ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ชมรมเทนนิสชาย
( “ ที่เกียวโตมี่สองโรงเรียนชั้นนำที่เก่งกาจเรื่องเทนนิส 1. เฮียวเท 2. เซงาคุ ลูกอยากย้ายเข้าที่ไหนล่ะ ”
“ เฮียวเทกับเซงาคุหรอคะ ชื่อแปลกทั้งคู่เลยนะคะ แล้วที่ไหนเก่งกว่ากันคะ หนูอยากอยู่โรงเรียนที่จะสอนให้หนูเป็นนักเทนนิสที่เก่งบ้าง ”
“ อันดับหนึ่งน่าจะเป็นเฮียวเท แต่พ่ออยากให้ลูกเรียนที่เซงาคุมากว่านะ ”
“ งั้นเซงาคุก็ได้ค่ะ หนูเชื่อคุณพ่อ ” )
ชมรมเทนนิสชาย
( “ ถ้าไม่มั่นใจในฝีมือผมว่าผมจะสอนนานะจังได้ งั้นไปดูที่ชมรมผมก่อนไหม วันนี้มีแข่งจัดอันดับในชมรมพอดี ” )
เกมส์เซ็ต วอนบาย ฟูจิ ชูสึเกะ 6-0
“ ว้าว รุ่นพี่ฟูจิเก่งที่สุดเลย สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะแห่งเซงาคุ กรี๊ดดดด ”
“ โทโมกะจังเบาๆหน่อยสิจ๊ะ ”
“ แม้ซากุโนะล่ะก็ ถ้าคิดจะเชียร์ก็ต้องเชียร์ดังๆสิ ”
“ กรี๊ดดด รุ่นพี่ฟูจิเท่ที่สุดเลย ”
(อัจฉริยะแห่งเซคาคุหรอ) ดวงตาสีฟ้าใสมองเข้าไปในคอร์เทนนิสด้วยประกายที่เปี่ยมด้วยความชื่นชม
“ ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แถมผมยังสีแปลกๆอีกด้วย ” โออิชิพูดขึ้นลอยๆขณะที่มองไปที่ข้างคอร์ดเทนนิสที่ฟูจิพึ่งแข่งจบ แล้วหันกลับมาจดผลการแข่งลงบนกระดาน
“ อ๋อคนนั้นหรอ เป็นนักเรียนห้องเดียวกับชั้นน่ะ พึ่งย้ายมาจากออสเตเรีย ของชั้น 6-0 ” เอจิที่พึ่งแข่งเสร็จเดินมาหันมาตอบก่อนจะบอกผลการแข่งของตัวเอง
“ สวยจังเลยนะครับ ว่าแต่เค้าก็ชอบเทนนิสเหมือนกันหรอครับ ถึงมาชมการแข่ง ของผม 6-0 ” โมโมะชิโระพูดขึ้นบ้างขณะที่เดินมา
“ อันนี้ชั้นก็ไม่รู้นะ อาจจะมาดูใครบ้างคนก็ได้ ตอนนี้ชั้นกำลังคิดๆอยู่ว่าเธอกิ๊กกับใครอยู่รึเปล่า ”
“ มีแฟนแล้วหรอครับ น่าเสียดาย ”
“ ไม่รู้สิ แต่ท่าทางคงจะอีกไม่นานละมั้ง เนอะ ” เอจิพูดขึ้นอีกพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ ปีหนึ่งรีบไปเก็บลูกเข้าสิ เดี๋ยวก็โนลงโทษแบบเมื่อวานนี้อีกหรอก ” ไคโดที่ยืนพิงเสาอยู่ทักขึ้น ขณะที่พวกปีหนึ่งในชมรมกำลังตั้งกลุ่มซุบซิบเด็กสาวผมสีแปลกคนนั้น
“ ครับๆ ”
“ เป็นอะไรไปไคโด ยังหงุดหงิดไม่หายรึไง ” อินูอิที่เดินมาทางข้างหลังทักขึ้น
“ แน่ล่ะ ทั้งที่เจ้าพวกปีหนึ่งเป็นคนทำลูกเทนนิสหายแต่ทำไมเราต้องรับผิดชอบไปด้วยล่ะ วิ่งรอบสนามร้อยรอบมันไม่ตลกเลยนะ ”
“ อย่าคิดมากน่าพวกเราก็วิ่งกันหมดทุกคน ใช่ว่านายโดนคนเดียวสะเมื่อไหร่ ”
“ แค่เทนนิสลูกเดียวเอง ”
“ ถึงจะแค่ลูกเดียว แต่ถ้ามันหายไปเลื่อยๆก็แย่สิ ขอชมรมเราก็ต้องรับผิดชอบด้วยกัน ”
“ ชิ ”
(ลูกเทนนิสที่หายไป ต้องวิ่งรอบสนามร้อยรอบ งั้นฟูจิคุงก็)
“ 6-0 ฮะ ”
“ เก่งเหมือนกันนี่หน่าเจ้าเด็กใหม่ ”
“ แค่นี้ยังอ่อนหัดนะครับ ”
“ เห้ยเอจิเซ็น มีสาวมาเชียร์แนะ ” โมโมะพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางเด็กสาวผมเปียที่มองมาทางพวกเค้าอย่างไม่ละสายตา
“ เค้าอาจจะมาเชียร์รวมๆก็ได้นะครับ แต่ผู้หญิงคนนั้นสิครับ สงสัยจะตั้งใจมาเชียร์คนเดียว ” เรียวมะไม่ว่าป่าวยังหันไปมองเด็กสาวผมสีฟ้าที่เดินเปลี่ยนคอร์ดไปเลื่อยๆตามใครบ้างคนที่ยังมีคิวแข่งไม่หยุด
“ เห ชักจะมีเรื่องสนุกๆแล้วสิ ” โมโมชิโระเดินมากอดคอเรียวมะพร้อมยิ้มอย่างมีเร้นนัย
เกมส์เซ็ต วอนบาย เท็ตสึกะ คุคิมิสึ 6-0
“ นานะจัง การแข่งเป็นไงบ้าง ผมพอจะเป็นครูฝึกให้นานะจังได้ไหม ” เมื่อแข่งเสร็จทุกคอร์ดฟูจอก็วิ่งมาหาคาลินทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ สุดยอดไปเลย ฟูจิคุงเก่งจัง ” คาลินตอบด้วยท่าทางสำนึกผิดนิดๆกับบางเรื่องที่ทำให้ฟูจิต้องเดือดร้อน
“ ไม่เท่าไหร่หรอก มีคนเก่งกว่าผมอีกนะ ว่าแต่นานะจังเป็นอะไรรึเปล่าดูไม่สดใสเลย ”
“ เปล่านิ ชั้นต้องไปแล้วล่ะ ได้เวลาซ้อมแล้ว ”
“ งั้นผมขอไปด้วยนะครับ ”
“ ได้สิคะ โค๊ต ”
ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“ งั้นวันนี้เราเริ่มจากการหวดไม้ดูนะ ผมจะได้ดูฟอร์มของนานะจังด้วย ”
“ อืม แต่ว่า ชั้นไม่มีแร็กเก็ตนะ ”
“ งั้นหรอครับ งั้นผมให้ยืมไว้สำหรับซ้อมอันหนึงแล้วกันนะ ” ไม่ว่าป่าวฟูจิเปิดกระเป๋าแล้วหยิบแร็กเก็ตของตัวเองยืนให้คาลิน
“ แต่ว่า ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้นานะจังมีแร็กเก็ตใช้แล้วผมจะขอคืน ”
“ ขอบใจนะ”
“ งั้นลองตั้งท่าหวดไม้ให้ผมดูหน่อยนะ ”
“ ค่ะ ”
จิ๊บๆๆๆ เสียงนกน้อยใหญ่ร้องขับขานบอกถึงเวลากลับเข้ารัง บรรยากาศยามเย็นเริ่มเงียบสงบ มีเสียงลมพัดเฉื่อยๆกับเสียงนกร้อง เป็นบรรยากาศที่น่าชมยิ่งนัก
“ ฟอร์มของนานะจังดูดีมากเลยนะครับ เก่งมากเลยสำหรับคนที่ฝึกเองโดยไม่มีผู้แนะนะ ”
“ หรอคะ ”
“ งั้นวันนี้ไว้แค่นี้นะครับ นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่บ้านแล้วกันนะครับ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นกลับได้ ”
“ นะครับให้ผมไปส่งเถอะนะ ”
“ งั้นก็ตามใจค่ะ ” เด็กสาวตอบรับพร้อมวิ่งจะไปหยิบกระเป๋าที่อยู่บนเก้าอี้ แต่เด็กหนุ่มหยิบมาให้ก่อนพร้อมยิ้มให้
“ ขอบใจจ๊ะ ”
ทั้งสองคนเดินไปตามถนนด้วยบรรยายกาศที่เงียบ ก่อนที่เด็กสาวจะเริ่มเปิดบทสนทนาก่อน
“ ฟูจิคุงรำบากไหม ” เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับหยุดฝีเท้าไม่เดินต่อไป
“ หะ อะไรนะครับ ” เด็กหนุ่มหันมาตามเสียงทัก ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าเด็กสาว
“ รำบากรึเปล่าที่ต้องมาซ้อมเทนนิสให้ชั้นน่ะ ”
“ ไม่นะ สนุกดีออก ”
“ แต่ว่าชั้นทำให้ฟูจิคุงรำบากเสมอเลยนะ ”
“ ผมไม่เคยคิดแบบนั้นสักหน่อย ”
“ แต่ว่า แต่ว่า ที่ฟูจิคุงต้องวิ่งรอบสนามร้อยรอบก็เป็นเพราะชั้นนะ ” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กหนุ่มพร้อมกำที่ชายเสื้อของเด็กหนุ่มแน่น
“ เรื่องนั้น ”
“ เพราะชั้นเป็นคนเอาลูกเทนนิสไป พวกฟูจิคุงเลยเดือดร้อน ” พูดจบก็ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“ มันก็ไม่ได้รำบากหรอกครับ ปกติพวกเราก็วิ่งวันละ 20 รอบอยู่แล้ว ก็แค่วิ่งเยอะขึ้นเอง ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ” ฟูจิตอบพร้อมยิ้มอย่างเคย
“ แต่ว่า ”
“ อย่าคิดมากสิครับ ถ้าผมพอจะทำอะไรได้เพื่อนานะจังผมก็อยากทำนะครับ ” ฟูจิพูดต่อพร้อมกุมมือของคาลินที่กำเสื้อของเค้าอยู่ขึ้นมา
“ ทำไมถึงดีกับชั้นนักล่ะ ทั้งที่ต้องเดือดร้อนเพราะชั้นตลอดเลย ”
“ เพราะอะไรตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ ไว้ผมแน่ใจแล้วผมจะบอกนะครับ วันนี้เรากลับบ้านกันเถอะนะครับ เดี๋ยวจะมืดสะก่อน ” ฟูจิว่าต่อแล้วจับมือคาลินไว้พร้อมเดินไปข้างหน้า
(เพราะอะไรกันนะ เราเองก็ยังไม่รู้เลย รู้แต่ว่าอยากจะปกป้องดูแลผู้หญิงคนนี้ และยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอตลอดไป)
…………………………………………………
มาลงแล้ว
ตอนต่อไปอาจจะใช้เวลานานหน่อยค่ะ
อีกสามวันจามาลงต่อนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้น และ ทุกคนที่ติดตามค่ะ
มาลงแล้ว
ตอนต่อไปอาจจะใช้เวลานานหน่อยค่ะ
อีกสามวันจามาลงต่อนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้น และ ทุกคนที่ติดตามค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น