[Fic Digimon] ความรักที่ไร้ตัวตน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

เนื้อเรื่อง

หลังจากที่พวกเรากลับมาจากโลกดิจิตอล พวกเราทุกคนก็สนิทกันมากขึ้นเป็นเพื่อนที่รักกัน เป็นห่วงเป็นใยกันเสมอ พวกเราทุกคนไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป จนเวลาล่วงเลยผ่านไป จิตใจของคนเราก็อ่อนไหวขึ้นเลื่อยๆ เมื่อเราโตขึ้น เราก็รู้จักอะไรมากขึ้น และพวกเราก็รู้จักคำว่า ความรัก 




 

 

            ใครต่อใครบอกว่าความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม มีมันแล้วเรามีความสุข แต่การที่มีมันอยู่คนเดียวโดยที่อีกฝ่ายไม่มีมันกลับทำให้เจ็บจนใจแทบขาด ผมและเพื่อนๆทุกคนโตขึ้นเลื่อยๆ สนิทกันมากขึ้นเลื่อยๆ มากสะจนความรู้สึกนั้นมันเริ่มเอนอ่อนมาเป็นเข้าอกเข้าใจกันรู้ซึ้งขึ้นเลื่อยๆ หรืออีกในหนึ่งที่เค้าเรียกกันว่าความรัก 




 

 

            พวกเราบางคนในกลุ่มเริ่มคบหากันเองอย่างจริงจัง นั้นคือ มีมี่กับโคจิโร่ และ ทาเครุน้องชายผม กับฮิคาริน้องสาวของไทจิที่เป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญของผม ส่วนตัวผมก็มีคนที่ชอบอยู่เหมือนกัน แต่ว่าผมพอจะรู้คำตอบอยู่คร่าวๆแล้ว เพราะเราสนิทกันมาก มากสะจนทำให้ผมรู้ซึ้งถึงอะไรบางอย่าง ที่มันทำให้ผมเจ็บปวดจนถึงทุกวันนี้ แต่ถึงแม้จะรู้ผมก็ยังอยากจะหวังว่าสักวันอะไรๆมันจะดีขึ้น สิ่งที่ผมหวังมันมากเกินไปรึเปล่านะ 



 

 

 

 

 

“ ยามาโตะ มีคนมาหาน่ะ ”    เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เดินเข้ามาในห้องซ้อม เพื่อบอกให้นักร้องนำเจ้าของชื่อออกไปพบคนข้างนอกที่มาหา

“ ไง ”    เด็กหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนเดินออกมาจากห้องซ้อมดนตรี
 

“ นายเองหรอไทจิ มีอะไรรึเปล่า ”

“ ชั้นมารบกวนนายรึเปล่า ”
 

“ กำลังจะพักพอดี มีอะไรก็ว่ามา ”
 

“ นายนี่เหนื่อยแย่เลยนะ ใกล้จะถึงงานประกวดแล้วด้วย ”
 

“ ก็นะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะเข้าเรื่อง ”
 

“ โอเคๆ อย่าพึ่งโมโหสิ คือว่านายช่วยไปดูการแข่งเทนนิสของโซระแทนชั้นทีสิ ”    
 

“ ทำไมนายไม่ไปเอง ”    ยามาโตะตอบด้วยสีหน้าเฉยเมยซึ่งมันผิดกับความรู้สึกภายใน
 

“ คือชั้นมีธุระด่วนที่ต้องไปทำน่ะสิ นะยามาโตะ ชั้นสัญญากับยัยนั้นไว้แล้วด้วย ”    ไทจิพูดไปก็ทำหน้าตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์
 

“ ธุระอะไรของนาย นายสัญญากับโซระไว้แล้วนะ ”
 

“ คือว่าแม่ชั้นเค้าจะไปซื้อของกับฮิคาริ เลยให้ชั้นรีบกลับไปเฝ้าบ้านน่ะสิ ”
 

“ เฮ้อ นายนี่นะ ”
 

“ นะๆยามาโตะ ไม่งั้นยัยนั้นต้องโกธรชั้นแน่ ยัยนั้นบอกว่าเป็นการแข่งครั้งแรก เลยอยากให้เพื่อนคนสำคัญไปดู เพราะฉะนั้นนายไปแทนชั้นหน่อยนะ เพราะนายก็เป็นเพื่อนคนสำคัญเหมือนกัน ”
 

“ งั้นก็ได้ เย็นนี้ใช่ไหม ”    ยามาโตะพยักหน้าอย่างรำคาญ
 

“ ขอบใจนะเพื่อน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย ”    ไทจิพูดทั้งรอยยิ้มก่อนจะวิ่งจากไป
 

(แต่ชั้นไม่มั่นใจหรอกนะว่าโซระจะดีเท่ากับการที่นายไปดูรึเปล่า)



 

 

 

 

 

 

 

 

ที่คอร์ดเทนนิส ชมรมกีฬา



 

 

 

 

 

“ โซระ สู้เค้านะ ”   
 

“ ยามาโตะ ชั้นนึกว่านายจะไม่ว่างมาดูสะอีกเลยไม่ได้ชวน ขอโทษนะ ว่าแต่เห็นไทจิบ้างไหม ”    เด็กสาววิ่งมาตามเสียงทัก พร้อมเปิดบทสนทา
 

“ คือไทจิมีธุระสำคัญที่บ้านน่ะ เลยให้ชั้นมีดูแทน ”
 

“ อย่างงั้นหรอ ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ ”  
          

“ ถึงไทจิไม่มาก็สู้ๆล่ะ ชั้นจะเป็นกำลังใจให้ ”    ยามาโตะที่เห็นว่าสีหน้าโซระดูเปลี่ยนไปก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
 

“ แต่มันก็เป็นการแข่งครั้งแรก ชั้นก็อยากให้คนสำคัญมาดู ”    เด็กสาวบ่นกับตัวเองเบาๆโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นทำให้ใครบางคนที่ได้ยินรู้สึกเจ็บที่หัวใจจนต้องกำหมัดแน่น 
 

“ สู้ๆนะโซระ ”    ยามาโตะพูดพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มีแต่ความขมขืนในใจ




 

 

 

 

 

 

“ กลับมาแล้วครับ ”
 

“ กลับมาแล้วหรอพี่ ”    เด็กหนุ่มคนหนึงทักขึ้นขณะกำลังเดินมาหน้าบ้าน

“ อ้าวทาเครุ ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ ”
 

“ วันนี้ผมขอนอนนี้คืนหนึงนะพี่ ”
 

“ได้สิ แต่ตอนนี้พี่ขอตัวก่อนนะ ”    ยามาโตะว่าต่อพร้อมเดินตรงไปที่ห้องตัวเอง
 

“ พี่ครับ เมื่อไหร่พี่จะมีแฟนกับเค้าสักทีล่ะ ”    ทาเครุที่เดินมานั่งที่โซฟาพร้อมถามขึ้น ทำให้ยามาโตะที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดหยุดชะงักทันที
 

“ ทำไมล่ะ ”

“ เปล่าหรอกครับ ก็เห็นพี่วันๆเอาแต่ซ้อมดนตรี ไม่เห็นจะไปกุ๊กกิ๊กกับใครเลยทั้งที่สาวๆก็ออกจะล้อมหน้าล้อมหลังสะขนาดนั้น ”
 

“ อย่างงั้นหรอ เพราะพี่ยังไม่คิดอยากจะมีระมั้ง ”
 

“ ทำไมล่ะครับ การมีใครสักคนให้คิดถึงน่ะ มีความสุขออกจะตายไป ”

“ งั้นหรอ ”
 

(แต่ทำไมการคิดถึงคนคนนั้นของเรามันถึงได้มีแต่ความเจ็บปวดล่ะ)



 

 

 

 

 

 

“ โซระ ชั้นขอโทษนะ ชั้นมีธุระด่วนจริงๆ ”    เสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่ยามาโตะกำลังเดินออกจากโรงเรียน
 

“ แล้วอย่างไง นายสัญญากับชั้นไว้แล้วนะ ถ้าจะไม่มาก็น่าจะโทรมาบอกกันบ้างไม่ใช่อยู่ดีๆก็หายไปเลย ”
 

“ ชั้นก็ฝากยามาโตะไปบอกแล้วไง ฝากมันไปดูแทนด้วย ”
 

“ มันไม่เหมือนกัน คนที่ชั้นอยากให้ไปดูคือนายนะ ”
 

“ พูดขนาดนี้ถ้ายามาโตะมาได้ยินจะเสียใจเอานะ ”
 

“ นี่ไทจิ นายจริงจังกับชั้นรึเปล่า ไหนนายบอกว่าอยากลองคบกับชั้นไง แล้วดูนายทำตัวสิ ชั้นควรจะเชื่อคำพูดนายไหม ”
 

“ โซระน่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ชั้นสัญญา ”




 

 

 

 

 

 

(ทำไมเราต้องเดินมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยนะ คำพูดพวกนี้มันกำลังฆ่าเราทีละนิด เราจะทำอย่างไงดี)
 

“ อ้าวยามาโตะ มาพอดีเลย มาช่วยชั้นง้อโซระหน่อยสิ ”    ไทจิที่หันไปเห็นยามาโตะยืนอยู่พอดีจึงเข้าไปขอความช่วยเหลือ
 

“ เรื่องของนาย ทำเองก็ต้องแก้เอง ”    พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนี แต่มีมือมือหนึงฉวยเอามือของเค้าไปพร้อมกับเดินนำหน้าและดึงมือของเค้าไปด้วย
 

“ ยามาโตะ อย่าไปคุยกับคนแบบนั้นเลยนะ ”    โซระที่เป็นคนจับมือของยามาโตะไว้ก่อนจะดึงเบาๆเพื่อให้ยามาโตะเดินตาม โดยที่ยามาโตะก็เดินตามไปโดยดี ซึ่งการกระทำนั้นทำให้เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งยืนตาค้าง




 

 

 

 

 

 

“ จะไปไหนน่ะโซระ ”    ยามาโตะถามขึ้นขณะที่ยังเดินตามโซระที่ดึงมือเค้าไปเลื่อย
 

“ นายน่ะ ไม่บ่นชั้นสักครั้งแล้วเดินตามมาเงียบๆจะได้ไหม ”    โซระพูดขึ้นขณะที่ยังเดินต่อไปไม่หยุด แล้วยังกำมือของยามาโตะแน่นขึ้นด้วย

 

 

 

 

 

“ ถึงแล้วล่ะ ”    โซระหยุดฝีเท้าลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังโรงเรียน 

 

 

 

เด็กสาวทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่งและถอดสายตามองออกไปไม่มีจุดหมายยามาโตะเดินไปยืนพิงต้นไม้ต้นใหญ่ข้างๆที่โซระนั่งด้วยจิตใจที่พองโตเล็กน้อย หลังจากที่ถูกเด็กสาวที่ตนหลงรักเดินจับมือมาตลอดทาง แต่แล้วหัวใจที่กำลังพองโตก็ต้องหยุดลง และเปลี่ยนมาเป็นบีบรัดแน่นจนเค้ารู้สึกเจ็บแปล๊บ เจ็บ เจ็บจนแถบจะทนไม่ไหว กับบทสนทนาที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากเด็กสาว


 

 

 

“ ยามาโตะ ชั้นรักไทจิล่ะ ”

“ …… ”
 

“ นายคิดว่าไทจิรู้สึกเหมือนอย่างชั้นไหม ”
 

“ ไม่รู้สิ ชั้นไม่ใช่เค้า ”    ยามาโตะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพื่อซ้อนความสั่นเครือไว้ภายใน
 

“ นายสนิทกับเค้ามากไม่ใช่หรอ เค้าไม่เคยบอกอะไรนายเลยหรอ ”
 

“ ชั้นสนิทกับเค้าพอๆกับที่สนิทกับเธอนั้นล่ะ ”
 

“ นายดูเย็นชาจังนะ เป็นอะไรรึเปล่า ”
 

“ ก็เปล่านิ ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้ ”
 

“ นั้นสินะ ชั้นจะไปบอกความรู้สึกกับไทจิดีไหม ”
 

(อย่านะ)
 

“ ถ้ามันจะทำให้เธอสบายใจก็ทำไปเถอะ ”    ทั้งที่ปากบอกไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับตรงกันข้าม
 

“ งั้นชั้นจะ….”
 

“ โซระ ”    เด็กสาวจะพูดต่อแต่ถูกขัดขึ้นก่อนโดยเด็กหนุ่มที่กลัวกับคำพูดของเธอ
 

“ ว่าไง เรียกสะเสียงดังจนชั้นตกใจหมดเลย ”
 

“ อีกสองวันชั้นจะประกวดร้องเพลง ชั้นมีเพลงที่แต่งให้เธอด้วย ชั้นอยากให้เธอไปลองฟังดู เผื่อว่าเพลงของชั้นมันจะทำให้เธอตัดสินใจง่ายขึ้น ”
 

“ หรอ ”    เด็กสาวทำท่างงเล็กน้อยกับท่าทางของเด็กหนุ่มที่ดูจะว้าวุ่นผิดปกติ
 

“ นี้บัตร เธอจะไปรึเปล่า ”
 

“ ไปสิ ก็นายเป็นเพื่อนคนสำคัญของชั้นนิ จะไม่ไปได้ไง ”    เด็กสาวยิ้มหวานพร้อมหยิบบัตรเข้างานในมือของเด็กหนุ่มไป
 

“ ขอบใจนะ ยามาโตะ ”
 

“ อืม ”    เด็กหนุ่มยิ้มรับ

(ขอบใจนะโซระ)





 

 

 

 

 

 

“ ยามาโตะ ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย ”    เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหลังของเด็กหนุ่มสาว ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมองทันที



 

 

           

            เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลคนหนึ่งยืนนิ่งและมองตรงขเม็งมาที่เด็กหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ก่อน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ขึ้น พร้อมทั้งมองหน้าเด็กหนุ่มผมทองนิ่งสลับกับเด็กสาวที่ยื่นข้างๆ





 

 

 

“ เรื่องสำคัญ ”    เด็กหนุ่มพูดเสียงเข้มขึ้นด้วยอารมณ์กรุนๆ
 

“ งั้นชั้นขอตัวกลับก่อนนะ แล้วเจอกันนะยามาโตะ ”    โซระพูดจบก็วิ่งไปโดยไม่แม้แต่หันมามองเด็กหนุ่มอีกคนเลย






 

 

 

            เมื่อเด็กสาวเดินจนลับตาไปเด็กหนุ่มผู้มาใหม่จึงเริ่มเปิดบทสนทนา

 

“ นายรักโซระหรอ ”

“ ไทจิ ”
 

“ ชั้นไม่ได้ให้นายมาเรียกชื่อชั้น ชั้นถามว่านายรักโซระรึเปล่า ”    ไทจิเน้นคำอย่างหนักแน่นพร้อมองเขม็งเข้าไปในตาของเพื่อนสนิท
 

“ ชั้น…. ”

(ถ้าชั้นบอกว่าใช่นายจะว่าอย่างไงล่ะไทจิ)
 

“ ถ้าใช่ชั้นขอบอกให้นายตัดใจสะ ”    ไทจิพูดต่อแล้วถอดสายตามองไปข้างหน้าแทน
 

“ ถึงแม้จะเป็นนายชั้นก็ไม่ยอมยกโซระให้หรอกนะ เพราะเค้าคือคนที่ชั้นรักจนหมดหัวใจ นายก็รู้นิ ตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่โลกดิจิตอลแล้ว ”
 

(ใช่ชั้นรู้ดี ก็นายเป็นคนมาบอกชั้นเอง ชั้นรู้ รู้ดี รู้ว่านายรักเค้า และเค้าก็รักนาย แต่ชั้นก็ยังอยากจะหวัง ถึงแม้ความหวังนั้นมันไม่มีทางเป็นจริงก็ตาม ใช่ ชั้นรักโซระ แต่ชั้นก็พูดมันออกไปไม่ได้ เพราะพวกนายคือคนสำคัญของชั้น เพื่อนคนสำคัญของชั้น ชั้นทำได้แค่เก็บมันไว้ เก็บทั้งความรักและความเจ็บปวดเอาไว้ ให้มันตายไปพร้อมกับชั้น มันจะไม่มีวันที่ทำให้ใครต้องเจ็บปวดเด็ดขาด)
 

“ ชั้นไม่เคยคิดอะไรกับโซระนอกจากคำว่าเพื่อน ”    ยามาโตะค่อยๆพูดออกมาอย่าช้าๆและชัดเจน ซึ้งมันเป็นการเอ่ยปากที่ยากที่สุดในชีวิตของเค้า
 

“ จริงหรอ ”
 

“ ชั้นจะโกหกนายทำไม ”
 

“ งั้นชั้นขอโทษนะที่เข้าใจนายผิด ”     ไทจิหันมาขอโทษขอโพยยกใหญ่พร้อมทั้งยิ้มแห้งๆมาให้
 

“ นายรู้ไหม เพราะนายทำให้ชั้นปั้นหน้าขรึมมาตั้งนาน ”
 

“ ก็นายเข้าใจผิดเองนิ ”     ยามาโตะยิ้มน้อยๆขณะที่กำลังกดความรู้สึกเจ็บให้ลึกลงไปในส่วนลึกที่สุดในจิตใจ
 

“ แต่จริงๆนะ ถ้านายเกิดชอบโซระขึ้นมาเหมือนกัน ชั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไงดี เพราะนายเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดของชั้น ”
 

“ นายก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของชั้นเหมือนกัน ชั้นไม่มีวันทรยศนายหรอ ”

“ ยามาโตะ ขอบใจนะ ชั้นกำลังจะทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนเร็วๆนี้ล่ะ ”
 

“ อืม พยายามเข้าล่ะ ”
 

“ อืม ”    และทั้งสองคนก็หันหมัดมาชนกันเพื่อเป็นสัญญาของลูกผู้ชาย
 

(ชั้นสัญญาว่าจะไม่ทรยศนาย ถึงแม้จะต้องทรยศต่อตัวเองก็ตาม)






 

 

 

 

 

 

 

2 วันผ่านไป






 

 

 

 

 

“ วงต่อไปเตรียมตัวได้เลยนะคะ เหลือเวลาอีกยี่สิบนาที ”
 

“ ครับ ”





 

 

 

 

 

 

“ ตื่นเต้นจังเลยเนอะ ขาชั้นสั่นไปหมดแล้ว ”
 

“ ใจเย็นๆน่าพวกนาย ”
 

“ ใครจะไปใจเย็นเหมือนนายล่ะยามาโตะ แถมเตรียมเพลงจะมาบอกรักใครในงานประกวดสะด้วย ”
 

“ ถ้าเค้ามาฟังก็คงดีสินะ ”





 

 

 

 

 

 

“ นั้นพี่โซระนี่นา พี่โซระคะ ”    เสียงใสของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อต้องหันมาตามเสียงเรียก
 

“ ฮิคาริจังกับทาเครุนิ มาทำอะไรแถวนี้กันหรอ ”
 

“ กำลังจะไปดูการแข่งรอบชิงของพี่ไทจิน่ะครับ ”   ทาเครุตอบพร้อมยิ้มหวาน
 

“ รอบชิงอะไรหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย ”
 

“ งั้นหรอคะ ก็วันนี้พี่ชายน่ะมีแข่งฟุตบอลรอบชิงชนะเลิศไงคะ ”
 

“ แปลกจังทำไมพี่ไทจิไม่บอกพี่โซระล่ะ รึว่าอยากจะเซอร์ไพร ”
 

“ ว่าแต่พี่กำลังจะไปไหนหรอคะ ”    ฮิคาริถามขึ้นอีกเพราะเห็นว่าโซระแต่งตัวเหมือนจะไปไหนสักแห่ง
 

“ ชั่งเถอะ ว่าแต่พี่ไปด้วยคนได้ไหม ”
 

“ ได้สิคะ รีบไปกันเถอะค่ะ การแข่งจะเริ่มแล้ว ”
 

“ จ๊ะๆ ”    และทั้งสามคนก็รีบวิ่งไปทันที




 

 

 

 

 

“ ต่อไปขอเชิญวง ปริ้นฮาวร์ ได้เลยค่ะ ”




 

 

 

            เมื่อเสียงประกาศจบลงเด็กหนุ่มทั้งสี่คนก็เดินขึ้นมาบนเวที เสียงกรี๊ดกร๊าดดังไม่หยุด เนื่องจากแต่ละคนในวงนั้คัดหน้าตามาเต็มที่ โดยเฉพาะนักร้องนำที่หล่อสุดตาที่สุดในวง




 

 

 

            เด็กหนุ่มผมทองเดินขึ้นมายืนที่กลางเวที ก่อนจะสาดสายตาไปที่คนดูข้างล่างเพื่อตามหาใครบางคน ก่อนที่สายตาจะไปสดุดกับเก้าอี้ว่างที่หนึ่ง ที่ที่เค้าจองไว้ให้ก็เธอคนนั้น ความเจ็บปวดที่กดไว้ลึกนั้นเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เค้าก็พยายามปลอบใจตัวเอง ถึงแม้มันจะไม่ค่อยได้ผลก็ตาม




 

 

 

(เธออาจจะไม่ว่างก็ได้ อย่างคิดมากสิ นี่มันงานประกวดนะ ถึงไม่มีเธอเราก็ต้องทำให้ดีที่สุด)

 

 

 

 

 

 

ตกเย็น


 

 

 

 

 

“ ยามาโตะ ทำไมอยู่ดีๆก็ไม่เล่นเพลงตามที่ตรียมไว้สะดื้อๆเลยล่ะ ”
 

“ ใช่ ถึงแม้เราจะชนะ แต่เพลงนั้นเราก็เตรียมมาเพื่องานนี้ไม่ใช่หรอ ไม่งั้นนายคงไม่อดหลับอดนอนแต่งมันหรอกจริงไหม ”
 

“ เงียบๆเถอะน่า ชั้นก็แค่จำเนื้อไม่ได้เท่านั้นเอง ”
 

“ โกหกน่า นายเป็นคนแต่งนะ แถมเป็นคนมาซ้อมให้พวกเราอีกจะจำเนื้อไม่ได้ได้ไง ”
 

(ใช่ชั้นจำได้แม่นเลยล่ะ จำได้ขึ้นใจ แต่ในเมื่อเค้าไม่มาฟัง แล้วชั้นจะร้องไปทำใมให้ปวดใจ)
 

“ เอาเป็นว่าชั้นไม่อยากเล่น จบไหม ”
 

“ โห อะไรว่ะ ”
 

“ เฮ้ย ยามาโตะ นั้นเพื่อนนายนิ ”    เพื่อนในวงคนหนึ่งทักขึ้นยามาโตะจึงหันไปมองตามก็เห็น ทาเครุกับฮิคาริที่เดินมาด้วยกัน พร้อมกับอีกสองคนที่เค้ารู้ดีว่าเป็นใคร
 

“ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ ”
 

“ อืม ”    ยามาโตะพยักหน้ารับก่อนที่เพื่อนในวงจะแยกตัวกลับไปก่อน 





 

 

 

 

 

“ พี่ครับ ผมกำลังจะไปหาพี่พอดีเลย ”    ทาเครุทักขึ้นแล้วเดินเข้าไปหายามาโตะ
 

“ ไง ”   ยามาโตะทักสั้นๆ ขณะที่สายตามองไปที่มือของเพื่อนสนิทที่จับแน่นอยู่กับมือของเธอที่เค้ารัก

(รึว่าทั้งคู่จะ)






 

 

 

            ความเจ็บปวดที่ถูกกดไว้มานานมาเอ่อล้นออกมาจนเห็นได้ชัดทางสายตาของเด็กหนุ่ม หัวใจที่เคยมีความหวังเล็กๆกลับดับวูบจนไม่เหลือแม้แต่แสงสว่าง มือที่กำแน่นเพื่อผ่อนคลายอาการเจ็บปวดที่หัวใจมันกำแน่นจนเล็บแทบจะเจาะเข้าไปในเนื้อ ก่อนที่ความรู้สึกจะทะลักออกมา ถ่อยคำหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้จิตใจที่เจ็บปวด ปวดขึ้น ปวดขึ้น จนรู้สึกชา





 

 

 

“ มองอะไรน่ะยามาโตะ แปลกใจใช่ไหม ชั้นกับโซระเราคบกันแล้วล่ะ ”

“……….”
 

“ คือหลังจากที่ชั้นแข่งบอลเสร็จชั้นก็รีบไปบอกโซระเลย ดีใจกับชั้นไหม ” 
 

(ที่แท้ก็ไปดูไทจิแข่งบอลสินะ นั้นสินะอย่างไงเรื่องของไทจิก็ต้องมาก่อน)
 

“ งั้นหรอ ดี ดีใจด้วยนะ ”    ปากบางที่พยายามกลั่นคำพูดออกมา พร้อมกับสะกดความเศร้าไปด้วย
 

“ ขอโทษนะยามาโตะที่ชั้นไม่ได้ไปชมการแข่งน่ะ ”
 

“ ชั่งมันเถอะ ”
 

(อย่างงี้แหละดีแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังไม่รู้ความรู้สึกของเรา ให้มันเป็นความรักที่ไร้ตัวตนแบบนี้แหละดีแล้ว)
 

“ แต่ชั้นอยากฟังเพลงนั้นจริงๆนะ เพลงที่เธอแต่งให้น่ะ ”

“ หรอ จะดีหรอ ”
 

“ งั้นเอางี้ไหมคะ เราไปคาราโอเกะกันต่อ จะได้ให้พี่ยามาโตะร้องเพลงนั้นให้เราฟังด้วย แล้วก็ฉลองที่พวกพี่ชายคบกันด้วย ”    ฮิคาริออกความเห็น
 

“ จะดีหรอ ”    โซระพูดพร้อมใบหน้าที่เขินอาย
 

“ ดีสิคะ ไปนะคะพี่ยามาโตะ ”
 

“ อืม ”






 

 

 

 

 

 

ที่ร้านคาราโอเกะ



 

 

 

 

 

            “ งั้นชั้นขอมอบเพลงนี้ให้เพื่อนรักทั้งสองที่รักกันนะ ”    ยามาโตะพูดขึ้นช้าๆก็จะค่อยๆร้องเพลงเบาๆ




 

 

 

            เพลงรักที่เค้าแต่งมาเพื่อบอกความรู้สึกของเค้าให้เธอรู้ ณ บัดนี้ มันกลับเป็นเพลงที่ร้องเพื่อแสดงความยินดีในความรักของเพื่อนรักของเค้า กับคนที่เค้าแอบรักจนหมดหัวใจ 




 

 

 

(มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ความหวัง หรือความรักของเค้า ใครว่าความรักมันหอมหวาน แต่ทำไมความรักของเราถึงขมขืนขนาดนี้ ทำไมต้องเป็นเราที่เจ็บปวด ทำไมเราต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ทำไมเราต้องรักเธอด้วย)





 

 

 

“ พะ พี่ ร้องไห้หรอครับ ”    ทาเครุพูดออกมาอย่าตะกุกตะกัก เพราะตกใจกับสิ่งที่ตนเห็น




 

 

 

            ยามาโตะยกมือขึ้นแตะที่ตาของตัวเองที่ทีน้ำใสๆเย็นๆไหลออกมาไม่หยุด



 

 

 

“ ชั้นขอตัว ”








 

 

 

 

            เด็กหนุ่มที่วิ่งออกมาจากร้าน วิ่งไปยังถนนที่ว่างเปล่า ฝนเม็ดเล็กๆกำลังพรำตกลงมา พร้อมกับน้ำตาของเค้าที่ไหลออกมาไม่หยุด หัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เค้าจะทำอย่างไงดี เค้าไม่อาจจะหันกลับไปสู้หน้าทั้งคู่ได้ ไม่มีทาง ไม่มีวัน จนกว่าหัวใจของเค้าจะตาย


 

 

 

(นี่สินะความรักที่มันไร้ตัวตน เพราะไม่มีใครเห็นมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ไง)     และรอยยิ้มสุดท้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่ชื่อ อิชิดะ ยามาโตะ

 

 

 

 

…………………………………………….



เรื่องนี้อาจจะมีการนำไปแต่งเป็นเรื่องยาว


กำลังอยู่ในช่วงเตรียมการค่ะ


ช่วงนี้งานยุ่ง



ขอบคุณค่ะ