รติมาที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : คำตัดสิน

          ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดยามค่ำคืน ที่ปกติแล้วข้าราชบริพารส่วนใหญ่ของวังหลวงจะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน แต่คืนนี้กลับมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป บริเวรหน้าห้องพระสำราญขององค์ราชินีสิริกัญญา องค์ราชินีผู้เข้มงวดแต่ก็เป็นที่รักของบ่าวไพร่ทุกคน เหล่าข้าราชบริพารต่างมายืนรอฟังคำตัดสินที่ให้แก่หญิงสาวผู้หนึ่งที่บังอาจกล้าทำให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียแก่ราชวงศ์ หญิสาวที่มีนามว่ารติมา!!!

          ถ้าบรรยากาศภายนอกห้องจะเป็นบรรยากาศแห่งการตื่นเต้นที่จะได้ฟังเพราะเสาวนีย์แก่ผู้หญิงที่เป็นคนทำให้เกิดเรื่องอื้อฉาวไปทั่งทั้งวังหลวงแล้วนั้น บรรยากาศภายในห้องกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ด้วยมีเพียงแค่หญิงสองคนที่ต่างศักดิ์นั่งตรงข้ามกันด้วยความเงียบ ที่ยิ่งเหมือนจะกดดันให้หญิงสาวที่อายุน้อยกว่าให้ยิ่งเคร่งเครียดมากยิ่งขึ้น

          "เธอไม่คิดที่จะพูดหรืออธิบายสิ่งใดบ้างเลยหรือ รติมา" คำถามที่มาพร้อมกับน้ำเสียงเรียบเรื่อยของสตรีที่สูงศักดิ์กว่า แต่ดวงตาจ้องมองตรงมาคาดคั้นเอาคำตอบ ทำให้หญิงสาววัยแรกรุ่นที่นั่งก้มหน้าอยู่ขบเม้มริมฝีปากด้วยความอึดอัดใจ 

           ทำไมถึงองค์ราชินีถึงได้ทรงถามแบบนี้นะ ทั้งๆที่ป่านนี้ข่าวลือคงแพร่กระจายไปทั่ววังหลวงแล้ว นี่ยังไม่นับว่าทรงเสด็จไปถึง 'ที่เกิดเหตุ' อย่างรวดเร็วจนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วด้วยอีก แต่ถึงแม้หญิงสาวนามรติมาจะคิดแบบนี้ แต่คงไม่กล้าตอบออกไปเป็นแน่ ทำให้สิ่งที่เอ่ยออกมาเพื่อตอบถึงข้อตรัสถามขององค์ราชินีมีเพียงแต่ว่า 

          "เรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นตามที่พระองค์ทรงทอดพระเนตรและได้รับรู้มาเพคะ"

          รอยยิ้มที่ไม่สามารถแปลความหมายได้ขององค์ราชินีที่เกิดขึ้นหลังจากที่ได้ตอบออกไปทำให้รติมาถึงกับต้องก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้สบกับพระเนตรที่เหมือนมองทะลุถึงความคิดได้อย่างไรนั้น

          "ตัวเราเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นตามที่เราได้ยินมารึเปล่า และถ้าให้เราตัดสินโดยที่ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นจริงก็คงเป็นไปไม่ได้ อย่างไรเธอก็ช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน่อยคงจะได้กระมัง" คำตรัสที่ย้อนกลับมาทำให้รติมาทำหน้าเหมือนไม่อยากพูด แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อตรัสสั่งให้เล่าก็ต้องเล่าเท่านั้น รติมาคิดด้วยความอึดอัดใจ

          "เอ่อ เมื่อวานหลังจากที่มีงานเลี้ยงประจำปีภายในวังหลวง หม่อมชั้นกำลังจะเดินกลับไปห้องพักของตนเองทางด้านหลังของวัง และหม่อมชั้นได้เจอองค์ชายนฤบดินทร์ระหว่างทาง และคิดว่าพระองค์อาจจะทรงนึกว่าหม่อมชั้นเป็นสาวนางกำนัลในพระตำหนัก ทำให้ เอ่อ ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่งามเกิดขึ้นเพคะ"

          คำตอบที่ตะกุกตะกัก เหมือนจะแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวก็ไม่ได้อยากจะเล่าเรื่องนี้ซักเท่าใดนัก

      เกิดความเงียบขึ้นหลังจากที่รติมาได้ตอบออกไปแล้ว ทำให้หญิงสาวยิ่งขยับตัวอย่างอึดอัดมากยิ่งขึ้น

      "น่าแปลกอยู่นะที่องค์ชายนรินที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวคนใดในพระตำหนักหรือมีเรื่องเสื่อมเสียใดๆจะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้"

          คำบอกกล่าวที่ชี้ให้เห็นว่าเรื่องที่เล่ามามีบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผล แต่รติมาก็ไม่รู้ว่าจะทูลอธิบายสิ่งใดมากกว่านี้แล้วจริงๆ

          องค์ราชินีเพียงแต่มองหญิงสาวตรงหน้าชั่วครู่ แต่เมื่อไม่เห็นคำอธิบายใดๆเพิ่มเติมจึงสอบถามต่อว่า "ถ้าอย่างนั้น เธอคงจะรู้กฏดีว่าการกระทำของเธอเป็นการกระทำที่ไม่สมควร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง เพราะเธอไม่ได้มีตำแหน่งใดๆที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายนริน เรื่องเสื่อมเสียที่เกิดขึ้นนั้นอย่างไรเธอก็จะต้องได้รับโทษ เธอคิดว่าจะมีบทลงโทษใดที่เหมาะสำหรับคนที่ทำให้เกิดเรื่องอื้อฉาวต่อลูกชายของชั้นบ้างล่ะ"

      กระแสรับสั่งเรียบเรื่อยที่ฟังดูก็รู้ว่าคนที่ต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคือตัวของหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่ในห้องนี้ผู้เดียวเท่านั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลอะไร เพราะองค์ราชินีก็น่าจะต้องรักษาชื่อเสียงขององค์ชายคนสำคัญ มากกว่าเด็กสาวนักเรียนทุนที่เป็นเพียงแค่ประชาชนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

           แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงกระแสรับสั่งที่ไม่ได้ตรัสด้วยความกริ้วใดๆ แต่กลับยิ่งทำให้รติมาต้องคิดหนักขึ้นไปอีก เพราะที่จริงแล้วบทลงโทษต้องเป็นพระเสาวนีย์จากองค์ราชินีไม่ใช่หรืออย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นรติมาก็ตอบออกไปว่า

      "กฏของวังหลวงที่มีต่อผู้ที่ทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียคือการลงโทษโบย 30 ครั้ง และให้ออกจากวังหลวงไปเพคะ" คำตอบที่มาพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกถึงเจ้าตัวพร้อมที่จะรับการลงโทษนั้นแต่โดยดีและไม่ได้แสดงความหวาดกลัวต่อโทษที่ตัวเองพูด ทำให้องค์ราชินีต้องเพ่งพินิจหญิงสาวตรงหน้ามากยิ่งขึ้น 

      รู้ว่าทำแล้วก็จะต้องโดนลงโทษแต่ก็ยังทำ แต่ดูจากแววตาแล้วต่อให้เลือกอีกครั้งหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะทำเหมือนเดิมอยู่ดี เด็กน้อยเอย แต่ถึงจะเป็นการกระทำที่ดูจะไม่มีหัวคิด แต่แววตาที่แสดงออกว่าเตรียมใจมาดีแล้วนั้นทำให้องค์ราชินีมองสบอย่างพึงพอใจเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้เวลาไตร่ตรองเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ และในที่สุดก็ตรัสออกมาว่า

      "แต่ถึงอย่างนั้นตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ลูกชายตัวดีของชั้นก็ยังไม่ได้เข้ามาเพื่ออธิบายสิ่งใดต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ถ้าเช่นนั้นชั้นจะถือว่าลูกชายของชั้นก็มีความผิดร่วมกันกับเธอ เพราะฉะนั้นสำหรับโทษของเธอชั้นจะลดโทษให้ เธอคิดว่าชั้นควรจะลดโทษให้เธอเหลือเท่าไรดีล่ะ"

      คำถามที่ไม่น่าจะถามถูกตรัสออกมาอีกครั้ง แต่รติมาก็มัวแต่ดีใจจนไม่ได้สังเกตถึงความแปลกประหลาดนี้ รีบตอบออกไปว่า

      "ถ้าจะทรงกรุณา หม่อมฉันอยากให้ลดโทษเหลือแค่ไล่ออกจากวังเพคะ" ถึงแม้ว่าหลังจากนี้จะต้องหาเหตุผลไปอธิบายให้ท่านพ่อกับท่านแม่ฟัง แต่แบบนี้ก็น่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว ร่างบางได้แต่พยายามไม่นึกถึงว่าจะต้องอธิบายต่อพ่อแม่ของตนเองอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี แต่ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนั้นเอาไว้ออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยคิดก็แล้วกัน

      คำตอบที่ต้องการหลุดออกมาจากปากหญิงสาวอย่างง่ายดาย ทำให้องค์ราชินียิ้มออกมาเล็กน้อย จะออกจากวังเพื่อจบปัญหาทุกอย่างงั้นรึ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เด็กน้อย ในเมื่อหญิงสาวตรงหน้าดูเตรียมตัวที่จะโดนลงโทษมาแล้ว ชั้นจะจัดการตามที่ชั้นเห็นสมควรก็แล้วกัน และชั้นก็หวังว่าเธอจะยอมรับคำตัดสินได้อย่างที่ตัวเองคิดนะ รติมา

      "เท่าที่ชั้นรู้มาคือเธอเข้ามาเรียนที่นี่ในสถานะนักเรียนทุน ชั้นก็ไม่อยากที่จะตัดอนาคตของเด็กคนไหน ดังนั้นชั้นพิจารณาแล้วเห็นว่าจะให้เธอได้อยู่เพื่อศึกษาเล่าเรียนในวังหลวงต่อไป"

      คำพิพากษาที่ไม่คาดคิดทำให้รติมายิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง แต่คำพูดต่อไปขององค์ราชินี กลับทำให้รอยยิ้มที่เกิดขึ้นมาครั้งแรกตั้งแต่เกิดเหตุการณ์อื้อฉาวขึ้นหายไปอย่างรวดเร็ว 

      "แต่ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดถึงขั้นนี้แล้ว จะปล่อยไปเฉยๆก็เห็นทีจะไม่ได้ เพราะไม่ใช่แค่ลูกชายชั้นจะเสื่อมเสีย ตัวเธอเองก็เหมือนกันที่คงจะหลุดไม่พ้นการกล่าวหาใดๆจากคนที่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นชั้นจะให้คนประกาศไปให้ทั่วทั้งวังหลวงว่าเธอเป็นคู่หมั้นของลูกชายชั้น และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอ จะต้องย้ายเข้าไปอยู่ในพระตำหนักอินทุ เพื่อที่จะได้กันข้อครหาต่างๆที่จะเกิดขึ้นในอนาคต และชั้นหวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรให้ชั้นผิดหวังอีกครั้งนะ รติมา"

      ตรัสเสร็จก็เสด็จออกจากห้องไปโดยไม่รอให้หญิงสาวได้ทันโต้แย้ง

      ส่วนหญิงสาวที่อยู่ในห้องยังไม่สามารถตั้งสติพูดอะไรทัดทานได้ ในความคิดมีแต่คำว่า

      คู่หมั้น?? พระตำหนักอินทุ ตำหนักของเจ้าชายนฤบดิทร์??? เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน!!!