รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #9 : ความรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายปากแข็ง

          รติมาตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว ยังไม่ทันได้ขยับตัวคุณนมก็เข้ามาในห้องพอดี

          "เป็นอย่างไรบ้างคะ ตอนบ่ายนมเข้ามาเห็นหลับสนิทเลยไม่ได้ปลุกเพราะอยากจะให้พักผ่อนได้มากๆค่ะ นี่หิวรึยังคะ หลังจากทานข้าวจะได้ทานยาอีกที เอ แต่นี่ชักจะตัวรุมๆเหมือนกันนะคะ" คุณนมเข้ามาดูอาการของรติมาพร้อมทั้งซักถามอาการ เพื่อที่จะเตรียมอาหารและยาให้รติมา

          รติมาฟังคุยนมสอบถามอาการอยู่ซักพักและตัดสินใจถามว่า "เอ่อ คุณนมคะ แล้วนอกจากคุณนมแล้วมีคนอื่นเข้ามาอีกรึเปล่าคะ" ไม่รู้อะไรดลใจให้รติมาถามออกไปแบบนั้น

          "ไม่มีนี่คะ นมบอกทหารหน้าตำหนักไว้แล้วว่าจะให้คุณเข้ามาพักที่ห้องนี้ ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกคะ เว้นเสียแต่ว่า...." จะเป็นเจ้าของตำหนักที่เข้ามาซะเอง

          "เว้นเสียแต่ว่าอะไรหรอคะ" รติมามองหน้าคุณนมและถามถึงบุคคลที่น่าจะเข้ามาอีกครั้ง

          "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่ ทำไมคุณหนูถึงถามขึ้นมาหรือคะ มีอะไรรึเปล่าคะ"

          คำถามที่ย้อนกลับมาทำให้รติมาเพียงส่ายหน้าตอบ แต่ก็อดที่จะรู้สึกเหมือนกับว่าหน้าร้อนขึ้นนิดๆไม่ได้ ก็คงเป็นจากอาการไข้นั่นแหละ รติมาพยายามหาเหตุผลอธิบายอาการของตัวเองอย่างหนักแน่น

          หน้าตาที่อ้ำอึ้งและเหมือนแก้มจะแดงขึ้นมาทำให้คุณนมถึงกับหยุดมอง พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทักอะไรออกไปให้คนป่วยรู้ตัว

          "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวนมรีบไปเอาอาหารมาให้ดีกว่า จะได้รีบทานยานะคะ"

          คุณนมพูดเสร็จก็รีบออกไปนำอาหารมาให้ ปล่อยให้รติมานั่งอยู่ที่เตียงโดยที่พยายามนึกถึงความรู้สึกตอนนอนหลับ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงหรือแค่ฝันไป แต่คงจะฝันไปเองมากกว่า นี่แค่เค้าแสดงท่าทีอ่อนลงกับเรานิดหน่อยเราถึงกับเก็บเอาไปฝันเลยหรือนี่ รติมาเอ๋ย รติมา ห้ามใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดเชียว!

          ทางด้านคุณนมที่เดินออกมานอกห้องเพื่อไปเตรียมสำรับมาให้คนป่วย ก็เดินสวนกับเจ้าของตำหนักที่กลับมาถึงพอดี คุณนมถวายความเคารพและจะเดินไปห้องครัวต่อ แต่ก็ถูกเจ้าของตำหนักเรียกไว้

          "ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะนม" องค์ชายนรินถามเหมือนกับเป็นการถามถึงคนรู้จักทั่วไป

          คุณนมเพียงมองมายิ้มๆ ทำให้คนถามพูดต่อว่า "แค่ถามเพราะอย่างไรเสียก็เป็นคนรู้จักกัน นมอย่ามามองด้วยสายตาแบบนั้นเลย" เสียงที่เปล่งออกมาก็ดูเหมือนเป็นการไต่ถามตามมารยาทเท่านั้น

          "หม่อมชั้นยังไม่ได้ว่าอะไรซักคำเลย ที่นิ่งไปนี่เพราะเรียบเรียงอาการของคุณรติมาอยู่เพคะ แต่ยังไม่ได้ทันตอบ องค์ชายก็พูดออกมาเสียก่อน" คำตอบของคุณนมทำให้ดวงเนตรเริ่มดุขึ้นมา แต่สายตาแบบนี้ทำอะไรคุณนมที่เลี้ยงดูองค์ชายทั้งสามคนตั้งแต่เด็กไม่ได้หรอก

          "คุณรติมาเหมือนจะแปลกใจที่ต้องเข้าไปพักรักษาตัวที่ห้องนั้นเพคะ แต่ก็เข้าใจตามที่องค์ชายให้หม่อมชั้นบอกว่าองค์ชายจะไม่อยู่หลายวันให้พักห้องนั้นได้ ดูแล้วน่าจะสงสัยอยู่เหมือนกันเพียงแต่ยังหาข้อโต้แย้งไม่ได้เท่านั้น ส่วนอาการบาดเจ็บ ตอนนี้แผลเริ่มมีการอักเสบและเหมือนจะมีไข้เพคะ หม่อมชั้นกำลังจะไปนำสำรับมาให้ จะได้ทานยา และหม่อมชั้นจะเป็นคนดูแลเองเพคะ"

          องค์ชายนรินพยักหน้าเหมือนพอใจกับคำพูดนั้นและเตรียมตัวผละไป แต่คำพูดที่เอ่ยลอยๆของคุณนมทำให้การเดินขององค์ชายหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนเดินต่อเหมือนไม่ได้ยินอะไร

          "อีกอย่างคือคุณรติมาถามว่ามีใครเข้าไปในห้องบ้าง ไม่ได้การละ สงสัยหม่อมชั้นต้องไปกวดขันทหารที่เฝ้าพระตำหนักหน่อยแล้ว จะได้ดูแลความปลอดภัยของคุณรติมาได้ตลอดเวลา ไม่ให้ 'ใคร' เข้าไปในห้องของเธอได้"

          คำพูดที่เหมือนรู้เท่าทันไม่ได้ทำให้องค์ชายนรินแสดงอะไรออกไป แต่การชะงักแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้คุณนมอดที่จะมองตามชายหนุ่มตรงหน้าไปไม่ได้ สงสัยต้องนำไปรายงานองค์ราชินีจริงๆซะแล้ว