คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ของหวง 5 | ออดอ้อน I
“ะ…อบุที่มา่วยฝันหวานนะะ” ฝันหวานล่าวเสียเบาเมื่อ้อเินามนเย็นาที่ไม่ยอมพูอะไรับเธอเลยเ้ามาในอนโมิเนียมหรูหรา
ปึ!
“อ๊ะ!” นัวเล็ร้ออุทานเสียั พลายมือึ้นมาุมหน้าผาไว้หลวมๆ หลัาที่นัวสูหยุเินะทันหัน ทำให้เธอเินนับแผ่นหลัว้าอเาอย่าไม่ไ้ั้ใ
“…” เอเธนส์หันลับมามอฝันหวาน้วยสายาเย็นา ไล่สายาสำรวบาแผลบนใบหน้าและร่าายบอบบาอเธอนถี่ถ้วน “ับรถไม่แ็ะับทำไม”
“ฝันหวานับรถแ็นะ แ่ันหน้าเบระทันหัน ฝันหวานเลย้อเบราม” แ่ถึอย่านั้นเธอ็ไม่ไ้ับรถยน์ไปเรียนทุวัน เพราะส่วนมาะไปับฝันีหาวิาเรียนรัน หรือไม่็ลูน้อไปส่
“…” มาเฟียหนุ่ม้อเ็อมเถียอยู่เียบๆ ่อนะเหลือบมอบาแผลล้ายับบวม้ำบนหน้าผาอเธอ บ่บอให้รู้ว่าน่าะเิาอุบัิเหุเมื่อสัรู่นี้ เพราะาสภาพรถยน์ทำให้เาเห็นว่ารถันหลัที่ับามเธอมาอัระแทมาอย่าหนั
“ฝะ…ฝันหวานอึ้นไปรอฝันี้าบนไ้ไหมะ อีสอั่วโมฝันีถึะเรียนเสร็” ฝันหวานอ้อมแอ้มถามอย่าาหวั ทั้ที่เธอสามารถให้ลูน้ออผู้เป็นพ่อมารับไ้ แ่็อยาใ้เวลาอยู่ับเอเธนส์อีสัหน่อย เพราะไหนๆ ็ไ้เอับเาแล้ว
“…”
“ถ้าพี่เอเธนส์ไม่สะว เี๋ยวฝันหวานนั่รถลับเอ็ไ้่ะ”
“ทำัววุ่นวายให้นอื่นเาเป็นห่ว” ว่าบเอเธนส์็เินนำนัวเล็ไปที่ลิฟ์โยสารส่วนัวที่มีเพียเานเียวที่สามารถใ้านมันไ้ ำพูอเาทำเอานโนว่าถึับสับสนว่ามันเป็นำพูประประัน หรือเาำลัะบอเธอว่าเาเป็นห่วันแน่
“…”
“ะยืนโ่ๆ อยู่รนั้นอีนานไหม”
“ะ…อโทษ่ะ” ร่าบารีบวิ่เ้าไปยืนในลิฟ์อนัวสูอย่าลนลานเมื่อเสียเยือเย็นอเาัึ้น เธอทำหน้ามุ่ยที่ถู่อว่า แ่็รู้ว่าเอเธนส์ไม่เยพูีๆ ับเธออยู่แล้ว
วาสีอำพันเหลือบมอนัวเล็ที่มีวามสูเพียแ่หน้าออเา้วยสายาเย็นา อยาะีเธอไปไลๆ เพราะเธอเริ่มยับัวเ้ามาใล้เามาึ้นนเริ่มไ้ลิ่นหอมๆ าแมพูบนเรือนผมสีน้ำาล
“ะสิันรึไ”
“ไ้เหรอะ”
“อยาให้ันโยนเธอออาลิฟ์ใ่ไหม”
“พี่เอเธนส์พูีๆ ับฝันหวานบ้าไม่ไ้เลยเหรอะ ฝันหวานทำอะไรผินัหนา”
“…” ไร้ึ่ำอบใๆ าปาอเอเธนส์ แ่ถ้าให้ฝันหวานเา็เป็นเพราะเธอแสออมาเินไปว่าเธอรู้สึอย่าไรับเา แ่ะให้เธอทำยัไในเมื่อวามรู้สึมันห้ามันไม่ไ้
“พี่เอเธนส์เยบอว่ารำาที่ฝันหวานเป็นเ็ แ่อนนี้ฝันหวานโแล้วนะ อายุยี่สิบแล้ว”
“แล้ว?”
“เลิรำาฝันหวานไ้ไหม”
“เลิพูมา”
“…” ฝันหวานทำหน้ามุ่ยใส่นัวสูเมื่อถูเา่อว่าลับมา เป็นัหวะเียวันที่ประูลิฟ์เปิว้าพอี ทำให้เอเธนส์เลือที่ะไม่สนใสีหน้าน้อยใอนัวเล็ แล้วเินนำเ้ามาในเพน์เฮาส์
ฝันหวานมอสำรววามหรูหราภายในเพน์เฮาส์อเอเธนส์อย่าื่นเ้น เป็นรั้แรที่เายอมให้เธอเ้ามาที่นี่ สีหน้าน้อยใในอนแรแทนที่้วยรอยยิ้มสใส อย่าน้อยเธอ็ไ้เ้าใล้เามาึ้นอีนิแล้ว
ร่าเล็เินมานั่บนโฟาหลัาที่เ้าอห้อเินหายเ้าไปในห้อห้อหนึ่ึ่าว่าน่าะเป็นห้อพัส่วนัวอเา ่อนที่ะเินออมาในอีไม่ี่นาที
พรึ่บ!
“อะไระ?” ฝันหวานถามอย่าุน หลุบามอหลอยานาเท่าฝ่ามือที่อีฝ่ายโยนลมาที่หน้าัอเธอ
“ยาทาแ้ฟ้ำ”
“อ้อ อบุนะะ” เธอลี่ยิ้มให้ับเอเธนส์อย่าสใส ่อนะหยิบแป้พัฟในระเป๋าสะพาย้าึ้นมาส่อระ แล้วบีบยาทาที่หน้าผาัวเออย่าเบามือ ฝันหวานเพิ่ะรู้สึเ็บ็อนที่ปลายนิ้วมือลูบวนบนรอยแที่ล้ายับะมีเลือไหลิบๆ
เอเธนส์ไม่ไ้อบอะไรลับไป แ่เลือที่ะหย่อนายนั่ลบนโฟาฝั่ร้าม แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ส่เสียอยู่ในระเป๋าาเออมารับสาย
“รับ”
(พี่เธนส์เอน้อรึยั)
“เอแล้ว”
(น้อเป็นยัไบ้า มีแผลไหม)
“นิหน่อย”
(โธ่ ฝันหวาน) เ้าาพู้วยน้ำเสียเห็นใหลานรัอัวเอ (แม่อุยับน้อหน่อย)
“…” เอเธนส์ไม่ไ้อบอะไร แ่เลือที่ะยื่นโทรศัพท์ัวเอให้ับฝันหวานแทน เธอเยหน้าึ้นมาสบาอย่ามีำถาม “แม่ันะุยับเธอ”
“อ้อ…” ฝันหวานพยัหน้าอย่าเ้าใ ่อนะรับโทรศัพท์ออีฝ่ายมาแนบหู “่ะุป้า”
(ฝันหวานเ็บรไหนบ้าลู ไม่ไ้เป็นอันรายมาใ่ไหม)
“ฝันหวานแ่หัวโนนิหน่อย่ะุป้า”
(่อยยัั่วไปที ป้าเป็นห่วแทบแย่)
“ฝันหวานไม่ไ้เป็นอะไรมาเลย่ะ ุป้าไม่้อเป็นห่วนะะ”
(อย่าลืมส่้อวามหาพ่อับแม่้วยนะ เี๋ยวะเป็นห่วันไปให่)
“่ะุป้า ั้นฝันหวานอืนโทรศัพท์ให้พี่เอเธนส์นะะ” ว่าบมือเรียว็ยื่นโทรศัพท์ลับืนไปให้เ้าอมัน เอเธนส์รับไปามืออเธอแล้วึวาสายโยไม่ไ้พูอะไรับเ้าาไปมาว่านั้น
ภายในห้อนั่เล่นถูปลุม้วยวามเียบัน เพราะไม่มีบทสนทนาระหว่าทัู้่เิึ้นอีเลย ฝันหวานำลัรุ่นิอย่าหนัว่าวระอร้อให้เอเธนส์่วยเหลือเรื่อย้ายมาอยู่อนโมิเนียมอีีไหม ไม่ใ่เพราะสัาับฝันีไว้ว่าะ่วยเหลือ แ่เป็นเพราะเธออยาอยู่ใล้ิับเอเธนส์ อแ่ไ้อยู่ใล้ๆ เาเพื่อเห็นหน้าเา็ะมีวามสุมาแล้ว
“พี่เอเธนส์ะ…”
“…” เ้าอื่อ้อนสายามออย่าเย็นา โยไม่ไ้านรับ แ่แววาอเา็เหมือนะอยารู้ว่าเธอเรียทำไม
“พี่เอเธนส์่วยุยับป๊าให้ฝันหวานหน่อยไม่ไ้เลยเหรอะ”
“ทำไมัน้อ่วย?”
“ฝันหวานแ่ิว่าถ้าพี่เอเธนส์เป็นนพูับป๊า ป๊าะยอมให้ฝันหวานับฝันีย้ายมาอยู่ที่อนโ เพราะป๊าไว้ใพี่เอเธนส์่ะ”
“…”
“่วยฝันหวานสัรั้ไ้ไหมะ แ่รั้เียว” ฝันหวานยนิ้วี้เล็ๆ ึ้นมาทำเป็นท่าประอบ แววาอเธอำลัแสถึวามอออ้อนอวามเห็นใานัวสู
“ูแลัวเอันไ้?”
“ฝันหวานูแลัวเอไ้ และะไม่ทำให้พี่เอเธนส์เือร้อนแน่นอน” เธอพูอย่าหนัแน่น แ่เอเธนส์ลับแสยะยิ้มและไล่สายามอเธอ้วยสายาเย้ยหยัน
“เือบายเพราะับรถ ยัะล้าบอว่าูแลัวเอไ้”
“มันเป็นเหุสุวิสัยนี่นา”
“…”
“นะะ…่วยฝันหวานหน่อย” ฝันหวานผลุนผลันลุาโฟา แล้วเินไปนั่้าๆ เอเธนส์ เธอเยปลายาไว้บน้นแนอเาอย่าอออ้อน อยาลอใ้หน้าาน่ารัที่นอื่นอบมอยู่เสมอเรียวามเอ็นูาเา
เอเธนส์หลุบสายามอเธออย่าเบื่อหน่าย แ่ไม่ไ้ผลัไสเธอออไป เาหันลับมาถอนหายใหนัๆ ้วยวามรำา
“น้า~ ่วยฝันหวานหน่อยนะ เี๋ยวฝันหวานเลี้ย้าวทั้เือนเลย!”
“…”
“หรือพี่เอเธนส์อยาไ้อย่าอื่นเป็นออบแทนที่่วยเหลือ็บอฝันหวานไ้เลยนะ ถ้าฝันหวานหามาให้ไ้็ะหามาให้่ะ”
“เธอไม่มีอะไรที่ัน้อาร”
“ั้นเอาเป็น…ฝันหวานทำอาหารอร่อยๆ ให้ทานแลับาร่วยเหลือไ้ไหมะ”
“ันมีปัาื้อินเอ”
“ั้นฝันหวานยอมมาทำานบ้านให้ลอทั้เือนเลย” เ้าอใบหน้าิ้มลิ้มไม่ยอมลละวามพยายาม ยิ่เอเธนส์ไม่ไ้ผลัไสเธอออไปอย่าทุรั้มือทั้สอ็ยิ่เาะหนึบเา “นะๆ ่วยฝันหวานหน่อยน้าา~”
มาเฟียหนุ่มเหลือบมอนัวเล็้วยหาา ่อนะยมือันหน้าผาอเธออออย่าไม่ไ้แรมานั แ่เพราะฝ่ามืออเาให่เือบสอเท่าอหน้าผาเธอ ทำให้โนแผลอย่าไม่ไ้ั้ใ
“อะ…โอ๊ย~ ฝันหวานเ็บ”
“…” เสียร้ออฝันหวานทำให้เอเธนส์หยุะั แล้วเลือที่ะปัผมบนหน้าผาอเธอออเพื่อมอบาแผลัๆ
“ฮืออ~ เ็บอะ”
###แหมมมม~ อยู่่อหน้านอื่นน้อแะัวแม้แ่ปลายเล็บไม่ไ้ พออยู่ับน้อสอนยอมให้น้ออ้อนเย
ความคิดเห็น