ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งที่ใจต้องการ
ชายหนุ่มวัย 21 ปีคนหนึ่งกำลังจ้องมองรูปภาพของเด็กหนุ่มสองคนกับเด็กสาวหนึ่งคน เด็กหนุ่มคนหนึ่งมีผมสีดำและยุ่งไม่เป็นทรง ภายใต้แว่นทรงกลมหนาเตอะมีดวงตาสีเขียวมรกตแสนสวยกำลังยิ้มให้ชายผู้นั้น ขณะที่หญิงสาวผมสีน้ำตาลฟยิกฟูกับเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงมีกระเต็มหน้าโบกมือให้ - - ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ทั้งหมดยังคงเหมือนเดิม เขาจำวันสุดท้ายที่ฮอกวอตซ์ได้ดี ทั้งหมดร้องไห้ให้กันและกอดกันกลม พร้อมกับสัญญาอย่างอาวรณ์ราวกับโลกนี้- - โลกของพวกเขา ความทรงจำที่พวกเขาเคยใช้ชีวิตหลากรสชาติ ทั้งสุข ทุกข์ และถึงจะเคยโกรธกันบ้างแต่ก็ดีกันมาเสมอถึงวันที่ต้องลาจากราวกับโลกกำลังจะพังทลายมาต่อหน้า พวกเขาให้คำสัญญาต่อกันและกันด้วยความอาลัยอย่างสุดซึ้งพร้อมน้ำตาว่า \"พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป!!\" - - เมื่อนึกถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกโหวงๆ ในท้อง มันเป็นความรู้สึกที่บ่งบอกได้ยาก เขาไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
\'ก๊อก ก๊อก ก๊อก\'
เขาสะดุ้งหลุดจากพวังทันทีพร้อมกับวางรูปถ่ายลงบนโต๊ะพร้อมกับพูดว่า \"เข้ามาได้\" พลันประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยหล่อนมีผมสีดำยาว เธอถือแฟ้มเอกสารมาเต็มอ้อมอก แฮร์รี่เบะหน้านิดหนึ่งเมื่อเห็นแฟ้มเอกสารเหล่านั้น เลขาสาวของเขาเดินเข้ามาพลางวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะของแฮร์รี่
\"อะไรอีกหละเนี่ย\" เขาพูดเสียงยานคาง พลางมองหน้าหญิงสาว
\"รายงานของเพอร์ซี่น่ะ - - เกี่ยวกับสนธิสัญญาการนำเข้าพรมวิเศษหนะ\" เธอตอบพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจให้แฮร์รี่ ซึ่งมันไม่น่าจะทำกับคนที่เป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์เลย
แฮร์รี่ที่หลังจากจบฮอกวอตซ์แล้วเขาก็ได้มาทำงานเป็นมือปราบมารพร้อมกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่หลังจากนั้นเมื่อเขาอายุได้เพียง19ปีเขาก็เป็นถึงหัวหน้ามือปราบมาร และเมื่อถึงวันเกิดครบรอบ21ปีของเขา เขาก็ได้รับตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ ซึ่งเขาดีใจมากแต่มันก็ตามมาซึ่งงานที่หนักมากเช่นกัน แต่เมื่อใดที่เขามีปัญหาเขาก็มักปรึกษาเพื่อนของเขาเสมอ แต่ส่วนใหญ่คนที่เขามักจะขอคำแนะนำอยู่เสมอคือ อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ซึ่งตอนนี้ยังคงเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนฮอกวอตซ์เหมือนเดิม
แฮร์รี่มองหน้าหญิงสาวพลางถอนใจ เฮ้อ - - หลังจากที่ฝ่ายการใช้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ลในทางที่ผิดได้อนุมัติพรมวิเศษให้เป็นพาหนะอย่างหนึ่งเหมือนไม้กวาดก็มีปัญหาตามมามากมาย แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดน่าจะเกิดจากประเทศฝั่งตะวันออกที่ต้องการมาติดต่อค้าขายพรมวิเศษให้อังกฤษ ทำให้เกือบทุกวันมีรายงานเกี่ยวกับพรมวิเศษเป็นกระตักๆ แฮร์รี่ต้องทำงานจนดึกดื่นแทบไม่มีเวลากลับบ้านเลยซักวัน
\"วางใว้บนโต๊ะนะแหละ เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง\" แฮร์รี่บอกพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ภายนอกท่าทางเหมือนจะเกิดพายุ เขาถอนหายใจพลางดึงแว่นเข้าที่พร้อมกับเปิดแฟ้มอ่านทีละหน้า
\"เอ่อ....แฮร์รี่.....วันนี้เธอว่างไหมฉันกะจะชวนเธอไปกินข้าวเย็นหน่อยนะ\" แฮร์รี่เงยหน้าจากกองเอกสารพลางยิ้มน้อยๆให้หญิงสาวตรงหน้าที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง
\"คงไม่ได้หรอกโช วันนี้ฉันมีงานน่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน\" แฮร์รี่พูดพร้อมกับก้มหน้าอ่านแฟ้มต่อไปโดยไม่สนใจหญิงสาวตรงหน้า เธอเบะปากนิดหน่อยก่อนจะออกจากห้องไป เมื่อเสียงประตูปิดลงเขาก็เงยหน้าขึ้นมองตรงตำแหน่งที่โชยืนอยู่ก่อนหน้านี้ - - แฮร์รี่ ซึ่งตอนนี้อยู่ในวัยที่พร้อมจะมีคู่ครองแล้วกลับไม่สนใจหญิงสาวเท่าไหร่เพราะเขามีงานล้นมือตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองว้าเหว่ชอบกล แต่เมื่อครู่ที่โชเข้ามาชวนเขาไปกินข้าว เขากลับฉุกคิดบางอย่างได้ว่าถึงเวลาเขาควรจะหาคู่ครองของตนเองได้แล้ว - - แต่เมื่อนึกถึงภาระหน้าที่ที่ตามมาเขาก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจไปซะพร้อมกับก้มหน้าลงเซ็นรายงานต่อ
ซักพักก็มีเครื่องบินกระดาษบินเข้ามาในห้อง แฮร์รี่รีบรับไว้ เขาคลี่อ่านดูปรากฎว่าเป็นข้อความจากรอนมีใจความว่า
ถึง แฮร์รี่เพื่อนยาก
แฮร์รี่ วันนี้ไปกินข้าวกับฉันและก็เฮอร์ไมโอนี่กันนะ ฉันมีเรื่องจะเล่านายเยอะแยะเลยทั้งเรื่องที่นายสั่งให้เราไปปราบพวกผู้เสพความตายที่เอดินเบอระและก็ที่แมนเชสเตอร์ด้วย หวังว่านายจะมาให้ได้นะ อ้อ! เฮอร์ไมโอนี่ฝากมาบอกด้วยว่าอย่าหักโหมมากนะ ไปเจอกันที่น้ำพุภาราดรภาพตอนเที่ยงตรงนะ มาให้ได้นะ
รอน
แฮร์รี่ยิ้มให้กับจดหมายเชิญชวนแกมบังคับของรอนพร้อมกับเขียนจดหมายตอบกลับไปว่าเขาตกลง เขาดูนาฬิกาของตน - - ตอนนี้เวลา11โมง ยังพอมีเวลาให้เขาจัดการเอกสารให้เสร็จอีกชั่วโมง เห็นดังนั้นเขาจึงรีบจัดการ(ปั่น)งานตรงหน้าให้เสร็จทันเวลาพร้อมกับบ่นพึมพำว่า \"เพอร์ซี่นะเพอร์ซี่บอกให้ส่งวันศุกร์ดันส่งมาก่อนทำไมนะ\"
เมื่อถึงเวลาเขาก็จัดการ(ปั่น)งานจนเสร็จ เขารีบคว้าเสื้อคลุมสีดำที่แขวนอยู่ข้างประตูแล้วก็ออกไปพบทั้งสองทันที เมื่อเขามาถึงน้ำพุภาราดรภาพก็พบทั้งสองยืนรออยู่ รอนทักทายแฮร์รี่ด้วยการมาบีบมือเบาๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นแค่ยิ้มให้
ทั้งสองเปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็เมื่อ4ปีที่แล้ว รอนนั้นรอยกระดูเหมือนจะลดลงไปบ้างนิดหน่อย แต่กลับมีรอยแผลเป็นที่ต้นคอขึ้นมาซึ้งเกิดจากคาถานั่นเอง ผมสีแดงเพลิงของเขาถูกหวีแสกอย่างเก๋ๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ผมไม่ค่อยฟูเหมือนเมื่อก่อนแต่กลับหยิกเป็นลอนอย่างสวยงาม หน้าตาของเธอจัดว่าสวยขึ้นมาก
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั้นแต่งงานกันมาเป็นเวลาสองเดือนได้แล้ว แฮร์รี่ยังจดจำถึงตอนที่รอนเผลอบอกรักเฮอร์ไมโอนี่ได้ดี รอนนั้นหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อหูว่าคนอย่างรอนจะกล้าพูดกับเธอ ทั้งที่เธอคอยเฝ้ารอคำคำนี้มาตลอดเวลา ต่อจากนั้นรอนก็ไม่พูดอะไรแต่กลับดึงเฮอร์ไมโอนี่ไปจูบแทน หลังจากนั้นแฮร์รี่กับเพื่อนร่วมหอกริฟฟินดอร์คนอื่นที่แอบดูอยู่ก็ออกมาตบมือให้ทั้งสองคนพร้อมกับตะโกนว่า \'ข้าพเจ้าประธานในพิธีมงคลสมรส ของนายโรนัลด์ วีสลีย์ กับนางสาวเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ขอส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอได้\' คนทั่วห้องปรบมือให้พร้อมกับผิวปาก หลังจากนั้นรอนก็วิ่งไล่ตีแฮร์รี่ทั่วหอกริฟฟินดอร์โดยสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งหอได้
\"นายมาสาย\" รอนพูดพร้อมกับยิ้มให้
\"ช่วยไม่ได้งานเยอะนี่หว่า\" แฮร์รี่ตอบพลางเสยผมให้ลงมาเป็นปอยปิด \'แผลเป็น\' ของเขา
\"ว่าแต่เราจะไปไหนกัน\" แฮร์รี่ถามหลังจากจัดการทรงผมของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
\"ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่ไปเจอเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อร่อยมากเลย เราเลยตัดสินใจกันว่าจะให้นายได้ไปด้วย\"
เมื่อทั้งสามมาถึงร้านอาหาร ทั้งหมดก็สั่งอาหารมากินทันที รอนเล่าถึงตอนที่ไปปราบพวกผู้เสพความตายที่แมนเซสเตอร์ซะยืดยาวจนกินอาหารเลอะปาก
\"แน่ะ รอนเลอะปากแล้ว มาฉันเช็ดให้\" เฮอร์ไมโอนี่หยิบผ้ากันเปื้อนเช็ดมุมปากของรอนอย่างเบามือซึ่งถ้าเป็นเมื่อตอนที่เรียนที่ฮอกวอตซ์ทั้งสองไม่มีวันทำแบบนี้แน่ แฮร์รี่ดูทั้งสองพลางยิ้มอย่างเศร้าๆ รอนสังเกตุเห็นพอดี
\"พอได้แล้วเฮอร์ไมโอนี่ - - เอ่อขอโทษนะแฮร์รี่\" รอนตอบหน้าแดงๆ
\"ไม่เป็นไรหรอก - - แล้วเรื่องเป็นไงต่อ\" แฮร์รี่พูดต่อทำเป็นไม่สนใจ รอนเล่าเรื่องไปเรื่อย จนกระทั่งวนมาถึงประเด็นที่หน้าปวดหัวของแฮร์รี่ - - เรื่องผู้หญิง!
\"ตกลงนายจะเอาไง ถึงเวลาที่จะต้องตัดสินใจแล้วนะ - - ฉันว่าโช แชงนะดีเลยนะ\" รอนตอบ แฮร์รี่ส่ายหน้าดิกๆ
\"ฉันไม่เอาหรอก - - ฉันหมายถึงเขาก็ดีอยู่หรอก แต่ฉันขอคนที่อารมณ์ดีกว่านี้ดีกว่า\" แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยกกาแฟขึ้นมาดื่ม
\"แฮร์รี่ - - ถ้านายไม่รังเกียจ น้องสาวฉันยังว่างอยู่นะ\" รอนพูดจบแฮร์รี่ก็สำลักกาแฟพรวด
\"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องขนาดมาประเคนก็ได้รอน ฉันหาเองได้นา\"
\"หาเองได้! อย่างนายนี่นะแค่ลงในเดลี่พรอเฟ็ตว่าต้องการหาคู่ รับรองฉันว่าเตาผิงในกระทรงเวทมนตร์คงแตกแน่ๆ\"รอนตอบเสียงดังจนคนทั่วทั้งร้านเริ่มหันมาสนใจ จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องตีแขนรอนเพียะ
เมื่อรอนพูดจบเขาก็ต้องคิดหนัก ใช่ ถ้าเขาเพียงต้องการใครสักคนเขาก็หาได้สบายๆ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาต้องการคือคนรักที่รักเขาที่ตัวเขาไม่ใช่สิ่งอื่น
*****************************************************************************************
ติชมได้นะครับเพราะนักเขียนยังด้อยประสบการณ์พอสมควร-_-\' (เรื่องที่2)
\'ก๊อก ก๊อก ก๊อก\'
เขาสะดุ้งหลุดจากพวังทันทีพร้อมกับวางรูปถ่ายลงบนโต๊ะพร้อมกับพูดว่า \"เข้ามาได้\" พลันประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยหล่อนมีผมสีดำยาว เธอถือแฟ้มเอกสารมาเต็มอ้อมอก แฮร์รี่เบะหน้านิดหนึ่งเมื่อเห็นแฟ้มเอกสารเหล่านั้น เลขาสาวของเขาเดินเข้ามาพลางวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะของแฮร์รี่
\"อะไรอีกหละเนี่ย\" เขาพูดเสียงยานคาง พลางมองหน้าหญิงสาว
\"รายงานของเพอร์ซี่น่ะ - - เกี่ยวกับสนธิสัญญาการนำเข้าพรมวิเศษหนะ\" เธอตอบพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจให้แฮร์รี่ ซึ่งมันไม่น่าจะทำกับคนที่เป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์เลย
แฮร์รี่ที่หลังจากจบฮอกวอตซ์แล้วเขาก็ได้มาทำงานเป็นมือปราบมารพร้อมกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่หลังจากนั้นเมื่อเขาอายุได้เพียง19ปีเขาก็เป็นถึงหัวหน้ามือปราบมาร และเมื่อถึงวันเกิดครบรอบ21ปีของเขา เขาก็ได้รับตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ ซึ่งเขาดีใจมากแต่มันก็ตามมาซึ่งงานที่หนักมากเช่นกัน แต่เมื่อใดที่เขามีปัญหาเขาก็มักปรึกษาเพื่อนของเขาเสมอ แต่ส่วนใหญ่คนที่เขามักจะขอคำแนะนำอยู่เสมอคือ อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ซึ่งตอนนี้ยังคงเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนฮอกวอตซ์เหมือนเดิม
แฮร์รี่มองหน้าหญิงสาวพลางถอนใจ เฮ้อ - - หลังจากที่ฝ่ายการใช้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ลในทางที่ผิดได้อนุมัติพรมวิเศษให้เป็นพาหนะอย่างหนึ่งเหมือนไม้กวาดก็มีปัญหาตามมามากมาย แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดน่าจะเกิดจากประเทศฝั่งตะวันออกที่ต้องการมาติดต่อค้าขายพรมวิเศษให้อังกฤษ ทำให้เกือบทุกวันมีรายงานเกี่ยวกับพรมวิเศษเป็นกระตักๆ แฮร์รี่ต้องทำงานจนดึกดื่นแทบไม่มีเวลากลับบ้านเลยซักวัน
\"วางใว้บนโต๊ะนะแหละ เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง\" แฮร์รี่บอกพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ภายนอกท่าทางเหมือนจะเกิดพายุ เขาถอนหายใจพลางดึงแว่นเข้าที่พร้อมกับเปิดแฟ้มอ่านทีละหน้า
\"เอ่อ....แฮร์รี่.....วันนี้เธอว่างไหมฉันกะจะชวนเธอไปกินข้าวเย็นหน่อยนะ\" แฮร์รี่เงยหน้าจากกองเอกสารพลางยิ้มน้อยๆให้หญิงสาวตรงหน้าที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง
\"คงไม่ได้หรอกโช วันนี้ฉันมีงานน่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน\" แฮร์รี่พูดพร้อมกับก้มหน้าอ่านแฟ้มต่อไปโดยไม่สนใจหญิงสาวตรงหน้า เธอเบะปากนิดหน่อยก่อนจะออกจากห้องไป เมื่อเสียงประตูปิดลงเขาก็เงยหน้าขึ้นมองตรงตำแหน่งที่โชยืนอยู่ก่อนหน้านี้ - - แฮร์รี่ ซึ่งตอนนี้อยู่ในวัยที่พร้อมจะมีคู่ครองแล้วกลับไม่สนใจหญิงสาวเท่าไหร่เพราะเขามีงานล้นมือตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองว้าเหว่ชอบกล แต่เมื่อครู่ที่โชเข้ามาชวนเขาไปกินข้าว เขากลับฉุกคิดบางอย่างได้ว่าถึงเวลาเขาควรจะหาคู่ครองของตนเองได้แล้ว - - แต่เมื่อนึกถึงภาระหน้าที่ที่ตามมาเขาก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจไปซะพร้อมกับก้มหน้าลงเซ็นรายงานต่อ
ซักพักก็มีเครื่องบินกระดาษบินเข้ามาในห้อง แฮร์รี่รีบรับไว้ เขาคลี่อ่านดูปรากฎว่าเป็นข้อความจากรอนมีใจความว่า
ถึง แฮร์รี่เพื่อนยาก
แฮร์รี่ วันนี้ไปกินข้าวกับฉันและก็เฮอร์ไมโอนี่กันนะ ฉันมีเรื่องจะเล่านายเยอะแยะเลยทั้งเรื่องที่นายสั่งให้เราไปปราบพวกผู้เสพความตายที่เอดินเบอระและก็ที่แมนเชสเตอร์ด้วย หวังว่านายจะมาให้ได้นะ อ้อ! เฮอร์ไมโอนี่ฝากมาบอกด้วยว่าอย่าหักโหมมากนะ ไปเจอกันที่น้ำพุภาราดรภาพตอนเที่ยงตรงนะ มาให้ได้นะ
รอน
แฮร์รี่ยิ้มให้กับจดหมายเชิญชวนแกมบังคับของรอนพร้อมกับเขียนจดหมายตอบกลับไปว่าเขาตกลง เขาดูนาฬิกาของตน - - ตอนนี้เวลา11โมง ยังพอมีเวลาให้เขาจัดการเอกสารให้เสร็จอีกชั่วโมง เห็นดังนั้นเขาจึงรีบจัดการ(ปั่น)งานตรงหน้าให้เสร็จทันเวลาพร้อมกับบ่นพึมพำว่า \"เพอร์ซี่นะเพอร์ซี่บอกให้ส่งวันศุกร์ดันส่งมาก่อนทำไมนะ\"
เมื่อถึงเวลาเขาก็จัดการ(ปั่น)งานจนเสร็จ เขารีบคว้าเสื้อคลุมสีดำที่แขวนอยู่ข้างประตูแล้วก็ออกไปพบทั้งสองทันที เมื่อเขามาถึงน้ำพุภาราดรภาพก็พบทั้งสองยืนรออยู่ รอนทักทายแฮร์รี่ด้วยการมาบีบมือเบาๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นแค่ยิ้มให้
ทั้งสองเปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็เมื่อ4ปีที่แล้ว รอนนั้นรอยกระดูเหมือนจะลดลงไปบ้างนิดหน่อย แต่กลับมีรอยแผลเป็นที่ต้นคอขึ้นมาซึ้งเกิดจากคาถานั่นเอง ผมสีแดงเพลิงของเขาถูกหวีแสกอย่างเก๋ๆ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ผมไม่ค่อยฟูเหมือนเมื่อก่อนแต่กลับหยิกเป็นลอนอย่างสวยงาม หน้าตาของเธอจัดว่าสวยขึ้นมาก
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั้นแต่งงานกันมาเป็นเวลาสองเดือนได้แล้ว แฮร์รี่ยังจดจำถึงตอนที่รอนเผลอบอกรักเฮอร์ไมโอนี่ได้ดี รอนนั้นหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อหูว่าคนอย่างรอนจะกล้าพูดกับเธอ ทั้งที่เธอคอยเฝ้ารอคำคำนี้มาตลอดเวลา ต่อจากนั้นรอนก็ไม่พูดอะไรแต่กลับดึงเฮอร์ไมโอนี่ไปจูบแทน หลังจากนั้นแฮร์รี่กับเพื่อนร่วมหอกริฟฟินดอร์คนอื่นที่แอบดูอยู่ก็ออกมาตบมือให้ทั้งสองคนพร้อมกับตะโกนว่า \'ข้าพเจ้าประธานในพิธีมงคลสมรส ของนายโรนัลด์ วีสลีย์ กับนางสาวเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ขอส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอได้\' คนทั่วห้องปรบมือให้พร้อมกับผิวปาก หลังจากนั้นรอนก็วิ่งไล่ตีแฮร์รี่ทั่วหอกริฟฟินดอร์โดยสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งหอได้
\"นายมาสาย\" รอนพูดพร้อมกับยิ้มให้
\"ช่วยไม่ได้งานเยอะนี่หว่า\" แฮร์รี่ตอบพลางเสยผมให้ลงมาเป็นปอยปิด \'แผลเป็น\' ของเขา
\"ว่าแต่เราจะไปไหนกัน\" แฮร์รี่ถามหลังจากจัดการทรงผมของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
\"ฉันกับเฮอร์ไมโอนี่ไปเจอเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อร่อยมากเลย เราเลยตัดสินใจกันว่าจะให้นายได้ไปด้วย\"
เมื่อทั้งสามมาถึงร้านอาหาร ทั้งหมดก็สั่งอาหารมากินทันที รอนเล่าถึงตอนที่ไปปราบพวกผู้เสพความตายที่แมนเซสเตอร์ซะยืดยาวจนกินอาหารเลอะปาก
\"แน่ะ รอนเลอะปากแล้ว มาฉันเช็ดให้\" เฮอร์ไมโอนี่หยิบผ้ากันเปื้อนเช็ดมุมปากของรอนอย่างเบามือซึ่งถ้าเป็นเมื่อตอนที่เรียนที่ฮอกวอตซ์ทั้งสองไม่มีวันทำแบบนี้แน่ แฮร์รี่ดูทั้งสองพลางยิ้มอย่างเศร้าๆ รอนสังเกตุเห็นพอดี
\"พอได้แล้วเฮอร์ไมโอนี่ - - เอ่อขอโทษนะแฮร์รี่\" รอนตอบหน้าแดงๆ
\"ไม่เป็นไรหรอก - - แล้วเรื่องเป็นไงต่อ\" แฮร์รี่พูดต่อทำเป็นไม่สนใจ รอนเล่าเรื่องไปเรื่อย จนกระทั่งวนมาถึงประเด็นที่หน้าปวดหัวของแฮร์รี่ - - เรื่องผู้หญิง!
\"ตกลงนายจะเอาไง ถึงเวลาที่จะต้องตัดสินใจแล้วนะ - - ฉันว่าโช แชงนะดีเลยนะ\" รอนตอบ แฮร์รี่ส่ายหน้าดิกๆ
\"ฉันไม่เอาหรอก - - ฉันหมายถึงเขาก็ดีอยู่หรอก แต่ฉันขอคนที่อารมณ์ดีกว่านี้ดีกว่า\" แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยกกาแฟขึ้นมาดื่ม
\"แฮร์รี่ - - ถ้านายไม่รังเกียจ น้องสาวฉันยังว่างอยู่นะ\" รอนพูดจบแฮร์รี่ก็สำลักกาแฟพรวด
\"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องขนาดมาประเคนก็ได้รอน ฉันหาเองได้นา\"
\"หาเองได้! อย่างนายนี่นะแค่ลงในเดลี่พรอเฟ็ตว่าต้องการหาคู่ รับรองฉันว่าเตาผิงในกระทรงเวทมนตร์คงแตกแน่ๆ\"รอนตอบเสียงดังจนคนทั่วทั้งร้านเริ่มหันมาสนใจ จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องตีแขนรอนเพียะ
เมื่อรอนพูดจบเขาก็ต้องคิดหนัก ใช่ ถ้าเขาเพียงต้องการใครสักคนเขาก็หาได้สบายๆ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาต้องการคือคนรักที่รักเขาที่ตัวเขาไม่ใช่สิ่งอื่น
*****************************************************************************************
ติชมได้นะครับเพราะนักเขียนยังด้อยประสบการณ์พอสมควร-_-\' (เรื่องที่2)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น