบนโซฟารับแขก ฉันก็นั่งตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
“ซาโต้ เรียกทุกคนให้มาพร้อมกันที่นี่อย่างด่วนที่สุด” เขาหันไปสั่งพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คุณจะเรียกพวกเค้ามาทำไมคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย
“เรื่องของผม” หนอย นายนี่ก็มีมุมกวนกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย น่าเอาปืนเป่ากบาลซะจริง
“ทุกคนต่อไปนี้คุณซาฟีน่า โลลิซุส จะมาเป็น ‘นายหญิง’ ของคฤหาสน์หลังนี้ ห้ามให้เธอทำอะไรทั้งนั้น รับใช้เธอเหมือนรับใช้ฉัน ตกลงมั้ย” ฮะ ไม่จริงช่ายม้ายยยยยยย!!!!!!
.
.
.
ห่างหายไปนานเลยนะคะ ไรท์เตอร์งานเยอะมากกกก เยอะโคตะระเยอะเลยล่ะค่ะ ตอนนี้มีงานใหม่อีกละ อาจารย์สั่งงานเยอะไปละ ถ้าว่างจะอัพบ่อยๆนะคะ ^^
ความคิดเห็น