ฟิค เซวีน่า+อานาธีเซีย

ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7 : ขอโทษ [ถึงต้นแสงจัทร์ที่รัก]

 


Chapter  7  :  ขอโทษ  [ถึง ต้นแสงจันทร์ที่รัก]

“เพล้ง!!!!”  “โอ๊ย!!!”

เสียงแก้วที่แตกกระจายดังออกมาจากร้านร้านหนึ่งที่มอรีลเดินเข้าไปเมื่อไม่นานี้  ก่อนที่จะตามด้วยเสียงร้องของมอรีลที่ดังออกมาด้วยความเจ็บปวด

และเพราะเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดของมอรีลนั้นทำให้ไมค์และจาร์ที่กำลังจะเดินเข้าไปในร้านนั้นต้องวิ่งเข้าไป เพื่อช่วยมอรีลเป็นการด่วน!

 โดยที่พวกเขาเองก็ไม่ลืมที่จะใช้สปีทอัพ ในการนำของที่ซื้อมาทั้งหมดนั้นไปไว้ที่เคาเตอร์ที่รับบริการ รับ / ฝาก สิ่งของ

แต่พอพวกเขาเข้าไปก็พบว่า......?

สภาพ  -  ในช่องทางระหว่างเชลล์มีหญิงสาวที่เรียกได้ว่า ใส่เสื้อผ้าได้เปรี้ยวไม่แพ้รีเนลลีนักหาข่าวสาวเลยก็ว่าได้  ซึ่งที่บอกวอย่างนั้นก็เพราะว่า เธอคนนั้นอยู่ในชุดสายเดี่ยวสีครีมกางเกงขาสั้น(มากๆ)เป็นกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม

เธอคนนั้นถือแก้วใบหนึ่งไว้ซึ่งมีน้ำอัดลมอยู่  ส่วนมืออีกข้างนั้นมันสั่นๆ เพราะทำแก้วตกแตกใส่มอลรีลซึ่งน้ำที่อยู่ในแก้วนั้นคือ ‘น้ำอัดลม’ เหมือนอีกใบ

มอรีล...ตอนนี้ยังคงนั่งกองอยู่ที่พื้นลูบตามแขนด้วยความแสบ และ เจ็บปวด เพราะ แก้วที่บาดนั้นก็ทำให้เธอเป็นแผลอยู่แล้วแต่เพราะน้ำอัดลมที่รดลงตามมานั้นนั้นมันกัดผิวของเธอทำให้ยิ่งแสบ  ทำให้การใช้เวทย์รักษานั้นต้องใช้เวลามากขึ้นกว่าเก่า

**********

หลังจากที่ไมล์และจาร์ได้เข้ามาเห็นเหตุการณ์ พวกเขาก็ช่วยกันรักษาแผลตามเนื้อตัวของมอรีลทันที

“ ตึก ตึก  ตึก ตึก ”

เสียงใครบางคนกำลังวิ่งมาทางนี้ และสิ่งที่เขาสงสัยก็เฉลย เมื่อเสียงฝีเท้าฉะลอลงและหยุดอยู่ตรงหน้าช่องทางเดินที่พวกเขาอยู่

“ เซอรัส ”

เสียงของไมล์และจาร์เรียกบุรุษตรงหน้า  ที่เป็นที่รู้จักกันดี เขาเป็นว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐวินโคลโล รัฐแห่งสายลม

ในขณะที่บุรุษผู้มาเป็นคนล่าสุดกำลังเดินเข้ามาดูอาการของคนที่เขาเรียกว่า ‘ต้นแสงจันทร์’

แต่ว่า... “ท่านเซอร์ค้า” เสียงเรียกของสาวน้อยที่ตอนแรกยืนมือสั่นหงิกๆอยู่แต่กลับหายในทันทีเมื่อเห็นเซอรัส

เธอเดินเข้ามาคว้าแขนเซอรัสและซบอกเขาพร้อมดัดเสียงให้ดูน่าสงสารที่สุดว่า “ท่านเซอร์ค๊ะ ดรีน ไม่ได้ตั้งใจนะคะดรีนแค่ตกใจเลนทำน้ำตกนะคะ ท่านเซอร์”

หญิงสาวผู้มีนามว่า ดรีน หรือ ดรีน่า โอตาลัส ก็ยังคงออดอ้อนเย้ายวลเซอรัสอย่างสุดความสามารถเลยทีเดียว

เธอไล่มือขาวนวลของเธอลงที่ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า  ก่อนจะไล่ลงมาเลื่อยๆและคล้องคอไว้

ก่อนจะพูดด้วยสายตาหยาดเยิ้มว่า “ท่านว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐวินโคลโลอย่างท่าน  ทำไมจึงกล้าทำร้ายจิตใจหญิงสาวได้คะ”

ส่วนเซอรัสที่พยายามที่จะแกะมือจิ้งจกนั้นออกนั้น เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเธอเขาก็ได้แต่หยุดการกระทำ  ได้แต่ส่งสายตา ขอโทษ ไปให้มอรีลไม่ขาด

พอเมื่อมอรีลได้รักษาแผลหายหมดแล้ว ไมล์กับจาร์เลยไปเอาของและไปซื้อของต่อโดยไม่เหลือบไปมองเซอรีสที่ส่งสารตาให้อยากให้เข้าใจความรู้สึกของเขามาให้

**********

“ต้นแสงจันทร์  อย่าโกรธเลยนะ..นะน้า” เซอรัสเริ่มงัดวิชา 1000000 วิธีง้อสาว(ชี้งอน)บางโดยเฉพาะ

เงียบ......ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

เซอรัสเอานิ้มจิ้มแก้มเนียนๆของมอรีลเล่น  จนมอรีลเริ่มรำคาญจึงยอมบอก

“แล้วมันน่า..(โกรธ)..ไหมละ!” มอรีลพูดอย่างกระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิดและเว้นช่องไฟไว้ให้เซอรัสเติมเอง

“พูดอย่างเงี่ยแสดงว่า.....” เซอรัสพูดโดยไม่พูดให้จบ

“แสดงว่าอะไรเล่า!” มอรีลพูดอย่างอารมณ์ขึ้น

เซอรัสเลยโน้มหน้าเข้ามาใกล้หูของมอรีลและพูดว่า “ก็แสดงว่า หึง ไงละ” ก่อนจะหอมแก้มไปอีกฟอดนึง

ก่อนจะต้องร้อง โอ๊ย! เพราะโดนมอรีลกระทุ้งศอกเข้าที่ท้องเต็มๆ

“น่า...อภัยให้หน่อยไม่ได้หรอต้นแสงจันทร์” เซอรัสเริ่มเข้าโหมดอ้อนอีกครั้งก่อนจะรั้งให้ร่างบางตรงหน้าเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน

“เวลาอยากให้คนอื่นยกโทษให้นะ เขาพูดกันอย่างเงี้ยหรอ” เสียงเล็กในอ้อมกอดดังขึ้นเบาๆ

ชายก้มหน้ามองอย่างสงสัย ก่อนจะบางอ้อ และรีบพูดขึ้นมาก่อนที่ทุกอย่างที่เขาอุตส่าทำมานั้นจะเสียเปล่า

“ขอโทษ”

คำคำเดียวที่มีค่ามากกว่าสิ่งใด  คำขอโทษที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม

“ก็แค่นั้น” ในที่สุดมอรีลก็ยอมแล้ว  เซอรัสที่ก่อนหน้านี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศ้าตอนนี้หน้าบานเป็นกระด้งไปแล้ว

สายลมของเธอเลยกอดธอแน่นด้วยความดีอกดีใจก่อนจะหอมแก้มอีกฟอดโทษฐานที่ทำให้เขาฝันร้ายมาหลายวันหลายคืน

“ดึกแล้วกลับบ้านกลับช่องได้แล้วมั้ง”มอรีลพูดขึ้นลอย

“เดี๋ยวขึ้นไปส่งที่ห้อง” ว่าแล้วก็อุ้มมอรีลขึ้นและพาทั้งเขาและเธอไปยังห้องนอนของมอรีล

“ราตรีสวัสดิ์” เซอรัสพูดก่อนจะหายไปพร้อมกับสายลม

“เช่นกัน” มอรีลพูดเสียงเบาก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์

**********

   -   วันรุ่งขึ้น   -

“หลับสบายรึเปล่าจ๊ะ” เสียงของเพื่อนที่แสนสนิทของเธอถามขึ้น

“เมื่อคืนนอนหลับฝันดีจ๊ะ” มอรีลตอบ

“ไม่ใช่ว่าฝันดี เพราะ เมื่อคืนนี้ ท่านว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐวินโคลโล ม่าส่งสาวน้อยบางท่านถถึงที่นอนหรอเจ้าคะ” เฟมีลพูดอย่างล้อเลียน

เพียงแค่คำพูดประโยคนั้นของเฟมีลเท่านั้น ก็เล่นทำเอามอรีลหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลยทีเดียว

โชคดีที่มอรีลได้พก a book เล่มหนึ่งมาด้วยจึงยกขึ้นมาบังใบหน้าที่แดงสีสดนั้นของตัวเองเอาไว้

“ฮ้า ฮ้า ฮ้า” เฟมีลหัวเราะด้วยความสะใจที่ได้แกล้งเพื่อนสาวจอมปากแข็งได้

“พอได้แล้วไม่ต้องมาหัวเราะฉันเลยนะเฟมีล” มอรีลพูดแกมตะโกนออกมา

เฟมีลจึงหยุดเสียงหัวเราะของตัวเอง  แต่ใบหน้ายังคงยิ้มกริ่ม  ก่อนจะเดินไปทางบันไดและยืนรออะไรซักอย่าง

ไม่นานก็มีประชากรจำนวนหนึ่งเดินลงมาจากชั้น 2  ชาวอานาธีเซียที่มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนนั้นเอง

ก่อนที่ทุกคนจะพากันไปทานข้าวและไปโรงเรียนเวทย์แห่งเซวีน่าเพื่อทำการซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนจะแสดงในวันงาน

**********

-         โพรารูม  -

เสียงบรรเลงของเหล่าเครื่องดนตรีต่างๆที่ค่อยๆเบาลงไปเลื่อยๆ พร้อมกับการหายตัวไปของนักแสดงชาย[ลีโอ]-หญิง[เฟมีล]ไปพร้อมกับสายหมอก

“แปะ แปะ แปะ” เสียงปรบมือดังขึ้นก่อนที่จะตามด้วยเสียงของชาลีว่า”โอเคแล้วเอาแบบนี้แหละนะ”

ก่อนจะมีต่อมาอีกละรอกว่า “แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว” ทุกคนก็เดินต่อแถวออกจากห้องกันอย่างเป็นระเบียบ

**********

-          ชาวอานาธีเซีย  -

“คล่องแล้วนะ” มาเคซัสพูดขึ้น

ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าจากทุกท่าน

“เลิกได้แล้ว” คารอสพูดขึ้นมา

“กลับกันเถอะ”  สาวๆของเราพูดอย่างพร้อมเพรียง

“แปะ”

“จะทะเลาะตบตีอะไรกันตอนนี้เนี่ย” โซราเวสโวยขึ้นเมื่อพอเห็นสาวๆพูดพร้อมกันแล้วแย่งกันตีกันเอง

“อะไรของนายโซราเวส มันเป็นเมส์ถ้าพูดพร้อมกันใครตีใครก่อนจะได้บุญต่างหาก เราไม่ได้ทะเลาะกันซะหน่อย” อนาสตาเซียมาไขข้อข้องใจให้แก่โซราเวส

“อ้าว!” โซราเวสอุทาน

“แล้วพวกนาย ทำไมมาปล่อยให้ฉันเสียเซลล์อยู่คนเดียวอะเนี่ย” ไม่วายมาลงที่คนอื่นอีก

พวกเขาก็ได้แต่ปลงอนิจจา  ไม่สามารถแก้ไขทำอะไรได้ ยกเว้นส่ายหัวใก้กับการโยนความผิดมาให้พวกเขาอย่างหน้าตาย

“กลับกันได้แล้ว” มาเคซัสชักทนไม่ไหวบอกแกมตะคอกใส่

“เออ” ทุกคนตอบ

และแล้วทุกคนก็เดินออกมาไปหาเฟมีลเพื่อกลับคฤหาสน์ ไดเอนแพนไทร์

*******************************************

21  March  2012

Helena.