คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6
ร่างสูงวิ่งกระหืดกระหอบมา ในใจมีทั้งความ งงงวย แปลกใจ เต็มไปหมด อยู่ดี ร่างบางก็โกรธ แล้วก็กระแทกเท้าออกจากร้านไป โดยทีไม่รอเขาเลย จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องที่ เขาบอกว่า เขากับร่างบางไม่ได้เป็นอะไรกัน..
“เอ่อ..ฮีชอล ฉันคิดว่า..”ซีวอนพยายามจะอธิบายทั้งๆที่ยังหอบแฮ่กๆอยู่
“เชอะ.. ดงแฮ ไปกันเถอะ” ร่างบางเชิดใส่ ก่อนจะลากน้องชายสุดที่รักของร่างสูงไปด้วย คนถูกลากได้แต่ทำหน้างง+เอ๋อ
“อ้าว.. ตกลงกรูผิดจริงๆหรอเนี่ย” ร่างงสูงบ่น ก่อนจะเดิน(เรียกวิ่งท่าจะดีกว่า) ตามคนทั้งสองไป “เพราะนาย ดงแฮ ไม่น่าพูดเรื่องแฟนเลย”
“พี่ฮีชอล โกรธพี่ซีวอนเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย เล่าให้ผมฟังหน่อยได้ป่ะ” ดงแฮถาม ขณะที่พยายามวิ่งตามแรงลากของฮีชอล คนบ้าอะไร ตัวบางๆ แรงควายโครต..
“ก็คุณซีวอนเค้า บอกว่า พี่กลับเค้าไม่ใช่แฟนกัน” ร่างบางพูด ดงแฮถึงกับทำหน้าไม่ถูก (ไม่รู้จะเหวอ หรือเอ๋อดี-*-)
“ก็มันจริงไม่ใช่หรอ” ดงแฮพูด แต่เจ้าตัวก็รู้ทันทีว่า พูดในสิ่งที่ไม่ควรเข้าแล้ว เพราะฮีชอลถึงกับต่อมน้ำตาแตก ทันทีที่ได้ฟัง
“ฮึก..ทำไม ดงแฮ ฮึก.. พูดแบบนี้.. ฮือ... แสดงว่าคุณซีวอนไม่รักพี่จริงๆใช่มั้ย ฮือ...” ฮีชอลพูดทั้งน้ำตา ดงแฮถึงกับเหวอไปจริงๆ “ก็ ดงแฮบอกพี่เองนะว่า คนเป็นแฟนกัน คือคนที่รักกัน”
ดงแฮได้ยินอย่างนั้นถึงกับเกาหัว ตายห่า... ลืมอธิบายเรื่องที่ค้างไว้ซะสนิท ซวยแล้วไงล่ะ พี่ซีวอน แต่ช่วยไม่ได้ อยากมาขัดทำไม ...
“เอ่อ...พี่ฮีชอล ความรักนี่มันมีหลายแบบนะฮะ” ดงแฮเริ่มอธิบาย ฮีชอลนิ่ง เงียบฟังอย่างตั้งใจ “คือ รักกันแบบแฟน รักกันแบบเพื่อน แบบพี่น้อง อะไรทำนองเนี้ย พี่ซีวอนเค้าคงรักพี่แบบพี่น้อง ไม่ใช่แบบแฟนกัน”
“อ๋อ พี่เข้าใจและ... ดงแฮทำไมไม่บอกพี่เล่า” ร่างบางทำแก้มป่อง
“นั่นสิ ดงแฮ ทำไมนายไม่อธิบายให้ฮีชอลเข้าใจตั้งแต่แรก” เสียงซีวอนพี่ชายสุดเลิฟดังมาจากข้างหลัง
“คร้าบบบ...ผมผิดเองคร้าบบ” ดงแฮร้อง ใบหน้าเซ็งจัด
สรุป คนผิดคือ ผมใช่มั้ย ผมผิดหรอเนี่ย เซ็งจิต...
แล้วเหตุการณ์ทุกอย่าง ก็ดำเนินไปด้วยดี ทั้งสามเดินทางกลับบ้าน พร้อมพูดคุยกันระหว่างทางอย่างมีความสุข แต่ความสุขน่ะ ไม่เคยจะยั่งยืน คุณก็รู้....
ในระหว่างที่ฮีชอล กับดงแฮ กำลังนั่งกินขนม พร้อมกับนั่งดูทีวีอย่างสนุกสนาน โดยมีซีวอนนั่งทำงานอยู่ข้างๆ บุคคลที่ไม่พึงปรากฏ ก็ปรากฏตัวขึ้น
“ซีวอน อึนเฮคิดถึงจังเลย” เสียงแหลมบาดหูของใครบางคนดังขึ้น ทำเอาคนถูกเรียกชื่อ ถึงกับสะดุ้งเฮือก “ทำไมไม่ติดต่อหาอึนเฮบ้างล่ะคะ”
“คือ..ผมไม่ว่างน่ะ คุณก็รู้”ซีวอนปด
“คุณน่ะ ตลอดแหละ” หญิงสาวทำเง้างอน หวังเรียกความสนใจ
“เอ่อ อึนเฮ คุณมีธุระอะไรหรอ” ซีวอน พยายามเอาแขนของหญิงสาวที่กอดแขนเขาไว้แน่นออก
“ก็บอกแล้วไงคะ ว่าคิดถึงคุณ หวัดดีจ้ะ ดงแฮ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...” หญิงสาวปล่อยแขนซีวอนอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แล้วหันไปทักดงแฮที่นั่งกินขนมอย่างไม่สนใจ
“สวัสดีฮะ ไม่เจอกันนานกว่านี้ก็ได้นะฮะ”ดงแฮตอบอย่างไม่ใส่ใจ ตายังคงจ้องอยู่ที่จอโทรทัศน์
“แหม.. ดงแฮเนี่ย ตลกจัง” หญิงสาวฝืนหัวเราะ ทั้งที่ใจจริง อยากจะกรี๊ดแทบขาดใจ แล้วตาตาก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างดงแฮ “แล้วนี่ ใครหรอคะ”
“อ๋อ นี่ คิม ฮีชอล เอ่อ เค้าความจำเสื่อมน่ะ ผมเลยพาเค้ามาอยู่ที่นี่ก่อน”ซีวอนตอบ ขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวที่พยายามเข้ามานั่งใกล้ๆเขา
“ผู้หญิง??”อึนเฮถาม เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ เอ่อ..ผมเป็นผู้ชาย” ฮีชอลหันมายิ้มให้ ก่อนจะหันกลับไปดูทีวีอย่างเดิม
“จริงหรอคะ อุ๊ย สวยกว่าผู้หญิงอีกนะคะเนี่ย” หญิงสาวยิ้มอย่างเสแสร้ง ร่างบางชำเลืองมองด้วยความไม่พอใจ ทำไมนะ ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จัก แต่รู้สึกไม่ชอบคนๆนี้เอาซะเลย ยิ่งตอนที่เจ้าหล่อนเข้ามาเกาะแขนร่างสูงแล้ว มันยิ่งรู้สึกเคืองแปลกๆ
“รวมถึงคุณด้วยรึเปล่าฮะ” ร่างบางถาม ร่างสูงมองด้วยความแปลกใจ ต่างจากดงแฮ ที่ยิ้มอย่างสะใจในมุมมืด
“ไม่หรอกมั้งคะ ฉันว่า ฉันสวยกว่า” หญิงสาวปั้นหน้ายิ้ม อย่างยากลำบาก ตอนนี้เจ้าหล่อนอยากจะกรี๊ดให้บ้านพังไปทั้งหลังเลย
“ก็ดีฮะ” ร่างบางพูด “คุณซีวอนครับ ของที่เราไปซื้อกันวันนี้อยู่ไหนฮะ คุณซื้อของมาทำอาหารด้วยใช่มั้ย ผมเริ่มหิวแล้วอ่ะ”
“อ่า.. ใช่ ของทำอาหารวางบนโต๊ะอยู่ในครัว”ซีวอนตอบ หญิงสาวที่นั่งข้างๆถึงกับตาลุกโชน
“ไปหาอะไรกินกันเหอะ ดงแฮ”ฮีชอลไปไปเรียกคนที่นั่งข้างๆ ดงแฮพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วบิดขี้เกียจ
“พี่ช่วยนะ”ซีวอน ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แววตามีความหวัง
“พี่ทำเป็นหรอ”ดงแฮถาม ทำเป็นไม่เข้าใจแววตาของพี่ชาย
“พี่เป็นลูกมือก็ได้ เผื่อนายไม่อยู่ พี่จะได้ทำเองได้ไง” ซีวอนบอก ดงแฮอมยิ้มน้อยๆ อย่างขำๆ ถือเป็นการเอาคืนแล้วกันนะพี่ซีวอน เรื่องเมื่อตอนกลางวันน่ะ พี่ทำให้ผมผิดเต็มๆเลย ผมขอเอาคืนมั่งล่ะนะ ..
“อึนเฮ ก็ทำเป็นนะ อึนเฮ ทำให้ซีวอนทานก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวาน ฮีชอลเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
“จะกินได้แน่หร๊อ” ดงแฮกับฮีชอลโพล่งออกมาพร้อมกัน หญิงสาวตาขวางใส่แว้บนึง ก่อนจะปั้นหน้าต่อ
“มาสิฮะ พี่”ดงแฮเรียกพี่ชาย ก่อนะเดินนำไปที่ครัว ทิ้งหญิงสาวไว้เพียงลำพัง
“สมรู้ร่วมคิดกันดีซะเหลือเกินนะ คุณอย่าเผลอแล้วกัน ซีวอน” หญิงสาวพึมพำ มือสวยกำหมัดแน่น
“ไหน สายมันบอกว่าอยู่แถวนี้ไงวะ ไม่เห็นมีซักตัว”ร่างเล็กจิ๊ปากอย่างขัด ก่อนจะกัดริมฝีปากแดงเหมือนเยลลี่ แล้วเดินต่อ
...ถ้าคืนนี้ไม่เจอนะ..จะโวยให้แหลกทั้งสำนักงานแน่ คอยดู... ร่างเล็กคิดในใจ มือเล็กจับสร้อยไม้กางเขนไว้แน่น
“เดินแถวนี้ดึกๆน่ะ อันตรายนะครับ” เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง ร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“แล้วคุณ มาทำอะไรที่นี่” ร่างเล็กถาม มือเริ่มควานหาอาวุธ
“ผมแค่มาท่องราตรีน่ะคุณ ผมมันชอบเที่ยวอยู่แล้ว” ชายหนุ่มตรงหน้าตอบอย่างอารมณ์ดี “ว่าแต่คุณเถอะ มาทำอะไรที่นี่”
“ผมมาหาคน มีคน..เอ่อ..นัดผมมาเจอที่นี่” ร่างเล็กตอบ มือกำมีดสั้นแน่น
“ใครกัน นัดคุณมาดึกดื่นขนาดนี้ แถมยังเป็นที่แบบนี้ด้วย”ชายหนุ่มทำทีเลิกคิ้วอย่างสงสัย “หรือว่าจะเป็น..แวมไพร์”
ร่างเล็กเบิกตากว้าง ก่อนจะฉายรอยยิ้มออกมา ...มาให้เห็นจนได้...
“ฮะๆๆ กว่าจะโผล่หัวมาได้นะ เล่นซะฉันรอจนรากงอกเลย” ร่างเล็กพูด หัวเราะเบาๆในลำคอ
“อย่าอารมณ์เสีย สิ ฉันอุตส่าห์มาหานายถึงที่เลยนะ ลี ฮยอกแจ...รู้มั้ย ฉันตามนายตลอดเลยนะ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมา ร่างเล็กคิ้วขมวดติดกันทันที
“นายรู้จักชื่อฉันได้ไง” ร่างเล็กถาม ปกติข้อมูลพวกเขาจะเป็นความลับนี่นา
“ว้า.. นายจำฉันไม่ได้หรอเนี่ย แย่จัง”ร่างสูงพูด ทำหน้าง้ำงอ เหมือนเด็กโดนขัดใจ ก่อนจะทำแก้มป่อง ทำเอาฮยอกแจ อยากจะต่อยให้หน้าหงายไปเลย
“ฉันไม่เคยรู้จักนาย”ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบ
“หรอ งั้นฉันแนะนำตัวนะ ฮันคยอง คือชื่อของฉัน”ร่างสูงเอ่ย ปีกสีดำกางออก “แย่จังที่วันนี้ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ คราวหน้าเจอกันใหม่นะ”
ร่างสูงลอยละลิ่วขึ้นบนท้องฟ้า ก่อนจะโฉบลงมาหอมแก้มอันขาวเนียนของร่างเล็กฟอดใหญ่
“แล้วเจอกันนะครับ อย่าเพิ่งลืมกันซะล่ะ”
“ไอ้แวมไพร์ ชั่ว... ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” ร่างเล็กตะโกนลั่น กำหมัดอย่างโกรธแค้น เพราะนอกจากจะไม่ได้ตีกบาลมันแล้ว เค้ายังโดนหอมแก้มอีก คิดแล้วมันน่านัก..
“พี่ผมเนื้อหอมไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย แม่นั่นน่ะ ตามพี่แจเลย”ดงแฮเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ไม่ขำนะดงแฮ พี่ล่ะหมดหนทางจะสลัดอึนเฮออกแล้ว”ซีวอนหันไปดุน้องชาย
“สลัดไม่ออก หรือไม่อยากให้ออกกันแน่ครับ” ฮีชอลเอ่ยสมทบขึ้นมา ซีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นายก็อีกคน ฉันไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นเลยสักนิดเดียว เลิกพูดเถอะ ทำกับข้าวดีกว่า” ซีวอนพูด ก่อนจะหันไปล้างผัก
ไม่นาน อาหารทุกอย่างก็วางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย
“นี่ พี่ครับ ถ้าพี่อยากสลัดยัยนั่นออกไปน่ะนะ ให้ผมกับพี่ฮีชอลช่วยมั้ย” ดงแฮถาม ยิ้มมุมปากเหมือนมีแผนการอะไรสักอย่าง ต่างกับฮีชอลที่มองอย่าง งงๆ
“นายน่ะฉันรู้ว่าทำได้ แต่ฮีชอล ฉันคิดว่า...”ซีวอนเหลือบไปมองหน้าฮีชอลที่ทำตาปริบๆอยู่ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ไหวมั้ง”
“เดี๋ยวก็รู้...”ดงแฮบอก ยักคิ้วให้ฮีชอล ซึ่งฮีชอลก็พยักหน้ารับ
“พี่อึนเฮครับ ทานข้าวด้วยกันมั้ย” ดงแฮตะโกนเรียกมาแต่ในครัว ไม่นานคนที่ถูกเรียกก็เดินมาที่โต๊ะอาหาร
การทานอาหารเป็นไปด้วยความเรียบร้อย จนกระทั่ง...
“เออ พี่ซีวอน เมื่อไหร่พี่กับพี่ฮีชอลจะแต่งงานกันซะทีอ่ะ”ดงแฮเอ่ยขึ้นมา ทำเอาซีวอนถึงกับสำลักข้าว ส่วนหญิงสาวที่นั่งข้างๆถึงกับตาโต
“แค้กๆ นายพูดอะไร ดงแฮ” ซีวอนถาม พลางทุบหน้าอกตัวเองไปด้วย
“ก็ไม่รู้สิ พี่คงต้องรอให้คุณซีวอนเค้าเคลียร์งานให้เสร็จก่อนแหละ”ฮีชอลพูด ทำท่าเหมอนใช้ความคิด
“พวกพี่สองคนน่ะน่าจะรีบแต่งกันได้แล้วนะ เมื่อคืนทำอะไรอ่ะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้น๊า” ดงแฮทำเป็นล้อเลียน ฮีชอลได้แต่ก้มหน้าก้มตา ทำท่าทางเหนียมอาย
“ดงแฮ”ซีวอนเอ่ยเสียงดัง หน้าเป็นสีแดงระเรื่อ
“ฮั่นแน่ หน้าแดงทำไมครับพี่ เมื่อคืนออกจะเสียงดังขนาดนั้น” ดงแฮพูดต่อ สายตาเหลือบมองอึนเฮที่เริ่มอยู่ไม่สุข
“ซีวอน นี่มันอะไรกันอ่ะคะ” หญิงสาวแว้ดขึ้นมาทันควัน “ดงแฮพูดอะไรอ่ะ ให้เกียรติพี่บ้างได้มั้ย พี่เป็นแฟนซีวอนนะ”
“แต่ผมอ่ะ เป็นมากกว่าแฟนแล้วนะครับ จริงมั้ย ที่รัก”ร่างบางพูด ก่อนจะหันไปส่งให้หวานให้ร่างสูงที่นั่งเอ๋อรับประทานไปเรียบร้อย
“หน้าไม่อายจริงๆ พูดมาได้ไงยะ”อึนเฮลุกขึ้น มือชี้หน้าฮีชอลอยู่
“อึนเฮทำอะไรอ่ะ คุณหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ฮีชอลคือคนรักของผมเข้าใจมั้ย” ร่างสูงที่เพิ่งได้สติ เอ่ยเสียงเรียบ
“ซีวอน”หญิงสาวหันไปท้วง ก่อนจะกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ “ฮึ้ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“โชคดีนะครับ”ดงแฮกับฮีชอลพูดพร้อมกับโบกมือลาหญิงสาวที่เดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป แล้วหัวเราะอย่างสะใจ
“สนุกกันนักใช่มั้ย” ร่างสูงถาม จ้องหน้าน้องชายสุดที่รัก กับร่างบางสลับกันไปมา
“แน่นอนครับ คิกๆ”ร่างบางพูด ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานภายในบ้าน แววตาคู่หนึ่งสะท้อนแสงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่ภายนอก ท่ามกลางความมืดมิด กำลังจับจ้องพวกเขาอยู่..
“ดูนายมีความสุขดีจังเลยนะ ฮีชอล...”
.
.
.
ไรต์เตอร์ กลับมาอัพอีกตอนแล้วจ้าา
หายไปนานโข
ถูกลืมซะแล้วเรา TT^TT
หุหุ ตอนนี้ ไรต์เตอร์ กำลังสารวนอยู่กับ..
การทำแบนเนอร์ 55++ จะได้รึเปล่าไม่รู้นะ
ยิ่งโง่เรื่องคอมอยู่ -*-
อ่านแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจให้ไรต์เตอร์ด้วยน๊าาา
จุ๊บๆๆ.
.
.
.
ความคิดเห็น