คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 04 ถ้าเต็มใจมันไม่เรียกว่า...ข่มขืน
อนที่ 4 ถ้าเ็มใมันไม่เรียว่า...่มืน
“อื้อ...”
ไอ้โมพูบเรียวปาอผมที่เม้มแน่น พยายามสอลิ้นเ้ามา ผมเบือนหน้าหนีแ่็ถูามิไม่ลละ ลิ้นสาร้อนแทะเล็มริมฝีปาอผม่อยๆ แทรเ้ามา้าใน ผมไม่ยอมเปิปาทำให้มันผละออไป ริมฝีปาอุ่นๆ อมันูบไล้ามโรหน้าอผม ลา่ำลไปามลำอ ุไ้มูามออ ผมพยายามยับแ้าที่ถูยึไว้อย่าหนาแน่น ปาร้อะโน้วยวามหวาลัว
“เฮ้ย หยุนะโว้ย!”
เิอะไรึ้นันแน่? ทำไมู่ๆ ไอ้โมพถึไ้หื่นแหน้ามืับผมแบบนี้ล่ะ!? นี่มันเมานไม่ไ้สิเลยหรือไฟะ ผมพยายามร้อห้าม ะโนให้มันหยุ ผมสะุ้เฮือเมื่อถูลิ้นอุ่นร้อนวั ริมฝีปานุ่มหยุ่นบใบหูเบาๆ ผมเหลือบามอเพื่อนที่ลายเป็นนที่ไมุ่้นเย ใบหน้าาวที่แระเรื่อ ผมยุ่เหยิไม่เป็นทร วาสีำเ้มแวววับหรี่ลมามอ นาอนยาวรอบวาู่นั้น พอสบาันเหมือนมีไฟ็อผมนสมอมึน หัวใอผมเ้นไม่เป็นัหวะ
ร่าหนาสมส่วน้มลมาุมพิ สอลิ้นสาร้อนอันอ่อนนุ่มเ้ามาในโพรปาอผม ละเลูลืนามอำเภอใ ึรั้ให้ผมเผลอไผลเินาม ูบที่มีรสาิแอลอฮอล์ปะปราย ร้อนึ้น... รุนแรึ้น... นผมแทบะสำลัน้ำลายัวเอ ผมลับมาไ้สิแล้ว่อ้านไม่ยินยอม แ่อีฝ่ายไม่ยอมให้ผมถอยห่า พยายามุลาผมเ้าไปในินแนแห่วามหรรษาอันร้อนแร
ริมฝีปาบาเียบมอบุมพิอันร้อนระอุทาบทับามผิวายอผมทำให้อุ่นรที่ถูสัมผัส ผมหายใหอบ อ่อนแราารูบที่ยาวนานและเร่าร้อนทะลุอศา แม้มือที่เสมือนีมเหล็ะปลปล่อยให้อิสระแล้ว แ่ทว่าผมลับไม่มีแรัืน มืออันแ็แรุ่เหล็ล้าระาทึ้เสื้อผ้าาัวอผม ไร้ารปรานีออมแร ผมื่นลัว ผวาลุึ้น
“หยุนะ! ปล่อยู! ไอ้โมพ!”
ผมบีมันรีบถอยรุอัวเอไว้แน่น ้อลับไป้วยแววาุร้ายที่พร้อมะ่อสู้ทุเมื่อ ถ้าอีฝ่ายเ้ามาใล้ ผมหายใถี่ มอไอ้โมพที่หยุนิ่ เออ สร่าเมาแล้วใ่ไหมวะ ผมถอนหายใเฮือโล่ใที่มันหยุสัที ่อนะเอะใับแววาว่าเปล่าที่สะท้อนบนนัยน์าอมัน ่อยๆ เอ่อล้น้วยม่านน้ำใส วาสีำเ้มสะท้อนวามเ็บปวรุนแรนัวมันสั่นเทาเหมือนลูนในืนฝนพรำ น้ำาที่เอ่อท่วม่อยๆ ไหลลามใบหน้าที่ยันิ่สนิท
ผมุนทำอะไรไม่ถู
ไอ้โมพเป็นอะไรไปวะ!?
ผมมอเพื่อนที่ร้อไห้ออมาเหมือนทนทุ์ทรมาน เสียสะอื้นเบาๆ ั้อในหูอผม เสียแทลึลไปในในผมปวแปลบ ไอ้โมพยมือเ็น้ำาพลาเอ่ยเสียแหบแพร่า
“ูรู้ีว่ายัไมัน็เป็นไปไม่ไ้ ูพยายามแล้ว...ฮึ...พยายามที่ะไม่รั ไม่อบ ไม่สนใมึ... แ่มันทำไม่ไ้!!!”
เสียวาัเหมือนระบายอารม์ที่อัอั้นไว้อนรหน้าทำให้ผมสะุ้โหย ผมเบิาว้า หัวใเ้นผิัหวะ อ้าปาเหวอ อะ...อะไรนะ อะ...ไอ้โมพมันอบผม!? เลือทั้ัวพุ่ึ้นมารวมัวันที่หน้านร้อนผ่าว ปายับยุยิเหมือนะอยายิ้ม ผม้อนัวโที่ยัพึมพำับัวเอไม่หยุ ยมือ่อยๆ ยื่นไปหมายะแะนรหน้า
“...ไอ้้น”
Che!!!? (อะไรนะ!!!?)
“ูอิาไอ้เื่อนริๆ”
ผมาไปทั้ัว มือที่ยื่นไปล้าัวเ่นเิม เบิามอนรหน้าอย่าอึ้ เนิ่นนานิ้ว่อยๆ มวเ้าหาัน เม็าที่ร้อนผ่าว ภาพรหน้า่อยๆ พร่ามัว
หมายวามว่าไ?
ไอ้โมพ...
แอบอบไอ้้น!!!?
ผม็อ และใเสียอย่าไม่รู้สาเหุ
ั้แ่เมื่อไร!? ทำไมผมถึไม่รู้เลย! ไม่น่าะเป็นไปไ้ ที่ผ่านมาไม่เห็นมันะมีท่าทาอะไรเป็นพิเศษับไอ้้นเลยนี่น่า เี๋ยวนะ... บาทีผม็เห็นมันมอไอ้เื่อนับไอ้้นบ่อยๆ อยู่เหมือนัน เอ๊ะ ไม่ใ่ว่ามอเพราะเอือมระอาับสอนนี้หรอเหรอ ที่แท้็มอเพราะเหุผลนี้นี่เอ ผมนั่นิ่มับวามิที่ว่าไอ้โมพแอบอบไอ้้น แล้วอิาไอ้เื่อนเพราะสอนนั้นสนิทันลึึ้
“ูอบมึ... ไม่สิ ูรัมึนะ”
ผมนิ่ ปล่อยให้ไอ้โมพออย่า่ายาย ไม่มีะิะใะัืนแล้วล่ะ ผมหมแรับวามริที่ไ้รับรู้ เหลือบสายามอไอ้โมพอย่า้นหา ในใเิ่อโหว่ ทำไมผมถึ้อเ็บปวเพราะวามิที่ว่าไอ้โมพอบไอ้้น้วย ทำไมผมะ้อแร์ที่มันสนในอื่นมาว่าผม เราเป็นเพื่อนสนิทันนะ
ไอ้โมพเพ้อระบายวามอัอั้นันใออมาเรื่อยๆ ระับแนอผมแน่นราวับลัวว่าผมะหายัวไป
“มาอบูเถอะ สันิ็ยัี” เสียทุ้ม่ำเอ่ยอร้อปนสะอื้น มันทำให้ผมหวั่นไหวน้อหลับาลเพื่อวบุมอารม์ เสียอมันที่แหบแห้เอ่ยอร้อ้ำแล้ว้ำเล่า พยายามวอนอนน่าสสาร ยิ่ฟัยิ่เ็บปว ผมลืมามอนรหน้า้วยวามรู้สึหลาหลายปะปน
เ็บปว... ที่เห็นเพื่อน้อทนทุ์ทรมานแบบนี้
สสาร... ที่เห็นเพื่อนร้อไห้ พร่ำเพ้อเหมือนนบ้า
เศร้า... ที่ไม่เยรู้เลยว่าเพื่อนสนิทแอบรัใรอยู่
โรธ... ที่มันเห็นผมเป็นัวแทนอใรบาน...
วามรู้สึผสมปนเปันอย่าสับสน แม้แ่ัวผมเอยัไม่รู้เลยว่าริๆ วระรู้สึยัไับเรื่อนี้ ผมถอนหายใ ยมือึ้นโอบอร่าหนาที่สั่นเทิ้มราวับหนาวเหน็บ ผมสบหน้าับลาไหล่ว้าที่แ็แร มือลูบไล้แผ่นหลัว้าผ่าเผยปลอบประโลมิใหมอเศร้าที่ำลัร่ำไห้รหน้า น้ำาอผมพัเื่อนั้นล้นทะลัออมาาวา
ผมเม้มปา ปาน้ำาให้แห้แล้วันร่าร้อนผ่าวอมันออาัว มอใบหน้าาวีที่เปรอะเปื้อนราบน้ำา เห็นมันร้อไห้แบบนี้แล้วผมทำอะไรไม่ถูเหมือนัน ไม่เยเห็นมุมอ่อนไหวอไอ้โมพมา่อนเลย ผมถอนหายใยอมอ่อนให้
“อย่าร้อสิวะ มันทำให้มึูล” ผมเอ่ยล้อ เ้นหัวเราะออมาเบาๆ เ็รอยเปื้อนน้ำาให้ับมัน วามริบที่เยละลายใสาวๆ แ่ำอย่าน่าลัว เพราะผ่านารหลั่น้ำาเป็นเวลานาน
ไอ้โมพับมืออผมแล้วูบลบนฝ่ามือ้วยอาารทะนุถนอมุสิ่ล้ำ่า วาแเหมือนระ่าย้อมอมาที่ผมอย่าระแวระวั ผมหัวเราะับท่าทาเหมือนลัวถูุอนัวให่ ูไปแล้วมัน็น่ารันิๆ แหะ ไอ้โมพ้อผมนิ่เหมือนแปลใ มันยับัวเ้ามาใล้ผม สีหน้าเหมือนลัเลใ ไม่ล้าเินหน้า่อ ผมมอูท่าทาละล้าละลันั้นอย่าบำ ่อนะยัวแะริมฝีปาลบนเรียวปาบาสีแระเรื่อเหมือนลูเอรี่
ไอ้โมพเบิาว้า ัวแ็ทื่อ ท่าทาเอะะเป็นนทึ่มทื่อ ทำอะไรไม่ถู
ผมหัวเราะ เปิาเป็นนเริ่มูบ่อน ับไหล่หนา เอียหน้า สอลิ้นเ้าไปในโพรปาร้อนระอุ สัมผัสลิ้นอันอ่อนนุ่มุผ้าแพรที่่อนอยู่ภายในเรียวปาหยัไ้รูปสวย แนโอบอลำอแ็แร่ นั่าบลบนันัวให่ที่ยัเบิา ไร้สัาอบลับ ผมพยายามึูให้อีฝ่ายอบสนอลับ มือลูบไล้ร่าายหนาแน่น แ่ทว่าอีฝ่ายลับไม่อบสนอใๆ ลับมาเลย ผม่อยๆ ลละวามพยายามที่ะปลุเร้าร่าสู
อยาะหัวเราะเยาะัวเอะมั
เยมั่นในัหนา แ่ทว่าแ่นเมานเียวยัเอาไม่อยู่
หลัาเสียราปานะาใัึ้น ผม่อยๆ ลับมารับรู้ถึสิ่รอบ้าอีรั้ หายใถี่ เสียหอบหายใั อุหภูมิในัวสู เหื่อที่ไหลึม ุเปราะบาที่แสบนปวาารเสียสี ร่อรอยที่ถูสัมผัสปราัเนามผิวายอผม เมื่อมีแรยับัวผม็ลุลาเีย
“...เรียว?” ไอ้โมพีัวลุึ้นนั่
ผมหันไปมอนบนเีย้วยสีหน้าที่พยายามวบุมให้ราบเรียบไร้วามรู้สึใๆ มันเบิมอผมั้แ่หัวรเท้า้วยสีหน้าื่นระหน สีหน้ารู้สึผิปนับหวาลัวที่มันเยทำให้ผมเห็นหลัเผลอูบผม ผมเ็บปวเมื่อรู้ว่าทำไมมันถึทำสีหน้าแบบนั้นออมา ผมหัวเราะเยาะัวเอในใ ้มเ็บเสื้อผ้ามาใส่อย่าเียบๆ แล้วเินออไป
“ะ...เี๋ยว! เรียว! เี๋ยว่อน!” ไอ้โมพเรียผมเสียั แ่ผมไม่หยุ เินอย่าไร้ีวิีวาออไปาห้อให้เร็วที่สุ ่อนที่ผมะไ้ยินำที่ไม่อยาฟัาปาอมัน
“อโทษ! เรียว! ูอโทษ!”
“อ่า...”
ไม่ทันะแล้ว...
ผมร้อไห้ ปาน้ำาที่ไหลลมาไม่ยอมหยุ
“เรียว!”
ปัโธ่โว้ยยยย!!!
ผมวิ่หนีลมาอย่าหวาลัว ลัวเหลือเินที่ะเผิหน้าับวามริแล้วเ็บปวมาว่านี้ ไม่อยาไ้ยินอะไรามันอนนี้เลย ไม่อยาไ้ยินำว่าอโทษามัน อโทษเรื่ออะไรันล่ะ มันไม่ไ้ผิสัหน่อย นที่ผิน่ะ... มันเป็นผม่าหา
“...ลุายรับ ่วยมารับผมหน่อย”
ผมัสาย เ็บมือถือลใส่ระเป๋าาเแล้วเยหน้ามอฤหาสน์หลัให่โรหน้า ไม่มีวี่แววว่าใระามผมมาเลย ผมยืนมอไป้าในราวับาหวัให้ใรบานามมา แ่ทว่าผ่านไปนานเท่าไร็ไม่มีใรเลยสัน นระทั่ลุายมาถึ ผมทอมอฤหาสน์สีาวท่ามลาแสันทร์สลัว้วยวาเอ่อน้ำาที่ไม่ยอมไหลลมา วามหวัอันริบหรี่อผมับมอ่อหน้า่อา ทั้โหร้ายและเย็นเยียบอย่าน่าลัว
โมพ...
“นายน้อย” ลุายเอ่ยเรียผมเมื่อเห็นว่าผมไม่ยับัวอยู่นาน ผมถอยหลัออาประูเหล็นาให่แล้วหมุนัวเินไปึ้นรถ
ั้นเหรอ...แ่วามหวัเล็น้อย...็ไม่มอบใหู้เลยสินะ
“ปาร์ี้ับเพื่อนสนุไหมรับนายน้อย?”
“รับ สนุมาเสียนลืมทุสิ่ทุอย่าเลยล่ะ” ผมยิ้มรับแล้วเอ่ยอบเสียราบเรียบ ลุายยิ้มอบหันหน้าลับไปั้ใับรถ ผมหลับา ทิ้แนทั้สอห้อยล้าัวอย่าหมเรี่ยวแร
เทียนที่ถูุเพียไม่นาน มัน็ับมอไปะแล้ว...
เหมือนับัวผม... เพิ่ะมารู้ัวในอนที่สายเินไปแล้ว
“มัน็วระเป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ผมยิ้มเยาะัวเอแล้วพึมพำเสียแผ่วเบา
...็เพราะเราเป็นเพื่อนัน
มึับูเป็นเพื่อนัน!
The other side 4 I'm an idiot
ผมทำอะไรลไป เลวร้ายที่สุ! ผมนี่มัน...เลวริๆ ทำอะไรลโยไม่ยับยั้ใ เผลอให้วาม้อารรอบำนเสียารวบุม เพราะเมามาผมถึไ้ทำเรื่อโหร้ายแบบนั้นลไปโยไม่รู้สึัวเลย ผมไ้ทำร้ายนที่รัสุหัวใไปับมือ วาอันเย็นาอุที่ทอมอมาที่ผม มันทำให้ผมรู้ว่า...ผมมัน็แ่...ไอ้ี่เ่า
“เรียว! ไม่นะ!”
“เรียววววว!”
โรม!
ร่าสูที่รีบร้อน้าวลาเีย หน้ามืเวูบแล้วหล่นโรมลไปนอนอพื้น ศีรษะที่ปวหนึบเหมือนถูี รู้สึวิเวียนนอยาะอ้ว ร่าายร้อนผ่าวเหมือนอยู่ในอไฟ เรี่ยวแรไม่เหลือที่ยับเลื่อนไหว แม้แ่ะระินิ้ว็ยัทำไม่ไ้ ลมหายใหอบถี่และร้อนเหมือนไอน้ำเือ วาอเา่อยๆ ปิล
ไม่นะ! เาะมาหลับอนนี้ไม่ไ้!
เรียว!!!
“ให้ายเถอะ มีไ้สูยัะื่มเละอี เฮ้อ” หนุ่มหล่อสวมแว่นใสเอ่ยบ่นอย่าไม่พอใ เาถอนหายใ ทอมอน้อายนเล็ที่นอนหลับยาวไม่แม้ะระินิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาาวี ริมฝีปาที่เยแระเรื่อีเียวแห้ผา เหื่อึมามไรผม
“อโทษนะแม็ เป็นวามผิอแม่เอที่ไม่สัเน้อให้ีๆ” หิวัยลานเอ่ยพร้อมเสียสะอื้นฮั เธอใ้ผ้าเ็หน้าับน้ำาที่รินไหลไม่าสาย มอใบหน้าีเหื่อึมเพราะพิษไ้อลูายหัวแ้วหัวแหวนแล้วสสารับิ ิ้วเ้มมวเ้าหาันเล็น้อย นี่ถ้าไม่ไ้ยาเ้าัว็ะไม่ยอมนอนีๆ แบบนี้ ร่ำๆ ะออไปอย่าับนบ้า
“ไม่ใ่วามผิอแม่หรอรับ มันเอ่าหาที่ไม่รู้ัประมาัวเอ” พี่ายนรอเอ่ยพร้อมทำเสียึ้นมู นเป็นแม่หันวับไป้อเม็ลูายมาเอร์
“เมศ ลูเอ็ไมู่แลน้อให้ีๆ ปล่อยให้น้อื่มนเมาแบบนั้นไ้ยัไ!?”
“อ้าว แม่ร้าบ! ใระไปรู้ว่ามันะไม่สบายันเล่า แม่ยัไม่รู้เลยแล้วผมะรู้ไหม?” เมศเอ่ยโ้แย้ให้ับัวเอ
“ใ่สิ! มันเป็นวามผิอแม่เอที่ไม่รู้”
“ผมไม่ไ้หมายวามอย่านั้นสัหน่อย โธ่”
“นี่ๆ ทั้สอน่วยหยุ่อนไ้ไหมรับ รบวนนป่วย” มีนลูายนที่สามเอ่ยปรามผู้เป็นแม่และพี่ายเมื่อารโ้เถียูะลุลามันไปให่
เา่าหาที่เือร้อนที่สุ อุส่าห์ั้ใะมาแล้น้อายยามึ พอเินเ้ามาในห้อลับเอน้อายนอนหน้าีราบับพื้น สภาพเปลือยล่อน้อน อนนั้นเาร้อรี๊ลั่นบ้าน เสียฟอร์มสุี อนนี้เายัไม่หายใเลย!
แม็พี่ายนโอบ้านถอนหายใ เาถูแม่ที่โทรามอย่าอใ รีบริ่มาาโรพยาบาลมาที่บ้านเพื่อรวอาารอน้อายนสุท้ออบ้าน ท่าทาะอาารหนัไม่น้อย หลายปีมานี่เ้าัวแ็แรมาไม่ิเลยว่าะเป็นไ้รุนแรไ้ แม็เ็บอุปร์ู่ีพไว้ในระเป๋าเป็นระเบียบ ่อนะหันไปเอ่ยับผู้เป็นแม่อเา
“ินยาแล้วนอนพัอาาระทุเลาลบ้า านั้น็ินยาามที่ผมัไว้ เี๋ยว็หายีแล้วล่ะรับ ุแม่ไม่้อัวลหรือโทษัวเอหรอรับ เ้าโมพมัน็โนะมีเมียแล้วมัน้อูแลัวเอไ้แล้ว”
“เมียเมออะไร พูาเหลวไหล” ุแม่หัวหน้าอบ้านทำหน้าบึ้หันไปุลูายนโ ่อนะไล่ลูายัวยุ่ทั้สามออไปาห้อให้นป่วยไ้พัผ่อนเ็มที่ เมศทำเสียึ้นมูเอ่ยเหยียหยัน
“แม่นี่ไม่ยอมรับวามริะบ้า ไอ้ห่าโมพน่ะเสือผู้หิเลย”
“พอไ้แล้วเมศ! อิาน้อใ่ไหมแ? อยูแม่ะฟ้อหนูพิมมี่”
“โอ๊ย! แม่ ผมหรือะอิาลูรัอแม่ไ้...ว่าแ่อย่าฟ้อพิมพี่เลยนะรับุแม่” หนุ่มมาเอร์พูเสียแ็ สัพั็่อยๆ เอ่ยเสียอ่อย ะพริบาปิ๊ๆ ส่สายาแมอร้อ ุแม่เิหน้าใส่ลูายนรอ เมศใหายลัวแม่บัเิเล้าะเอาเรื่อที่เาแอบทำลับๆ ล่อๆ ลับหลัแฟนสาวไปฟ้ออีฝ่าย เา้อแม่เม็่อนะ่อยๆ ถอยหลัออไปาห้ออน้อายแ่โยี
ในห้อึเหลือเพียแ่มาราและลูายนสุท้ายที่นอนหลับสนิทเพราะพิษไ้
...ิามอน่อไป...
สำหรับอที่หล่นหายไปใรอยาไ้็ไปามหาที่ Twitter #Idontcomplybut
หรือใรที่ไม่มี twitter ็ให้ทิ้อีเมล์ไว้ ปอยะส่อที่หายไปให้(วิธีนี้้าหน่อยน่า)
อีวิธีารหนึ่ที่ะไ้อที่หาย็ไปหาเอาไ้ทีู่เิล หาเอแน่นอน อบุ่ะ
ความคิดเห็น