[Fic Naruto] เจ้าสาว เจ้าทะเลทราย [OC xGaara]

ฟิคเรื่องนารูโตะ เรื่องนี้ไรท์แต่งเพราะหลงรักผู้ใหญ่บ้านกาอาระสุดหัวใจ >///<

เนื้อเรื่องที่แต่งอาจไม่ค่อยเหมือนในมังงะเท่าไหร่ อาจจะหยิบมาแค่บางส่วนเท่านั้น

ตัวละครในเรื่องและเหตุการณ์ต่างๆล้วนเป็นตัวละครสมมุติทั้งสิ้น

*** อาจมีพิมพ์ผิดบาง เนื้อเรื่องยังไม่ปะติดปะติดต่อ จะทะยอยแก้เรื่อยๆนะคะ 

จะทะยอยอัพเรื่อยๆ ^^

อย่าลืม comment ให้กำลังใจกันบ้างนะคะ

  ///" ไม่จริง อย่ามาโกหก " 

      " ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว " กาอาระพูดซ้ำ 

      " ปล่อยฉันนะ แกไม่มีสิทธิ์มาถูกตัวฉัน ปล่อย... " เขาพยายามอดทนกับคนตรงหน้าอย่างมาก ่ว่าจะคุยด้วยดีๆ ่

       " อยากรู้มั้ยว่าฉันจะใช่สิทธิ์อะไร " เขาดึงเธอเข้ามาชิดตัว แล้วใช้ปากประกบลงบนปากเรียวบาง หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นพยายามขัดขืน 

       "...โอ๊ย ย..." เธอกัดลิ้นเขา ผลักตัวเองออกมาจากการกอดกุมนั้นแล้วถอยห่างไปชิดโต๊ะที่ใช้วางเอกสารตรงมุมกระโจม 

       " สมควรแล้ว คนเลว " โฮชิใช้มือเช็ดเลือดของเขาที่ติดอยู่มุมปากเธอ ก่อนจะเปลี่ยนมาเข้าเรื่องที่เขาต้องการคำตอบ

       " หึ ว่าจะคุยด้วยดีๆ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก "//////

 

 " ....... " มือเล็กยังคงจับแขนเขาแน่นอาการสั่นนั้นยังมีอยู่

        " แถวนี้มีสัตว์อันตรายมากมาย ดีแค่ไหนที่รอดตายมาได้ " 

        " คน อันตรายกว่าสัตว์ " มือที่จับอยู่ปล่อยโดยพลัน ราวสัมผัสของร้อน ท่าทางของเธอทำให้แววตาที่อ่อนโยนของเขากลับมาเยือกเย็นเช่นเดิม

       " อ้อ หรืออยากให้มันฝากรอยเขี้ยวไว้ละ "

       " อยากให้มันขย้ำให้ตะ.." ยังไม่ทันจบ เธอเห็นรอยเลือดหยดเป็นทางที่แขนของเขา แขนเสื้อถูกกระชากจนฉีกขาด เป็นเพราะตอนนั้นเขาเข้ามาช่วยเธอแท้ๆความรู้สึกผิดเริ่มแทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เขาเจ็บแค่ไหน ลำคอหญิงสาวตีบตันไปหมด เธอคิดว่าตัวเองนี้ช่างใจร้ายเสียเต็มประดาที่ต่อว่า ทั้งที่เขาช่วยเธอจนได้รับบาดเจ็บ

///////////////////-------------------

' ในพระหทัยของพระองค์ทรงคิดเช่นไร ทำไม่เธอเองจะไม่รู้ ตั้งแต่เล็กจนโตมาไม่เคยต้องห่าง ไม่ว่ายามใดก็อยู่เคียงข้างกันเสมอพระสุรเสียงนี้ที่พร่ำเรียกเธอเช้าเย็น ' น้องหญิงของพี่ ' คำๆนี่เอ่ยออกมามิขาดโอษฐ์ จากนี้ไปคงจะไม่มีอีกแล้วผู้ที่เคยเอ่ยเอื้อนคำหวาน

แม้จะเจ็บปวดร้าวลึกสักเพียงใด ก็จำต้องยอมรับอย่างกล้าหาญ เราสองคนอยู่บนโลกมิใช่ห้วงฝัน '

 ทรงก้มลงมองที่ข้อมือเล็ก " ยังใส่ไว้อยู่งั้นเหรอ สิ่งนั้น "  ตรัสถามถึงข้อมือด้ายสีแดงมีแผ่นป้ายหยกแกะสลักตราประจำตัวของพระองค์ครั้งเป็น มาซาคิเกนโชโอว(เจ้าชาย/องค์ชาย) แต่เธอไม่ตอบในทันที เพราะต้องข่มความรู้สึกเอาไว้

         " เจ้าคะ ท่านพี่ก็เช่นกัน "

         "  ....... " 'จะใส่จนกว่าจะหมดรัก' ทรงตอบในพระทัย หากแต่หมดรักของพระองค์นั้นคือจนกว่าชีวิตนี้จะดับสิ้น 

 ' จะรักเหมือนวันเเรกที่ได้รัก และจะรักอย่างนี้ตลอดไป ' 

จะมิทรงให้ผู้ใดมาพรากความทรงจำครั้งเป็น มาซาคิเกนโชโอวและโฮชิฮิเมะโอโจว อย่างแน่นอน ' ท่านพี่ของน้อง ' คำๆนี้ก็เช่นกันเคยเป็นมาเช่นไรก็จะเป็นไปเช่นนั้น เสียงเจื้อยเเจ้วของคนในวันวานจะก้องดังอยู่ในพระหทัยตลอดกาล '