ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ฝึกฝนด้วยตนเอง
เช้าวันใหม่ที่สดใส ลมธรรมชาติพัดมาเบาๆหอบเอากลีบดอกไม้ร่วงโรยลงมาบนคอร์ดเทนนิส เป็นภาพที่สวยงามน่าชมยิ่งนัก พร้อมกับบรรดาเหล่าสมาชิกชมรมที่กำลังซ้อมตอนเช้าอย่างขยันขันแข็ง
“ ทำอย่างไงดี ลูกเทนนิสหายไปลูกหนึง ” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตื่นตะหนก
“ ถ้าพวกรุ่นพี่รู้เข้าเป็นเรื่องแน่ ทำไงดีๆ ” กับอีกเสียงหนึ่งที่ดูตกใจไม่แพ้กัน
“ ทำอย่างไงดีโฮริโอะคุง ”
“ ในฐานะที่ชั้นประสบการณ์เทนนิสสองปี ชั้นแนะนำให้โยนความผิดให้คนอื่นเราจะได้ไม่ซวย ”
“ ทำอย่างงั้นมันไม่ดีนะครับ ”
“ งั้นเราก็ควรจะเงียบไว้ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสะ แค่ลูกเดียวไม่เป็นอะไรหรอก ”
“ แต่ว่า…. ”
“ อะไรแค่ลูกเดียวหรอพวกปีหนึ่ง ” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเดินมาข้างหลังน้องๆปีหนึ่ง
“ รุ่นพี่โมโมะจัง ”
“ ว่าไงคุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ ”
“ มะ มะ ไม่มีอะไรครับ ” โฮริโอะรีบตอบก่อนจะรีบส่งสัญญาณให้เพื่อนเออออตามตัวเอง
“ ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว งั้นปีหนึ่งรีบยกตกร้าลูกเทนนิสออกไปแล้วไปซ้อมได้แล้ว ”
“ ครับ/ครับ/ครับ ” ทั้งสามคนตอบรับแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป
“ เช้านี้เท็ตสึกะไม่เข้าชมรมหรอ ” ฟูจิพูดขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าทุกคนมาครบแล้ว ขาดก็แต่กัปตันทีมคนสำคัญที่ยังมาไม่ถึง
“ อืม คือมีปัญหาที่ห้องนิดหน่อยน่ะ เลยต้องไปจัดการ ” โออิชิหันมาตอบทันทีเนื่องจากตัวเค้าเองเรียนอยู่ห้องเดียวกับเท็ตซึกะ
“ แย่หน่อยนะ เป็นทั้งกัปตันทั้งหัวหน้าห้องแบบนี้ ”
“ นั้นสินะ ”
เข้าชั่วโมงเรียนคาบแรก
ณ ปี 3 ห้อง 6
“ เอริ ยูกะ ”
“ มาค่ะ ”
“ ฟูจิ ชูสึเกะ ”
“ มาครับ ”
“ คิคุมารุ เอจิ ”
“ มาคร้าบบ ”
“ นามิ อากิระ ”
“ มาครับ ”
“ มิซากิ มิยู ”
“ มาค่ะ ”
“ นานาจิ คาลิน ”
“ …………. ” เงียบไม่มีเสียตอบรับใดๆ
“ นานาจิ คาลิน ไม่มาหรอ ” อาจารย์ถามขึ้นอีกครั้ง
“ ………. ” ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้เพื่อนพากันหันไปมองตรงที่นั่งที่ว่างอยู่ ซึ่งเจ้าของที่ยังไม่มา
“ งั้น นานจิ คาลิน ขาดนะ ”
“ มาค่ะ ” เสียงหวานดังขัดขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดประตูดัง
“ ขอโทษค่ะที่มาสาย คือเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ ”
“ งั้นหรอ ว่าแต่ขาเธอไปโดนอะไรมา ” อาจารย์พยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจขาของเด็กสาวที่มีผ้ายืดพันอยู่ตรงข้อเท้ากับหัวเข่า
“ หกล้มนิดหน่อยค่ะ ” คาลินตอบเสียงเอื่อย
“ ระวังๆหน่อยแล้วกัน ไปนั่งที่ได้แล้ว ”
“ ค่ะ ” เด็กสาวโค้งหัวอย่างเคารพก่อนจะเดินกระเผกๆไปที่โต๊ะของตัวเองที่อยู่ท้ายสุดของห้อง
“ อรุณสวัสดิ์ นานะจัง ” เสียงหนึ่งทักขึ้นเบาๆเรียกให้คนโดนทักต้องหันไปมอง
“ อรุณสวัสดิ์ ฟูจิคุง ”
“ นานะจังขาไปโดนอะไรมาหรอ ” เด็กสาวนามว่ามิซึกิที่นั่งอยู่ข้างๆกันทักขึ้น
“ หกล้มนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก ”
“ ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งทั้งขาขนาดนี้ ”
“ แหะๆ ”
( จะให้บอกได้อย่างไงล่ะว่าที่เป็นแบบนี้เพราะซ้อมเทนนิสมา ) เพราะหลังจากที่เด็กสาวคุยกับฟูจิในวันนั้นเธอก็เริ่มฝึกเล่นเทนนิสมาตลอด โดยการไปแอบดูการฝึกมาจากชมรมเทนนิสหญิง แล้วกลับมาฝึกเองที่สวนสาธณะแถวบ้านตรงที่ไม่ค่อยมีคนผ่านคนเดียวทุกวัน แต่เพราะไม่ชำนาญรวมกับไม่มีผู้แนะนำที่ดี ทำให้เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้เข่าและข้อเท้าของเธอช้ำและปวดเป็นวงกว้าง เธอจึงต้องพันผ้ายืดมา เพื่อปกปิดความน่าอายนั้น เนื่องจากเข่าและข้อเท้าบวมช้ำ ทำให้เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงมาสายด้วย
กรี๊งๆๆๆ
เสียงกริ่งดัง บอกถึงเวลาเลิกเรียน
“ นานะจัง วันนี้เราจะไปคาราโอเกะกัน นานะจังไปด้วยกันไหม ” มิซากิเอ่ยปากชวนเพื่อนสาว ที่ตอนนี้กำลังเก็บของอย่างขะมักเขม้น
“ ไม่ล่ะจ๊ะ พอดีชั้นต้องไปที่ๆหนึงต่อน่ะ ”
“ อย่างงั้นหรอ งั้นไว้วันหลังแล้วกันเนอะ ”
“ วันหลังก็คงไม่ว่างเหมือนกัน ขอโทษนะจ๊ะ ชั้นไปก่อนล่ะ ” แล้วคาลินก็รีบวิ่งออกไปจากห้องเพื่อไปยังที่เดิมเพื่อฝึกซ้อมเทนนิสของเธอ
โป๊ก !!!
“ โอ๊ย อะไรน่ะ ” เด็กสาวยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองตรงที่มีอะไรหล่นมาใส่พอดี
“ ลูกเทนนิสนี่นา ทำไมมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะ ”
“ ขอโทษครับ ไม่ทราบเห็นลูกเทนนิสตกลงมาแถวๆนี้รึเปล่าครับ ” เด็กหนุ่มตัวสูงคนหนึงวิ่งมาแล้วถามอย่างสุภาพ
“ เอ่อ ไม่เห็นนะคะ ”
“ งั้นหรอครับ ขอบคุณครับ ” เด็กหนุ่มตอบรับอย่างสุภาพแล้ววิ่งผ่านไป
( ขอโทษนะคะที่ต้องโกหก แค่ลูกเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง )
“ รุ่นพี่คาวามูระหาเจอไหมครับ ” โมโมชิโระที่วิ่งมาจากอีกด้านหนึงถามขึ้น
“ ไม่นะ เมื่อกี้เจอผู้หญิงคนหนึ่งแถวนั้น พอถามเค้าก็ไม่เห็น ”
“ งั้นหรอครับ เจ้าเด็กใหม่เอจิเซ็นมันตีลูกสะโด่ง หายไปไหนก็ไม่รู้ ”
“ งั้นเราลองไปหาตรงอื่นดูนะ ”
“ ครับ ”
การซ้อมของเด็กสาวยังคงดำเนินต่อไปเลื่อยๆอย่างไม่มีใครรู้ โดยหลังจากซ้อมทุกครั้งเธอมักจะได้แผลกลับมาเสมอ แต่เมื่อใครต่อใครถามถึงแผลที่ได้มา เธอก็บอกแค่ว่า หกล้มมา มันเป็นเหตุผลที่ไม่สมกับสภาพที่เห็น ทั้งข้อเท้า ข้อศอก หัวเข่า และ ข้อมือ ที่ถูกพันด้วยผ้ายืด ทั้งสองข้าง ทั้งนิ้วมือที่มีพลาสเตอร์แปะอยู่เกือบครบทุกนิ้ว มันจึงเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเลยสำหรับคนที่คอยมองเธอและเป็นห่วงอยู่เสมอ
“ นานะจัง หัวเข่าไปโดนอะไรมาน่ะ ทำไมถึงพันผ้าพันแผลมา ” มิซากิจังถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ คือหกล้มเมื่อเช้าน่ะจ๊ะ ”
“ หกล้มอีกแล้วหรอ ทำไมหกล้มทุกวันเลยล่ะ ”
“ ก็มันล้มนี่หน่าทำไงได้ ” คาลินตอบพร้อมยิ้มเหย
“ อาจารย์ครับ ผมขออนุญาตพานานะจังไปห้องพยาบาล ” ฟูจิลุกขึ้นพร้อมพูดของอนุญาตอาจารย์ท่ามกลางความงงงวยของเพื่อนๆและเจ้าของชื่อที่ถูกดึงเข้าไปเอี่ยว
“ ได้สิ รีบไปรีบมาล่ะ ”
“ ไปสิ ไม่สบายไม่ใช่หรอ ” ฟูจิพูดต่อแล้วเดินไปดึงมือคาลินให้ลุกขึ้นและเดินตามตัวเองมา
“ เอ่อ ฟูจิคุง ” คาลินเดินตามมาโดยดี แต่ก็คงยังงงไม่หาย
“ ไม่ต้องรีบก็ได้ เจ็บขาสินะ ” ฟูจิพูดต่อขณะที่ยังจับมือเด็กสาวและเดินนำหน้าต่อไปยังห้องพยาบาล
“ อืม ”
“ ขออนุญาตครับ อ้าวอาจารย์ประจำห้องพยาบาลไม่อยู่หรอ ”
“ นานะจังมานั่งตรงนี้นะ ” ไม่ว่าป่าวยังจุงคาลินมาที่เก้าอี้พร้อมทั้งกดให้คาลินนั่งลง
“ ฟูจิคุง ทำไมต้อง ”
“ ผมขอดูแผลหน่อย ” พูดจบก็นั่งคุกเข่าลงพร้อมค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่หัวเข่าเด็กสาวออก
“ มันเจ็บนะ ”
“ ไปโดนอะไรมาหรอครับ ”
“ หกล้มน่ะ ตรงนั้นหกล้มจริงๆนะ ”
“ แล้วตรงอื่นล่ะ ” ฟูจิว่าต่อขณะที่กำลังทำแผลให้คาลิน ก่อนจะละจากแผลแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาสีฟ้าสวยเพื่อมองหาความจริงในดวงตาคู่นั้น
“ คือว่า ซ้อมเทนนิสน่ะ ” คาลินตอบพร้อมก้มหน้าลงอย่างเขินๆ
“ ใครสอนให้หรอครับ ”
“ ซ้อมเองค่ะ ” คาลินตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่
“ เฮ้อ….. ” ฟูจิถอนหายใจเบาๆก่อนจะหยิบผ้าพันแผลผืนใหม่มาพันให้คาลิน
“ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะว่าอยากจะเล่นเทนนิส ผมจะได้สอนให้ ”
“ ฟูจิคุงเล่นเทนนิสเป็นด้วยหรอ ”
“ เห็นผมแบบนี้ผมก็อยู่ชมรมเทนนิสชายนะครับ ”
…………………………………………………
จบไปอีกแล้ว
แอบบดีใจที่มีคนสนใจมาอ่าน
อีกสองันจะมาลงต่อเช่นเดิมค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
จบไปอีกแล้ว
แอบบดีใจที่มีคนสนใจมาอ่าน
อีกสองันจะมาลงต่อเช่นเดิมค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น