รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #15 : ต้นตอของความยากลำบาก

          เช้าวันถัดมาองค์ชายนรินตื่นเช้ามาด้วยความอารมณ์ดี กะว่าจะแกล้งร่างบางที่ตอนนี้น่าจะทำงานอยู่ที่ห้องสมุดเรื่องเมื่อคืนก่อนเริ่มทำงาน แต่สีหน้าเคร่งเครียดของหญิงสาวที่ก้มหน้าง่วนอยู่กับกระดาษกองโตเบื้องหน้า ทำให้องค์ชายหนุ่มทราบว่าน่าจะมีเรื่องยุ่งยากเข้ามาเพิ่มแล้ว

          "มีอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" องค์ชายนรินถามรติมาที่เหมือนจะสนใจเอกสารตรงหน้าจนไม่รู้ว่ามีคนมาหยุดยืนมองได้ซักพักแล้ว

          "เอกสารชุดใหม่ที่ส่งเข้ามาเบิกเงินที่จะส่งไปช่วยประชาชนในเขตทวัตตีเหมือนจะมีปัญหานะคะ" รติมาพยายามทำเหมือนลืมเรื่องเมื่อคืนไปก่อน เพราะงานตรงหน้าที่เกี่ยวกับความเดือนร้อนของประชาชนสำคัญกว่า

          "ที่เพิ่งส่งเข้ามาเบิกเงินเพิ่มเติมเมื่อวานน่ะหรอ ชั้นตรวจแล้วเห็นเป็นพื้นที่ประสบภัยพิบัติจริงๆนะ น่าจะต้องการงบประมาณเพิ่มเติม ทำไมหรือ เธอเจอตรงไหนผิดพลาดหรือเปล่า"

          "เอกสารที่ส่งเข้ามาเป็นพื้นที่ประสบภันพิบัติก็จริงเพคะ แต่เราเพิ่งให้เบิกเงินไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว และหมู่บ้านทวัตตีก็เป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก มีประชาชนอยู่แค่ไม่กี่ครัวเรือน ไม่น่าที่จะต้องการงบเพิ่มเติมเร็วขนาดนี้นะคะ"

          "ทำไมเธอถึงรู้ล่ะว่าที่นั่นเป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก แล้วไม่ต้องการงบประมาณเพิ่มเร็วขนาดนี้" องค์ชายนรินถามด้วยความสนใจ เพราะเท่าที่เห็นตามรายงานก็เป็นหมู่บ้านที่อยู่ในเขตภัยพิบัติที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนจริงๆ

          "หมู่บ้านนี้หม่อมชั้นเคยไปเพคะ เพราะพ่อของหม่อมชั้นมีเพื่อนอยู่ที่นั่น ครอบครัวของหม่อมชั้นต้องไปหมู่บ้านทวัตตีแทบทุกปี เท่าที่จำได้เมื่อปีที่แล้วยังมีบ้านอยู่ไม่เกิน 20 ครัวเรือนเองนะคะ งบครั้งที่แล้วที่ส่งไปหม่อมชั้นเอามาตรวจดูก็น่าจะเพียงพอแล้ว ก็เลยไม่เข้าใจว่าทำไมถึงของบประมาณไปลงในพื้นที่นี้ ทั้งๆที่งบประมาณที่ขอมาน่าจะเป็นพื้นที่ในหมู่บ้านที่มีความขาดแคลนหรือมีประชาชนที่กำลังเดือนร้อนมากกว่านี้ไม่ดีกว่าหรือเพคะ" รติมาส่งเอกสารเกี่ยวกับการเบิกขอเงินงบประมาณให้หมู่บ้านเล็กๆที่แทบไม่มีใครสนใจ แต่รวมมาอยู่ในกลุ่มที่ต้องการความช่วยเหลือเป็นลำดับแรกๆให้องค์ชายหนุ่มทรงทอดพระเนตรอย่างแปลกใจ

          องค์ชายนรินรับเอกสารทั้งหมดมาตรวจดูอีกครั้ง และทั้งเช้าของวันทรงง่วนอยู่กับเอกสารเบิกจ่ายเงินทั้งหมดที่เคยส่งมาขออนุมัติให้ความช่วยเหลือหมู่บ้านต่างๆกับรติมา 

          โสรัสวดีกลับถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดี เพราะช่วงนี้เพื่อนที่คอยสนับสนุนเวลาทำเรื่องอะไรก็ตามมาตั้งแต่เด็ก พูดคัดค้านเรื่องที่โสรัสยาอยากจะหาทางกลั่นแกล้งรติมาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันไปหมด ยัยนั่นก็แค่คู่หมั้นที่องค์ชายนรินไม่ได้ต้องการอะไร ทำไมถึงได้กลัวกันไปก่อนแบบนี้ก็ไม่รู้ น่ารำคาญ!!! ไม่อยากก็ไม่ต้องช่วย โสรัสวดีคิดอย่างไม่สนใจการห้ามปราบจากเพื่อนเลยแม้แต่น้อย แต่ความคิดก็สะดุดเพราะเห็นพ่อที่ปกติเวลาเย็นๆแบบนี้จะไปหาอาหารกินกับพวกเพื่อนๆคณะเสนาบดีบางคน แต่วันนี้แปลกกลับอยู่บ้านตั้งแต่ดวงอาทิตย์ยังไม่ตกดินแบบนี้

          "ทำไมวันนี้ท่านพ่อถึงอยู่บ้านได้ล่ะคะ ไม่ออกไปไหนกับเพื่อนพ่อหรือคะ" โสรัสวดีเอ่ยทัก เพราะเห็นผู้เป็นพ่อดูเคร่งเครียดผิดปกติ และจ้องเอกสารตรงหน้าโดยไม่สนใจหล่อนที่เดินเข้ามาหา

          ผู้เป็นพ่อเพียงจ้องหน้าลูกสาวของตนเองนิ่งๆ ก่อนที่จะพูดกับโสรัสวดีบางอย่าง โสรัสวดีตอนแรกก็ฟังอย่างตกใจ ก่อนคำพูดต่อไปจะทำให้โสรัสวดีอดที่จะยิ้มออกมาอย่างหมายมาดไม่ได้