รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #19 : ไม่ยอมให้หายไป

        องค์ชายนรินไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ทำให้เรารู้สึกผิด แล้วก็หายไปแบบนี้ ทำแบบนี้นี่จะแกล้งกันใช่มั้ย แล้วทำให้ทนความอยากรู้ไม่ไหว ต้องมาเผชิญกับสายตาล้อเลียนของคนเป็นแม่อยู่ในขณะนี้ ร่างสูงส่งยิ้มให้เสด็จแม่ขณะที่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าขณะได้รับรายงานจากมหาดเล็กหน้าตำหนักเมื่อวานให้ไปตามรติมาให้มาพบที่ห้องสมุด

          "กระหม่อมไม่เห็นคุณรติมากลับมาที่ตำหนักสองวันแล้วกระหม่อม"

          "ไม่กลับมา ทำไมถึงไม่กลับมาล่ะ นายแน่ใจแล้วรึเปล่า" องค์ชายนรินถามด้วยความรู้สึกแปลกใจและเป็นห่วง ไม่กลับมาแล้วจะหายไปไหนได้นะ หรือว่ายัยบ้านั่นจะถือคำพูดของเราเป็นจริงเป็นจังจนออกไปจากพระตำหนักนี้แล้วจริงๆ

          แต่ถ้าคิดดีๆแล้ว ที่พึ่งของรติมาก็มีแต่เสด็จแม่เท่านั้น และไม่มีทางที่เสด็จแม่จะล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆเป็นแน่ อุตส่าห์วางแผนไว้ตั้งมากมายแบบนั้น แต่ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวอะไรออกมาจากตำหนักใหญ่เลย ความรู้สึกผิดที่พูดจาแรงๆใส่รติมาผนวกกับการที่รับรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นหายไป ทำให้เกิดความกระวนกระวายอย่างไม่รู้ตัว และคาดว่าถ้ารติมาหายไปสองวันแล้วเสด็จแม่ไม่แจ้งข่าวอะไรแบบนี้ ต่อให้รอเพื่อให้รติมากลับมาเองคงไม่มีหวังแน่ ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจไปตึกใหญ่อีกครั้ง

          องค์ชายนรินถวายความเคารพองค์ราชินีก่อนที่จะนั่งลง แล้วพูดว่า

           "เสด็จแม่ พอดีลูกผ่านมาทางนี้ก็เลยคิดถึงขนมของพระตำหนักนี้ขึ้นมา ไม่ทราบว่าเสด็จแม่จะประทานเลี้ยงของว่างยามบ่ายให้กับลูกหน่อยได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ" 

          องค์ชายนรินยิ้มอย่างใจเย็น เพราะถ้าท่านแม่วางแผนมาตั้งมากขนาดนี้แล้วล่ะก็ ต้องค่อยๆตะล่อม แล้วดูว่าเสด็จแม่จะวางแผนอะไรต่อไป 

          องค์ราชินีเพียงส่งยิ้มให้ลูกชาย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับรติมาตามที่องค์ชายนรินคาดว่าจะรับสั่งถึง ก่อนที่จะสั่งให้คุณข้าหลวงจัดโต๊ะนอกระเบียงสำหรับรับประทานของว่างกับองค์ชายนรินเพียงลำพัง โดยหลังจากพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ทั่วๆไปแล้วและลองเชิงกันอยู่ซักพัก องค์ราชินีรู้ว่าลูกชายปากแข็งของตนคงไม่ยอมเอ่ยปากออกมาให้เสียเชิงแน่ แต่ก็เอาเถอะ ถึงขนาดมานั่งกินของว่างทั้งๆที่ปกติมีงานยุ่งมากก็พอจะให้คนเป็นแม่ใจอ่อนได้บ้าง

          "ไม่รู้ว่าป่านนี้รติมาจะเป็นอย่างไรนะ เดินทางตัวลำพังคนเดียวคงจะลำบากแย่" องค์ราชินีเป็นผู้เริ่มต้นพูดก่อน 

          องค์ชายนรินหันไปมองผู้เป็นแม่อย่างโล่งอกที่ตนไม่ต้องเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน แต่เดี๋ยวนะ เดินทางนั้นหรือ

          "รติมาไปไหนหรือกระหม่อม" ไหนๆคนเป็นแม่ก็เป็นคนเริ่มพูดเรื่องรติมาขึ้นมาก่อนแล้ว คงไม่เสียเชิงเท่าไหร่หรอกมั้ง

          "อ้าว แม่นึกว่าลูกรู้แล้วซะอีกว่ารติมาขอลากลับบ้านซักพัก มาขออนุญาตแม่ลากลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ก็นึกว่าบอกลูกแล้วซะอีก"

          สีหน้าขององค์ชายนรินเคร่งขรึมลง พร้อมกับคิดอย่างขัดใจ นี่ก่อนจะไปทำไมไม่มีมาบอกกล่าวกันบ้างนะ

          "ผู้หญิงน่ะก็เหมือนกันดอกไม้ ถ้าลูกไม่พยายามที่จะเข้าใจ หรือไม่รักษาดูแลแล้วล่ะก็อาจจะทำให้ดอกไม้นั้นแหลกคามือก็เป็นได้นะ" องค์ราชินีพูดเปรียบเปรย ถึงจะไม่ได้พูดว่าหมายถึงใคร แต่คำตอบก็ชัดเจนอยู่ในประโยคแล้ว

          "ดอกไม้ยังเข้าใจง่ายกว่าอีก" องค์ชายนรินพูดเชิงบ่น 

          "ดอกไม้อาจจะเข้าใจง่ายกว่าเพราะมนุษย์เราทุกคนล้วนมีชีวิตจิตใจ ไม่มีใครเข้าใจใครได้ทั้งหมดหรอก แต่ถ้าลูกพยายามที่จะเข้าใจหรือสนใจแล้ว แม่เชื่อว่าไม่มีอะไรที่ลูกชายคนนี้ของแม่ทำไม่ได้"

          องค์ชายนรินนั่งครุ่นคิดอยู่ซักพัก คนเป็นแม่ก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร เพราะเธอรู้ว่าลูกชายเธอเป็นคนฉลาด และเป็นคนที่ทำอะไรแล้วทำจริง ขอเพียงสนใจในสิ่งใดมากเพียงพอแล้วล่ะก็ ต่อให้เผชิญความยากลำบากก็มุ่งมั่นที่จะทำให้ได้

          "ที่จริงแล้วสถานการณ์เกี่ยวกับอุทกภัยทางตอนเหนือก็ยังไม่คลี่คลาย"

          คำพูดที่ไปคนละเรื่องที่คุยก่อนหน้าไม่ได้ทำให้องค์ราชินีเอ่ยค้านอะไรออกไป เพียงแต่นิ่งฟังอย่างรอคอย

          "และผมก็จัดการเอกสารทั้งหมดแล้ว ช่วงที่ผมไม่อยู่ชินธัยคงจัดการเรื่องต่างๆให้ได้"

          องค์ชายนรินยิ้มออกมาได้เล็กน้อย ก่อนที่จะสบตาองค์ราชินีด้วยแววตาที่มุ่งมั่นว่า

          "ลูกคงจะต้องไปจัดการปัญหางานบางอย่างบริเวณทางเหนือซะแล้วพะยะค่ะ" พูดพลางยิ้มออกมาอย่างสบายใจ

          รอยยิ้มที่องค์ราชินีก็ยิ้มตอบด้วยความดีพระทัย และหวังว่าลูกชายของตนจะไป 'จัดการบางสิ่งบางอย่าง' ให้เสร็จเรียบร้อยด้วยภายในเร็ววัน