คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เธอ...
ในโลกของเรานั้นมีสิ่งมีชีวิตแค่สองประเภท อย่างแรกคือผู้ล่า และผู้ถูกล่า ผู้ที่แกร่งกว่านั้นย่อมอยู่เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นวิธีชีวิตตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว นับมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ จนถึงปัจจุบันการตัดสินกันด้วยกำลังเป็นสิ่งที่เด็จขาดและแน่นอนที่สุดแล้ว ในสังคมที่บ้าระห้ำและรุนแรงนี้ก็ยังถูกสืบทอดต่อๆกันมาจนถึงปัจจุบัน
และความโหดร้ายนี้ก็ยังส่งผลต่อไปในสังคม จนก่อให้เกิดการตั้งกลุ่มผู้มีอิทธิผล ผู้ที่เอารัดเอาเปรียบสังคม เจ้าพ่อ มาเฟีย มือปืน โสเภณี ยาเสพติดและที่สำคัญที่สุด เหนือสิ่งอื่นใดที่ผู้คนเสาะหานั้นคือ เงิน เงินที่สามารถ ซื้อได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิต
สลัมคลองเตย กลุ่มชุมชนคนยากคนจนที่ไม่มีอันจะกินรวมตัวกันและสร้างเป็นสังคมขึ้น ณ ที่แห่งนั้นมันทั้งเน่าเฟะ ละสกปกสิ้นดี แต่มันก็เป็นแหล่งกบดานของพวกมิจฉาชีพได้เป็นอย่างดี
ณ เวลาพลบค่ำ ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในย่านนั้น ผมสีดำที่ยาวประบ่าพลิ้ว ตามสายลมที่เข้าปะทะกาย ด้วยใบหน้าที่ยังหนุ่มทำให้ใครเห็นหน้าก็นึกว่าอายุสิบแปดสิบเก้า แต่ตอนนี้เขาอายุได้25เข้าไปแล้ว เขายกแว่น
เรแบนขึ้นสวมก่อนที่เขา จะเดินเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง
"นี้ขอร้องได้ไหม ที่หลังจะตั้งศูนย์ซะที หัดตั้งที่ที่มันดูดีกว่านี้ได้ไหมมันทุเรศ ลูกตาว่ะ"ชายคนนั้นนั่งลงที่โซฟาขาดๆพร้อมกับร้องบ่นออกมายกใหญ่
"โธ่ ที่นี้มันดีที่สุดแล้ว นายก็เคยเจอที่ที่มันแย่กว่านี้อีกไม่ใช่หรอ นาวิน"ผู้ชายอีกคนที่กำลังนั่งขัดปืนSphinx 2000
"แล้วแกละโยอยู่ที่นี้ตั้งปีแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรอ"นาวินลุกขึ้นมา วางปืนแบบเดียวกันให้กับโย
"นี้แกไม่เคยขัดเลยใช่ไหม บอกแล้วไงว่าให้ขัดปืนเสมอหลังทำงานเสร็จทุกครั้ง เดี๋ยวปืนก็ด้านหรอก"ถึงโยจะบ่นไม่หยุด แต่เขาก็ถอดปืนและทำความสะอาดให้เหมือนอย่างเคย
"แล้วงานนี้แกแน่ใจแล้วหรอว่าจะไม่เอาคนเพิ่มเป้าหมาย มันจะระวังตัวมากขึ้น หลังจากที่นายสั่งเก็บเพื่อนมันตั้งแต่สัปดาห์ก่อน
"ฮ่าๆ ยิ่งคนน้อย ฉันยิ่งได้ค่าจ้างสูง คุ้มจะตาย"นาวิน เข้าไปในห้องนอนที่มีเตียงลูกฟูกขาดๆและตู้เสื้อผ้าอีกใบ
"เอาละเริ่มเลยละกัน แล้วเจอกันนะ"นาวินออกมากับชุดใหม่ที่เขาใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตสีดำลายสีน้ำตาลทับด้วยแจ็กเก็ตกางเกงขายาวสีดำรองผ้าใบสีดำใหม่เอี่ยม
"อืม ปืนนี้ฉันแต่งให้อีกนิดหน่อย ติดศูนย์กลางคืนให้ คงจะทำให้งานง่ายขึ้นนะ"โยบอกพร้อมกับโยนปืนให้นาวิน
"แล้วจะซื้อของมาฝากนะ"นาวินร้องบอกพร้อมกับเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น มุ่งตรงไปย่านเยาวราช ที่อยู่ของเป้าหมาย ด้วยรถยนต์ที่เขาเช่ามา
เยาวราช พื้นที่ไชน่าทาวน์ของกรุงเทพ เป็นแหล่งรวมคนเชื้อสายจีน และที่เป็นแหล่งชุมชนที่มีคนพลุกพล่านแล้ว ทำให้การเงินที่นี้สะพัด ผู้มีอิทธิผลทั้งหลายจึงต่างเข้ามาแย่งชิงเขตคุ้มครอง
ทั้งเยาวราช ได้แบ่งออกเป็นสามส่วน ตอนนี้เจ้าพ่อรักษา ที่คุมตั้งแต่สี่แยกเสือป่า จนตลอดถนนเจริญกรุงฝั่งขาเข้า ได้ถูกนาวินเก็บไปเหลือแต่แถบถนนเยาวราช ที่มีเสี่ยวังนายจ้างของนาวิน ที่คุมพื้นที่นี้อยู่ และเจ้าพ่อเล็งที่อยู่ฝั่งถนนทรงวาด ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา
"งานนี้ หนักกว่าที่คิด แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ไอ้เล็งมันต้องระวังตัวอยู่แน่ๆ แต่ก็อย่างว่า มันระวังมากไป คนเยอะก็สั่งการลำบากแบบนี้ละ ที่นายจะต้องทำก็คือลอบเข้าไปแล้วเก็บมันซะ เข้าใจนะ"แผนของโยที่ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยคอยอธิบายแผนการให้ฟัง ก่อนที่เขาจะลงมือ ผ่านหูฟังอันจิ๋ว
"เข้าใจแล้ว"นาวินตอบรับพร้อมกับเร่งความเร็วของรถ แต่ไม่ว่าจะเร่งอย่างไร ก็ไม่เกิน80กิโลเมตรต่อชั่วโมงซักที
ในย่านเยาวราชนี้ ถึงคนจะพลุกพล่าน แต่ก็อัดแน่นไปด้วยตึกตรอกซอกซอย เต็มไปหมด ทำให้สามารถ เคลื่อนไหวโดยไม่เป็นที่ส่งใส
นาวินจอดรถพร้อมกับเสียบกุญแจค้างไว้อยู่ และเขาก็เข้าไปที่ตรอกมังกร และปีนบันไดหนีไฟขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึก และวิ่งไปยังเป้าหมาย ที่เขาต้องทำแบบนี้เพราะในแทบนี้มีแต่มือปืนเต็มไปหมดตั้งแต่ต้นถนนเยาวราชยันสุดถนนมีพวกนั้นเต็มไปหมด มือปืนไม่ต่ำกว่า50คนกระจายอยู่ไปทั่ว
"มันก็แค่นี้ละว้า"นาวินที่อยู่บนดาดฟ้าของตึกที่อยู่หน้าตลาดเก่าบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะรูดตัวลงมาจากตึกโดยเขาใช่มือและขายันกับกำแพงของตึกที่สร้างเบียดกันอย่างเป็นใจให้เขา
"จะดีหรอครับเสี่ย ที่ออกมาเดินร่อนแบบนี้"คนสนิทของเจ้าพ่อเล็งเดินเลียบๆและถามขึ้นมาขณะที่พวกเขาทั้งสองพร้อมมือปืนเกือบสิบคนยืนล้อมรอบเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าตลาดเก่า
"อั๊วะเป็นเจ้าพ่อนะ จะให้หดหัวอยู่ในสำนักงานอย่างเดียว มันไม่ทุเรศไปหน่อยหรอ แล้วคิดว่าไอ้วังมันจะทำอะไรอั๊วะว่ะ น่าขำแค่ไอ้รักษาตายไม่ทำให้ข้ากลัวไปหรอกนะ"เจ้าพ่อเล็งร้องขึ้นมาด้วยความมั่นใจ และกำลังจะเก้าเท้าขึ้นรถ
"ศูนย์กลางคืนนี้มันดีแบบนี้นี้เองรู้แบบนี้ติดเข้าไปตั้งนานแล้ว"นาวินที่ยืนอยู่ในตรอกมืดๆบ่นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับลั่นไกออกไป ระยะห่าง20เมตร กระสุนเจาะผ่านกระจกกันกระสุนด้านข้างไป1นัดแต่ไม่ได้ทะลุผ่านไปมือปืนที่อยู่รอบตัวเจ้าพ่อเล็งควักปืนออกมาแต่ก็ช้าไปแล้ว กระสุนอีกนัดตามมาเข้าเป้าไปที่จุดเดียวกับที่นาวินยิงออกมาครั้งแรก กระสุนทะลุเข้ามาเจาะกะโหลก ของเจ้าพ่อเล็งพอดี
"เฮ้ย! เป็นไปได้ไง"มือปืนคนหนึ่งถึงกับอึ้งเพราะนาวินยิงจากระยะไกลได้แม่นไม่ห่างกันแม้แต่เซนเดียว
"ทุกคนตามไป"คนสนิทของเจ้าพ่อเล็งร้องขึ้น มือปืนกว่าสิบคนก็รีบข้ามถนนตามไปทันที
"ไม่เข้าใจเลยว่าจะมาทำไม ก็ในเมื่อคนจ่ายเงินให้มันตายไปแล้ว"นาวินบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับกระโดดเยียบกล่องไม้ที่อยู่ตรงหน้า ขึ้นไปจับท่อเหล็กและเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนชั้นสองที่ตรงนั้นเป็นระเบียงพอดี ที่จะเป็นที่กำบังกระสุนได้
"ยิงมันเลย!"มือปืนคนหนึ่งร้องบอก แต่ถึงจะยิงอย่างไรก็ไม่โดนสักที เพราะตรอกนั้นมืดมาก
"ดีนะที่เอาเจ้านี้มา"นาวินร้องข้นในใจพร้อมกับ ล้วงเอากุญแจผีออกมา ไขประตูเพื่อที่จะขึ้นไปดาดฟ้าแล้วก็หนีไปแบบไม่ให้ใครจับได้ตามเดิม
นาวินใช้มือข้างซ้ายยิงปืน ใช้มือข้างขวาไขประตู เวลาผ่านไปไม่ถึงนาทีประตูก็เปิดออก นาวินรีบเข้าไปในห้องนั้น พอเก้าเข้าไปได้เก้าเดียวก็ต้องหยุดกึกเพราะห้องนั้นเป็นห้องนอนที่เจ้าของห้องซึ่งเป็นผู้หญิงอายุก็รุ่นๆเดียวกับเขาหน้าตาบอกสัญชาติได้เลยว่าเป็นลูกครึ่งไทย-จีนแน่นอน
ทุกอย่างเงียบลง ทั้งสองจ้องตากัน ผ่ายหญิงตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ผ่ายนาวินเองก็อึ่งเช่นกันเพราะตอนนี้เธอคนนี้กำลังโป้อยู่
"โธ่โว้ย!"นาวินรีบออกมาพร้อมกับปิดประตูใส่
แต่ความซวยยังไม่หมดมือปืนที่ปีนขึ้นมากำลังจ่อปืน9.มมมาที่หัวของเขา เสี่ยววินาทีนั้นนาวินเอี่ยวหัวหลบมานิดเดียวกระสุนยิงออกมาจากปากกระบอกปืนพุ่งเข้ามาหาเขา
กระสุนเฉียดแว่นเรแบนเขาไปขาแว่นของเขาแตกกระจายในทันที นาวินไม่รอช้ายิงสวนกลับไปในทันที ในระยะเผาขนนี้ ปืนพกจะมีแรงอัดมา จนทำให้มือปืนกระเดนตกลงมาจากระเบียง
"กรี๊ด!"เสียงร้องของสาวเจ้าดังขึ้นมา นาวินตัดสินใจอะไรไม่ได้จึงรีบกระโดดลงมาจากระเบียงและออกวิ่งต่อ
"ทุกคนตามไปอย่าให้มันหนีไปได้"หนึ่งในมือปืนร้องขึ้น แล้วออกวิ่งตามนาวินไป
นาวินวิ่งมาถึงรถเขาแล้ว ก็รีบติดเครื่องแล้วเร่งออกไปทันที แต่ว่าพวกมือปืนที่อยู่แทบนั้นเริ่มรู้ตัวแล้วออกตามนาวินมาเป็นขบวนแล้ว
"นี้มันไม่ได้อยู่ในแผนแล้วนะ"โยที่ดูคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เมื่อครู่ร้องออกมาขณะที่กำลังโทรศัพท์คุยอยู่กับนาวิน
"แกคิดว่าฉันอยากให้เป็นแบบนี้รึไง แล้วทีนี้ทำไง มันตามมาเป็นพรวนแบบนี้"นาวินที่ตาบไปทีขับหลบรถข้างหน้าที พลางมองดูหลังก็พบกับมือปืนที่ขี่รถตามมาเป็นสิบคัน
"ไม่รู้นะ นี้มันไม่ได้รวมอยู่ในแผนการ ดังนั้นนายจะต้องแก้ไขเอง แต่จะว่าไป...ข้างเลี้ยวซ้าย!"โยที่พูดเหมือนจะทิ้งเขา จู่ๆก็บอกทางให้นาวินไม่รอช้าเลี้ยวตามทันที
"คงรู้นะว่าฉันจะให้แกทำอะไร"โยเริ่มพูดจากวนๆ นาวินก็รู้ทันทีเพราะข้างหน้าเป็นสามแยก แต่ถ้าเลยสามแยกไปก็จะเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา
"รถคันนี้ฉันเช่ามานะ"นาวินพูดพลางยิ้มน้อยๆ พร้อมกับเยียบคันเร่งสุดแรง จนไปถึงสามแยกนั้น
เสียววินาทีนั้นเอง นาวินหักหลบรถที่เข้ามาด้านข้างแต่ก็ไม่พ้น รถพุ่งเข้ามาชนท้ายรถของนาวิน จนตัวรถหักไป90องศา แต่รถของเขาก็ยังมีแรงขับไปข้างหน้าอยู่ รถของนาวินพุ่งเข้าชนกับฟุตบาทกระเดนลอยไปตกที่แม่น้ำเจ้าพระยา
"จัดการเรียบร้อยดีนะ"ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งเก้าอี้เบาะหนังตัวใหญ่อยู่ในห้องทึบๆ ถามชายอีกคนที่นั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะของเขา
"ตอนที่มือปืนของเราลงมืดเสร็จ ก็ให้อีกหน่วยไปถล่มสำนักงานมันแล้ว คนสนิทเมียแล้วก็ลูกมันถูกเก็บหมดแล้วครับ"
"ทีนี้เขตเยาวราชทั้งหมดก็เป็นของเรา แต่ว่าเรืองที่มือปืนของเราไม่ได้เก็บตกอะไรบางอย่าง"ชายที่นั่งเก้าอี้เบาะหนังพูดขึ้นเบาๆ พลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"จะส่งเจ้าตัวไปเก็บตกที่เหลือเองครับ"ชายที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะตอบ
"งั้นก็ฝากด้วยนะ โย"
"ไม่เป็นไรครับ เสี่ยวัง มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ"เมื่อโยพูดจบก็ออกไปจากห้องทันที
"ถึงเวลาแล้วสินะ เวลาที่จะต้องทำสงครามกันจริงๆสักที"เสี่ยวังลูกขึ้นเปิดม้านบังแสงออก แสงอ่อนๆยามเช้าส่องเข้ามากระทบหน้าชายวัยกลางคนที่ทั้งหน้ามีแต่ริ้วรอยแผลเป็น ผมที่มีสีขาวแซมวาววับเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์ เขาลดมือลงมาจับปืนSMITTH & WESSON .38 สีเงินวาววับ
"เบาๆซี่ หญิง ฉันเจ็บนะ"นาวินที่นอนให้ผู้หญิงคนหนึ่งทำแผลอยู่บนโซฟาที่ศูนย์คลองเตยที่เดิม
"ก็ช่วยไม่ได้นี้นา แผลแบบนี้มันสกปกต้องเช็ดแรงๆสิถึงจะสะอาดไม่งั้นเดี๋ยวแผลติดเชื้อนะ"หญิงที่บ่นไปมือก็เช็ดแรงขึ้นทำให้นาวินร้องเสียงหลง
หญิงนั้นเป็นน้องของโย เธอนั้นตามโยไปทุกที แต่ก็นอกเวลาเรียนเท่านั้น เพราะเธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนแถวนั้นและ ตอนนี้เธอก็โตเป็นสาว โยจึงไม่ค่อยห่วงเท่าไร
"แล้วเจ้าโยละ ไปไหนซะละ"นาวินที่นอนอยู่ลุกขึ้นถาม
"พี่ออกไปทำธุระค่ะ สักพักคงกลับ"หญิงตอบพร้อมกับยื่นเสื้อตัวใหม่ให้
"งั้นก็ฝากขอบใจมันด้วยนะที่บอกทางดีๆให้"นาวินพูดจบก็ออกจากที่นั้นทันที
นาวินที่ขับรถแฮมเมอร์สีดำคันใหญ่ของตัวเองกลับบ้าน นั้นยังคิดถึงเรื่องผู้หญิงที่เขาไปเจอตอนกำลังหนีอยู่ แต่ตอนนี้จะเข้าไปที่นั้นก็ไม่สะดวกเพราะตำรวจเข้ามาเกี่ยวแล้ว ก็คงจะต้องรอให้เรื่องซาลงก่อน แต่เขาก็ได้แค่คิดเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
"ไงเจ้าตัวดี ท่าทางนายจะลืมไปเรื่องหนึ่งนะ"เป็นโยที่โทรเข้านั้นเอง
"ฉันรู้แล้ว ก็กำลังคิดอยู่นี้ละ แล้วจะให้ฉันทำยังไงละ"นาวินถามไปลองเชิงแต่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอมจะเป็นอย่างไร
"นายก็รู้ว่าองค์กรของเราอยู่มาถึงทุกวันนี้ก็เพราะไม่เคยทำงานพลาด เราเป็นลูกจ้างนะ ทำงานให้เรียบร้อยตามลูกค้าสั่งหน่อยสิ"โยพูดจบก็วางหูไป
"ขอกลับไปนอนก่อนก็ไม่ได้นี้ก็เช้าแล้วด้วยนะ"นาวินวางหูลง พร้อมกับหมุนพวงมาลับรถเปลี่ยนทางจากที่จะกลับบ้าน ตอนนี้กลับมุ่งไปที่เยาวราชแทน
"จริงๆนะค่ะคุณตำรวจ นายคนนั้นเข้ามาตอนฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า จะไปมีสติจำหน้าตาคนร้ายได้ยังไงละค่ะ"ผู้หญิงที่นาวินจะต้องเก็บกำลังพูดอยู่กับตำรวจอยู่ ตอนนี้เธออยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา ผมก็มัดรวบไว้แบบไม่เรียบร้อย
"เข้าใจแล้วละครับคุณนิดแต่ทางเราได้ข้อมูลแค่นี้ก็ลำบากเหมือนกัน ...ถ้ามีอะไรก็แจ้งทางเราได้นะครับ"ตำรวจยศร้อยตรีบอกอย่างเซ็งๆนิด แล้วก็กลับไป
"นี้ อาหมวยเล็กเข้ามาจัดร้านได้แล้ว"เสียงชายแก่ดังออกมาจากร้านขายบะหมี่ เมื่อได้ยินนิดก็วิ่งเข้าไปทันที
"ดีนะที่นังนั้นไม่ได้รู้อะไรมาก"นาวินคิดในใจพลางหาที่จอดรถและเดินเข้าไปที่ร้านบะหมี่นั้นทันที
"รับอะไรดีค่ะ"นิดเข้ามายื่นเมนูให้นาวินรับมาดูสักครู่ก็พูดขึ้นว่า
"เธอ..."
ความคิดเห็น