รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #22 : คนรัก?

          จากที่เดินทางเพียงคนเดียว ตอนนี้รติมาเดินทางพร้อมชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ที่รติมานับแล้วสิบกว่าราย แต่ละคนก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป มีบ้างที่เหลือบมามององค์ชายนรินกับรติมาที่บังคับม้าเคียงกันแล้วยิ้มให้เพื่อนร่วมเดินทางคนอื่นๆ การเดินทางหลังจากที่เจอกลุ่มผู้ไม่หวังดีกลุ่มนั้นก็ราบรื่นปกติ และองค์ชายนรินก็ไม่ได้เล่าว่าคนพวกนั้นมีเจตนาอะไร รติมาเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก คิดว่าคงจะเป็นพวกโจรมาดักปล้นคนเดินทางผ่านทางนี้ แล้วเห็นรติมาเป็นผู้หญิงที่เดินทางเพียงคนเดียวกระมัง

          ก่อนถึงหมู่บ้านที่รติมาเติบโตมา ทหารติดตามที่เหลือแยกย้ายไปตามคำสั่งขององค์ชายนรินเรื่องตระเวนหาข่าวเกี่ยวกับการได้รับความช่วยเหลือของพื้นที่ที่ประสบภัยพิบัติ เหลือแค่องค์ชายนริน รติมา และรวิธ ที่ตามมาด้านหลังพลางฮัมเพลงชมนกชมไม้

          “นี่พระองค์จะเข้าไปพบพ่อแม่ของหม่อมชั้นจริงๆหรือเพคะ” รติมาถามด้วยสีหน้ากังวลใจ

          “ไปสิ ทำไมจะไม่เข้าไปล่ะ” องค์ชายนรินมองรติมาอย่างสงสัย ‘หรือจะมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากให้เรารู้กัน’

          “ถ้าพ่อแม่หม่อมชั้นถามว่าเราเป็นอะไรกัน จะทรงตอบว่าอะไรเพคะ” รติมาคิดอย่างเคร่งเครียด

          ‘ที่แท้ก็เรื่องนี้เองที่ทำหน้ายุ่งมาซักพัก คงคิดไม่ตกสินะ’

          “เดี๋ยวเธอก็รู้” องค์ชายนรินตอบพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

          รติมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านของตนเอง หลังจากที่เดินทางผ่านใจกลางหมู่บ้านที่มีทั้งตลาดยามเช้าและวัดประจำหมู่บ้านมาจนถึงเกือบสุดทางถึงจะเป็นบ้านของรติมา โดยตัวบ้านเป็นกระท่อมไม้ถึงแม้ว่าจะหลังไม่ใหญ่มาก แต่มีการออกแบบด้วยไม้ทั้งหมด พร้อมกับมีการประดับตกแต่งด้วยต้นไม้ดูร่มรื่น บ่งบอกถึงความเอาใจใส่ของเจ้าของบ้าน รวมถึงดอกไม้ต้นไม้ที่มีอยู่อย่างมากมายรอบตัวบ้าน ก็มีการปลูกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย 

          แม้จะใช้เวลาหลายวันก่อนที่จะเดินทางมาถึงบ้านของตนเอง แต่รติมาก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะอธิบายเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของตนเองยังไง ทำให้ร่างบางได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่หน้าบ้านตนเอง

          “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดไม่ใช่หรือไง เข้าไปกันเถอะ”

          องค์ชายนรินพูดด้วยพระสุรเสียงอารมณ์ดี ทำให้รติมาอดไม่ได้จริงๆที่จะพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจังว่า

          “พ่อของหม่อมชั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแถบนี้ ดุมาก และหวงลูกสาวมากนะเพคะ”

          องค์ชายนรินฟังคำพูดนั้นแล้วยิ่งยิ้มมากขึ้น

          “หม่อมชั้นพูดจริงๆนะเพคะ ระวังตัวไว้เถอะ” ท้ายประโยคพูดเบาลงด้วยความอดที่จะหมั่นไส้คนที่อารมณ์ดีตลอดเวลาไม่ได้

          “ขอบใจ ที่เธอเป็นห่วง แต่ชั้นมาด้วยความจริงใจ ไม่ได้จะพาลูกสาวเค้าหนีซักหน่อย” องค์ชายนรินพูดพลางเหลือบมองหญิงสาวที่ทำหน้ายุ่งอยู่ข้างกาย

          “แต่ถ้าลูกสาวยินยอมล่ะก็ไม่แน่” คำพูดที่มาพร้อมกับแววตาระยิบระยับ ทำให้รติมาได้แต่ย่นจมูกใส่ พลางทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินเข้าไปในอาณาเขตบ้าน

          อง์ชายนรินได้แต่หัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามหลังร่างบางพร้อมกับองค์รักษ์หนุ่มคนสนิทของตน

          “แม่คะหนูมาแล้ว” รติมาวิ่งไปกอดด้านหลังของสตรีวัยกลางคนที่ยืนง่วนอยู่หน้าเตาในห้องครัวที่อยู่ทางด้านหลังของบ้าน นางวารีหันกลับมามองลูกสาวด้วยความแปลกใจระคนยินดี

          “รติ เป็นยังไงบ้างลูก แล้วทำไมกลับมาไม่บอกแม่ก่อนล่ะ” น้ำเสียงเอื้ออาทรของผู้เป็นแม่ทำให้รติมาได้แต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้น พลางรู้สึกว่าปัญหาที่แบกรับมานั้นมีคนที่พร้อมจะเข้าใจอยู่ตรงหน้า

          นางวารีสังเกตเห็นว่าด้านหลังของรติมาเป็นชายหนุ่มสองคนที่เดินตามเข้ามาในครัว คนหนึ่งท่าทางสุภาพให้เกียรติ มีบางอย่างที่พร้อมจะอยู่เหนือกว่าคนอื่นเสมอ แต่เมื่ออีกฝ่ายส่งรอยยิ้มมาให้ทำให้ความรู้สึกนั้นเบาบางลงไป ส่วนอีกคนที่ตามมาด้านหลังก็สุภาพนบนอบ จะต่างกันตรงที่คนด้านหลังดูจะมีรอยยิ้มขี้เล่นมากกว่า

          "แล้วนั่นใครกันล่ะลูก”

          รติมาได้แต่อึกอักตอบไม่ถูก เพียงหันไปหาองค์ชายนรินอย่างไม่รู้จะอธิบานสถานะของคนตรงนี้ยังไง แต่ที่แน่ๆ คือทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ออกมาเพียงแวบหนึ่งแล้วหายไป แต่จะเอ่ยห้ามก็ไม่ทัน เพราะชายหนุ่มชิงตอบก่อนว่า

          “ผมชื่อนรินครับ เป็นคนรักของรติมา ยินดีที่ได้พบกันนะครับคุณแม่” พูดพลางส่งรอยยิ้มจริงใจให้

          นางวารีได้แต่เบิกตากว้างกับการแนะนำตัวของชายหนุ่มตรงหน้า แต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างตัวนางเอง กับลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ใครจะตกใจมากกว่ากัน

          องค์ชายนรินได้แต่มองหญิงสาวที่ยืนกอดคนเป็นแม่นิ่งอย่างสติหลุดไปแล้วด้วยสายตาเอ็นดู

          บรรยากาศที่ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมาจากทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องครัว ถูกขัดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความเมตตา แต่เข้มงวดดังมาจากเบื้องหลังของทุกคนว่า

          “คนรักงั้นเรอะ”

          องค์ชายนรินหันไปเจอกับชายวัยกลางคนที่รูปร่างสูงใหญ่แลดูน่าเกรงขาม รวมทั้งแววตาที่จ้องมาที่ตนมานิ่งๆแล้วนั้น ก็ทำให้นึกถึงคำพูดรติมาก่อนหน้านี้ทีเดียว พ่อของหม่อมชั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแถบนี้ ดุมาก และหวงลูกสาวมากนะเพคะ แล้วรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าได้แต่จืดเจื่อนลงเล็กน้อย