ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 คู่แข่ง
หลังจากที่ฟูจิมาเป็นโค๊ตสอนเทนนิสให้คาลิน ทุกๆเย็นหลังจากที่ฟูจิซ้อมเทนนิสในชมรมเสร็จก็จะมาเจอกับคาลินที่สวนสาธารณะ เพื่อเป็นครูฝึกสอนเทนนิสให้ จนถึงเวลาหกโมงเย็น ฟูจิก็จะเดินไปส่งคาลินที่บ้านก่อนที่ตัวเองจะกลับบ้านทุกวัน วันนี้ก็ยังเหมือนกับทุกทีที่ทั้งสองคนจะนัดเจอกัน ที่เดิมเวลาเดิมเสมอ
“ นานะจัง รอนานไหมครับ ” ฟูจิที่พึ่งมาถึงที่นัดถามขึ้น
“ ไม่หรอกค่ะ ” คาลินยิ้มรับ
“ วันหลังไปรอผมที่ชมรมก็ได้นะ จะได้มาด้วยกัน ไม่ต้องรอนาน ”
“ อย่างงี้แหละดีแล้ว ที่ชมรมเหมือนจะเป็นจุดสนใจเกินไป ” คาลินตอบพร้อมก้มหน้าลงด้วยใบหน้าที่เขินอาย
เนื่องจากฟูจิเคยให้เธอไปที่ชมรมเพื่อไปรอเค้า ซึ่งเธอเป็นที่สนใจของคนในชมรมมาก ใครต่อใครต่างเข้ามาถามเรื่องเธอกับฟูจิมากมาย ว่าไปถึงไหนกันแล้ว ทำไมถึงได้มาคบกัน ถึงแม้ฟูจิจะบอกไปแล้วว่ายังไม่ได้คบกัน แค่มาเป็นครูฝึกสอนเทนนิสให้เฉยๆ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ เอาแต่ถามเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเค้า ทำให้คาลินเขินจนไม่อยากไปเจอคนในชมรมเทนนิสชายอีกเลย
“ งั้นวันนี้ลองโต้ลูกกับผนังดูนะครับ ”
การเล่นของคาลินพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฟูจิเริ่มฝึกให้ ตอนนี้เธอสามารถเสิร์ฟ ลูกได้อย่างแม่นยำ และเล่นเทนนิสในสนามได้อย่างคล่องตัว มีปัญหาก็แต่การเล่นหน้าเน็ตและการตีลูกแบบแบ็คแฮนด์ที่เธอไม่ถนัดเท่าไหร่
“ เวลาตีต้องย่อเข่าอีกนิดนะครับ แล้วก็จับแร็กเก็ตให้แน่นกว่านี้ ”
“ อืม ” คาลินพยักหน้ารับ พร้อมตีลูกโต้กลับไป ลูกที่ถูกโต้กับไปเต็มแรงเด้งกับผนังดีดเข้าที่แร็กเก็ต ทำให้คนต้านแรงไม่ไหวต้องปล่อยแร็กเก็ตให้หลุดมือไป
“ โอ๊ย ขอโทษนะฟูจิคุง แร็กเก็ตนั้น ” คาลินที่ตกใจกับแรงกระแทกจนต้องปล่อยแร็กเก็ตออกจากมือ ทำท่าจะวิ่งเข้าไปดูแร็กเก็ตว่าเสียหายตรงไหนไหม แต่ถูกมือหนึ่งของเด็กหนุ่มดึงไว้
“ อย่ามัวแต่สนใจแร็กเก็ตสิ มือเธอเป็นอะไรรึเปล่า ” ฟูจิพูดด้วยสีหน้าเคร็งเครียดพร้อมกับพริกดูมือของคาลินว่าเป็นอย่างไงบ้าง
“ เอ่อไม่เป็นไรหรอก ” คาลินตอบพร้อมกับใบหน้าที่แดงฉ่า
“ ดีแล้วล่ะ ” ฟูจิกลับมายิ้มอีกครั้งเมื่อแน่ใจว่ามือของคนตรงหน้าไม่เป็นอะไร
“ แต่แร็กเก็ตของฟูจิคุง ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ” ฟูจิว่าต่อพร้อมเดินไปหยิบแร็กเก็ตขึ้นมา
“ งั้นมาลองกันใหม่นะ ”
“ จ๊ะ ”
“ เหนื่อยรึเปล่า ” ฟูจิพูดขึ้นพร้อมยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้คาลิน
“ ขอบใจจ๊ะ ” คาลินรับมาพร้อมรอยยิ้ม
“ วันนี้ไว้แค่นี้แล้วกันนะครับ ”
“ อืม แต่ขอโทษนะ เพราะชั้นเลยทำให้แร็กเก็ตฟูจิคุงเป็นรอยหมดเลย ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าข้อมือนานะจังเป็นอะไรน่ะสิจะแย่ ”
“ เอ่อ ฟูจิคุง วันนี้ไปต้องไปส่งชั้นหรอกนะ ”
“ ทำไมล่ะครับ ”
“ ชั้นมีธุระต้องไปทำน่ะ ขอตัวก่อนนะ ” เมื่อพูดจบคาลินก็รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งจากไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ฟูจิได้พูดต่อเลย
(รีบไปไหนของเค้านะ)
ร้านขายอุปกรณ์กีฬา
“ แร็กเก็ตๆๆๆ อยู่ตรงไหนน้า อ่าเจอแล้ว ”
เด็กสาวผมสีฟ้ากวาดตาไปรอบๆร้านขายอุปกรณ์กีฬาเพื่อหาแร็กเก็ต สูดท้ายก็เจอสิ่งที่ต้องการหาพร้อมเดินตรงเข้าไปยังเป้าหมายที่ต้องการ
“ นั้นมัน Aerogel 4D พึ่งออกใหม่นี่หน่า สวยจังเลยเนอะ ” เด็กผู้หญิงสามคนวิ่งตัดหน้าคาลินไปเพื่อไปหยุดยืนหน้าแร็กเก็ตรุ่นใหม่ เป้าหมายเดียวกับคาลิน
“ คุณลุงคะ Aerogel 4D มีอันเดียวหรอคะ ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“ อ๋อ Aerogel 4D รุ่นใหม่ใช่ไหม พึ่งมาส่งถึงเมื่อเช้าเลยนะตอนนี้ในญี่ปุ่นมีเข้ามาไม่ถึง 10 อัน ที่ร้านนี้ก็มีอันเดียวนี่ล่ะ ” ลุงเจ้าของร้านตอบอย่างยิ้มแย้ม
“ กัปตันคะ สวยมากเลยนะคะ มีแต่อันเดียวแถมเป็นสีชมพูแบบผู้หญิงด้วย เหมาะกับกัปตันมากเลยค่ะ ” เด็กสาวอีกคนพูดกับเด็กสาวที่มัดผมทรงหางม้า
ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นทำให้คาลินรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงมัดผมหางม้าคนนั้นคือกัปตันหญิงชมรมเทนนิสหญิงที่เธอเคยไปสมัคร แต่กลับถูกดูถูกกลับมา
“ ขอโทษนะคะ ไม้เทนนิสอันนั้นชั้นก็มองอยู่เหมือนกัน ” คาลินพูดขึ้นพร้อมเดินไปประชันหน้ากับกัปตันสาว
“ เธอ หน้าคุ้นๆแหะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ” เด็กสาวผมสั้นที่ยืนอยู่ข้างๆกัปตันสาวทักขึ้น
“ นึกออกแล้ว เธอที่เล่นเทนนิสไม่เป็นแล้วมาสมัครชมรมชั้นนี่หน่า ” กัปตันสาวพูดขึ้นแล้วสะเหยะยิ้ม
“ ขอโทษนะคะ ตอนนี้ชั้นเล่นเทนนิสเป็นแล้ว และต้องการซื้อแร็กเก็ตอันนั้น ”
“ ขอโทษนะ ชั้นหยิบก่อน มันก็ต้องเป็นของชั้น ”
“ แต่ว่าคุณ ”
“ แม้เดี๋ยวนี้เถียงเก่งจังนะ รู้สึกว่าตอนมาสมัครชมรมชั้นยังไม่เป็นถึงขนาดนี้นิ รึว่ากำลังคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญอยู่ ”
“ คุณหมายความว่าไง ” คาลินพูดพร้อมทำหน้าสงสัย
“ กัปตันคะ ผู้หญิงคนนี้ล่ะค่ะที่กำลังมีข่าวกับท่านฟูจิของเรา ” เด็กสาวผมรอนที่ยื่นข้างๆกัปตันสาวพูดขึ้นอีก
“ คิดว่าสนิทสนมกับท่านฟูจิที่พวกเราชื่นชอบแล้วเราจะเห็นเธอเป็นคนสำคัญนะ ”
“ หมายความว่าอย่างไง ”
“ เราไม่มีทางยอมให้ท่านฟูจิเป็นของเธอง่ายๆหรอก คอยดูเราจะได้เห็นดีกัน ” กัปตันสาวพูดตัดบทพร้อมเดินถือแร็กเก็ตอันใหม่ไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์แล้วเดินออกจากร้านไป
(ที่เค้าพูดหมายความว่าไงกันนะ เรากับฟูจิคุงไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย)
เช้าวันใหม่
ที่ชมรมเทนนิสชาย
“ ท่านฟูจิอยู่ไหมคะ ”
“ เธอที่เป็นกัปตันชมรมเทนนิสหญิงนิ ”
“ ค่ะ ว่าแต่ท่านฟูจิอยู่ที่ไหนหรอคะ ”
“ ฟูจิหรอ ล้างหน้าอยู่ตรงนู้นน่ะ ” ไม่ว่าเปล่าพร้อมชี้นิ้วไปทางอ่างล้างหน้าข้างคอร์ดเทนนิส
“ ขอบคุณค่ะ ”
“ คุยกับใครอยู่หรออินูอิ ” เอจิที่พึ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถามขึ้น
“ กัปตันชมรมเทนนิสหญิงน่ะ เค้ามาหาฟูจิ ไม่รู้มีเรื่องอะไร ”
“ อย่างงั้นหรอ ”
“ ซ้อมพิเศษหรอ ทำไมหาขอให้ผมช่วยล่ะ ”
“ ก็ท่านฟูจิเป็นคนเก่งต้องช่วยให้ชมรมเทนนิสเราพัฒนาขึ้นมากแน่ๆ ”
“ แต่ว่าหลังเลิกชมรมผมไม่ว่าง ”
“ นะคะแค่วันเดียวเอง นะคะถือว่าสงสารเราเถอะ ”
“ เอ่อ….. แค่วันเดียวใช่ไหมครับ ”
“ ค่ะ วันเดียวเอง ”
(วันเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง)
“ งั้นได้ครับ ไว้ผมเลิกชมรมแล้วจะไปหาที่ชมรมเทนนิสหญิงนะครับ ”
“ ขอบคุณมากค่ะ ” กัปตันสาวตอบรับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะวิ่งจากไป
“ คุยอะไรกันน่ะฟูจิ ” เอจิที่เห็นว่าคู่สนทนาของเพื่อนวิ่งไปแล้วจึงเข้ามาถาม
“ กัปตันชมรมเทนนิสหญิงจะให้ชั้นไปฝึกพิเศษให้น่ะ ”
“ แต่นายต้องไปซ้อมให้นานะจังไม่ใช่หรอ ”
“ แค่วันเดียวน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ”
“ นายเนี่ยใจดีกับทุกคนเลยนะ ระวังล่ะเพราะไอ้ความใจดีของนาย มันจะทำให้อะไรยากขึ้น ”
“ อะไรที่ว่าคืออะไรหรอ ”
“ เดี๋ยวนายก็รู้ ” เอจิพูดจบก็ทำท่าเดินหนี
“ เอจิ ฝากไปบอกนานะจังด้วยนะว่าวันนี้ชั้นไม่ว่าง ไม่ต้องรอ ”
“ อืมแล้วชั้นจะบอกให้ ” และเอจิก็เดินจากไป
ตกเย็น
ด้วยอะไรหลายๆอย่าง เกิดเรื่องขึ้นหลายๆเรื่อง ทำให้เอจิลืมสนิทในเรื่องที่ฟูจิฝากมา ดังนั้นใครคนนั้นจึงมารอฟูจิอยู่ที่เดิมเป็นเวลานานถึง 3 ชั่วโมง
“ ทำไมวันนี้ฟูจิคุงมาช้าจังนะ นี่ก็ 3 ชั่งโมงแล้วนะ ” เด็กสาวยังคงรออยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหนเพราะกลัวว่าคนที่นัดไว้มาถึงแล้วจะไม่เจอเธอ
อีก 1 ชั่งโมงผ่านไป
“ เกิดอะไรที่ขึ้นชมรมรึเปล่านะ ไปดูหน่อยดีกว่า ” ว่าแล้วเด็กสาวก็ลุกจากเก้าอี้ไม้ที่นั่งอยู่เป็นเวลานานถึง 4 ชั่วโมง ด้วยความเป็นห่วงใครบางคนที่ยังไม่มาตามนัด
ชมรมเทนนิสชาย
คอร์ดสนามที่เงียบเชียบ บอกถึงว่าทุกๆคนในชมรมกลับกันไปหมดแล้ว
“ ไม่มีคนอยู่แล้วนี่นา ”
เด็กสาวเดินอย่างผิดหวังออกจากบริเวณชมรมเทนนิสชายไปเลื่อยๆ ลมยามเย็นพัดมาเอื่อยๆใบไม้สีเหลืองถูกพัดให้ล่วงหล่นลงมาจากต้น เป็นภาพที่สวยงานหน้าชม แต่ส่วนลึกในหัวใจของเด็กสาวกับรู้สึกว่า ‘เหงา’ อย่างบอกไม่ถูก
ป๊อก ป๊อก
เสียงบางอย่างรอยมาตามสายลม ทำให้คนที่เดินอย่างไร้จุดหมายหันมาสนใจเสียงปริศนาในทันที เท้าเรียวเก้าเข้าไปยังบริเวณชมรมเทนนิสหญิง ตรงไปยังต้นกำเนิดเสียง นั้นคือคอร์ดเทนนิสที่อยู่ด้านในสุด ก่อนที่เท้าเรียวจะสะดุดกึกกับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เฉยชัดอยู่เบื้องหน้า ภาพของเด็กหนุ่มกับเด็กสาวที่กำลังเล่นเทนนิสด้วยกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มมีความสุขของเด็กสาวผมหางม้าที่ฉายอยู่บนริมฝีปาก และใบหน้ามีความสุขของเด็กหนุ่มที่ทำให้ดวงใจของเธอสั่นไหว ความรู้สึกมากมายไหลวนอยู่ในสมองขณะที่มองภาพเบื้องหน้า อิจฉา เศร้า เหงา ทุกอย่างที่เธอรู้สึกได้ ณ ขณะนั้น กลั่นออกมาเป็นคำๆเดียวว่า ‘เจ็บ’ เจ็บที่หัวใจ
………………………………………………..
ขอโทษที่นานไปหน่อยค่ะ
ช่วงนี้ต้องส่งงานประกวดอาจจะอัพช้าไปมากหน่อย
ต่องขอโทษด้วยนะคะ
จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ
ขอโทษที่นานไปหน่อยค่ะ
ช่วงนี้ต้องส่งงานประกวดอาจจะอัพช้าไปมากหน่อย
ต่องขอโทษด้วยนะคะ
จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น