ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตอันแสนอบอุ่นกับปัจจุบันอันแสนรวดร้าว
แฮร์รี่กลับมายังห้องทำงานในกระทรวงเวทย์มนตร์ นาฬิกาบนผนังที่มีเพียงเข็มเดียวชี้บอกข้อความ \"เวลาจัดการเอกสาร\"
โต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มขัดมันเต็มไปด้วยแผ่นเอกสาร หนังสือหนาเป็นตั้งที่น่ากลัวว่าจะหล่นลงมาทับคนที่นั่งทำงานอยู่หากมีอะไรไปกระทบเพียงเล็กน้อย ขวดหมึกกับปากกาขนนกวางระเกะระกะบนพื้นที่ว่างเล็กๆบนโต๊ะ และบนนั้นมี...
\"จดหมายนี่!\" แฮร์รี่อุทานออกมา หน้าต่างเปิดอยู่ เจ้านกฮูกส่งข่าวคงจะบินจากไปแล้ว ชายหนุ่มทรุดนั่งบนเก้าอี้หนังหยิบซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อนๆมามองอย่างพิจารณา มีข้อความที่เขียนหวัดๆด้วยปากกาหมึกซึม น้ำหมึกยังหมาดๆแสดงว่าเพิ่งเขียนได้ไม่นาน
\"ถึง รัฐมนตรี แฮร์รี่ จ. พอตเตอร์ ด่วนที่สุด\"
แฮร์รี่แกะซองจดหมายนั้นออกอ่าน เป็นกำหนดการพิจารณาคดีของนักโทษหมายเลขหนึ่ง...ลูเชียส มัลฟอย
ถึงท่านรัฐมนตรีที่เคารพ
กำหนดการพิจารณาคดีของนักโทษคดีฉกรรจ์ ลูเชียส มัลฟอย พรุ่งนี้ตอนบ่ายสามโมงตรง ที่ศาลสูงวินเซนต์กาม็อต ขอให้ท่านรัฐมนตรีโปรดเตรียมเอกสารหลักฐานพิจารณาคดีและบันทึกคำสารภาพของนายมัลฟอยให้พร้อมสำหรับการพิจารณาคดีวันพรุ่งนี้ด้วย
ด้วยความนับถือ
นิมฟาดอร่า ท็องส์
หัวหน้ามือปราบมาร
\"จริงสิ ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ บ้าจริงๆ\" แฮร์รี่ถึงกับสบถออกมา \"บ้าจริงๆ โชกลับไปแล้วด้วยกะจะให้ช่วยหาสักหน่อย\"
ชายหนุ่มได้แต่นึกเสียดาย แต่ไม่ใช่เวลามานั่งเฉยๆนะ รีบหาเข้าสิ
ว่าแล้ว คิดได้ก็ไม่รอช้า รีบค้นบนชั้นหนังสือโดยไว แต่ให้ตายสิ ค้นมาจนหนังสือหล่นบนพื้นจะกองท่วมหัว ก็ยังไม่มีวี่แววของบันทึกคำสารภาพของนายมัลฟอย....ไม่มี.....ไม่มี
\"มันอยู่ไหนวะ\"
และแล้วก็นึกได้ เขาเอากลับไปเขียนสรุปรายงานที่บ้านนี่นา
\"ใช่แล้วอยู่บนโต๊ะทำงาน บ้าจริงๆฉันลืมไปได้ยังไงนะ\"
แฮร์รี่มองขึ้นไปบนผนังอีกครั้ง นาฬิกาชี้ข้อความ \"กลับบ้านได้แล้วจ้า\"
ชายหนุ่มหันจากนาฬิกามามองบนกองหนังสือเท่าภูเขาที่วางกองระเกะระกะบนพื้นพลางถอนใจ \"ฉันต้องเก็บทั้งหมดนี่จริงๆหรือนี่\"
*************
แฮร์รี่ตัดสินใจทิ้งกองหนังสือแล้วบึ่งรถกลับบ้านทันที รถซีดานสีเงินของเขาพุ่งผ่านถนนในกรุงลอนดอนที่มีรถค่อนข้างหนาแน่น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังขับด้วยความเร็วสม่ำเสมอ จนออกจากเมืองอันแสนวุ่นวายมาถึงชานเมืองลอนดอน
ในที่สุดเขาก็มาถึงบ้านสองชั้นสีขาวอันคุ้นเคยของเขา เขารีบถอยรถเข้าโรงรถก่อนที่จะลงจากพาหนะคู่กายของเขา แล้วก็รีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาก็ถูกต้อนรับโดยเอลฟ์ตัวเดิม
\"ขอกาแฟแล้วกันด๊อบบี้\" มันผงกหัวให้เขาก่อนจะพูดอะไรด้วยซ้ำ และมันก็เดินเข้าประตูครัวหายลับไป
\"อยู่ไหนวะ...อยู่ไหนวะ\" เขาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย พลางรื้อโต๊ะทำงานของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
และเขาก็เหลือบเห็นบางอย่าง มันเป็นหนังสือห่อปกหนัง บนปกเขียนว่า \'ความทรงจำของพวกเรา ก.ด.\' เขาหยิบขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว...ภาพของเด็กๆหลายคนกำลังฝึกคาถาอย่างเอาเป็นเอาตาย ภาพของเพื่อนๆของเขาแสกคาถาผู้พิทักษ์ได้สมบูรณ์แบบ จนมีสัตว์ต่างๆวิ่งวนไปรอบห้องต้องประสงค์ วันนั้นแฮร์รี่ยังจำได้ดี แต่ละคนมีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ภาคภูมิใจที่พวกเขาสามารถเสกคาถาที่ยากต่อการพิชิตได้ จนเวลาล่วงเลยมาหลายปี...วันที่พวกเขาต้องจากกัน......
\"แฮร์รี่! ไปเร็ว! เดี๋ยวไม่ทันของกินหรอก\"
แฮร์รี่กำลัง ผูกเนคไทสีเหลืองสลับแดงอย่างเร่งรีบพลางเอาหมวกพ่อมดสีดำมาสวมอย่างลวกๆพลางเดินลงบันไดไปพร้อมกับรอนที่ตอนนี้อยู่ในเครื่องแบบฮอกวอตซ์เต็มยศ ผมสีแดงเพลิงของรอนยาวจนจะถึงบ่าของเขาแล้ว บนหัวของเขาใส่หมวกพ่อมดเช่นเดียวกับแฮร์รี่ สองสหายเดินลงจากหอนอนของตน เมื่อทั้งสองลงมาก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในเครื่องแบบฮอกวอตซ์เช่นเดียวกับทั้งสอง
\"เร็วๆเข้าเดี๋ยวไปไม่ทันหรอก...แล้วรอน ผูกเนคไทให้มันเรียบร้อยหน่อยสิ\" เธอพูดพลางดึงรอนมาแก้เนคไทใหม่ พร้อมกับผูกให้ใหม่อย่างปรานีต
\"ขอบใจมากเฮอร์ไมโอนี่\" รอนพูดพลางก้มลงหอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่เร็วๆ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็รีบคว้ามือรอนเดินไปทางช่องรูปภาพทันที
เมื่อทั้งสามมาถึงโรงอาหารพวกเขาก็จัดการหาที่นั่งที่โต๊ะของตัวเองอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่ดัมเบิ้ลดอร์ลุกขึ้นยืน จากเดิมที่มีเสียงจ้อกแจ้กก็เงียบลงทันควัน
\"ผ่านไปอีกหนึ่งปีสำหรับฮอกวอตซ์\" ดัมเบิ้ลดอร์พูดพลางมองไปรอบๆ \"ฉันจำได้ว่ารุ่นเธอเป็นรุ่นที่แสบที่สุดที่เคยมีมา พวกเธอได้สร้างวีรกรรมไว้มากมายตั้งแต่ปีแรกที่พวกเธอเข้ามาจนถึงปีสุดท้าย...\" ดัมเบิ้ลดอร์ส่งสายตามาทางแฮร์รี่อย่างมีความนัย
\"ถึงกระนั้น...พวกเธอก็ทำให้ฉันได้ตระหนักถึงมิตรภาพทีพวกเธอมีให้กันอย่างเหนียวแน่น ฉันภูมิใจที่อย่างน้อยพวกเธอก็แสดงให้เห็นว่า พวกเธอสามารถพึ่งพาซึ่งกันและกันได้ในยามคับขัน และในบางครั้งถึงแม้ว่าจะมีการถกเถียงกันบ้างและนั่นนำไปสู่ข้อบาดหมาง แต่ฉันก็หวังว่าพวกเธอจะหันหน้าเข้าหากันและคืนดีกันได้...\"
เขามองไปยังโต๊ะของสลิธิรีน และสลับมาที่กริฟฟินดอร์ \"และฉันก็คงจะมีเรื่องจะพูดเพียงเท่านี้ ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของตัวแทนนักเรียนได้กล่าวสุนทรพจน์\"
เสียงตรบมือดังขึ้นกระหึ่มพร้อมกับที่แฮร์รี่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆพลางเดินไปยังสุดแถวหน้าโต๊ะของเหล่าอาจารย์ เขาหันกลับไปยังเหล่านักเรียนที่เพ่งมองมาทางเขาเป็นจุดเดียว บางคนโบกมือให้บางคนก็ผิวปากให้
\"สวัสดีเพื่อนๆทุกคนครับ ทุกคนคงรู้จักผมดี เพราะว่าผมเป็นคนที่ทุกคนรู้จักกันอยู่แล้ว\" เขาหยุดพูดพลางมองรอบๆห้อง เขาเห็นรอนและเฮอร์ไมโอนี่โบกมือให้อย่างให้กำลังใจ เชมัสยกนิ้วโป้งให้ ดีนกำลังทำหน้าล้อเลียน แฮร์รี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อ
\"แต่ผมอยากจะเล่าความจริงว่า.......ช่วงเวลาก่อนที่ผมจะได้เข้าฮอกวอตซ์ ชีวิตของผมนั้นถูกมองว่าไร้ค่า ผมโดนเพื่อนฝูงในโรงเรียนทิ้งผม โดนพวกญาติๆกลั่นแกล้ง ผมถูกมองว่าผมมันแค่ตัวประหลาดตัวหนึ่งเท่านั้น ในโลกเก่าของผมผมไม่ได้เป็นคนมีชื่อเสียงอะไร - - แต่เมื่อผมได้เข้าเรียนที่ฮอกวอตซ์ผมก็ได้พบกับโลกใหม่ของผม ที่โลกใหม่นี้ผมก็ได้เจอกับเพื่อนที่น่ารักสองคน...\" เขามองไปยังรอนที่ตอนนี้หน้าแดงจัดและเฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มมีน้ำตาซึม \"และก็ได้พบกับคนอื่นๆมากมายทั้งดีและร้าย ตลอดเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมาที่ฮอกวอตซ์ ผมได้พบเรื่องราวมากมายที่สอนผมให้รู้จักคำว่า \'มิตรภาพ\' และ \'การเสียสละ\' และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ผมคงต้องจากทุกคนไปแล้ว ผมรู้ว่าทุกคนคงไม่อยากไป แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีจุดจบ ในเมื่อมันมาถึงแล้ว ผมก็มีสิ่งสุดท้ายที่อยากจะบอก\"เขาหยุดพูดซักครู่พลางมองไปรอบๆโรงอาหาร \"ผมอยากให้ทุกคนอย่าลืมหน้าเพื่อนๆของพวกเรา...เพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา...เพื่อนที่คอยช่วยเราตลอดเวลา...จงจดจำพวกเขาเอาไว้ เพราะนั่นคือช่วงเวลาที่เราได้รู้จักกับมิตรภาพที่แท้จริง...\" สิ้นเสียงของแฮร์รี่ ทั้งหมดก็พร้อมใจกันตบมือให้พร้อมกับส่งเสียงเชียร์ดังสนั่น เขาก้มหัวให้และก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม พร้อมกับที่ดัมเบิ้ลดอร์ยืนขึ้น
\"สำหรับรางวัลบ้านดีเด่นนั้น เราจะไม่มีพิธีมอบในวันนี้ เนื่องจากฉันต้องการจะมอบให้รุ่นน้องพวกเธอมากกว่า\" ดัมเบิ้ลดอร์พูดพลางส่งรอยยิ้มไปทั่วโรงอาหาร \"และนี่คือคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะมีให้พวกเธอ กินกันตามใจชอบเลย\" เขานั่งลงพร้อมกับเสียงหัวเราะของนักเรียน พลันก็ปรากฎอาหารมากมายขึ้นบนโต๊ะของแต่ละบ้าน รอนกับแฮร์รี่นั้นคว้าทุกอย่างที่สามารถคว้าได้มาใส่จานของตัวเอง
เมื่อของหวานจานสุดท้ายหายวับไปนักเรียนแต่ละคนก็เดินกลับหอนอนของแต่ละคน วันนั้นที่หอกริฟฟินดอร์มีงานปาร์ตี้ครั้งใหญ่ แฮร์รี่กับรอนนั้นได้ลองดื่มวิสกี้ไฟเล็กน้อย รอนนั้นไม่ค่อยเป็นอะไรเท่าไหร่ แต่แฮร์รี่นั้นแทบสลบ รอนจึงจัดการพาไประบายของเก่าอย่างเร่งด่วน เมื่อแฮร์รี่กลับมาเขาก็ฟาดไปหลายจาน(สงสัยข้าวเย็นออกหมดเลย-_-‘)
“พี่เชมัส เห็นพี่รอนไหม” เชมัสที่กำลังจุดพลุของเฟร็ดกับจอร์จอย่างมันมือก็หันไปมองต้นเสียง จินนี่นั่นเอง
“อ๋อ เห็นเขาออกไปกับเฮอร์ไมโอนี่และก็แฮร์รี่นะ” เชมัสตอบแล้วก็หันไปหยิบขวดบัตเตอร์เบียร์มาดื่มต่อ จินนี่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ…
........แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นบีชริมทะเลสาบ ทั้งสามมองไปยังทะเลสาบที่ราบเรียบราวกระจก รอนกำลังเขี่ยหญ้าอย่างใจลอย
“ยังจำที่เราพบกันครั้งแรกได้ไหม\" เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนทำลายความเงียบนั้น รอนกับแฮร์รี่หันมามองก็เห็นเธอกำลังยิ้มอยู่
\"ฮะ ฮะ จำได้ตอนนั้นฉันกับเธอเกลียดกันมากเลย\" รอนพูดพลางหยิบก้อนหินมาปาลงไปในทะเลสาบ
\"ฉันขอโทษที่จู้จี้พวกเธอมากเกินไปนะ - - ฉันรู้ว่าพวกเธอไม่ชอบ แต่ว่า...ฉันเป็นห่วงพวกเธอนะ\" เธอพูด น้ำตาเริ่มไหลรินจากดวงตาสีน้ำตาลสดใส แฮร์รี่คว้ามือเธอมากุมช้าๆ เธอหันมามองหน้าเขา น้ำตาไหลอาบบนแก้มทั้งสองข้าง
\"ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วง\" เขาพูดพลางเอามือปาดน้ำตาของเธอออก
\"เราไม่ว่าเธอหรอก - - ความจริงเราสองคนต้องขอบคุณเธอมากๆเลย\" รอนกุมมือของเธอีกข้างขึ้นมา เธอน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้
\"เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ทำไม\" รอนถามอย่างเป็นห่วง แต่เธอไม่ตอบแต่กลับพูดว่า
\"สัญญาได้ไหม....\" แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างงงๆ
\"ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป\" ทั้งสองไม่พูดอะไร ได้แต่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสารจับใจ
\"ฉันสัญญา....\" เมื่อพูดจบแฮร์รี่ก็ดึงเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปกอด
\"ฉันก็เหมือนกัน\" รอนพูดเสียงสั่นพร้อมกับกอดทั้งสองเอาไว้
\"เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป!!\" ทั้งสามกอดกันไปมาน้ำตาไหลพรากอยู่นาน
\"ไปเล่นน้ำกันไหมรอน\" แฮร์รี่พูดและยักคิ้วให้กับรอนอย่างมีเลศนัย รอนยิ้มให้อย่างรู้กันพร้อมกันที่เขาและแฮร์รี่ช่วยกันดึงเฮอร์ไมโอนี่ที่ขัดขืนเต็มที่
\"พะ...พวกเธอจะทำอะไร....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด\"
ตูม!!!
\"แฮร์รี่บ้า! รอนบ้า!\" เธอกล่าวอย่างฉุนเฉียวพร้อมกับสาดน้ำใส่พวกเขาอย่างแรง
\"อะไรกัน ยังกะเธอไม่เคยลงน้ำรึไง\" รอนกล่าวอย่างล้อเลียน พร้อมกับที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินขึ้นฝั่ง แต่ก็ถูกรอนดึงลงน้ำไปอีกรอบพร้อมกับพรมจูบบนหน้าเธอ
\"ถ้าอยากจะแก้แค้นก็จับให้ได้สิ\" เขาพูดอย่างล้อเลียนพร้อมกับว่ายน้าหนีไปทางแฮร์รี่ที่ตอนนี้ว่ายน้ำไปรอบๆริมฝั่ง
\"หนอย...มาให้จับซะดีๆ\" เธอยิ้มประมาณว่า \'ฉันจะฆ่านาย\' พร้อมกับว่ายน้ำตามรอนกับแฮร์รี่ที่กำลังดำผุดดำโผล่อยู่กลางทะเลสาบ....
..........แฮร์รี่เปิดอัลบั้มดูทีละหน้าจนกระทั่งมาถึงภาพของเด็กสาวผมสีทองดวงตาสีฟ้ากลมโตดูท่าทางเลื่อนลอยคนหนึ่ง เขาพิจารณารูปนั้นอยู่นาน
\"ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่รู้สึกกับเธอเหมือนตอนนี้นะ....ลูน่า\" เขาพึมพำพลางเก็บรูปภาพของเด็กสาวใส่กะเป๋าพร้อมกับตบเบาเพื่อให้แน่ใจว่ามันอยู่ตรงนั้นจริงๆ
*****************************************************************************************
อ่า......จิงๆมันมะค่อยยาวเท่าไหร่หรอก แต่เพราะว่าคนเขียนขี้เกียจเอง(มั้ง???) ติชมได้นะเพราะตามความรู้สึกของนักเขียนรู้สึกว่ามันออกมามะค่อยดีเท่าไหร่
โต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มขัดมันเต็มไปด้วยแผ่นเอกสาร หนังสือหนาเป็นตั้งที่น่ากลัวว่าจะหล่นลงมาทับคนที่นั่งทำงานอยู่หากมีอะไรไปกระทบเพียงเล็กน้อย ขวดหมึกกับปากกาขนนกวางระเกะระกะบนพื้นที่ว่างเล็กๆบนโต๊ะ และบนนั้นมี...
\"จดหมายนี่!\" แฮร์รี่อุทานออกมา หน้าต่างเปิดอยู่ เจ้านกฮูกส่งข่าวคงจะบินจากไปแล้ว ชายหนุ่มทรุดนั่งบนเก้าอี้หนังหยิบซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อนๆมามองอย่างพิจารณา มีข้อความที่เขียนหวัดๆด้วยปากกาหมึกซึม น้ำหมึกยังหมาดๆแสดงว่าเพิ่งเขียนได้ไม่นาน
\"ถึง รัฐมนตรี แฮร์รี่ จ. พอตเตอร์ ด่วนที่สุด\"
แฮร์รี่แกะซองจดหมายนั้นออกอ่าน เป็นกำหนดการพิจารณาคดีของนักโทษหมายเลขหนึ่ง...ลูเชียส มัลฟอย
ถึงท่านรัฐมนตรีที่เคารพ
กำหนดการพิจารณาคดีของนักโทษคดีฉกรรจ์ ลูเชียส มัลฟอย พรุ่งนี้ตอนบ่ายสามโมงตรง ที่ศาลสูงวินเซนต์กาม็อต ขอให้ท่านรัฐมนตรีโปรดเตรียมเอกสารหลักฐานพิจารณาคดีและบันทึกคำสารภาพของนายมัลฟอยให้พร้อมสำหรับการพิจารณาคดีวันพรุ่งนี้ด้วย
ด้วยความนับถือ
นิมฟาดอร่า ท็องส์
หัวหน้ามือปราบมาร
\"จริงสิ ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ บ้าจริงๆ\" แฮร์รี่ถึงกับสบถออกมา \"บ้าจริงๆ โชกลับไปแล้วด้วยกะจะให้ช่วยหาสักหน่อย\"
ชายหนุ่มได้แต่นึกเสียดาย แต่ไม่ใช่เวลามานั่งเฉยๆนะ รีบหาเข้าสิ
ว่าแล้ว คิดได้ก็ไม่รอช้า รีบค้นบนชั้นหนังสือโดยไว แต่ให้ตายสิ ค้นมาจนหนังสือหล่นบนพื้นจะกองท่วมหัว ก็ยังไม่มีวี่แววของบันทึกคำสารภาพของนายมัลฟอย....ไม่มี.....ไม่มี
\"มันอยู่ไหนวะ\"
และแล้วก็นึกได้ เขาเอากลับไปเขียนสรุปรายงานที่บ้านนี่นา
\"ใช่แล้วอยู่บนโต๊ะทำงาน บ้าจริงๆฉันลืมไปได้ยังไงนะ\"
แฮร์รี่มองขึ้นไปบนผนังอีกครั้ง นาฬิกาชี้ข้อความ \"กลับบ้านได้แล้วจ้า\"
ชายหนุ่มหันจากนาฬิกามามองบนกองหนังสือเท่าภูเขาที่วางกองระเกะระกะบนพื้นพลางถอนใจ \"ฉันต้องเก็บทั้งหมดนี่จริงๆหรือนี่\"
*************
แฮร์รี่ตัดสินใจทิ้งกองหนังสือแล้วบึ่งรถกลับบ้านทันที รถซีดานสีเงินของเขาพุ่งผ่านถนนในกรุงลอนดอนที่มีรถค่อนข้างหนาแน่น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังขับด้วยความเร็วสม่ำเสมอ จนออกจากเมืองอันแสนวุ่นวายมาถึงชานเมืองลอนดอน
ในที่สุดเขาก็มาถึงบ้านสองชั้นสีขาวอันคุ้นเคยของเขา เขารีบถอยรถเข้าโรงรถก่อนที่จะลงจากพาหนะคู่กายของเขา แล้วก็รีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาก็ถูกต้อนรับโดยเอลฟ์ตัวเดิม
\"ขอกาแฟแล้วกันด๊อบบี้\" มันผงกหัวให้เขาก่อนจะพูดอะไรด้วยซ้ำ และมันก็เดินเข้าประตูครัวหายลับไป
\"อยู่ไหนวะ...อยู่ไหนวะ\" เขาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย พลางรื้อโต๊ะทำงานของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
และเขาก็เหลือบเห็นบางอย่าง มันเป็นหนังสือห่อปกหนัง บนปกเขียนว่า \'ความทรงจำของพวกเรา ก.ด.\' เขาหยิบขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว...ภาพของเด็กๆหลายคนกำลังฝึกคาถาอย่างเอาเป็นเอาตาย ภาพของเพื่อนๆของเขาแสกคาถาผู้พิทักษ์ได้สมบูรณ์แบบ จนมีสัตว์ต่างๆวิ่งวนไปรอบห้องต้องประสงค์ วันนั้นแฮร์รี่ยังจำได้ดี แต่ละคนมีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ภาคภูมิใจที่พวกเขาสามารถเสกคาถาที่ยากต่อการพิชิตได้ จนเวลาล่วงเลยมาหลายปี...วันที่พวกเขาต้องจากกัน......
\"แฮร์รี่! ไปเร็ว! เดี๋ยวไม่ทันของกินหรอก\"
แฮร์รี่กำลัง ผูกเนคไทสีเหลืองสลับแดงอย่างเร่งรีบพลางเอาหมวกพ่อมดสีดำมาสวมอย่างลวกๆพลางเดินลงบันไดไปพร้อมกับรอนที่ตอนนี้อยู่ในเครื่องแบบฮอกวอตซ์เต็มยศ ผมสีแดงเพลิงของรอนยาวจนจะถึงบ่าของเขาแล้ว บนหัวของเขาใส่หมวกพ่อมดเช่นเดียวกับแฮร์รี่ สองสหายเดินลงจากหอนอนของตน เมื่อทั้งสองลงมาก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในเครื่องแบบฮอกวอตซ์เช่นเดียวกับทั้งสอง
\"เร็วๆเข้าเดี๋ยวไปไม่ทันหรอก...แล้วรอน ผูกเนคไทให้มันเรียบร้อยหน่อยสิ\" เธอพูดพลางดึงรอนมาแก้เนคไทใหม่ พร้อมกับผูกให้ใหม่อย่างปรานีต
\"ขอบใจมากเฮอร์ไมโอนี่\" รอนพูดพลางก้มลงหอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่เร็วๆ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็รีบคว้ามือรอนเดินไปทางช่องรูปภาพทันที
เมื่อทั้งสามมาถึงโรงอาหารพวกเขาก็จัดการหาที่นั่งที่โต๊ะของตัวเองอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่ดัมเบิ้ลดอร์ลุกขึ้นยืน จากเดิมที่มีเสียงจ้อกแจ้กก็เงียบลงทันควัน
\"ผ่านไปอีกหนึ่งปีสำหรับฮอกวอตซ์\" ดัมเบิ้ลดอร์พูดพลางมองไปรอบๆ \"ฉันจำได้ว่ารุ่นเธอเป็นรุ่นที่แสบที่สุดที่เคยมีมา พวกเธอได้สร้างวีรกรรมไว้มากมายตั้งแต่ปีแรกที่พวกเธอเข้ามาจนถึงปีสุดท้าย...\" ดัมเบิ้ลดอร์ส่งสายตามาทางแฮร์รี่อย่างมีความนัย
\"ถึงกระนั้น...พวกเธอก็ทำให้ฉันได้ตระหนักถึงมิตรภาพทีพวกเธอมีให้กันอย่างเหนียวแน่น ฉันภูมิใจที่อย่างน้อยพวกเธอก็แสดงให้เห็นว่า พวกเธอสามารถพึ่งพาซึ่งกันและกันได้ในยามคับขัน และในบางครั้งถึงแม้ว่าจะมีการถกเถียงกันบ้างและนั่นนำไปสู่ข้อบาดหมาง แต่ฉันก็หวังว่าพวกเธอจะหันหน้าเข้าหากันและคืนดีกันได้...\"
เขามองไปยังโต๊ะของสลิธิรีน และสลับมาที่กริฟฟินดอร์ \"และฉันก็คงจะมีเรื่องจะพูดเพียงเท่านี้ ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของตัวแทนนักเรียนได้กล่าวสุนทรพจน์\"
เสียงตรบมือดังขึ้นกระหึ่มพร้อมกับที่แฮร์รี่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆพลางเดินไปยังสุดแถวหน้าโต๊ะของเหล่าอาจารย์ เขาหันกลับไปยังเหล่านักเรียนที่เพ่งมองมาทางเขาเป็นจุดเดียว บางคนโบกมือให้บางคนก็ผิวปากให้
\"สวัสดีเพื่อนๆทุกคนครับ ทุกคนคงรู้จักผมดี เพราะว่าผมเป็นคนที่ทุกคนรู้จักกันอยู่แล้ว\" เขาหยุดพูดพลางมองรอบๆห้อง เขาเห็นรอนและเฮอร์ไมโอนี่โบกมือให้อย่างให้กำลังใจ เชมัสยกนิ้วโป้งให้ ดีนกำลังทำหน้าล้อเลียน แฮร์รี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อ
\"แต่ผมอยากจะเล่าความจริงว่า.......ช่วงเวลาก่อนที่ผมจะได้เข้าฮอกวอตซ์ ชีวิตของผมนั้นถูกมองว่าไร้ค่า ผมโดนเพื่อนฝูงในโรงเรียนทิ้งผม โดนพวกญาติๆกลั่นแกล้ง ผมถูกมองว่าผมมันแค่ตัวประหลาดตัวหนึ่งเท่านั้น ในโลกเก่าของผมผมไม่ได้เป็นคนมีชื่อเสียงอะไร - - แต่เมื่อผมได้เข้าเรียนที่ฮอกวอตซ์ผมก็ได้พบกับโลกใหม่ของผม ที่โลกใหม่นี้ผมก็ได้เจอกับเพื่อนที่น่ารักสองคน...\" เขามองไปยังรอนที่ตอนนี้หน้าแดงจัดและเฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มมีน้ำตาซึม \"และก็ได้พบกับคนอื่นๆมากมายทั้งดีและร้าย ตลอดเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมาที่ฮอกวอตซ์ ผมได้พบเรื่องราวมากมายที่สอนผมให้รู้จักคำว่า \'มิตรภาพ\' และ \'การเสียสละ\' และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ผมคงต้องจากทุกคนไปแล้ว ผมรู้ว่าทุกคนคงไม่อยากไป แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีจุดจบ ในเมื่อมันมาถึงแล้ว ผมก็มีสิ่งสุดท้ายที่อยากจะบอก\"เขาหยุดพูดซักครู่พลางมองไปรอบๆโรงอาหาร \"ผมอยากให้ทุกคนอย่าลืมหน้าเพื่อนๆของพวกเรา...เพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา...เพื่อนที่คอยช่วยเราตลอดเวลา...จงจดจำพวกเขาเอาไว้ เพราะนั่นคือช่วงเวลาที่เราได้รู้จักกับมิตรภาพที่แท้จริง...\" สิ้นเสียงของแฮร์รี่ ทั้งหมดก็พร้อมใจกันตบมือให้พร้อมกับส่งเสียงเชียร์ดังสนั่น เขาก้มหัวให้และก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม พร้อมกับที่ดัมเบิ้ลดอร์ยืนขึ้น
\"สำหรับรางวัลบ้านดีเด่นนั้น เราจะไม่มีพิธีมอบในวันนี้ เนื่องจากฉันต้องการจะมอบให้รุ่นน้องพวกเธอมากกว่า\" ดัมเบิ้ลดอร์พูดพลางส่งรอยยิ้มไปทั่วโรงอาหาร \"และนี่คือคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะมีให้พวกเธอ กินกันตามใจชอบเลย\" เขานั่งลงพร้อมกับเสียงหัวเราะของนักเรียน พลันก็ปรากฎอาหารมากมายขึ้นบนโต๊ะของแต่ละบ้าน รอนกับแฮร์รี่นั้นคว้าทุกอย่างที่สามารถคว้าได้มาใส่จานของตัวเอง
เมื่อของหวานจานสุดท้ายหายวับไปนักเรียนแต่ละคนก็เดินกลับหอนอนของแต่ละคน วันนั้นที่หอกริฟฟินดอร์มีงานปาร์ตี้ครั้งใหญ่ แฮร์รี่กับรอนนั้นได้ลองดื่มวิสกี้ไฟเล็กน้อย รอนนั้นไม่ค่อยเป็นอะไรเท่าไหร่ แต่แฮร์รี่นั้นแทบสลบ รอนจึงจัดการพาไประบายของเก่าอย่างเร่งด่วน เมื่อแฮร์รี่กลับมาเขาก็ฟาดไปหลายจาน(สงสัยข้าวเย็นออกหมดเลย-_-‘)
“พี่เชมัส เห็นพี่รอนไหม” เชมัสที่กำลังจุดพลุของเฟร็ดกับจอร์จอย่างมันมือก็หันไปมองต้นเสียง จินนี่นั่นเอง
“อ๋อ เห็นเขาออกไปกับเฮอร์ไมโอนี่และก็แฮร์รี่นะ” เชมัสตอบแล้วก็หันไปหยิบขวดบัตเตอร์เบียร์มาดื่มต่อ จินนี่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ…
........แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นบีชริมทะเลสาบ ทั้งสามมองไปยังทะเลสาบที่ราบเรียบราวกระจก รอนกำลังเขี่ยหญ้าอย่างใจลอย
“ยังจำที่เราพบกันครั้งแรกได้ไหม\" เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนทำลายความเงียบนั้น รอนกับแฮร์รี่หันมามองก็เห็นเธอกำลังยิ้มอยู่
\"ฮะ ฮะ จำได้ตอนนั้นฉันกับเธอเกลียดกันมากเลย\" รอนพูดพลางหยิบก้อนหินมาปาลงไปในทะเลสาบ
\"ฉันขอโทษที่จู้จี้พวกเธอมากเกินไปนะ - - ฉันรู้ว่าพวกเธอไม่ชอบ แต่ว่า...ฉันเป็นห่วงพวกเธอนะ\" เธอพูด น้ำตาเริ่มไหลรินจากดวงตาสีน้ำตาลสดใส แฮร์รี่คว้ามือเธอมากุมช้าๆ เธอหันมามองหน้าเขา น้ำตาไหลอาบบนแก้มทั้งสองข้าง
\"ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วง\" เขาพูดพลางเอามือปาดน้ำตาของเธอออก
\"เราไม่ว่าเธอหรอก - - ความจริงเราสองคนต้องขอบคุณเธอมากๆเลย\" รอนกุมมือของเธอีกข้างขึ้นมา เธอน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้
\"เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ทำไม\" รอนถามอย่างเป็นห่วง แต่เธอไม่ตอบแต่กลับพูดว่า
\"สัญญาได้ไหม....\" แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างงงๆ
\"ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป\" ทั้งสองไม่พูดอะไร ได้แต่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสารจับใจ
\"ฉันสัญญา....\" เมื่อพูดจบแฮร์รี่ก็ดึงเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปกอด
\"ฉันก็เหมือนกัน\" รอนพูดเสียงสั่นพร้อมกับกอดทั้งสองเอาไว้
\"เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป!!\" ทั้งสามกอดกันไปมาน้ำตาไหลพรากอยู่นาน
\"ไปเล่นน้ำกันไหมรอน\" แฮร์รี่พูดและยักคิ้วให้กับรอนอย่างมีเลศนัย รอนยิ้มให้อย่างรู้กันพร้อมกันที่เขาและแฮร์รี่ช่วยกันดึงเฮอร์ไมโอนี่ที่ขัดขืนเต็มที่
\"พะ...พวกเธอจะทำอะไร....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด\"
ตูม!!!
\"แฮร์รี่บ้า! รอนบ้า!\" เธอกล่าวอย่างฉุนเฉียวพร้อมกับสาดน้ำใส่พวกเขาอย่างแรง
\"อะไรกัน ยังกะเธอไม่เคยลงน้ำรึไง\" รอนกล่าวอย่างล้อเลียน พร้อมกับที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินขึ้นฝั่ง แต่ก็ถูกรอนดึงลงน้ำไปอีกรอบพร้อมกับพรมจูบบนหน้าเธอ
\"ถ้าอยากจะแก้แค้นก็จับให้ได้สิ\" เขาพูดอย่างล้อเลียนพร้อมกับว่ายน้าหนีไปทางแฮร์รี่ที่ตอนนี้ว่ายน้ำไปรอบๆริมฝั่ง
\"หนอย...มาให้จับซะดีๆ\" เธอยิ้มประมาณว่า \'ฉันจะฆ่านาย\' พร้อมกับว่ายน้ำตามรอนกับแฮร์รี่ที่กำลังดำผุดดำโผล่อยู่กลางทะเลสาบ....
..........แฮร์รี่เปิดอัลบั้มดูทีละหน้าจนกระทั่งมาถึงภาพของเด็กสาวผมสีทองดวงตาสีฟ้ากลมโตดูท่าทางเลื่อนลอยคนหนึ่ง เขาพิจารณารูปนั้นอยู่นาน
\"ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่รู้สึกกับเธอเหมือนตอนนี้นะ....ลูน่า\" เขาพึมพำพลางเก็บรูปภาพของเด็กสาวใส่กะเป๋าพร้อมกับตบเบาเพื่อให้แน่ใจว่ามันอยู่ตรงนั้นจริงๆ
*****************************************************************************************
อ่า......จิงๆมันมะค่อยยาวเท่าไหร่หรอก แต่เพราะว่าคนเขียนขี้เกียจเอง(มั้ง???) ติชมได้นะเพราะตามความรู้สึกของนักเขียนรู้สึกว่ามันออกมามะค่อยดีเท่าไหร่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น