ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 เข้าใจผิด
“ กลับมาแล้วค่ะ ” เด็กสาวพูดขึ้นขณะที่เปิดประตูเข้าไปในบ้านของตัวเอง
“ ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะจ๊ะลูก ”
“ วันนี้เลิกซ้อมไวน่ะค่ะ ”
“ แล้วเพื่อนคนที่เป็นโค๊ตให้ลูกเค้ามาส่งลูกรึเปล่าวันนี้ แม่อยากจะตอบแทนที่เค้าสอนลูกเล่นเทนนิสแถมยังดูแลลูกเป็นอย่างดีอีกต่างหาก แม่ว่าจะเลี้ยงข้าวเค้าสักมื้อ ”
“ วันนี้เค้าไม่มาหรอกค่ะ ”
“ งั้นหรอกหรอ น่าเสียดายจังนะ ”
“ แม่คะ หนูขอตัวนะคะ เดี๋ยวหนูจะลงมาตอนทานอาหารเย็นค่ะ ” เมื่อว่าจบเด็กสาวก็เดินตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเองทันที
“ เอ วันนี้มาแปลกแหะ ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดี ”
ที่ห้องของคาลิน
เด็กสาวเดินเข้ามาภายในห้องตัวเองอย่างเงียบสงบ มือขวาถอดกระเป๋าสะพายออกแล้ววางพาดไว้กับเก้าอี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้างามซุกลงกับหมอนพร้อมกับความคิดที่อยากจะลืมเรื่องราวที่พึ่งประสบมา มือบางกำหมอนแน่นพร้อมกับหัวใจที่ว้าวุ่น ที่มีเพียงใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายวนเวียนอยู่
( เจ็บจัง ทำไมถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้ )
มือบางเลื่อนไปกำแน่นที่หน้าอกข้างซ้าย พร้อมกับความคิดมากมายที่ไหลเวียนเข้ามา
( ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ทำไมถึงต้องเจ็บด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าสักหน่อย )
ร่างบางดันตัวเองขึ้นจากเตียง เปลี่ยนมาเป็นท่านั่งชันเข่าแทน
( หงุดหงิดที่เห็น อาการพวกนี้มันอะไรกัน ทำไมต้องกระวนกระวายขนาดนี้ เราไม่มีสิทธิที่จะรู้สึกแบบนี้สะหน่อย เค้าจะทำอะไร ยิ้มกับใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับเรานี่นา ทำไมเราต้องรู้สึกหวงเค้าขนาดนี้ด้วย )
เด็กสาวยกมือที่มีพลาสเตอร์แปะอยู่ขึ้นมาดู เนื่องจากแผลพวกนี้ที่เกิดจากการเล่นเทนนิส และทุกบาดแผลคนที่คอยใส่ยาทำแผลให้ก็คือเด็กหนุ่มที่เธอกำลังนึกถึงนั้นเอง
“ หรือว่าเรารักฟูจิคุงเข้าแล้ว ”
“ คาลิน ลงมาทานอาหารเย็นได้แล้วจ้า ”
“ ค่ะ ” เด็กสาวตอบรับพร้อมเดินลงมาจากห้องของตนเอง แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร
“ เป็นอะไรไปจ๊ะ ทำไมตาลูกมันดูบวมๆ ” แม่ทักขึ้นทันทีที่คาลินนั่งลงกับเก้าอี้
“ ป่าวนิคะ สงสัยไม่ค่อยได้นอนมั้ง ” เด็กสาวตอบปัดๆก่อนหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะ
“ ทานล่ะนะคะ ”
“ แม่คะเดี๋ยวหนูล้างจานเองนะคะวันนี้ ”
“ แม้ วันนี้ลูกดูแปลกๆไปนะจ๊ะ มีอะไรรึเปล่า ”
“ ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ หนูแค่อยากหาอะไรทำมากๆ จะได้ไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านเท่านั้นเองล่ะค่ะ ”
“ คิดเรื่องอะไรหรอจ๊ะ ”
“ ………. ” เด็กสาวไม่ตอบ แล้วหันไปสนใจจานที่กำลังล้างอยู่แทน
“ ใช่แล้ว แม่ลืมไปสะสนิทเลย พ่อของลูกเค้าส่งของมาให้จากออสเตเรียน่ะ ” แม่ยิ้มน้อยๆกับท่าทางของลูกสาวก่อนจะหันไปบอกเรื่องสำคัญที่พึ่งนึกได้
“ จริงหรอคะ ” เด็กสาวหันมาสนใจทันที พร้อมรีบล้างมือ
“ จ๊ะ อยู่ในห้องรับแขกตรงข้าง TV จ๊ะ ”
เมื่อแม่พูดจบ เด็กสาวก็รีบวิ่งไปยังจุดหมายทันที ในห้องรับแขก ด้านข้าง TV มีกล่องใบหนึ่งตั้งอยู่ เด็กสาวรีบวิ่งเข้าไปเปิดกล่องดูทันที ภายในกล่องมีไม้เทนนิสที่ถูกแพ็คอยู่ในถุงอย่างดี กระบองใส่ลูกเทนนิสหนึ่งกระบอก หมวกแก๊ป และชุดเล่นเทนนิสหนึ่งชุด
“ นี้มันของที่ใช้สำหรับเล่นเทนนิสทั้งนั้นเลยนิคะ ” เ ด็กสาวพูดขึ้นแล้วหันไปมองแม่ของตนที่พึ่งเดินตามมาสมทบ
“ อ๋อ คือแม่แค่เล่าเรื่องที่ลูกกำลังหัดเล่นเทนนิสอยู่ให้พ่อเค้าฟังน่ะ พอวันรุ่งขึ้น พ่อเค้าก็บอกว่าได้ส่งของสำคัญมาให้ลูกแล้ว ให้เตรียมบอกลูกด้วย พ่อเค้าท่าทางดีใจมากเลยนะที่ลูกยอมเล่นเทนนิสสักทีน่ะจ๊ะ ” แม่พูดพร้อมยิ้มขันๆกับการกระทำของสามีที่ทำตัวเหมือนเด็ก
“ งั้นหรอคะ พ่อของหนูนี้น่ารักไม่เปลี่ยนเลย ” เด็กสาวพูดขึ้นเบาๆก่อนจะหอบกล่องใบใหญ่ขึ้นไปบนห้องของตัวเอง
ห้องของคาลิน
“ แร็กเก็ตยี่ห้อAerogel 4Dสีชมพูนี่คุ้นๆแหะ ทำไมพ่อถึงเลือกสีแบบนี้มาให้นะ ” เด็กสาวบ่นเบาๆขณะที่เกะแร็กเก็ตออกจากกระเป๋า
( ถ้าอย่างงั้น ) เด็กสาวมองแร็กเก็ตในมือ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบแร็กเก็ตสีฟ้าที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา
“ เราคงต้องเอาไปคืนเค้าแล้วสินะ ”
เช้าวันใหม่
“ หาย หายไปไหน แร็กเก็ตอันใหม่ของชั้น ” เสียงดังเอะอะโครมครามดังมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมเทนนิสหญิง
“ เกิดอะไรขึ้นหรอคะกัปตัน ” เด็กสาวสองคนวิ่งเข้ามาดูในห้องตามเสียงเอะอะ
“ แร็กเก็ตอันใหม่ของชั้นมันหายไป พวกเธอเห็นบ้างไหม ”
“ มะ ไม่ค่ะ ”
“ งั้นหรอ อย่าให้ชั้นรู้นะว่าใครเอาไป เลวมาก ”
“ ฟูจิ เมื่อวานนี้นายไม่ได้ไปส่งนานะจังที่บ้านหรอ ”
“ เปล่านิ ก็ชั้นฝากนายไปบอกนานะจังแล้วนะว่าตอนเย็นชั้นไม่ว่าง ” ฟูจิตอบพร้อมทำหน้าสงสัย
“ อ่า ชั้นลืมสะสนิทเลย ”
“ นายอย่าบอกนะว่านายลืมบอกน่ะ ”
“ ชั้นขอโทษนะฟูจิ ” เอจิหน้ามุ่ยแล้วรีบขอโทษขอโพยฟูจิยกใหญ่
“ แย่ล่ะสิ ” ฟูจิขมวดคิ้วแล้วเดินออกไปจากคอร์ดเทนนิสทันที เพื่อไปตามหาใครบางคน
( แล้วเมื่อวานเธอรอนานขนาดไหนกันนะ รู้งี้ไปบอกเองก็คงดี)
“ นั้นท่านฟูจินี่นา ท่านฟูจิคะ ๆ ” เด็กสาวคนหนึ่งตะโกนขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเดินผ่านมาพอดี
“ กัปตันคะ ท่านฟูจิมาค่ะ ” เด็กสาวคนหนึงก็หันไปสะกิดคนที่อยู่ข้างๆ
กัปตันสาวที่ถูกสะกิดจากเพื่อนร่วมชมรมจึงทำท่านั่งชันเข่า ก้มหน้าฟุบ แล้วทำท่าเหมือนกำลังร้องไห้อยู่
“ ท่านฟูจิคะ ท่านฟูจิ ”
“ เอ่อครับ ” ฟูจิที่หันมาตามเสียงเรียกยิ้มรับ ก่อนจะทันสังเกตว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่จึงเข้าไปถาม
“ มาริจังเป็นอะไรไปหรอครับ ”
“ คือว่า ไม้เทนนิสอันใหม่ของกัปตันหายน่ะค่ะ พวกเราช่วยกันหาอย่างไงก็หาไปเจอ เลยคิดว่าน่าจะมีคนขโมยไป ”
“ ไม้เทนนิสอันใหม่หรอครับ ”
“ อันที่ชั้น ฮึก ใช้เล่นเทนนิสกับฟูจิคุงเมื่อวานไงคะ ฮึก ฮือ ชั้นอุตส่าเก็บเงินมาตั้งนานกว่าจะซื้อมันได้ ” กัปตันสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับฟูจิพร้อมอธิบายและปาดน้ำตาไปด้วย
(กัปตันเก๋งจริงๆ แบบนี้ต้องชนะใจท่านฟูจิได้แน่)
“Aerogel 4D รุ่นใหม่ล่าสุดหรอครับ ”
“ ค่ะ เพราะยี่ห้อนี้ในโตเกียวมีแค่อันเดียว คนที่ขโมยไปมันต้องอิจฉาชั้นแน่ๆเลย ” กัปตันสาวยังคงพูดต่อ ทั้งที่น้ำตายังไหลพราก
“ ใจเย็นๆนครับ เดี๋ยวก็คงหาเจอเองล่ะครับ ” ฟูจิพูดต่อพร้อมยิ้มให้กำลังใจ
“ ฟูจิคุงอยู่ไหนนะ ที่คอร์ดเทนนิสก็ไม่อยู่ ” เด็กสาวผมสีฟ้ากอดไม้เทนนิสไว้ที่อกสองอัน พร้อมเดินไปรอบๆโรงเรียนเพื่อหาใครบางคน
(“ อ้าวนานะจังมาหาฟูจิหรอ ”
“ จ๊ะ ว่าแต่คิคุมารุคุง เห็นฟูจิคุงบ้างไหม ”
“ ฟูจิหรอ เดินออกจากคอร์ดไปไหนไม่รู้ได้สักพักหนึงแล้วล่ะ ”
“ งั้นหรอ ขอบใจจ๊ะ ”)
“ ว่าจะเอาแร็กเก็ตมาคืนสะหน่อย ” เด็กสาวยังคงเดินต่อไปเลื่อยๆจนเดินผ่านคอร์ดเทนนิสของชมรมเทนนิสหญิง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนที่คุ้นเคย จึงเดินตามเสียงนั้นไป
“ ฟูจิคุง อยู่นี้เองหรอชั้นตามหารตั้งนาน ” เมื่อเห็นคนที่กำลังตามหาเด็กสาวก็รีบวิ่งเข้ามาหาเด็กหนุ่มทันโดยไม่ได้สังเกตว่าเด็กหนุ่มยืนอยู่กับผู้หญิงอีกสามคน
“ นานะจัง เอ่อ ผมกำลังจะไปหาอยู่พอดีเลย ”
“ มีอะไรหรอ ”
“ คือเรื่องเมื่อวาน ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอก ทำให้นานะจังต้องไปรอ ” ฟูจิพูดอย่างสำนึกผิด
“ อ๋อ ชั่งมันเถอะ ชั้นไม่ได้โกธรอะไรหรอกนะ ”
(เราไม่มีสิทธิโกธรเลยด้วยซ้ำ)
“ นิ่ ชั้นเอามาคืนล่ะ ” เด็กสาวว่าต่อพร้อมส่งแร็กเก็ตสีฟ้าที่เป็นของที่ยืมมาคืนให้
“ ทำไมล่ะครับ ”
“ คือชั้นมีแร็กเก็ตใช้แล้วล่ะจ๊ะ เลยเอาของฟูจิคุงที่ยืมไปมาคืน ”
“ มีแล้วหรอครับ ”
“ อืม นี่ไงแร็กเก็ตของชั้น ” เด็กสาวยื่นแร็กเก็ตอันใหม่ที่พึ่งได้มาให้เด็กหนุ่มดูพร้อมยิ้มหวาน
“ เอ่อ แร็กเก็ตอันนี้มัน ” เด็กหนุ่มมองแร็กเก็ตอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะมีมือมือหนึ่งฉวยเข้ามาดึงแร็กเก็ตออกจากมือเด็กสาวไป
“ นี่แร็กเก็ตของชั้นนี่น่า เธอยัยหัวขโมย ”
“ นั้นมันของชั้นนะ ” คาลินตกใจกับการกระทำของกัปตันสาวเล็กน้อย ก่อนจะหันมาแย่งแร็กเก็ตของตัวเองกลับคืนมา
“ เดี๋ยวก่อนนี้มันเรื่องอะไรกัน ” ฟูจิมองดูทั้งสองสาวที่จ้องตากันเขม็งอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ ท่านฟูจิดูสิคะ แร็กเก็ตนั้นน่ะ ที่ชั้นใช้อยู่เมื่อวานไงค่ะ แล้ววันนี้มันก็หายไป เพราะผู้หญิงคนนี้ขโมยไปแน่ ไม่อย่างนั้นจะไปอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไง แล้วยังมาพูดอีกว่าเป็นของตัวเองน่ารังเกียจที่สุด ”
“ ชั้นไม่ได้ขโมยอะไรของใครมานะ นี่มันของชั้น ชั้นพึ่งได้มาจากคุณพ่อที่อยู่ออสเตเรียส่งมาให้ อย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะ ”
“ ชั้นไม่ได้กล่าวหานะยะ ท่านฟูจิก็เป็นพะยานได้ เพราะเค้าเห็นว่าชั้นเป็นเจ้าของแร็กเก็ตอันนี้ แล้วเธอน่ะมีพะยานรึเปล่า ”
“ ชั้น ….. ”
(จะมีได้อย่างไง ก็ชั้นพึ่งเอาแร็กเก็ตอันนี้มาวันแรกนิ)
“ แต่อย่างไงมันก็เป็นของชั้น ”
“ เถียงไม่ออกล่ะสิ ดูสิคะท่านฟูจิ ” กัปตันสาวพูดต่อแล้วเอามือกอดแขนฟูจิไว้
เด็กสาวหันไปมองเด็กหนุ่มด้วยความคาดหวัง ว่าถึงใครจะไม่เชื่อเธอ ก็ขอให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเชื่อเธอก็พอ ซึ่งเด็กหนุ่มเองก็มองตอบกลับไปเช่นกัน ภายในดวงตาคู่สีฟ้าใสของเด็กหนุ่มต่างคิดอะไรมากมาย อะไรมากมายที่จะหามาเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ทุกคนรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้คนที่เค้าหวงและห่วงคนนี้บริสุทธิ์ ไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างที่ถูกกล่าวหา เพราะเค้าเชื่อ เชื่อจนสนิทใจว่าอย่างไงเธอก็ไม่ได้ทำ แต่เพราะตัวเค้าที่ถูกดึงเข้าไปเป็พะยานของฝ่ายตรงข้าม ทำให้เค้าไม่สามารถทำอะไรได้
“ งั้นเอาเป็นว่าผมขอเก็บแร็กเก็ตอันนี้ไว้ก่อน จนเรื่องทั้งหมดกระจ่าง ผมจะเป็นคนคืนมันให้เจ้าของของมันเอง ” ฟูจิพูดขึ้นพร้อมหยิบแร็กเก็ตมาจากมือของคาลิน
“ ดีแล้วค่ะ แบบนี้ยุติธรรมที่สุดเลย ”
(คงไม่เชื่อชั้นสินะ ก็คุณเป็นพะยานให้กลับฝั่งนั้นนิ)
(ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่นี้ ผมจะต้องทำให้คุณพ้นข้อกล่าวหาแน่)
(ทั้งที่ชั้นอยากเอาไม้เทนนิสอันนี้มาให้คุณดูเป็นคนแรก เพราะคุณเป็นคนสำคัญ แต่ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย)
(ผมจะเก็บแร็กเก็ตของคุณไว้เป็นอย่างดี จนกว่าจะถึงวันที่คุณเป็นผู้บริสุทธิ์ และเป็นเจ้าของมันอย่างไม่มีข้อกังขา)
(ชั้นแค่อยากให้คุณยิ้มให้ชั้นเพราะรอยยิ้มของคุณมันทำให้โลกของชั้นสดใส ชั้นเป็นคนใหม่ได้เพราะคุณ)
(ที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อคุณ เพราะผมเป็นห่วงคน ผมอยากปกป้องคุณ)
(ทั้งหมดก็เพราะชั้นรักคุณ ฟูจิคุง)
(เพราะผมรักคุณ นานะจัง)
…………………………...........……….
มาลงแล้วนะคะ
หายไปนานเลยงานเยอะมากเลยค่ะ
แต่ก็พยายามปั่นสุดชีวิต
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
มาลงแล้วนะคะ
หายไปนานเลยงานเยอะมากเลยค่ะ
แต่ก็พยายามปั่นสุดชีวิต
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น