รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #16 : ความเข้าใจผิดและคนใจร้าย

          ชินธัยเป็นองค์รักษ์หนุ่มรูปงามที่มีบิดาเป็นถึงพระอาจารย์ของเหล่าองค์ชายแห่งแคว้น แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะติดตามองค์รชายนริน และเป็นองค์รักษ์ที่องค์ชายหนุ่มให้ความไว้วางใจมานานหลายปี แต่หลังๆเหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่างที่เจ้าตัวดูหมกมุ่นกับความคิดของตนเอง และหลายครั้งที่ดูอยากจะพูดกับองค์ชายหนุ่ม แต่ก็จะอึกอักเหมือนไม่กล้าพูดแล้วในที่สุดก็ไม่ได้พูดออกมา รวมถึงบางครั้งก็หายไปหลายวันโดยแจ้งเพียงแต่ว่ามีธุระกับทางบ้าน แต่เนื่องด้วยช่วงนี้มีงานราชการมากมาย องค์ชายนรินจึงไม่ได้คาดคั้นอะไร คิดว่าเมื่อไหร่ชินธัยพร้อมก็คงจะพูดออกมาเอง

          แต่ข้อความจากกระดาษเบื้องหน้าทำให้องค์ชายหนุ่มต้องคิดใหม่ รูปถ่ายที่มีข้อความเขียนมาสั้นๆตรงหน้าเป็นรูปภาพที่ไม่รู้ว่าใครนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของพระองค์ แต่รูปภาพที่เห็นรวมทั้งข้อความที่เขียนมาทำให้องค์ชายหนุ่มขบกรามแน่น พร้อมทั้งขยำกระดาษที่อยู่ในมือจนไม่เหลือสภาพเดิมอย่างลืมตัว

          "ใครอยู่ข้างนอก เรียกชินธัยมาให้เราที" หลังจากที่องค์ชายหนุ่มคิดว่าจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว ก็สั่งมหาดเล็กหน้าห้องให้เรียกชินธัยให้เข้ามาพบ โดยที่องค์ชายหนุ่มรอด้วยสีหน้านิ่งสนิท

          ชินธัยเข้ามาในห้องที่มีบรรยากาศแปลกๆ แล้วได้แต่งุนงงกับพระอารมณ์ขององค์ชายที่ตนเองติดตามมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เพราะถ้าองค์ชายนรินให้คนไปตามเค้ามาก็คงจะมีเรื่องที่อยากจะพูดด้วย

          "ชินธัย ชั้นจะถามนายตรงๆนะ นายมีอะไรปิดบังชั้นอยู่รึเปล่า" องค์ชายหนุ่มถามด้วยคำถามเรียบเรื่อย แต่ทำให้องค์รักษ์หนุ่มแสดงอาการมีพิรุธ 

          "เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่เล็ก ชั้นหวังว่าถ้ามีอะไรนายจะพูดกับชั้นตามตรง ไม่ใช่แอบทำอะไรที่ชั้นไม่รู้ แล้วมารู้เองทีหลัง" องค์ชายหนุ่มถือว่าเปิดโอกาสให้คนตรงหน้ามากแล้ว แต่ชินธัยก็ยังคงเลือกที่จะเงียบต่อไป

          "ชั้นจะถามนายอีกครั้งว่านายมีอะไรปิดบังชั้นอยู่รึเปล่า" องค์ชายหนุ่มพยายามแล้ว พยายามที่จะให้โอกาสในการอธิบายความจริง ความจริงที่องค์ชายหนุ่มตอนแรกยังหวังว่าจะได้ยินจากปากคนสนิทเอง แต่ในเมื่อชินธัยเลือกที่จะเงียบองค์ชายหนุ่มก็ถือว่าสิ่งที่รู้มาเป็นจริงตามนั้น

          "ถ้าอย่างนั้น ชั้นฝากนายไปตามรติมามาหาชั้นหน่อย" เหมือนองค์ชายหนุ่มเลือกที่จะผ่านมันไป แต่ไม่มีใครรู้ความในใจว่าตอนนี้ทรงคิดอะไรอยู่กันแน่

          "องค์ชายนรินให้มาตามดิชั้นงั้นหรือคะ" รติมาถามองค์รักษ์หนุ่มตรงหน้าอย่างประหลาดใจ แปลก ปกติก็มาที่ห้องสมุดแทบทุกวันอยู่แล้วถ้าไม่ติดงานอะไร ทำไมวันนี้เรียกเราให้ไปที่ห้องทำงาน สงสัยจะมีงานด่วนอะไรมั้ง

          ชินธัยเพียงแต่พยักหน้า แต่มองตามรติมาที่เดินไปทางห้องสมุดด้วยความกังวลใจ สายตาองค์ชายนรินที่มองมาก่อนที่จะบอกให้ไปตามหญิงสาวร่างบางที่เดินอยู่นี้ ไม่ดี ไม่ดีเลยจริงๆ แต่จะเตือนก็ไม่รู้จะเตือนอะไร ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง

          รติมาให้สัญญาณก่อนเดินเข้าไปในห้องทำงาน ที่มีองค์ชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีรอยยิ้มที่ส่งให้เหมือนช่วงหลังๆที่ได้คุยกัน

          "องค์ชายนรินมีอะไรหรือคะ หรือว่ามีงานด่วนอะไรให้หม่อมชั้นช่วยรึเปล่าเพคะ" รติมาถามออกไป เพราะจากสีหน้าของคนตรงหน้าแล้วต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ

          "รติมา ชั้นอยากจะบอกเธอว่าชั้นไม่ชอบคนโกหก ยิ่งคนที่ทำอะไรลับหลังชั้น ชั้นยิ่งไม่ชอบ เพราะฉะนั้นชั้นอยากถามเธอว่ามีอะไรที่เธอปิดบังชั้นอยู่รึเปล่า" รติมาได้แต่ฟังคำถามด้วยความตื่นตะลึง ไม่คาดคิดว่าจะโดนถามคำถามแบบนี้ในตอนนี้ ทำไมกันนะ หรือทรงไปทราบอะไรมารึเปล่า แต่ก็กลั้นใจตอบออกไป

          "หม่อมชั้น เอ่อ หม่อมชั้นไม่ทราบว่าทรงพูดถึงเรื่องอะไรเพคะ"

          องค์ชายนรินได้แต่มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความผิดหวัง และมองรติมานาน เหมือนกับว่ากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง และในที่สุดจึงยื่นรูปถ่ายในมือให้รติมาดู

          "นี่มัน..." รติมามองรูปถ่ายตรงหน้า แล้วได้แต่สบตากับดวงตาที่มองมาอยู่แล้วอย่างต้องการคำตอบ

          รูปถ่ายตรงหน้าเป็นรูปถ่ายที่เห็นคร่าวๆว่าเป็นส่วนด้านหลังของวัง รูปถ่ายไม่ค่อยเห็นรายละเอียดภาพนักเหมือนมีคนแอบถ่ายในช่วงเวลากลางคืน โดยในรูปเหมือนเป็นการแอบพบกันของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่ง และมือของทั้งสองฝ่ายเกาะกุมกัน ใครเห็นภาพนี้ก็พอจะรู้ได้ไม่ยากว่ารูปนี้เป็นรูปของคู่รักที่แอบพบกันอย่างแน่นอน

          "ชั้นต้องการคำอธิบาย รติมา ว่าทำไมคู่หมั้นของชั้นถึงไปจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นในยามวิกาลได้"

รติมาได้แต่มองรูปตรงหน้าอย่างอัดอั้น แต่จะอธิบายความจริงออกไปก็ไม่ได้ ในเมื่อไม่มีทางเลือก รติมาจึงตอบได้แค่

          "หม่อมชั้นไม่มีคำอธิบายใดๆเพคะ" รติมาเลือกที่จะไม่อธิบายสิ่งใดทั้งสิ้น เรื่องนี้จะให้ทรงทราบไม่ได้เด็ดขาด

          องค์ชายหนุ่มที่คาดอยู่แล้วว่าคำตอบที่ได้รับคงเป็นแบบนี้ เพราะชินธัยก็ไม่ยอมอธิบายสิ่งใดเหมือนกัน แต่การได้รับคำตอบแบบนี้ทำมห้องค์ชายหนุ่มอดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึก  'ผิดหวัง'

          รติมาก้มหน้าอย่างเงียบงันหลังจากที่ได้ตอบออกไป แต่องค์ชายหนุ่มยิ่งเห็นท่าทางยอมรับแบบนั้นยิ่งทำให้อารมณ์ที่ข่มกลั้นมาตั้งแต่คุยกับองค์รักษ์หนุ่มเหมือนจะระเบิดขึ้นมา

          "ทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงแบบนี้ รติมา นี่เธอได้ตำแหน่งคู่หมั้นของชั้นยังไม่พอใจ นี่คิดจะลักลอบเป็นคู่รักกับองค์รักษ์ของชั้นอีก นี่จิตใจเธอทำด้วยอะไรกัน ชั้นไม่น่าที่จะเริ่มมองเธอในแง่ดีขึ้นมาบ้างเลย หรือว่าก่อนหน้านี้ที่เธอแสดงตัวว่าเป็นคนน่าสงสารก็เป็นแผนการให้ชั้นตกลงไปในกับดักของเธองั้นสิ เธอนี่มัน"  องค์ชายนรินเริ่มพูดตามอารณ์ที่พุ่งสูงขึ้น แต่ถึงแม้จะพูดออกไปขนาดนี้รติมาก็ไม่พูดอะไรออกมาซักครึ่งคำ ทำให้องค์ชายหนุ่มหมดความอดทนที่อดกลั้นมาตั้งแต่รู้เรื่องนี้

          "ชั้นไม่อยากเห็นหน้าของเธออีก บ้านหลังนี้ชั้นก็ไม่ให้เธออยู่ เธออยากได้ตำแหน่งคู่หมั้นชั้นนักก็เอาไป แต่ไม่ต้องมาให้ชั้นเห็นหน้าอีกต่อไป"

          รติมาที่ฟังคำพูดทั้งหมดขององค์ชายนริน ก็ได้พูดขึ้นมาด้วยความอดกลั้นเช่นกัน "หม่อมชั้นขอประทานอภัยในสิ่งที่ได้ล่วงเกินฝ่าบาทไปเพคะ หม่อมชั้นไม่เคยคิดร้ายกับพระองค์เลย แต่เพราะในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น หม่อมชั้นก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำมัน" ช่วงท้ายๆของประโยคเริ่มเบาลง แต่องค์ชายนรินก็ไม่ได้ตั้งใจฟังแล้ว เพียงแต่หันหลังไปเหมือนไม่อยากเสียเวลาพูดกับหญิงสาวอีกต่อไป

          รติมามองท่าทีแบบนั้นแล้วได้แต่ขบริมฝีปากแน่น พยายามที่จะไม่ให้เจ้าของห้องรู้ว่าตัวเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน ได้เพียงแต่ถวายความเคารพแบบเป็นทางการ และออกไปจากห้องทำงานอย่างเงียบๆ