ก้อแค่ความรู้สึกที่รักใครสักคน

เนื้อเรื่อง

หวัดดีฮะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะฮะว่าชื่อ P e e R อ่านว่า เพียร์ นะฮะ อย่าอ่านว่า เพอร์ เนี่ยนั่งเถียงกับพี่ต๋องแทบตายว่า ชื่อ เพียร์ พี่ต๋องก็เถียงว่า ชื่อ เพอร์ คนบ้าที่ไหนเค้าชื่อ เพอร์ กันหา! อุ๊ย โทษที เผลอตัวไปหน่อย พี่ต๋อง ท่านก็บอกว่า pe + er อ่านว่า พี + เออร์ เป็นเพอร์ แล้วบอกอีกว่า ชื่อ เพียร์ ต้องเขียนอย่างนี้ p + ear พี+ เอียร์ เป็น เพียร์ pear แพรชัดๆอ่านเพียร์ต้องไหนฟ่ะ แล้วที beer ทำไมอ่านว่า เบียร์ อ่ะ ชื่อเราก็แค่เปลี่ยนตัว b เป็น ตัว p เท่านั้นเอง มันต้องอ่านว่า เพียร์ สิ ชื่อเรานะเฟ้ย ไม่ใช่ชื่อพี่ต๋อง ( ต๊อง )

แหะ ๆ ๆ โทษทีท่านผู้อ่านลืมตัวไปนิดส์เดียวเอง ( เห็นไหมว่าเติม ส์ ด้วย ) เรามาเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่าไหม ที่จริงจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องอะไรดีล่ะ หวานหรอก็ไม่ใช่ ( มั้งนะ ) จะเศร้าก็ไม่เชิง ( ก็ไม่รู้สิ ) มาเริ่มเรื่องดีกว่าม้าง

ก่อนที่จะเริ่มเรื่องก็ขอเท้าความไปอดีตก่อนนะฮะ ( ขอนึกก่อน ) อืม . . . จูนเข้าเครื่องได้แล้วล่ะ เริ่มกันเลยก็ละกัน ( สมควรเริ่มได้ตั้งนานแล้วล่ะ )

อยากจะรัก ใครสักคน ที่ฉันรัก

อยากจะรัก ใครสักคน แม้ขื่นขม

อยากจะรัก ใครสักคน จนตรอมตรม

อยากจะรัก ใครสักคน ที่จริงใจ

อยากจะบอก ให้เธอรู้ ว่าฉันรัก

อยากจะบอก เรื่องความรัก ที่มีให้

อยากจะบอก ใครสักคน ที่หัวใจ

อยากจะบอก เพียรไง ว่ารักเธอ . . . . .

“ เพียร์ ” พรึ่บ เสียงของฉันปิดสมุดที่แต่งกลอนไว้เมื่อมีคนเรียก ฉันนค่อยๆหันไปดูว่าเป็นใคร โธ่เอ๊ยที่แท้ก็แนนนี่เอง

“ มีอะไรหรอ แนน”

“ เปล่าหรอก แล้วนั่งทำอะไรอยู่ฟ่ะ”

แล้วพูดเปล่าทำไมฟ่ะ แหง่ง ! คนกำลังแต่งกลอนอยู่ดีๆเลย มายุ่งทำไมฟ่ะ ( ฉันทำได้แค่คิด แค่คิดเท่านั้น )

“ ก็ไม่ได้ทำอะไร มีอะไรก็ว่ามา มาแบบนี้ มีอะไรให้ช่วยอีกล่ะ”

“ แหม . . . เพียร์นี่รู้ใจเราไปซะหมดเลย คือเราอยากให้ช่วย . . . ( ขอสงวนสิทธิ์ไว้ )”

“ อืม ๆ ๆ” มีเรื่องอีกแล้ว เฮ้อ !

นี่ มีใครจะรู้บ้างนะว่าการนี่รักคนที่เค้าไม่รักเราและไม่มีทางที่เป็นได้ที่เค้าจะรักเรา เพราะอะไรนะหรอ เค้ายังมีคนที่เค้ารักอยู่เต็มหัวใจนะสิ เฮ้อ !

ที่จริงก็ไม่ได้เค้าอะไรมากมายหรอกนะ ( จริงๆนะ ) แค่รักเค้าทุกลมหายใจเข้า-ออกเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่ารักเพราะเหตุผลอะไร แต่พอรู้ตัวก็รู้ว่ารักไปเสียแล้ว

เพียร เป็นผู้ชายกรุ๊ปโอ ซึ่งเหมาะกับผู้หญิงกรุ๊ปเออย่างฉัน จากการทำนายของกรุ๊ปเลือดแล้วกรุ๊ปเลือดที่เหมาะสมกันสุดๆด้วย เราสองคนสนิทกันมากๆแม้เค้าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่กี่เดือนมานี้เอง เนื่องจากเค้าได้ทุนไปเรียนต่อที่ประเทศอเมริกามา ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนี้หรอก

วันแรกที่เราได้พบกันอีกครั้ง ใช่ไหมฉันนี่หมดความเป็นกุลสตรีเลย ก็เจอหน้าเค้าแล้วกระโดดกอดเค้านี่น่ะ และวิ่งกระโดดเกาะเกือบมีการหมุนด้วย แต่แบบว่านะ ฉันตัวหนักกว่าเค้าเสียอีก ( คิดแล้วกลุ้ม )

ก็ตั้งแต่ที่เพียรกลับมาฉันก็แทบไปหาเพียรทุกๆวัน ไปทำไมนะหรอ ก็ไปจับยัดเอาของกินใส่กระเพาะมันอ่ะสิ คนอะไรก็ไม่รู้ไม่ยอมกินข้าวกลางวัน ต้องซื้อของให้มันกินทุกวันเลย ( ท่านผู้อ่านทุกคนก็ควรกินข้าวกลางวันด้วยนะ )

ทุกๆคนก็คิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันเพราะเรากลับบ้านด้วยกันบ่อยๆ แต่จริงๆมันก็ไม่ใช่หรอก ถ้าใช่จะมานั่งกลุ้มอย่างนี้หรอ ( จริงไหม )

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่านนิยายและจะเห็นอยู่เสมอทุกๆครั้งที่ พระเอกกับนางเอก จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง ถึงแม้จะมีอุปสรรคมาขวางกั้นระหว่างพวกเขาสองคน ( พวกยัยตัวร้ายกะนางอิจฉานั่นแหละ )

เรื่องราวของฉันมันก็เป็นได้แค่รักเขาข้างเดียวจริงๆ ( แต่รักตลอดไป ) คุณรู้ไหมคนที่ฉันรักนั้น(เพียร)ในหัวใจเขามีใครอยู่บ้าง ตั้งแต่ได้อ่านไดอารี่ของเขามา ฉันก็ได้รู้สึกเจ็บ เจ็บมาก เจ็บลึกถึงข้างใน เขาบรรยายความรู้สึกของเขาที่มีต่อเพื่อนอีกคนหนึ่งของฉันเอาไว้ ( ถึงแม้บรรยายหลายคนก็เหอะ )

เขาได้บรรยายถึงเธอคนนั้นแบบที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขารักเธอ(พัช)คนนั้นสุดหัวใจและเขาได้บรรยายถึงเพื่อนอีกคนหนึ่ง ( ไม่ได้รักนะ ) ที่สนิทมากแต่เขาไม่ได้บรรยายถึงฉันเลย ทำไม ทำไมล่ะ ฉันไม่มีค่าเลยหรือไง เป็นแค่เพื่อนกันก็ไม่ได้เลยใช่ไหม TT _ TT ฉันคิดอย่างนั้นแล้วน้ำตามันก็พาลไหลออกมา

ทุกวันนี้ฉันก็ทำได้แค่ล้อเรื่องของเขาที่มีอยู่ในไดอารี่ของเขาเท่านั้น พวกคุณมีใครเคยเป็นแบบฉันบ้าง เขาอยู่ห้องสอง อยู่กับเธอคนนั้น ( เธอคนนั้นก็เป็นเพื่อนฉันด้วย ) ส่วนฉันหรอ ฉันอยู่ห้องหนึ่ง ฉันคอยเที่ยวเวียน เที่ยวไปหา ตอนกลางวันก็ซื้อขนมไปให้กิน ( ก็เขาไม่ยอมกินข้าวกลางวันนี่น่า )

ไดอารี่ของเขานั้นได้เขียนเอาไว้ว่า “เราชอบเธอ....พัช” แต่พัชมันไม่รู้ตัวเลย ก็เลยถามเพียรไปว่า “แบบเพื่อนใช่ไหม” มันก็ดีนะที่พัชคิดแบบนี้

แต่อีกในความคิดหนึ่งมันก็อาจเป็นอะไรที่แย่สุดๆเลยก็ได้ พอเราบอกเขาแล้วแต่เขากลับทำตัวไม่รู้เรื่องราวอะไร ( อินโนเซนส์ )

เรื่องราวอะไรที่บ่งบอกว่าเรื่องราวนี้เกิดความรู้สึกนี้ เรียกว่า ความรักนะ มีใครรู้บ้างไหม เพราะสิ่งหรือการกระทำที่ทำลงไปให้กับเพียรนี่อาจไม่ใช่ความรักก็ได้ แต่ เป็นเพียงเพราะความผูกพัน ( แบบเพื่อน ) ที่มีให้กันก็ได้

การที่เราเทียวส่งน้ำ เทียวส่งขนม อยากเห็นหน้า ( นี่ไม่เกี่ยว ) อยากได้ยินเสียงงง ( อันนี้ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ) แต่ที่รู้ ๆ เพราะว่าเราอยากอยู่ใกล้ ๆ เขา อาจจะใช่ก็ได้มั้ง

สิ่งที่เรียกว่า ความรัก อาจเกิดเพราะความที่เราอยากอยู่ใกล้ ๆ ( อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ) ก็เลยอยากอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นไปอีก

ทำอย่างไงดีนะ ที่ทำให้เขารู้สึกถึงความรู้สึกของเราอ่ะ ไม่ต้องบอกว่ารัก ไม่ต้องบอกว่าเราคบกันอยู่ก้อได้ เราก้อขอแค่สายสัมพันธ์ที่มันดีมากกว่านี้ก้อเท่านั้นเอง แต่เขาไม่เคยรู้หรอก

ถึงรู้ไปก้อเท่านั้น เพราะเราคิดว่า เราควรตัดใจสะทีได้แล้ว ไม่ควรที่คิดจะรักหรือชอบใครอีก เพราะรักไปก้อมีแต่ช้ำ เพราะรักไปก้อมีแต่ทำให้เราเจ็บ เมื่อไหร่นะ หัวใจเราจะด้านชาไม่รักใครอีก

ถึงเวลานี้เราก้อคงต้องตัดใจ

ตัดสายใยที่มันมากกว่าเพื่อน

แม้ไม่มีใครได้รู้เพื่อลืมเลือน

เพื่อจะเจือนความรู้สึกให้หายไป

ก้อหลายครั้งที่เราเจ็บเพราะความรัก

เป็นบ่อยนักกับความรักที่สูญสลาย

ถึงเราเจ็บเป็นร้อยครั้งยังไม่ตาย

คงไม่ต้องเสียดายถ้าหัวใจชาชิน....ไม่รักเธอ