คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตกลง ฉันจะไปกับคุณ!!!
“ก็ปืนที่ผมสั่งซื้อไปน่ะ มันเป็นของปลอมน่ะสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าบริษัทของคุณจะทำกับผมแบบนี้” หงเฟิ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ อะไรกัน ก็ก่อนหน้านั้นหนึ่งวันฉันเช็คของด้วยตัวเองครบทุกชิ้น และได้มาตรฐานทุกชิ้นนี่นา แล้วก็เก็บใส่ตู้เซฟอย่างดี คนที่รู้รหัสตู้เซฟมีแค่ฉัน แด็ด และก็เจมส์เท่านั้น เอ๋ ดูจากฉันกับพ่อนี่ก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะว่าเป็นเจ้าของบริษัทถ้าไปโกงลูกค้าก็อดตายน่ะสิ หรือจะเป็นเจมส์ แต่ว่าเขาอยู่กับฉันมานาน ถ้าหักหลังกันตอนนี้ก็เกินไปหน่อยมั้ง
“เอ่อ คือว่า เราค่อยๆคุยกันดีกว่านะคะ” เอาล่ะวะ เล่นไม้ตายเอาน้ำเย็นลูบตัวก่อน จะรอดมั้ยเนี่ยไม้ตายฉัน
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนี้ คือ เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง”
“ฉันสัญญาค่ะ ว่าฉันจะให้เงินคืนไปทุกบาททุกสตางค์ให้ครบกับที่คุณจ่ายเงินเรามา จบมั้ยค่ะ คุณหงเฟิ่ง”
“นี่เธอ คิดว่าเงินเท่าตัวนั่นจะทำให้ฉันพอใจเหรอ ไหนจะค่าเสียเวลา ค่าตั๋วเครื่องบินที่บินมาไทย แล้วก็ค่า บลาๆๆๆๆๆๆ” โอ๊ย ถ้าฉันไม่มานั่งตรงนี้ฉันก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าคุณชายสง่างามราวกับหงส์คนนี้ ก็มีมุมที่พูดมากกับเขาเหมือนกัน ถ้าเขาจะเอาเงินเพิ่มอีก เราก็ต้องเบิกเงินบริษัทอีกล่ะสิ เดี๋ยวก็เพิ่มภาระให้แด็ดได้คิดอีก เครียดจนจะบ้าอยู่แล้ว เมื่อคืนนี้ก็แอบเห็นคุณแม่เอาอะไรก็ไม่รู้ไปให้แด็ดกิน แล้วพอเช้ามายาแก้เครียดชนิดรุนแรงก็ไม่อยู่ซะแล้ว พอให้เจมส์ไปสืบงานในบริษัทก็พบว่ามีลูกค้าสั่งซื้อปืนเราเป็นมูลค่า 100,000,000 บาท แล้วก็ให้เงินปลอมมากับเรา แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย กร๊าซซซซซซ อยากพ่นไฟ!!!!!!
“ฉันยังไม่มีเงินมาให้คุณตอนนี้หรอก คุณยังมีอย่างอื่นที่อยากได้อยู่อีกไหม เช่น รถ บ้าน หรืออื่นๆ ฉันสัญญาว่าฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการแน่นอนค่ะ” ฉันบอก ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นนี่นา ถ้าขออะไรที่พอให้ได้ก็จะให้นะ
“ทุกอย่างจริงๆ น่ะเหรอ ฉันว่าฉันพอจะคิดอะไรเจ๋งๆได้อย่างนึงแล้วล่ะ” เขามองหน้าฉันด้วยแววตาเป็นประกาย อะไรกัน ดวงตาแบบนั้น เหมือนจะไม่ปลอดภัยสักเท่าไรแฮะ
“ค่ะ คุณอยากได้อะไรบอกฉันได้ค่ะ ฉันให้คุณทุกอย่าง”
“ถ้างั้น……ถ้าฉันขอเป็นตัวเธอล่ะ เธอจะให้ฉันได้มั้ย” อะไรนะ เขาต้องการตัวฉัน ต้องการตัวฉันทำไม
“ทำไมคะ ทำไมคุณถึงต้องการตัวฉัน” ฉันถามเขา ทำไมกันนะ
“เรื่องของฉัน ฉันต้องการแค่นี้ ส่วนเรื่องเงินน่ะ ผมยกให้ ขอแค่ได้ตัวคุณมาก็พอ ให้ฉันได้มั้ยล่ะ”
“ถ้างั้น ฉันโทรไปปรึกษากับแด็ดก่อนละกัน ขอตัวนะ” ฉันลุกจากเก้าอี้ หึๆ ได้โอกาสแล้ว ก็หนีสิจ๊ะ ฮิๆๆๆ
“หยุดเลยเธอ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการหนีไปจากฉัน นั่งลงเดี๋ยวนี้ คุยมันตรงนี้ล่ะ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” ตานั่นออกคำสั่ง ทำไงดีเนี่ย ตายแน่ฉัน เอาเป็นว่าโทรหาแด็ดก่อนละกัน
ตรู๊ดดดดดดดดดดดดด
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะฮันนี่ มีร้านอาหารเจ๋งๆที่จะพาแด็ดไปกินอีกแล้วชิมิ โฮะๆๆๆ” อารมณ์ดีจังนะ รู้มั้ยว่าทางนี้ปวดฉี่ยังไปไม่ได้เลยT^T
“เปล่าค่ะ แด็ดคะ พอดีว่าตอนนี้แด็ดพอจะว่างมั้ยคะ”
“ว่างสิจ๊ะ สำหรับฮันนี่งานเยอะแค่ไหนแด็ดก็จะไป ที่ไหนหรอๆๆ”
“ที่ร้านอาหารxxx ค่ะ เดี๋ยวซาฟีน่าจะให้เจมส์ขับรถไปรับนะคะ แค่นี้ค่ะ” ฉันกดตัดสายแด็ดแล้วหันไปมองหน้าหงเฟิ่ง เราสบตากัน เนิ่นนาน จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของหงเฟิ่งจะดัง
“ฮัลโหล ว่าไงเหม่ยฟาง” เขาพูดเป็นภาษาฮ่องกง เหม่ยฟางหรอ นี่มันไม่ใช่คำพูดนี่ พอดีฉันพอจะรู้เรื่องภาษาพวกนี้มาบ้างน่ะ เพราะว่าต้องติดต่อค้าขายกับลูกค้าที่มีอยู่ทั่วทุกมุมโลก ดูเหมือนจะเป็นชื่อแฟนล่ะมั้ง ช่างเถอะ นั่งคิดต่อดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อดี
“อ้าว ฮันนี่ แล้วก็คุณชายเฟิ่ง มีอะไรหรอครับถึงเรียกผมมาที่นี่” แด็ดกล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่พบว่าอีกฝ่ายยังคงยิ้มไม่ออก และหลังจากนั้นหงเฟิ่งก็พูดอะไรกับแฟนเค้าสักอย่าง แล้วก็กดตัดสายทิ้ง พร้อมกับหันมาเผชิญหน้ากันกับแด็ด
“คุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าปืนที่ผมได้ไปทั้งหมดนั่น เป็นปืนปลอม” หงเฟิ่งเริ่มเปิดประเด็น
“อะไรนะ ไม่จริง ก็ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน ซาฟีน่าลูกสาวผมไปเช็คของมาอย่างดี และเก็บใส่ตู้เซฟที่มีระบบล็อกแน่นหนา คนที่รู้รหัสเซฟนี้มีแค่ ผม ซาฟีน่า แล้วก็บอดี้การ์ดคนสนิทอีกคนนึงก็เท่านั้น” แด็ดพูดขึ้นมาบ้าง
“บางที อาจจะเป็นบอดี้การ์ดของคุณล่ะมั้ง ที่หักหลังคุณน่ะ ว่าแต่ คุณจะชดใช้ยังไง”
“แล้วคุณตกลงกับซาฟีน่าว่ายังไง เพราะยังไงซาฟีน่าก็มีอำนาจเท่าผม”
“ผมตกลงกับลูกสาวคุณว่า ผมจะให้ลูกสาวคุณไปอยู่ที่ฮ่องกงเพื่อเป็นเลขาส่วนตัวของผม ซึ่งตัวเธอเองก็ยอมรับกับสิ่งที่ผมพูดไป ผมก็เลยให้เธอมาปรึกษาคุณก่อน”
“หนอย นี่นาย อย่ามาโกหกหน้าด้านๆนะ ฉันบอกนายแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮะ?”
“จริงๆเหรอซาฟีน่า ลูกจะไปกับเขาจริงๆหรอT^T” แด็ดพูดเหมือนอยากจะร้องไห้
“ก็ ถ้ามันไม่มีทางจริงๆ ยังไงซาฟีน่าก็ต้องทำเพื่อบริษัทเราค่ะ แด็ดอยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ แค่คอยตามสืบคนที่มันหักหลังเราแล้วยิงมันทิ้งซะ มันคงไม่ยากไปสำหรับพ่อค้าอาวุธอย่างแด็ดหรอกมั้งคะ” ฉันบอกกับแด็ด
“ถ้าลูกจะไปก็ไปเถอะ ตามใจลูก ดูแลตัวเองให้ดีนะลูก” แด็ดหันมากอดล่ำลาฉัน ฉันต้องไปจริงหรอเนี่ย
“ตกลงค่ะ ฉันจะไปฮ่องกงกับคุณ หงเฟิ่ง”
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...
วันนี้รู้สึกเหนื่อยมาก เพราะว่าไรท์ยังเป็นเด็กมอต้นอยู่ เลยต้องเรียนลูกเสือ หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนคงจะชอบนิยายเรื่องนี้ที่ไรท์แต่งนะคะ อาจจะดูงงๆไปบ้างก็อย่าว่ากันนะคะ รักรีดเดอร์มวกๆๆ
ความคิดเห็น