ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Memories between us :: Chatper 1 ความทรงจำระหว่างเรา
Chatper 1 ความทรงจำระหว่างเรา
แม้ว่าร่างของเฮอร์ไมโอนี่จะไร้วิญญาณ แต่หญิงสาวก็ยังสามารถที่จะเข้าไปดูความทรงจำของน้องสาวได้เป็นการพินิจใจที่ง่ายกว่าคนเป็นสะอีก ควันสีดำปรากฏต่อสายตาของไบโอนี่เปลี่ยนสภาพห้องนอน ให้กลายเป็นทะเลสาบข้างๆเป็นป่าหนาถืบริมทะเลสาบมีต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีหนามเต็มไปหมดใต้ตนนั้น มีร่างบางของหญิงสาวผมหยกศกสีน้ำตาลยืนอยู่ข้างๆร่างสูงของเด็กหนุ่มผมดำหยุ่งหยิง นัยตาสีเขียวมรกตสวมแว่นตาขนาดใหญ่ ตรงข้ามพวกเขาทั้งสองคือร่างสูงของเด็กหนุ่มผมบอร์นนัยตาสีเงินประกายฟ้ามองทั้งสองอย่างหาเรื่อง ดูเหมือนพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่เด็กหนุ่มผมบอร์นก้าวเขามาจะหาเรื่องเด็กหนุ่มผมดำ
"ถอยไปนะมัลฟอย"ร่างบางสั่ง มือทั้งสองข้างผลักร่างของเด็กหนุ่มผมบอร์นไปกระแทรกกับต้นไม้ที่มีหนามคมแขนข้างซ้ายโดนข่วนเป็นลอยยาวพร้อมเลือดสีแดงไหลซึ้มออกมา หญิงสาวตาโตด้วยความตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลายเขา มัลฟอยยกแขนข้างขวามาจับแผลที่แขนซ้ายสีหน้าแสดงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
"มัลฟอย ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ ให้ฉันช่วย...."เสียงของหญิงสาวขาดหายไปสองมือของหญิงสาวที่พยายามยืนไปจับแผลของเด็กหนุ่มกับถูกปัดออก
"อย่ามาแตะต้องฉัน ยัยเลือดสีโคลน ฉันเกลียดเธอ"มัลฟอยพูดน้ำเสียงด้วยกร้าดเกรี้ยว เมื่อได้ยินคำหยาบคายหญิงสาวก็เชิดหน้าเปลี่ยนท่าทีเป็นไม่สนใจมัลฟอยอีกเลย
"ฉันเองก็เกลียดนายเหมือนกัน งั้นจัดการเองแล้วกัน ไปกันเถอะแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้าขึ้นพร้อมจับมือของแฮร์รี่เดินจากไป โดยมีสายตาเครียดแค้นและรังเกลียดมองตามทั้งคู่
__________________________________________
ควันสีดำลอยอยู่กลางหน้าของหญิงสาวแล้วก็แปลเปลี่ยนเป็นเขตห้วงห้ามในฮอกวอตมันเหมือนกับห้องสมุดขนาดใหญ่มีชั้นหนังสือมากมายไบโอนี่มองไปเห็นหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายเธอมากที่สุดเฮอร์ไมโอนี่นั้นเองเธอกำลังดูชั้นหนังสืออยู่เงียบๆตามลำพัง แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาเป็นร่างของชายภาโรงถือตะเกียงเข้ามากับคุณนายนอรีส
"ใครอยู่ในเขตห่วงห้ามนั้นออกมาเดียวนี้!!"ฟิลช์ตะโกนไปอย่างกร้าดเกี้ยวและเดินสำรวจชั้นหนังสือต่างๆ เฮอรไมโอนี่ถอยกรุไปชนชั้นหนังสือแต่โชคดีที่มันไม่ล้มลงมา เธอเดินไปเรือยๆให้ห่างจากฟิวจู่ๆก็มีมือปริศนามาดึงเธอเข้าไปในชั้นหนังสือที่ค่อนข้างมืด เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง แล้วเอามือปิดปากเธอไว้
"เงียบ"เสียงยานคางที่คุ้นเคยออกคำสั่ง หญิงสาวครางออกมาเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเด็กหนุ่มผมบอร์นตาสีเงินแกมฟ้าที่เธอคุ้นตา จากนั้นเธอก็เงียบลง จนกระทั่งฟิลว์เดินจากไป หญิงสาวเริ่มดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอด
"ปล่อย ฉันได้แล้วมัลฟอย"หญิงสาวเริ่มโวยวาย แต่มัลฟอยไม่มีท่าว่าจะปล่อยเขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก จนหญิงสาวไม่มีแรงขัดขืน
"นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงมัลฟอย"หญิงสาวถาม
"นั้นมันเรื่องฉัน แต่ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าเธอมาที่นี้ทำไหมเธอมาหาหนังสือลบคำสาปเพื่อช่วยเจ้าพอตเตอร์สินะ รักมันมากไง"มัลฟอยพูดอย่างกราดเกี้ยว
"ก็แฮร์รี่เป็นเพื่อนฉันนิ แล้วนายมาช่วยฉันไว้ทำไหมละเกลียดฉันนักไม่ใช่อ้อทำไหมไม่ส่งฉันให้ฟิลว์ไปเลยละ"หญิงสาวถามอย่างสงสัย
"เอาน่าถึงยังไงฉันก็ช่วยเธอแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอก็ติดหนึ้บุญคุณฉันอยู่"มัลฟอยพูดพร้อมกับกอดหญิงสาวแน่นขึ้น
"แต่ฉันไม่ได้ขอนายมาช่วยฉันเอง"เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็งจ้องไปในตาสีเงิน
"ฉันช่วยเธอไว้นี้ไม่ได้สำนึกเลยใช่ไหม?"มัลฟอยเริ่มโมโห
"โอเค เอาละขอบคุณนายที่มาช่วยฉัน ที่นี้ปล่อยฉันได้ยัง"เฮอร์ไมโอนี่ กัดฟันพูดออกไป พร้อมกับดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขน
"แค่นี้อ้อกับการช่วยเธอไว้"มัลฟอยเริ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"แล้วนายต้องการอะไร"เฮอร์ไมโอนีถาม
"ต้องการอะไรงั้นรึ คนฉลาดๆอย่างเธอน่าจะรู้นะว่าฉันต้องการอะไร"มัลฟอยพูดพร้อมกับดันร่างบางไปชนกับผนังพร้อมล็อคแขนสองข้างไว้
"อย่านะ"สิ้นเสียงของเฮอร์ไมโอนี่มัลฟอยก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้ริมฝีปากอวบอิ่มแต่หญิงสาวกลับหันหน้านี้เขา
"เธอกลัวฉัน?"มัลฟอยพูดพร้อมกับเชิดคางของหญิงสาวให้หันมาสบตา
"ฉันไม่ได้กลัวนาย แต่นายอย่าลืมสิเราเป็นศตูรกัน แล้วอีกอย่างเลือดบริสุทธิ์อย่างนายไม่ควรมายุ่งกับเลือดสีโคลนอย่างฉันหรอก"หญิงสาวพูดพร้อนหันหน้าหนีเขาน้ำตาเริ่มคลอในดวงตาคู่สวย
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับเธอสักหน่อยยัยเลือดสีโคลนโสโคลก"มัลฟอยพูดเหมือนเขาจะได้สติพร้อมกับถอยออกจากร่างของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเดินออกไปแต่ไม่กี่ก้าวเขาก็หันกลับมา
"โอ้ อย่าลืมนะเธอเป็นหนึ้ฉันอยู่เดียวฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอ"มัลฟอยพูดพร้อมกับใบหน้ากวนประสาทแล้วก็เดินจากไป หญิงสาวรู้สึกสับสนในสิ่งที่เด็กหนุ่มพูด'นี่นายคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่มัลฟอย'แต่หญิงสาวก็ต้องหยุดคิดแล้วเดินออกไปจากเขตห้วงห้ามเพราะกลัวว่าฟิลว์จะกลับมาอีก
_______________________________________________
ควันสีดำลอยขึ้นมาอีกครั้งและมันแปลเปลี่ยนเป็นห้องพยาบาลในฮอกวอต ไบโอนี่มองไปรอบๆและเห็นเด็กชายผมดำหยุ่งหยิง นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง รอบข้างมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลหยักศกสวมชุดคลุมสีดำของกริฟฟินดอร์กับเด็กหนุ่มผมสีเพลิงทั้งสองนั่งอยู่ข้างเตียงของเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออกพร้อมเผยให้เห็นร่างของหญิงวัยกลางคนสวมชุดกระโปงยาวสีแดงมีผ้าคาดลงมาคล้ายผ้ากับเปื้อนสีขาวมาดามพอมฟรีย์นั่นเองและร่างสูงสวมชุดคลุมสีดำยาว กับผมสีดำสนิดที่ดูคุ้นตา เซเวอร์รัส สเนปที่มาพร้อมกับในมือขวดยา
"ฉันกับเสนปหาทางรักษาคุณพอตเตอร์ได้แล้วละ"มาดามพอมฟรีย์กล่าวกับเด็กสอนคนที่ดูท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก
"พิษของงูดำจัดว่าเป็นศาสตร์มืดที่ร้ายแรงมาก คนที่โดนมันกัดจะมีสภาพไม่ตายก็เหมือนตายคือจะต้องนอนหลับเหมือนคนเป็นอัมพาตอย่างนี้ตลอดไป"สเนปกล่าวเรียบพร้อมกับยกศรีษะของแฮร์รี่ขึ้นมาแล้วจับปากให้อ้าออกพร้อมกลอกยาลงไปอย่างรวดเร็ว
ผ่านราวครั่งชม แฮร์รี่ก็เริ่มขยับตัวและลืมตาขึ้นมา มองหน้าเพื่อนทั้ง2คน
"เป็นยังไงบ้างแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันหลับไปนานแค่ไหน"แฮร์รี์ถามอย่างงุมงง
"3วันตอนแรกเราคิดว่านายตายแล้วสะอีก เพราะนายโดนพิษของงูดำ"รอนบอก
"ใช่ทีแรกไม่มีใครรักษาเธอได้เลยแล้วฉันก็พายยามเข้าไปในเขตหวงห้ามแต่ก็ไม่พบวิธีรักษาจนกระทั่งสเนปเขาเป็นคนรักษาเธอนะแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่เล่า
มาดามพอมพรีย์ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยาที่นำมาให้แฮร์รี่
"พวกเธอ2คนออกไปก่อนฉันขอดูอาการเขาหน่อย"มาดามพอมพรีย์บอก และลงมือตรวจดูร่างกายของแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่จำต้องออกมาจากห้องพยาบาล ก็พบเข้ากับมัลฟอยและแครบกับกอย์ล
"ไง เจ้าพอตเตอร์ตายรึยัง"มัลฟอยถามยิ้มเย้อปรากฏที่มุมปากของเด็กหนุ่ม
"เสียใจด้วยมัลฟอยที่แฮร์รี่ยังไม่ตาย"รอนพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกี้ยว
"หรอ น่าเสียดายถ้ามันตายไปนายจะได้หมดคู่แข่งไง วีสลีย์"มัลฟอยพูดอย่างมีเลห์เหลี่ยม
"นายหมายความว่าไงมัลฟอย"รอนถามอย่างไม่เข้าใจ
"นายวีสลีย์ยาจกกับเลือดสีโคลนก็ดูเหมาะสมกันดีนิ แต่น่าเสียดายที่ยัยเลือดสีโคลนยังไงก็ต้องเลือกเจ้าพอตเตอร์ที่อย่างน้อยมันก็เป็นคนที่ถูกเลือก ซึ่งต่างจากนายที่ไม่มีอะไรดีเลย"มัลฟอยพูดพลางยิ้มอย่างกวนประสาท
"แก ตายสะเถอะ"รอนพูดอย่างโมโห แล้วหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุม และชี้ไปที่มัลฟอย
"รอน อย่านะเขากำลังพูดให้เราเกลียดกันเองอย่าไปเดินตามเกมเขาสิ"เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางดึงข้อมือรอนไว้แน่
"ไปกันเถอะรอนอย่าไปสนใจเขาเลย"เฮอร์ไมโอนี่ลากรอนออกมาจากมัลฟอยแล้วเดินไปตามทางเพื่อกลับไปที่หอกริฟฟินดอร์ มัลฟอยมองตามแผ่นหลังของทั้งสองคนไปอย่างไม่สบอารมณ์นักที่หญิงสาวเอาแต่ปกป้องคนทั้งสอง
_____________________________________________
ควันสีดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง แล้วก็แปลเปลี่ยนเป็นทางเดินสีขาวที่มีหิมะตกแล้วก็รอมล้อมไปด้วยร้านขายของมากมาย ไบโอนี่มองร่างของหนุ่มสาวคู่หนึ่งสวมชุดกันหนาวไว้ทั้งคู่ นั้นคือมัลฟอนกับเฮอร์ไมโอนี่เอง พวกเขาเดินขึ้นไปบนเนินเขาสูง ไบโอนี่ตามไปติด ๆ
"นายพาฉันมานี่ทำไหม ที่ฉันยอมมากับนายเนี่ยเพราะฉันติดหนี้นายที่เคยช่วยฉันไว้หรอกนะ"เฮอร์ไมโอนี่บ่น พลางมองดูมัลฟอย
"นี่ฉันไม่อยากจะถ้วงบุญคุณอะไรเธอหรอก แต่ขอสักวันได้ไหมที่เราจะพูดกันดีๆ เธอว่าที่นี้สวยไหม"มัลฟอยถามพลางมองไปยังภาพเบื้องหน้าเป็นปราสาทที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะและแสงแดดที่สว่างพร้อมกับมีหิมะโรยลงมาเล็กน้อย
"สวยสิ สวยมากเลย"เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางมองไปยังภาพเบื้องหน้าและเริ่มนั่งลงกับพื้นส่วนมัลฟอยเห็นเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงก็อาศัยจังหวะนี้นอนลงไปบนตักของหญิงสาว
"ว๊าย! นายมานอนบนตั...."คำพูดของหญิงสาวหายไป
"ชู่ว์"มัลฟอยชูนิ้วขึ้นมาทาบบนริมฝีปากของเขาเป็นการบอกเชิงใหเธอเงียบ หญิงสาวตาโตด้วยความตกใจแต่ก็ปล่อยให้นอนไป มัลฟอยหลับตาลง อย่างแน่นิ่งเฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขายามหลับเขาดูสงบนิ่งไร้พิษสง ไร้ความหยิ่งทะนงตัวต่างจากมัลฟอยตอนตื่นขึ้นมา เขาหลับไปสักพัก จู่ๆเขาก็ดิ้นไปมาบนตักของเฮอร์ไมโอนี่
"ไม่ อย่าไม่!! "มัลฟอยพึมพำ มือเริ่มปัดไปปัดมาเหมือนกันหวาดกลัว
"มัลฟอย ตื่น ตื่น!"เฮอร์ไมโอนี่ตบแก้มมัลฟอยเบาๆ มัลฟอยหยุดดิ้นและลืมตาขึ้นมามองหญิงสาวตรงหน้า
"ฝันร้ายรึ มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้นะ"เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างห่วงๆ
"ไม่เกี่ยวกับเธอ"มัลฟอยพูดพลางยกตัวขึ้นนั่งหันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่
"ไหน บอกว่าวันนี้ขอเป็นวันเดียวที่เราจะพูดกันดีๆไง นายลองเปิดใจเล่าให้ฉันฟังสิฉันอาจจะช่วยนายได้"เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
"ก็ได้"มัลฟอยถอนหายใจตอบแล้วก็ค่อยเล่าเรื่องความในใจของเขาให้เธอฟัง
"ฉันฝันถึงตอนที่พ่อฉันทำร้ายแม่หลายครั้งที่ฉันพยายามจะช่วยแม่แต่ฉันก็ไม่อาจปกป้องเขาได้เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นทายาทคนสุดท้ายของตะกูลมัลฟอย ฉันจำได้ดีตั้งแต่เด็กพ่อของฉันเขาปลุกฝั่งให้ฉันเข็มแรง เด็ดเดียวและไร้หัวใจ เวลาที่ฉันล้มฉันจะต้องลุกขึ้นเองให้ได้ หลายครั้งที่แม่พายยามจะช่วยฉันแต่พ่อจะห้ามไว้ทุกครั้งเวลาที่ฉันร้องไห้ฉันจะต้องไม่ร้องให้พ่อฉันเห็นเพราะลูกผู้ชายมัลฟอยจะต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด บ้างที่ฉันก็รู้สึกว่าฉันเติบโตมาอย่างโดดเดียวมีทุกสิ่งทุกอย่างมากมาย แต่ขาดไปอย่างเดียว.......... และเขามักจะบอกฉันเสมอว่าพวกเราเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ที่ควรค่าแก่การใช้เวทมนต์มากกว่าพวกมิ้กเกิล ฉันเกิดมาจากตะกูนที่สูงส่งฉันมีภาระหน้าที่ ที่จะต้องรักษาสายเลือดบริสุทธิ์ไว้ เธอรู้ไหมตอนแรกฉันก็ภูมิใจที่ฉันเกิดมาแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่ต้องการมันเลย"มัลฟอยเล่าออกไปอย่างๆเศร้าเหมือนต้องการจะระบายกับใครสักคน
เฮอร์ไมโอนี่ฟังเรื่องราวอย่างอึ่งๆ เธอคิดทบถ้วนในสิ่งที่มัลฟอยพูดที่จริงเขาเป็นคนที่น่าสงสานมากเขามีทุกสิ่งทุกอย่างครบแต่สิ่งที่เขาไม่มีเลยคือ ความรัก เพราะอย่างงี้เองเขาถึงอิจฉา แฮร์รี่ รอน แล้วก็เฮอร์ไมโอนี่ อิจฉาที่แฮร์รี่ถึงแม้พ่อแม่จะตายไปแล้สแต่เขาได้รับความรักจากคนรอบข้างเสมอ อิจฉา รอนที่มีครอบครัวที่อบอุ่น และอิจฉาเฮอร์ไมโอนี่ถึงแม้เธอจะไม่ได้มีสายเลือดบริสุทธิ์แต่เธอก็ครอบครัวเพื่อนที่รักเธอ
"แต่นายก็ยังมีฉันน่ะ ฉันสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆนาย"เฮอร์ไมโอนี่พูดเธอรู้สึกสงสานมัลฟอยเลยดึงช่วงคอของมัลฟอยเข้ามากอดซบกับอกเธอเหมือนแม่กอดลูกก็ไม่ปาน เธอหวังให้ไออุ่นในร่างกายเธอจะสามารถเยียวยาหัวใจที่บอกช่ำของเขาได้
"ทำไหม เฮอร์ไมโอนี่ ยิ่งฉันพยายามเกลียดเธอมากเท่าไรฉันก็ยิ่งต้องการเธอมากเท่านั้น ทำไหมต้องเป็นเธอด้วย ฉันเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าเธอคือคนที่ฉันไม่สมควรจะรู้สึก"มัลฟอยเริ่มตัดร่อนกับโชคชะตะชิวิตของเขากับเธอแล้วนำศีรษะซบที่อกอุ่นๆของหญิงสาว เฮอร์ไมโอนี่นำมือลูบศรีษะของมัลฟอยอย่างเบาๆ
"ฉันก็เหมือนกัน"หญิงสาวพึมพำออกมา เธอไม่สนใจแล้วว่าเธอกับเขาจะต่างกันแค่ไหน ขอเพียงแค่เวลานี้ขอให้มีแค่เรา เธอไม่อยากจะฝืนความรู้สึกตัวเองเพราะหญิงสาวก็คิดไม่ต่างจากมัลฟอยเลย มัลฟอยใช้มือทั้งสองข้างดึงเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาใกล้แล้วประกบริมฝีปากบางลงไปบนปากอวบอิ่มอย่างนิ่มนวลหัวใจของเธอเต้นแรง หญิงสาวหลับตาพริ้มไม่มีท่าว่าจะขัดขืน แต่ในใจของหญิงสาวนั้นมีคำถามเต็มกับความกังวนก็เริ่มทรอดแทรงมาในใจของหญิงสาวเรื่องนี้มันจะจบลงอย่างไรในเมื่อเราต่างกันมากทั้งฐานนะ ชาติตะกูน และสายเลือด ความจริงเราไม่ควรรักกันเลยความรักของเราเหมือนต้องคำสาป ทั้งที่รู้ว่าตอนจบก็จะมีแต่การสูญเสียแต่เธอก็พร้อมจะเสี่ยง มัลฟอยจูบเฮอร์ไบโอนี่อยู่เนิ้นนาน ก่อนค่อยๆผลักกันออก
"รู้ไหมเฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตมีค่าแค่ไหน เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจะไม่โดดเดียวอีกต่อไป ขอบคุณที่ใหัโอกาสคนไม่ดีอย่างฉัน"มัลฟอยพูดแล้วโอบกอดเฮอร์ไบโอนี่อย่างเนินนาน
คุยกันสักนิดน่ะ:: อย่าเพิ่ง งงกับตอนนี้ละเพราะช่วงตอน1-2จะเป็นเกี่ยวกับ
ความทรงจำของเฮอรืไมโอนี่ในช่วงตกหลุมรักกับเดรโกแรกๆแต่เป็นความทรงจำแค่ส่วนหนึ่งของเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นเรื่องราวต่างก็อาจจะโดดข้ามอาจจะรักกันเร็วขึ้นเพราะไบโอนี่พินิจดูความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่แค่ส่วนหนึ่งไม่ใช่ทั้งหมดเข้าใจตรงกันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น