คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7
/>
หุหุ ไม่ได้มาอัพเป็นอาทิตย์
ขอบคุณทุกคนที่ให้การติดตามนะฮับ
ไรต์เตอร์ซึ้งใจ
เอาล่ะ มาชมตอนต่อไปกันเลยดีกว่า
ยังไงก็ขอคอมเม้นด้วยนะฮับ
เป็นกำลังใจให้ไรต์เตอร์ด้วยนะ
.
.
.
“ซองมิน อยู่คนเดียวเหงามั้ย” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พลางลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา “ต่อไปนี้ นายสามารถเดินไปไหนต่อไหนได้แล้วนะ”
คยูฮยอน หยิบตุ๊กตาตัวเล็กที่มีรูปร่างและลักษณะเหมือนซองมิน ออกมาวางบนชั้นเก็บหนังสือ ก่อนจะหยิบขวดแก้วเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วพึมพำอะไรบางอย่าง
“คุณคยูฮยอน” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นมา คยูฮยอนหันไปยิ้มให้เจ้าของเสียงอย่างเอ็นดู
“เป็นไงบ้าง รู้สึกดีมั้ย ต่อไปนี้ นายจะไปที่ไหนๆก็ได้ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ”คยูฮยอนพูด เก็บขวดแก้วเ,กๆใบนั้นใส่ลงในกระเป๋าเหมือนเดิม
“ครับ รู้สึกดีจัง”ซองมินยิ้มกว้าง ...รู้สึกดีที่ผมจะได้ไปหาคุณได้ ผมไม่อยากนั่งรอคุณบนโซฟา ตัวนี้นานๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว...
“ดีแล้ว... ซองมิน ถ้าเกิดว่ามีคนมาทำร้ายฉัน นายจะปกป้องฉันมั้ย” คยูฮยอนถาม แววตาจริงจัง
“ใครก็ตามที่คิดจะทำร้ายคุณ คนๆนั้นต้องตายสถานเดียว” ซองมินเอ่ยเสียงเรียบ คยูฮยอนยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะหอมแก้มใสเป็นการตอบแทน
“ขอบใจนะ”
“คุณซีวอน คุณจะให้ผมอยู่บ้านคนเดียวจริงๆน่ะหรอ”ฮีชอลถามเสียงเนือยๆ มองหน้าซีวอนอย่างมีความหวัง
“ไม่ใช่ว่าฉันอยากปล่อยให้นายอยู่คนเดียวนะฮีชอล แต่ถ้าฉันพานายไปด้วย มัน..เอ่อ..คงไม่เหมาะ”ซีวอนอธิบาย ร่างบางทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะเอ่ยปาก
“ก็ได้ครับ ตามใจคุณก็แล้วกัน จะไปไหนก็ไปเถอะครับ” ร่างบางพูด ก่อนจะกระแทกเท้าเดินไปนั่งดูทีวี
ร่างสูงส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มน้อยๆออกมากับอาการของร่างบาง
“เฝ้าบ้านดีนะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะซื้อขนมมาฝากเป็นรางวัล” ร่างสูงบอก ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“อยู่คนเดียวอีกตามเคย... เฮ้อ..”ร่างบางบ่นเบาๆ ก่อนจะปิดทีวี แล้วออกไปที่สวนหย่อม
ร่างบางเดินเล่นอยู่นาน อากาศที่เย็นสบายเหมาะแก่การพักผ่อน ทำให้เขาคิดถึงอะไรบางอย่าง ที่คุ้นเคย
...ทำไมมันคุ้นอย่างนี้นะ เหมือนกับที่ไหนซักที่...
“อยู่นี่เอง... ฉันตามหานายตั้งนานแน่ะ คิม ฮีชอล” เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง ร่างบางหันไปมองด้วยความตกใจ
“นาย..เป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ร่างบางถามด้วยความตกใจ เท้าก้าวถอยออกห่างจากคนตรงหน้า
“เห.. นี่นายความจำเสื่อมหรอเนี่ย.. อะไรกัน ทำเสียน้ำใจหมด ฉันอุตส่าห์ตามหานายตั้งหลายวัน” ชายตรงหน้าพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฮีชอลมองคนตรงหน้า อย่างไม่ไว้ใจ
“ผมไม่เคยรู้จักคุณ” ฮีชอลบอก ถอยไปอีกก้าวเพื่อความปลอดภัย
“เคยสิ.. ฉัน คิม คิบอมไง แต่นายคงจำไม่ได้หรอก เพราะนายความจำเสื่อมนี่ ยังไงก็รีบๆฟื้นความจำล่ะ อีทึกคิดถึงนายมากรู้มั้ย... เดี๋ยวฉันจะแวะมาหาใหม่” พูดจบ คนตรงหน้าก็หายไปเอาดื้อๆ ทำเอาฮีชอลถึงกับพูดไม่ออก
..คิม คิบอม คุ้นชื่อนี้จัง แล้วก็คนที่ชื่อ อีทึกอะไรนั่นอีก...
ร่างบางเอามือกุมขมับ ความคิดทุกอย่างพันกันยุ่งเหยิงไปหมดจนร่างบางรู้สึกปวดหัว
‘ฮีชอล ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ไม่ตื่นนายเจอเวทย์ที่ฉันเพิ่งฝึกมาแน่’
‘ฮีชอล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอนะ’
‘นั่นไง ไอ้เด็กคนนั้นแหละ มันเป็นปิศาจ’
‘ฮีชอล นายไม่เป้นไรนะ ฮีชอล!!...’
“อีทึก!!”ฮีชอลตะโกนชื่อเพื่อนรักที่จำไม่ได้ออกมา เหงื่อเม็ดใสผุดเต็มใบหน้า
...อีทึก นายอยู่ที่ไหนนะ...
ร่างบางคิด ก่อนจะหัวเราะออกมา ...นี่ฉันจำทุกอย่างได้แล้วหรอ คิม ฮีชอล ความทรงจำนายกลับมาแล้วงั้นหรอ.. งั้น นายก็ต้องจากที่นี่ไปแล้วงั้นสิ...
...จากไป... คิดแล้วเศร้าจัง...รู้สึกใจหายยังไงบอกไม่ถูก...
...ไม่อยากไป ไม่อยากจากคุณไป ...คุณซีวอน...
“นี่ฮยอกแจ ทำไมนายต้องลากฉันมาเรียนวิชานี้ด้วยเนี่ย”ดงแฮบ่นเมื่อโดนเพื่อนรักลากเข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์
“เพราะถ้านายไม่เข้าเรียนคาบนี้ นายจะไม่มีสิทธิ์สอบวิชาประวัติศาสตร์น่ะสิ”ฮยอกแจบอก ก่อนจะออกแรงฉุดเพื่อนรักเข้าไปเรียนจนได้ ตัวเขายิ่งผอมๆอยู่ ถึงดงแฮจะผอมเหมือนกัน แต่น้ำหนักใช่ว่าจะน้อยๆเมื่อไหร่...
“คาบนี้เราจะเริ่มเรียน ประวัติของบุคคลสำคัญ ให้นักเรียนเปิดไปหน้าที่
เสียงบรรยายยังคงดังต่อไป เปรียบเสมือนยานอนหลับชั้นเยี่ยมให้กับดงแฮ
“เอาล่ะ.. รายละเอียดที่เหลือให้นักเรียนไปศึกษาด้วยตัวเองนะ ประวัติคนต่อมาก็คือ คิม คิบอม..”
สิ้นเสียง ดงแฮถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา ...อะไรนะ คิม คิบอมอย่างนั้นหรอ หูฝาดไปแล้วแน่ๆเลย...
“คิม คิบอม เป็นบุคคลที่ถือว่าสำคัญอีกคนนึง”
...ใช่จริงๆด้วย... ไม่ได้หูฝาด ชื่อนายบุคคลสำคัญของประวัติศาสตร์....
“ดงแฮ เป็นอะไรไป” ฮยอกแจหันมากระซิบถาม เมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งนิ่งเหมือนต้องมนต์
“ชู่ว์”ดงแฮทำสัญญาณบอกให้เงียบ ก่อนจะตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน ฮยอกแจถึงกับงง
...แปลกแฮะ วันนี้นึกยังไงตั้งใจเรียน สงสัยวันนี้พระอาทิตย์จะตกทางทิศตะวันออก....
“นี่คังอิน นายไม่คิดจะออกไปไหนเลยรึไง” เสียงหวานเอ่ยถาม คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ
“ไม่อ่ะ ฉันอยากอยู่กับนายมากกว่า” คังอินตอบ ไม่ละสายตาจากหนังสือที่อ่าน
“เหมือนจะโรแมนติกนะ แต่นายทื่อเหมือนตอไม้เลยรู้มั้ย”อีทึกพูด คังอินหันมามองหน้าแว้บนึงก่อนจะหันไปสนใจหนังสือต่อ “เบื่อโว้ย!!”
“ไปเล่นกับตุ๊กตาของคยูฮยอนมั้ย”คังอินถาม อีทึกส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ อยู่ด้วยกันจนรู้จักถึงถิ่นกำเนิดของทุกตัวแล้ว” อีทึกพูด ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กไม่ได้กินขนม
“แล้วนายอยากไปไหนล่ะ” คังอินถาม ปิดหนังสือแล้ววางลงข้างตัว
“อยากออกไปข้างนอก”อีทึกบอก ทำตาปริบๆอย่างอ้อนๆ
“ฮ่าๆ ได้สิ นายนี่มันน่ารักชะมัด”คังอินหัวเราะ ก่อนจะจูงมืออีทึกออกจากห้องไป
“ว้าววว...สวยจังที่นี่ที่ไหนเนี่ย”อีทึกทำตาโตทันทีที่เห็น ภาพตรงหน้า สวยงามราวกับอยู่ในเทพนิยาย
“ไม่รู้สิ..สวยมั้ยล่ะ” คังอินตอบ อีทึกหันมามองหน้า
“ไม่รู้ได้ไง นายพาฉันมานะ” อีทึกท้วง คังอินยักไหล่
“ฉันไม่รู้จักชื่อมันหรอก แม่ฉันชอบพามาที่นี่ตอนเป็นเด็กน่ะ”คังอินบอก เอื้อมมือไปเด็ดดอกกุหลาบสีขาวนวล “ของสวยๆแบบนี้ มันเหมาะกับนายมากๆเลยนะ รู้มั้ย”
“บ้า...”
“แปลกแฮะ... ทำไมไม่รู้สึกถึงไอเวทย์ตัวเองเลยวะ” ร่างบางบ่นเบาๆ ก่อนจะพยายามใช้เวทย์มนต์ แต่ไม่เป็นผล
“เฮ้อ.. หรือเราจะยังจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วหลอยเชื่อไอ้ตี๋แก้มแตกนั่น”ร่างบางครุ่นคิด “ไม่นะ... แล้วอีทึกทำไมมาอยู่ในความทรงจำเราได้ล่ะ ถ้ามันไม่จริง”
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวฮึ เด็กดื้อ” ซีวอนเดินเข้ามาในห้องของฮีชอล มองร่างบางที่ทำหน้าเครียดอย่างสงสัย
“ปะ..เปล่าครับ..เอ้อ..”ฮีชอลรีบปฎิเสธ ซีวอนหัวเราะเบาๆ
“อ่ะ ไวท์ช็อกโกแล็ต ฉันซื้อมาฝาก ตามสัญญา” ร่างสูงยื่นช็อกโกแล็ตให้ ร่างบางรับมันมาด้วยความดีใจ ก่อนจะทำหน้าเศร้าลงอีกครั้ง
“คุณซีวอน ถ้าเกิดว่า ผมจำเรื่องราวทุกอย่างได้แล้ว ผมจะต้องไปจากที่นี่ใช่มั้ย” ร่างบางเอ่ยถามเสียงเศร้า ร่างสูงคิ้วขมวดเข้ามากัน
“ทำไมล่ะ นายจำได้แล้วหรอ” ร่างสูงเอ่ยถาม รู้สึกใจหายไม่น้อย
“เอ่อ.. เปล่าครับ.. ผมแค่ถามดู”ร่างบางพูด สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อข่มความรู้สึกที่อยู่ข้างในเอาไว้
“แล้วแต่นาย ว่าจะไปหรือไม่ไป”ซีวอนตอบ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมอง
“แล้วคุณอยากให้ผมไปมั้ย”
“ฉัน...อยากให้นายอยู่ที่นี่..กับฉัน..ตลอดไป” พุดจบ ร่างสูงก็คว้าตัวร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของตนเอง
“ฮึก... ผมรักคุณจัง”ร่างบางพูดทั้งน้ำตา อีกไม่นานเขาก็คงต้องไปจากที่นี่ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ถึงจะได้กลับมาเจอกันอีก หรืออาจจะไม่มีวันนั้นอีกเลยก็ได้
“ฉันก็รักนาย... คิม ฮีชอล”
ท่ามกลางความอบอุ่นที่อยู่ภายใน ออกมาสู่ภายนอกที่หนาวเหน็บ ดวงตาคู่เดิมจากชายหนุ่มที่จ้องมองพวกเขาด้วยแววตาที่ร้ายกาจ
... ขอบใจนายนะ คิม คิบอม นายทำให้ฉันประหยัดแรงไปเยอะเลย...
...ส่วนนาย คิม ฮีชอล ความสุขพวกนี้น่ะ รีบดูดดื่มกับมันซะ เพราะไม่นาน นายคงจะไม่ได้สำผัสมันอีกต่อไป...
...ความสุขของนาย ฉันจะทำลายไม่ให้เหลือซากเลยคอยดู...
“เฮ้อ.. หวังว่าวันนี้คงไม่มีอะไรนะ” ดงแฮพึมพำขณะเดินกลับบ้านโดยเส้นทางสายใหม่
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ดงแฮหยุดกึก ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง บุรุษที่มักมาพร้อมกับความมืด คิม คิบอม ยืนอยู่ตรงนั้น
“นะ..นาย.. ยะ..อย่าเข้ามานะ”ดงแฮถอยออกห่าง คิม คิบอมที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“อะไรกัน วันนี้มีแต่คนกลัวฉันแฮะ คิม ฮีชอลนั่นก็อีกคน” คิบอมเอ่ย ดงแฮถึงกับสลัดความกลัวทิ้งไป เหลือเพียงความสงสัยมาแทนที่
“นายรู้จักพี่ฮีชอลได้ไง ก็ในเมื่อนาย..ตาย..ไปตั้งนานแล้ว”ดงแฮเอ่ยถามเสียงแผ่ว คิบอมยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ดงแฮ
“ว้าว.. นี่นายสนใจฉันด้วยหรอเนี่ย”คิบอมยิ้ม ก่อนจะสูดกลิ่นหอมๆของดงแฮให่เต็มปอด “กลิ่นเลือดนายหอมจัง ฉันกลัวว่า ฉันจะอดใจไม่ไหวแล้วสิ”
“ยะ.. อย่านะ”ดงแฮพูด กำสร้อยไม้กางเขนที่ห้อยคออยู่เอาไว้
“เฮ้.. ไหนนายบอกว่านายไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไง.. แล้วนี่มันอะไร”คิบอมดึงสร้อยออกมาดูอย่างไม่เกรงกลัว เขาจับมันราวกับว่าเป็นขอทั่วไป
“นะ..นายไม่กลัวมันเลยหรอ”ดงแฮถาม รู้สึกเข่าเริ่มอ่อน ไหนบาทหลวงบอกว่าแวมไพร์มันกลัวไม้กางเขนไงวะ ไอ้นี่มันแวมไพร์ประเภทไหนเนี่ย
“ไม่เลย.. ฉันชอบสะสมมันด้วยซ้ำ”คิบอมบอก มืออันเย็นชืด เอื้อมไปจับแก้มที่ขาวเนียนของดงแฮ
“แล้วเจอกันใหม่นะ คราวหนาหวังว่าเราคงจะได้รู้จักกันมากกว่านี้” พูดจบ ชายหนุ่มก็กางปีกแล้วบินหายลับไป ทิ้งดงแฮให้ยืนนิ่งราวกับต้องมนต์อยู่ตรงนั้น...
“ใครอยากเจอแกวะ ไอ้แวมไพร์บ้า”
.
.
.
.
ความคิดเห็น