รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #8 : ห้องพักฝั่งตะวันตก

          "เรียบร้อยครับ พรุ่งนี้หมอจะส่งคนมาดูแผลให้อีกทีนะครับ ยังไงก็ฝากคุณนมช่วยดูแลด้วย เพราะคืนนี้คนป่วยอาจจะมีอาการไข้ขึ้นได้" คุณหมอพูดอย่างใจดีก่อนที่จะขอตัวกลับไป

          "เดินไหวมั้ยคะ คุณรติมา เดี๋ยวนมจะพาไปพักดีกว่านะคะ"

          รติมาพยักหน้าตอบรับแบบเนือยๆ เพราะตอนนี้ปวดแผลจนไม่อยากคิดอะไรแล้วเหมือนกัน

          คุณนมพยุงรติมาไปตามทางเรื่อยๆ รติมาก็ไม่ได้สังเกตอะไร เพราะมัวแต่คิดเรื่องคนที่ทิ้งสัมผัสอุ่นๆไว้ให้ แต่เดินไปซักพักก็เห็นว่าคุณนมไม่น่าจะพาตัวเองไปพักที่ห้องแน่ๆ เลยต้องถามก่อน เผื่อคุณนมอาจจะพาไปผิดทาง

          "เดี๋ยวค่ะ คุณนม นี่มันไม่ใช่ทางไปห้องของหนูนี่คะ"

          "ก็ไม่ใช่น่ะสิเจ้าคะ ห้องคุณหนูอยู่ชั้นบน เดินไปก็อีกตั้งไกล คุณหนูเจ็บเท้าแบบนี้เดินไปไม่ไหวหรอกค่ะ"

          "อ่าว แล้วจะพาหนูไปไหนหรอคะ" รติมาได้แต่มองทางที่คุณนมพาเดินไปอย่างงุนงง แต่เมื่อได้สังเกตอะไรมากขึ้น รติมารก็รีบหยุดเดินทันที

          "นี่มันทางไปห้องหนังสือของตึกนี้นี่คะ" คุณนมได้แต่ยิ้มให้ แต่ไม่ได้พูดอะไรตอบ

          ห้องหนังสือของพระตำหนักอินทุ เป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ มีตู้หนังสือสูงจรดเพดานทุกด้าน ห้องนี้ถือเป็นห้องที่องค์ชายนรินเข้ามาใช้งานบ่อยๆ หลังจากที่มีเวลาว่างจากการทำงาน

          รติมาได้แต่ยืนมองชั้นหนังสือมากมายอยู่กลางห้อง เพราะตั้งแต่ย้ายมาตำหนักนี้ ไม่เคยที่จะได้เข้ามาให้ห้องนี้เลยซักครั้ง หนังสือเยอะแบบนี้ ถ้าหยิบไปซักเล่มเจ้าของห้องอาจจะไม่รู้ก็ได้นะ รติมาคิดอย่างหมายมาด

          "มาทางนี้เถอะค่ะ" เสียงเรียกของคุณนมทำให้รติมารีบปรับสายตาที่ดูอยากจะเข้ามาแอบหยิบหนังสือในห้องนี้ไปอ่านบ้างให้หันไปทางที่คุณนมชี้บอก

          ที่ที่คุณนมพารติมาเดินเข้าไป เป็นส่วนที่อยู่ด้านในสุดของห้องสมุด โดยที่ถ้าไม่สังเกตแล้ว จะไม่สามารถเห็นได้ว่ามีประตูเชื่อมไปติดกับห้องอีกห้องหนึ่ง

          "พอดีว่านมจำได้ว่าชั้นล่างนี่ยังมีห้องที่ให้คุณรติมาพักได้ โดยที่ไม่ต้องเดินไปไกลมากค่ะ" คุณนมพูดขณะที่พารติมาเดินเข้าไปในห้องนั้น

          ห้องที่เดินเช้ามาเป็นห้องที่ตกแต่งเรียบๆ ไม่มีอะไรหรูหรา มีเตียงขนาดไม่ใหญ่นักอยู่สุดมุมห้อง มีเก้าอี้นั่งอ่านหนังสือติดริมหน้าต่างที่มองออกไปเห็นสวนดอกไม้หน้าพระตำหนัก และโต๊ะทำงานที่มีหนังสือวางอยู่สองสามเล่มที่เปิดค้างไว้ที่และไม่มีฝุ่นจับ แสดงว่าน่าจะมีคนเข้ามาใช้ห้องนี้บ้าง

          รติมาพยายามบอกคุณนมขณะที่คุณนมช่วยประคองให้นั่งลงที่เตียงว่า "องค์ชายนรินห้ามไม่ให้หนูมาที่ฝั่งนี้นะคะคุณนม ถ้ารู้ว่าหนูเข้ามาที่ห้องนี้แล้วล่ะก็ เราเจอปัญหาใหญ่กันแน่ๆค่ะ"

          คุณนมฟังแล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ นี่ไปขู่คุณรติมามาละสิ น่าตีจริงเชียวองค์ชายนริน ขู่ให้คนเค้ากลัว แต่เรียกเราไปบอกว่าให้มาพักที่ห้องนี้ได้ 

          "พักที่นี่ได้แน่นอนค่ะ แล้วก็ไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะคะ นมรู้มาว่าองค์ชายนรินจะไม่อยู่ที่นี่อีกหลายวัน เพราะต้องไปดูงานเกี่ยวกับสถานการณ์น้ำในพื้นที่จริง กว่าองค์ชายจะกลับมาคุณรติมาคงแข็งแรงพอที่จะขึ้นไปพักที่ห้องได้แล้วล่ะค่ะ"

          คำอธิบายที่ฟังดูแปลกๆ แต่รติมานึกไม่ออกว่าแปลกตรงไหน แต่คิดคงคัดค้านอะไรไม่ได้แน่ คุณนมเล่นพามาส่งถึงห้องนี้เลย เพียงแต่คิดในแง่ดีว่าพรุ่งนี้แผลอาจจะดีขึ้นมากแล้วคงกลับไปพักที่ห้องได้ รติมาก็สบายใจขึ้นบ้าง

          หลังจากที่คุณนมดูแลรติมาให้กินยาเรียบร้อยก็ขอตัวออกจากห้องไปเพื่อให้หญิงสาวได้พักผ่อน และบอกว่าจะกลับมาดูตอนบ่ายๆอีกครั้งหนึ่ง ด้วยความที่ยาแก้ปวดออกฤทธิ์ทำให้รติมาผลอยหลับไปอย่างง่ายดาย แต่ก็ยังกระสับกระส่ายด้วยอุณหภูมิร่างกายที่เริ่มจะเพิ่มสูงขึ้น ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น รติมารู้สึกเหมือนได้รับสัมผัสอุ่นๆนั่นอีกครั้งที่หน้าผาก พร้อมทั้งเสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบา "ถึงจะเป็นผู้หญิงเจ้าปัญหา คอยแต่หาเรื่องเจ็บตัวอยู่เรื่อย แต่ก็น่าสนใจดีนะ" คำพูดที่รติมาก็ไม่มีสติพอที่จะฟัง แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นคือความสบายใจ และหลับสนิทไม่กระสับกระส่ายอีก