You're the one เธอนั่นแหละคนเดียวที่มีค่า

SAINT.APHRODITE

‘อะเมทริส...เรามาเป็นแฟนกันมั้ย’ เด็กผู้ชายคนนึงได้พูดกับเพื่อนสนิทของเค้าในสมัยนั้น ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาภาพเด็กผู้ชายคนนั้นก็หายไป แต่...มันก็ไม่ได้หายไปจากความทรงจำในวัยเด็กของฉันหรอก ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายอย่างเค้าจะมาหลงรักผู้หญิงซื่อบื้ออย่างฉัน ไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายคนนี้หรอกนะที่อยู่ในความทรงจำของฉันฉันยังมีความทรงจำกับเด็กอีกสองคน แต่ก่อนอื่น เด็กผู้ชายคนนี้เค้ามีชื่อว่า “ซัฟไฟร์” เค้าเป็นผู้ชายที่เย็นชาตั้งแต่เล็กจนโตเลยจริงๆเค้าเคยผลักเด็กผู้หญิงล้มลงหัวเข่าถลอก ปากแตก โดยที่เค้าไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด(เย็นชาเกินนน) แต่ตอนนี้ฉันว่าเค้าคงมีความรู้สึกมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยละ

ส่วนเด็กอีกสองคน คนแรกเธอมีชื่อว่า “ไพลิน” ฉันกับไพลินเคยมีความทรงจำที่ดีด้วยกันมาก่อนขอย้ำนะว่า เคย เรามีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันเลยเป็นต้นเหตุให้เราเลิกคบกัน เพราะอะไรหนะเหรออย่ารู้เลยฉันไม่อยากจะรื้อฟื้น ส่วนนิสัยของยัยนั่นหนะเหรอ เธอดูโตเกินเด็กที่อายุเท่าๆกันแต่มันก็ดูน่าเสี่ยงที่จะคบกับเธอ นี่คือความคิดของผู้ชายที่ไม่คิดจะจริงจังกับเธอแค่คบเธอเพื่อโชว์คนอื่นไปผ่านๆก็เท่านั้นเอง

คนสุดท้าย “ควอทต์” ผู้ชายที่สนิทกับคนไวที่สุดในเจ็ดล้านแปดแสนห้าหมื่นโลก เพราะนิสัยที่เฟรนลี่บวกกับหน้าตาและบุคลิกที่ดีของเค้าแล้วทำให้ทุกคนที่เข้าใกล้ รู้สึกหลงรักเค้าไปตามๆกันแต่ควอทต์ถึงจะเป็นคนที่ดูเฟรนลี่แต่ในมุมกลับกันเค้าก็เป็นคนที่ใจร้อนและควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่เหมือนกันในบางครั้ง

แนะนำคนอื่นไปแล้วมาฟังของฉันมั่งละกัน ฉันชื่อ “อะเมทริส” คนอื่นมักจะมองว่าฉันเป็นคนเรียบร้อยเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างแต่อยากจะบอกว่าไม่เลย...มีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ทุกคนยังไม่รู้เกี่ยวกับฉัน...

พวกเราสี่คนเมื่อตอนที่เรายังเด็กพ่อแม่เรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันพวกเราเลยสนิทกันเหมือนเป็นญาติแต่เมื่อเวลาผ่านไปฝ่ายพ่อแม่ของเราทั้งสี่ก็มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันและหลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยทั้งๆที่เราอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันและตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่โรงเรียนเดียวกันและนี่มันคือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...

ณ โรงเรียน เซนต์ อะโฟรไดต์

วันแรกกับการมาโรงเรียนด้วยรถเมล์ ฉันว่าอีก2ปี กว่าฉันจะจบ ม.6 ฉันจะได้จบชีวิตเพราะไอมลพิษนี่ซะก่อนหนะสิ

“เห้ย..ทริสมาโรงเรียนเช้าวะ” นักรบรุ่นน้องที่น่าเบื่อและแลดูจะไม่เคารพฉันเป็นอย่างมากวิ่งเข้ามาทักฉัน ฉันถือว่ามันคือเรื่องปกติเพราะฉันกับเค้ารู้จักกันมาตั้งแต่เค้าอยู่ ม.1

“มาช้าคนเบียดกันตายพอดีสิ..สมองอะมีมั้ยคะ”ฉันเดินเข้าไปหานักรบพร้อมกับตบหัวเค้าเบาๆสองสามที

“มีเว้ย แต่เก็บไว้ใช้กับคนที่มีสมองเหมือนกัน..มาใช้กับคนซื่อบื้อแบบเธอนี่สมองฉันฝ่อพอดีวะ” นักรบตอบมาแบบกวน... ฉันเลยเอากระเป๋าฟาดมันไปหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งสี่คูณร้อย แต่อนิจจังซวยซ้ำซวยซ้อน ฉันดันวิ่งไปชนกับคนคนนึงเข้าอย่างจัง ข้าวของที่เค้าถือมากระจัดกระจายไปหมด ฉันรีบลุกขึ้นและยืนก้มหน้าสำนึกผิด “ขอโทษๆ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ผิดนะ แต่...เห้ย?!”

“อะเมทริส?” ผู้ชายคนที่โดนฉันชนเงยหน้าขึ้นมา

“..คะ..ควอทต์เหรอ” ฉันยืนสตั้นสิบวิ
“เห้ยทริสจะรีบวิ่งไปไหนวะ สงสารคนขาเป๋หน่อย...อ้าว? นิ่งกันทั้งคู่ แล้วนายคนนี้เป็นใคร กิ๊กใหม่หรอ หรือว่าอะไร” มาถึงนักรบก็บ่นและยิงคำถามมหาศาลมาให้ฉันตอบแต่ฉันไม่ได้สนใจเสียงของมันนักหรอก ฉันกำลังสนใจคนที่อยู่ตรงหน้าฉันต่างหาก เค้าเป็นยังไงบ้างนะ

“เธอดูผอมลงนะ ดูแลตัวเองบ้างรึเปล่า” คำถามนี้ออกมาจากปากของผู้ชายคนนั้น

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” ฉันรีบก้มหน้าเก็บของให้เค้าแล้วลากนักรบไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน

“เห้ยๆ เดี๋ยวนี้เธอหัดเป็นนักต้มตุ๋นแล้วเหรอยัยเปิ่น” นักรบพูดทำให้ฉันงง

“ฉันไปเป็นนักต้มตุ๋นตอนไหนไม่ทราบ” ฉันหันไปค้อนใส่นักรบแต่ เอ๊ะ! กระเป๋าตังใบนี้มาอยู่ในมือฉันได้ไง “สงสัยฉันคงจะหยิบติดมือมาอะ” ฉันค่อยๆเปิดกระเป๋าตังใบนั้นดูในนั้นมีรูปผู้ชายคนนึง

“เห้ยยย!! อย่าบอกนะว่านายควอทต์อะไรนั่นมันเป็นเกย์ -///-” นักรบพูดขึ้นมาเมื่อเห็นรูปใบนั้น

“ใช่ที่ไหนเล่าไอเด็กบ้า เค้าคือพ่อของควอทต์ต่างหาก” ฉันปิดกระเป๋าลงและมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในตอนนี้ทั้งความสงสารและความหว่าเว้...

-         ออดดัง  -

“ออดดังแล้วนะนักรบ นายควรจะขึ้นไปเรียนได้แล้วนะ” ฉันพูดพร้อมผลักเค้าเพื่อปิดบังความรู้สึกบางอย่างนั้น “ไม่อะ เธอไปก่อนสิ” นักรบพูดเหมือนรู้ทันว่าฉันมีอะไรที่ไม่ได้บอกเค้า

“หนิ ฉันได้ข่าวว่าห้องนายมีนักเรียน ขาว สวย หมวย เอกซ์ มาใหม่ด้วยนะ ไม่สน...อ้าว หายไปไหนละ”

ปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย เห้อเรื่องสาวๆหมอนี่ไม่เคยพลาด แล้วนี่ฉันต้องเอากระเป๋าตังไปคืนหมอนั่นคนเดียวเหรอเนี่ย นักรบนะนักรบแกเห็นสาวดีกว่าเพื่อน

-         สามอาทิตย์ต่อมา –

“ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป” เสียงที่สามารถบาดแก้วหูฉันให้พังภายในสิบวินาที “นี่ตาบ้า ดำดิ่งอะไรตรงนี้นี่มันกรุงเทพนะยะ ไม่ใช่เกาะสมุยแกจะดำคอนกรีตรึไงไม่ทราบ” ฉันพูดกวนกลับไปบ้าง วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันอยู่ที่สยามกับนายนักรบ พอดีเพิ่งติวหนังสือเสร็จ เลยถือโอกาสมาเดินเล่นสักหน่อย แต่ทว่า ใครจะไปรู้ตอนนี้ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังทำสิ่งที่ฉันคิดว่ามันไม่ควรมาทำในที่สาธารณะแบบนี้ได้กับผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเธอ “ทริส ดูยัยนั่นดิเร้าใจชะมัด อร๊างงงงงง..” นักรบพูดพร้อมกับหลับตาพริ้ม “นายคิดว่ายัยนั่นทำแบบนี้มันถูกแล้วเหรอ” ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก “มันออกจะตื่นเต้นดีออก เรามาลองดูกันมะ >//<” นักรบพูดพร้อมหลับตาทำท่าจะมาจูบฉัน

“เชิญเลียปากตัวเองไปเถอะยะ ยี๋” ฉันพูดพลางผลักหน้าของเค้าไปไกลๆ “แหวะ นี่เธอคิดว่าฉันอยากจูบกับเธอรึไง ฉันยอมเลียปากเฟอร์บี้ยังได้อารมณ์กว่าเลย” นายนักรบก็แขวะไม่เลิก เหอะยัยนั่นไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกยัยนั่นก็คือไพลิน เพื่อน’เคย’สนิทของฉันนั่นเอง ฉันไม่รู้หรอกว่ายัยนั่นเห็นฉันมั้ย แต่ยัยนั่นก็ควรจะอายบ้างสิไม่ใช่มาทำแบบนี้

“บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะ อะเมทริส ^^” ฉันหันไปพบหน้ากับเจ้าของเสียงที่คุ้นเคยในเมื่อก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกควอทต์นั่นเอง “บังเอิญหรือจงใจ” ฉันบ่นพึมพำ “อ๋อนี่เธอคิดว่าเธอสวยขนาดฉันต้องมาตามติดเธอเลยเหรอ ยัยหลงตัวเอง” นี่คือการเถียงกันในรอบสิบปีของฉันกับควอทต์

“หนินาย..” ควอทต์พูดแล้วหันไปหานักรบเหมือนสื่อจะให้ไปไหนก็ไป นักรบมองหน้าของควอทต์แล้วก็เดินออกไปจากวงสนทนาปล่อยให้ฉันกับควอทต์ยืนกันอยู่สองคน

“นายต้องการอะไรจากฉัน” ฉันถามเพื่อต้องการคำตอบจากเค้า

“ก็ต้องการ...เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าฉันต้องการอะไร” ควอทต์ทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน

“ฉันจะไปรู้ความคิดของนายได้ไงละ นี่แกล้งโง่หรือนายโง่จริงเนี่ย” ฉันตอบไปแบบผ่านๆเพื่อที่จะได้ฟังคำตอบสักที “ฉันก็แค่ต้องการเธอกลับมาเท่านั้นเอง”