รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #12 : ดวงตาที่ติดอยู่ในความทรงจำ

          ถ้าจะถามว่าอะไรที่ทำให้องค์ชายนรินจำได้มากที่สุดเกี่ยวกับผู้หญิงที่กล้าทำอะไรบ้าๆ อย่างรติมาแล้วละก็คงเป็นดวงตาในเช้าวันที่เกิดเรื่อง ดวงตาที่ได้เจอยามตื่นขึ้นมา เป็นดวงตาที่มีความรู้สึกหลากหลายอยู่ในนั้น ทั้งขอโทษ ทั้งเคร่งเครียด แต่ก็เป็นแววตาของนักสู้ที่ตัดสินใจมาแล้ว องค์ชายนรินก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ยังจำดวงตาที่สื่ออารมณ์หลากหลายในวันนั้นได้ ทำให้ตั้งแต่นั้นมาไม่สามารถที่จะละสายตามองตามผู้หญิงที่มีดวงตาแบบนั้นได้อีกเลย

          รติมาที่ก้มลงดูแผลที่ได้รับเพิ่มที่ตอนล้มลงในห้องสมุด รู้สึกว่าห้องเงียบเกินไป เลยเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่นั่งตรงหน้าที่เหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ จึงได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างลืมตัว เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจมองมาทางนี้ เหมือนจมอยู่กับความคิดของตัวเองมากกว่า แปลก ที่เมื่อได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น กลับพบว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นคนที่สนใจคนรอบข้าง มีน้ำใจ ไม่ได้เป็นคนเคร่งเครียดหรือดุจัดกับผู้ใต้บังคับบัญชาตามที่ได้ยินมา ออกจะเป็นคนขี้แกล้งด้วยซ้ำ ตัวตนแบบไหนคือตัวตนที่แท้จริงของคนตรงหน้ากันนะ รติมาได้แต่คิดอย่างไม่แน่ใจ

          "มองผมขนาดนี้ คิดอะไรกับผมอยู่รึเปล่า" ร่างสูงที่ไม่ได้มองมา แต่ถามมาลอยๆ ทำให้รติมาสรุปนิสัยของคนตรงหน้าได้อีกอย่าง กวนโอ๊ย

          "หม่อมชั้นแค่เห็นเหมือนองค์ชายคิดอะไรอยู่ เลยไม่อยากกวนเพคะ" รติมาก็ตอบไปตามน้ำ ทำให้ร่างสูงที่เมื่อสักครู่ที่วนอยู่กับความคิดของตัวเอง หันมามองคนตรงหน้าแบบตั้งใจมอง ทำให้รติมาก็จ้องกลับเหมือนกัน

          "จ้องหม่อมชั้นทำไมหรอเพคะ" ปกติรติมาเคยเจอคนจ้องแบบนี้มาแล้ว และเมื่อถามคำถามแบบนี้ไป ส่วนใหญ่จะอึกอักและตอบไม่ได้ แต่สำหรับองค์ชายนริน รติมาคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่

          "เห็นคุณสนใจผม ผมเลยจะสนใจมองคุณบ้าง" กลายเป็นว่าคนที่พูดต่อไม่ถูกก็คือตัวรติมาเอง ไม่ได้สนใจมองซักหน่อย แต่ยิ่งตอบเหมือนยิ่งเข้าตัว ทำให้ห้องที่นั่งกันอยู่สองคนกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่ตอนนี้แปลกออกไปตรงที่ฝ่ายหนึ่งนั่งจ้องคนตรงหน้าไปเรื่อยๆ อีกฝ่ายก็พยายามหาอย่างอื่นมองทั้งห้องแต่ไม่ยอมมองไปทางบุรุษตรงหน้าแค่ทางเดียว ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคุณนมพาคุณหมอเข้ามาตรวจอาการจึงอาจจะดูแปลกอยู่ซักหน่อย

          "เป็นอย่างไรบ้างครับ ขอหมอตรวจหน่อยนะครับ เจ็บตรงไหนบ้าง" คุณหมอเริ่มการซักถามก่อนจะลงมือตรวจ คุณนมคอยยืนดูแลอยู่ข้างๆ ส่วนคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็มองไปทางอื่นเหมือนไม่สนใจ แต่ก็ไม่ออกจากห้องไปเช่นกัน

          "แผลที่เข่าไม่เป็นอะไรมาก อาจจะฟกช้ำด้วยเล็กน้อย แต่แผลที่เท้าเพราะลงน้ำหนักมากไป ทำให้แผลเลือดไหลอีกรอบ แต่จากที่ตรวจแล้วไม่เป็นอะไรมากไม่ต้องเย็บซ้ำนะครับ" คุณหมอพูดทำให้รติมาได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งใจ

          "แต่หมอขอให้อย่าลงน้ำหนักมากนะครับ ทางที่ดี 2-3 วันนี้อย่าพยายามเดินจะดีกว่านะครับ ให้แผลดีขึ้นก่อน แล้วค่อยๆเดิน และหมอจะให้ยาทาแก้ฟกช้ำที่เข่าไว้นะครับ" 

          รติมาได้แต่ขอบคุณคุณหมอใจดีพลางยิ้มแหยๆให้ เพราะถึงคุณหมอจะพูดแบบใจดีแต่มองมาเหมือนอยากจะดุคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพิ่ม

          หลังตรวจอาหารเสร็จคุณหมอก็ขอตัวกลับโดยที่คุณนมเดินไปส่ง ทำให้รติมาทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง เพราะคนตรงหน้าเอาแต่มองแต่ไม่พูดอะไรเลย

          "หม่อมชั้นคงเดินไม่ได้ซักวันสองวัน ถ้ายังไงหม่อมชั้นเอางานมาทำในห้องนี้ได้มั้ยเพคะ"

          คำพูดแสดงความรับผิดชอบ แต่ทำให้สายตาที่มองมาเริ่มดุขึ้นอีกครั้ง

          "นี่เธอเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ ชั้นไม่ใจร้ายขนาดให้คนเจ็บทำงานหรอกนะ" เสียงขององค์ชายหนุ่มเริ่มเข้มขึ้นตามอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้น

          "หม่อมชั้นแค่เดินไม่ได้ ไม่ได้แปลว่าทำงานไม่ได้ซักหน่อยนี่คะ แล้วอีกอย่างอยู่เฉยๆมันก็เบื่อด้วย ไม่มีอะไรให้ทำเลย" 

          เหตุผลที่เหมือนจะฟังขึ้น ทำให้องค์ชายนรินผ่อนท่าทีจริงจังลง 

          "แต่ถ้าจะทำงานกันโดยที่เธอเดินไม่ได้แบบนี้ ก็ต้องเข้ามาทำในห้องนี้ แล้วมันจะไม่ลำบากเธอเกินไปหรือไง"

          "ไม่เพคะ หม่อมชั้นทำได้ ทำตอนนั่งอยู่บนเตียงนี่แหละค่ะ" รติมาด้วยความที่อยากช่วยงาน ผสมกับความเบื่อรีบยืนยันออกไป แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มออกมา ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดรึเปล่า แต่ก่อนที่จะถาม คำพูดขององค์ชายนรินทำให้เข้าใจสาเหตุของรอยยิ้มนั้น

          "แต่เราต้องทำงานด้วยกัน เพราะช่วงแรกชั้นคงต้องสอนงานเธอก่อน แต่ไม่เป็นไร เห็นเธอขยันทำงานขนาดที่เสนอให้เอางานมาทำในห้องแบบนี้ ชั้นก็สบายใจที่เธออนุญาตให้ชั้นเข้ามาในห้องนี้ทุกเช้าเพื่อสอนงานเธอได้ ขอบใจนะ"

          รติมาได้แต่ฟังข้อสรุปนั้นแบบงงๆว่าเธอไปอนุญาตให้องค์ชายเข้าห้องนี้ทุกเช้าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แจ้งข่าวค่า 

ไรท์เตอร์น่าจะมาอัพได้ประมาณอาทิตย์ละครั้งนะคะ มากกว่านี้แต่งไม่ทันแล้วจริงๆ ค่า 

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาตามอ่านจริงๆนะคะ เป็นกำลังใจมากเลยค่ะ ^^