*มิตรภาพ*ศัตรู*ความรัก*

ลำดับตอนที่ #2 : เหตุของการแตกแยก

"เฮ้! ตอง พักแล้วนี่นา ไปซื้ออะไรกินกันเหอะ"

พายน่ะเอง หิวทั้งวันเลยสิ

"จ้าจ้ะ ให้เราเอางานไปส่งก่อนได้มั้ยจ๊ะ ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ"

ฉันเอ่ยปากชวนพายซึ่งเป็น1ใน2ของเพื่อนสนิทฉัน ดูเหมือนฉันจะเป็นคนอาภัพเพื่อนแฮะ -_-"

"งานอะไรน่ะ"

พายถามต่อ

"การบ้านเลขน่ะ  เมื่อวานทำไม่เสร็จในชั่วโมง เลยจะเอามาส่งวันนี้จ้ะ"

"อ๊ะ! ใช่สิๆ เมื่อวานเราก็ยังไม่ได้ส่ง เราเอาของตัวเองไปส่งด้วยสิ รอแป๊บนะตอง"

"อืม"

"อย่าช้าล่ะ"

'เปรี้ยงงง' กระเป๋าเป้ลอยมากระทบหัวอย่างจัง

"พวกเธอจะไปไหนกันน่ะ รอฉันด้วยสิ คงไม่คิดจะทิ้งกันหรอกนะ"

เฮ้ย มันเจ็บนะเฟ่ย หัวฉันไม่ใช่เหล็กนะ

"กี้ ฉันเจ็บนะ"

ว่าแล้วก็บ่นซะเลย

นี่คือ กีกี้ เพื่อนสนิทอีกคนของฉัน ที่หน้าตาตอนนี้กำลังบอกบุญไม่รับ จริงๆแล้วเธอคนนี้ไม่ได้ชื่อ "กีกี้" หรอกค่ะ เธอชื่อ "กี้" ต่างหาก แต่ฉันกับพายลงความเห็นว่าเรียกยากเกินไป จึงเปลี่ยนมาเป็น "กีกี้" แทน ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนคนอื่นๆในชั้นก็เรียกตามด้วย เอ จะพูดแต่เรื่องของกี้คนเดียวคงไม่ดีมั้งค่ะ หันมาเป็นพายบ้างดีกว่า คนนี้เป็นสาวขี้อายอย่างแรง ไม่กล้าแสดงออก ผิวขาวจั๊วะ ผมสีน้ำตาลเข้ม เป็นคน"บ้าแต่น่ารัก"ค่ะ

"ช่างเธอสิ ไม่ใช่หัวฉันนี่"

ดูมันพูดสิ ฮืออ

"หาเจอและ กี้ไปห้องพักอาจารย์ด้วยกันสิ เรากับตองจะไปส่งการบ้านเลข"

อ๊ะ พายเดินมาพอดีเลย

"ไม่ละ ฉันจะไปซื้อนม"

"งั้นเจอกันในโรงอาหารนะจ๊ะ"

"ไปกันเถอะตอง"

อ้อ ถึงคิวฉันต้องแสดงแล้วเรอะ

แล้วฉันกับพายก็เอางานไปส่งให้ครูจนได้ แต่ยังมีปัญหาคาใจฉันอยู่อย่างหนึ่ง...

โรงอาหาร

"เฮ้กีกี้ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ"

ฉันกับพายถามกี้แทบจะพร้อมกัน ก็ฉันกับพายเพิ่งได้นั่งเก้าอี้ของโต๊ะพวกเรา กีกี้ก็ลุกขึ้นเดินไปเฉยเลย

"ก็ไปห้องสมุดน่ะสิ"

กี้ตอบโดยไม่ได้หันมามอง แต่ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ

"นี่พาย เราสังเกตว่า เดี๋ยวนี้กี้ชอบตีตัวออกห่างพวกเรานะ ว่ามั้ย"

ฉันค่อยๆกระซิบกระซาบกับพายหลังจากกีกี้เดินไปได้พักหนึ่งแล้ว

"อือ สังเกตเหมือนกัน ช่างเถอะ เดิมทีเจ้าตัวเขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ปล่อยไปน่ะแหละ เดี๋ยวก็ดีเอง"

'ดิ๊งๆๆๆๆๆ'

"หืม กระดิ่งดังซะแล้วละ รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ"

"จ้ะ"

ห้องม.4/3

"วันนี้เราจะย้ายที่นั่งและเปลี่ยนรูปแบบการนั่งใหม่นะคะ"

อาจารย์วราวดีพูด

ห้องเรียนของเราปกติจะนั่งเป็นแถวๆละ 9 คนตามแนวนอน และ 9 คนนี้ก็จะแยกเป็น 3:3:3 อีกครั้งหนึ่ง

แต่ขณะนี้ กลายเป็นที่นั่งคู่ 12 คู่ ซึ่งอาจารย์วราวดีได้จัดเรียงใหม่ และฉันเองก็จะได้นั่งกับเพื่อนคนอื่นด้วย

ซึ่งเพื่อนคนอื่นที่ว่านี้ก็คือ...

"กริ๊ง!"

ว้ากก ไม่อยากจะเชื่อ นี่ฉันต้องนั่งกับผู้หญิงที่มีข่าวลือหนาหูว่าแรดที่สุดในชั้นรึเนี่ย

"หวัดดีจ้ะ"

หนอยย สิวเต็มหน้าแล้วยังจะมาทำเสียงหวานอีก เอ๊ะ แต่ดูไปดูมา... ไม่เห็นแรดตรงไหนเลย

"อ...อื้อ จ้ะ"

แล้วฉันก็ทำการเคลื่อนย้ายกระเป๋าให้เข้าที่หลังจากเอาหนังสือใส่ลิ้นชักใต้โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

"วันนี้จะเริ่มบทเรียนใหม่นะคะ เรื่องที่จะเรียนคือ.........................................................................."

ถึงแม้วิชาคณิตศาสตร์จะเป็นวิชาที่ฉันถนัดที่สุดก็ตามที แต่เล่นสั่งการบ้านทีเดียว 21 หน้าแบบนี้... ไม่มากไปเหรอคะอาจารย์

"ตองๆ ตรงนี้ไม่เข้าใจอะ ขอดูหน่อยสิ"

กริ๊งสะกิดฉันก่อนจะหยิบสมุดไปดูอย่างหน้าตาเฉย น่ารำคาญจริงแฮะ

พอถึงเวลาพักช่วงบ่าย กริ๊งก็มาหาฉันอีก

"ตอง คือเราทะเลาะกับแอม แล้วเราไม่อยากไปกินข้าวโต๊ะเดียวกับเค้าแล้ว เราไปกับตองนะ"

รู้สึกว่าแอมจะเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของกริ๊งนะ ว่าแต่ฉันควรจะพาเธอไปด้วยมั้ยเนี่ย ช่างเถอะ พาไปด้วยนี่แหละ

ฉันกับกริ๊งลงมาจากชั้นเรียนโดยไม่ได้รอพายกับกีกี้ เมื่อถึงโรงอาหารฉันก็ชี้ไปที่โต๊ะของพวกเราซึ่งประกอบด้วย ฉัน พาย กี้ และหวาน จึงเหลือที่นั่งว่างเปล่าอีก 2 ที่ กริ๊งเลี้ยงโกโก้ร้อนฉันแก้วหนึ่ง แล้วเราก็ไปซื้อข้าวกับแกงมัสมั่นไก่มากินกัน พอกลับมาถึงโต๊ะ ฉันก็เห็นพายกับกีกี้นั่งอยู่ก่อนแล้ว

"วันนี้กริ๊งจะนั่งกับพวกเราด้วยนะ อ้าว แล้วหวานไปไหนล่ะ"

ฉันพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ได้สังเกตสีหน้าของพายเลย ฉันสังเกตแค่ว่า วันนี้กีกี้กินข้าวกับกะเพราไก่ไข่ดาว ส่วนพายไม่ได้กินข้าว เธอไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมากินแทน

ขณะกินข้าวอยู่ กริ๊งชวนฉันคุยอย่างไม่หยุดปาก ทำให้ฉันกินข้าวได้ช้าลง เมื่อกินเสร็จพี่เจ้าหน้าที่หญิงก็มาเก็บจานไปล้างให้ กริ๊งบอกฉันว่าเธออยากไปห้องน้ำ ฉันจึงเตรียมลุกเพื่อไปเป็นเพื่อน แต่พายเรียกฉันไว้ก่อน

"ตองรอเราแป๊บสิ ยังกินไม่เสร็จเลย"

"จ้ะ กริ๊งนั่งรอพายก่อนนะ ไม่นานหรอก"

ฉันทำท่าจะนั่งลงอีกครั้ง แต่กริ๊งไม่ยอม เธอบีบข้อมือฉันแล้วดึงให้ลุกขึ้นอีกครั้ง ฉันจึงต้องยอมไปก่อน

"พาย กี้ เรากับกริ๊งจะไปห้องน้ำ กินเสร็จกันเมื่อไรไปเจอกันนะ"

คราวนี้ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของพายแล้ว เธอดูหงุดหงิดมาก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและเดินไปห้องน้ำกับกริ๊ง อ้อ ฉันลืมบอกไปอย่างหนึ่ง กริ๊งเพิ่งเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ตอนเธออยู่ชั้น ม.2 จึงไม่ค่อยมีเพื่อน และยังไม่รู้จักเพื่อนบางคน เช่นฉันเป็นต้น

เมื่อเสร็จธุระกันแล้ว ฉันก็เหลือบมองซ้ายขวา สงสัยว่าพายจะยังไม่มาละมั้ง กริ๊งเห็นฉันหันซ้ายหันขวาแบบนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เธอพูดกับฉัน

"เพื่อนเธอคนที่ชื่อพายนั่นน่ะ ไม่ชอบฉันสินะ"

กริ๊งยังคงส่องกระจกต่อไป ไม่ได้หันมามองฉัน ฉันจึงไม่รู้ว่าสีหน้าเธอตอนนี้เป็นอย่างไร

"ฉันไม่รู้สิ"

ก็จะให้ฉันพูดออกไปได้ยังไงล่ะว่าฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

"ไปกันเถอะตอง"

"จะรีบไปไหนล่ะ รอพายเขาก่อนไม่ดีกว่าเหรอจ๊ะ เมื่อกี้ก็รีบออกมาก่อน ไม่ได้รอเขา"

ฉันทำหน้างงเล็กน้อย

"เราว่าพายคงไม่มาหรอกมั้ง เราเห็นหน้าพายก็รู้แล้วว่าเค้าไม่ชอบเรา สีหน้าแบบนั้นน่ะ เราเห็นมาบ่อยมากแล้ว ฮะๆ"

กริ๊งหัวเราะเบาๆ เธอเดินนำฉันไปแถวๆรั้วของโรงเรียน ถ้าจะถามฉันว่าทำไมไม่อยู่รอพายก่อนล่ะก็ เป็นเพราะว่าฉันเห็นด้วยที่กริ๊งพูดออกมาก่อนหน้านี้ไงล่ะ ฉันจึงเดินตามเธอมา

เรานั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่อยู่ติดกับรั้ว แล้วเพื่อนใหม่ของฉันก็เริ่มอ้าปากเล่าสิ่งที่เธออยากให้ฉันรับรู้...