ปิ๊งรักร้าย นายเย็นชา(Oh! My Boy.)

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7-- แผน+เพื่อนผมเป็นYครับพี่น้อง - -"

เฮ้ๆ  ทุกคน  ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน + เม้น+โหวตน๊าา

ใครที่เข้ามาอ่าน แล้วไม่เม้น  ขอให้ท้องเสีย

อับแฟน  อับโชค   - -"  (ไรท์เตอร์ไม่ใจร้ายขนาดนั้น

งั้นไปอ่านนิยายกันเลย


________________________________________________________________________________________




          ก้านหลิว =>>Talk


           "หลิว  เป็นไร  ทำไมทำหน้าเหมือนกินอุนจิมาอ่ะ"ยัยไอฝนถาม  เมื่อฉันเดินไปนั่งข้างๆมันค่ะ  เสียงมันแหบ  เหมือนไปลงสงครามน้ำลายมา

           "ฉันยอมกินล่ะขอบอก  ถ้าให้แลกกับการไม่ลงเล่นบาสชิงแชมป์อะไรนั่น"ฉันพูด  แน่ล่ะค่ะ  ฉันไม่อยากเล่นเท่าไหร่หรอก  เมื่อกี๊ฉันเพิ่งจะถามนักเรียนชายคนหนึ่ง  ชื่อโจ๊กมั้งคะ  ว่าใครเป็นกัปตันทีม  คำตอบทำให้ใจห่อเหี่ยวปเลยค่ะ  มันบอกว่า  นายไทม์เป็นกัปตันทีม

           "หา  หลิวก็ได้ลงแข่งหรอ"ยัยออมถาม  หน้าตามันดูสดใสมากเลยค่ะ  สงสัยนายอาร์คเอาใจดีล่ะสิช่วงนี้

           "อื้ม"

           "ฉันกับไอฝนก็ได้ลงแข่งด้วยล่ะขอบอก  แต่ว่า  ไอฝนเป็นตัวสำรอง"ยัยออมพูด  ค่อยโล่งใจหน่อยค่ะ  อย่างน้อยก็มีเพื่อนซ้อมด้วยกัน  แต่ว่า  มันจะหนักไปมั้ย  เพราะต้องไปซ้อมละคร  ไหนจะซ้อมบาสอีก  อ๊ากกก  ตายแนี่งานนนี้

           "หรอ  ก็ดี"ฉันพูด   แล้วเสียงออดก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาเรียนแล้ว  ฉันรู้สึกดีมากเลยค่ะ  คิดถึงเตียงนอนอยู่บ้านเต็มที  แต่วันนี้มีซ้อมละครนี่หว่า - -*

           "นี่เย็นนี้พวกเธออย่าลืมมาซ้อมนะ  ใครโดดล่ะก็  พรุ่งนี้ปั่นจิ้งหรีด 50 รอบ"นายไทม์เดินมาบอก หา! นี่ต้องเริ่มซ้อมกันเลยหรอ ให้ตายสิ  เหนื่อยก็เหนื่อย 

           หลังจากซ้อมละครเสร็จ  ฉัน  ยัยไอฝนและยัยออมก็มานั่งรอที่สนามบาส  รอพวกคุณชายทั้งหลายเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ  จะแต่งเอาโล่เรอะ  นี่มันผ่านไปเกือบ 15 นาทีแล้วนะ

           "ขอโทษที่ให้รอนาน  เริ่มซ้อมกันเลยดีมั้ย"เสียงนายโต้งดังมาจากแปก้นบาสฝั่งตรงข้าม

           "เออดิ  เสียเวลา  พวกแกปล่อยให้พวกฉันรอจนรากงอกยาวไปถึงพม่าแล้วมั้ง" ยัยไอฝนพูด  เหมือนมันจะอารมณ์เสียมากค่ะ  แต่ไม่ใช่หรอก  มันต้องการจะกัดกับนายโต้งมากกว่า

           แล้วพวกเราก็เริ่มซ้อมกัน  ฉันมองหานายไทม์  แต่หาไม่เจอ  แล้วฉันจะมองหานายทำไมเนี่ย  ไม่เข้าใจ  แต่ว่าพอไม่เจอแล้วมันรู้สึกโล่งๆยังไงไม่รู้  หายไปไหนนะ  ตอนซ้อมละครก็เห็นอยู่

           "ขอโทษที่มาช้า"เสียงผู้หญิง ดังมาจากทางเข้าสนาม  ฉันหันไปเห็นผู้หญิงในห้อง 2-3 คน  ชื่อ  ยัยน้ำ  ยัยแป้ง  แล้วก็ยัยสแตมป์ค่ะ  หุหุ  มาช้ามากเลยนะเธอ  จัดฉากช่วยเจ๊ส้มอยู่ล่ะสิ

           "ไม่เป็นไร  มาซ้อมกันเลยพวกเธอ"นายป้องตะโกนบอก  ก่อนจะชู๊ตลูกลงห่วงอย่างแม่นยำ

           "ว่าแต่ไอ้คุณกัปตันทีมมันไปไหนเนี่ย"ยัยไอฝนเอ่ยขึ้นมา  ฉันมองหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  ฉันเลยเงี่ยหูฟังคำตอบค่ะ  หุหุ  แล้วฉันจะอยากรู้ไปทำไมล่ะเนี่ย 

           "อ๋อ  มันนั่งพักอยู่ข้างล่างอ่ะ  มันไม่ค่อยสบาย"นายกานต์ตอบ  เสียงหอบค่ะ  แน่ล่ะ  ไม่หอบได้ไงคะ  วิ่งกันมาเกือบ 20 นาทีแล้ว

           "เฮ้ยพอเหอะว่ะ  วันนี้กัปตันทีมแม่งไม่อยู่  เหนื่อยก็เหนื่อย  อีก 2 วันก็มีแข่งแล้ว  เก็บแรงไว้ดีกว่า"นายป้องพูด  ฉันเห็นด้วยค่ะ  เหนื่อยขาดใจ
         
           "เออ  งั้นพรุ่งนี้  เจอกันที่นี่  หลังซ้อมละครเสร็จ  โอเคนะ"นายกังฟูบอก   ก่อนจะเดินไปนั่งพักตรงที่นั่งสำหรับตัวสำรอง

           ฉันเดินไปยังห้องอาบน้ำนักกีฬาค่ะ  เพราะเหงื่ออออกมา  ขอบอกว่า อยากเป็นลมกับกลิ่นตัวเอง(แหวะ - -)  ฉัรอาบน้ำเสร็จ  ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า  ตั้งใจว่าจะกลับบ้าน  แต่ประโยคนึงก็ลอยแว้บเข้ามาในหัว

           ...อ๋อ  มันนั่งพักอยู่ข้างล่างอ่ะ  มันไม่ค่อยสบาย...  พอคิดถึงประโยคนี้แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ค่ะ  นายจะเป็นไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้   แล้วช้านจะห่วงนายทำไมเนี่ยยย  ไม่เข้าใจ (-- )( --)(-- )( --)..

           ฉันเดินลงมาข้างล่างคนเดียวค่ะ  ไอ้พวกนั้นหายไปไหนไม่รู้  ไวจริงๆ   เดินมาเรื่อยๆ  รู้ตัวอีกที ก็เดินรอบโรงยิมได้ 2 รอบแล้ว  ฉันกำลังมองหานายไทม์อยู่  ก็นายกานต์บอกว่า  นายนั่งพักอยู่ข้างล่างนี่นา  หรือว่า นายกลับพร้อมพวกนั้นแล้ว

           ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่  ไม่เข้าใจตัวเองเล๊ย  ว่าจะเดินหานายทำไม  ทั้งเซ็ง ทั้งสับสน  อ๊ากกกก!  ฉันกลับบ้านดีกว่าค่ะ  ไม่สนแล้ว  แต่ว่า ตอนนี้  นายกินยารึยังนะ   - -"

           "นี่เธอจะเดินวนทำไมตั้งสองรอบเนี่ยหา"เสียงที่ตามหาดังขึ้น  รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ  แต่ก็โกรธนิดๆ  ที่นายปล่อยให้ฉันเดินหาตั้งสองรอบ  (แล้วฉันจะดีใจทำไมเนี่ย  ที่หานายเจอ  โอ๊ยย  ไม่เข้าใจตัวเอง)

           "ฉันก็แค่ยืดเส้นยืดสาย  แล้วนายอ่ะ  มาตั้งแต่เมื่อไหร่"นายพูด กลบเกลื่อนค่ะ  หุหุ  เรื่องนี้แบบพ่อทำให้ดูประจำ  ตอนหนีแม่เที่ยว  ฮ่าๆๆ  แต่ว่า  ทำไมฉันไม่เห็นนายล่ะ  รึว่า  นายล่องหนได้  อ๊ากกๆ  ไม่จริงน่า

           "ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ซ้อมละครเสร็จแล้ว"นายไทม์พูด  หน้านายดูซีดไปเลยนะเนี่ย  หุหุ  จะสมน้ำหน้ารึสงสารดีหว่า   แต่ก็นะ  ฉันใจดี  จะสมน้ำหน้านายดีกว่า ฮ่าๆๆ

           "ไม่สบายหรอ"ฉันถาม  นั่งลงข้างๆ  กะจะสมน้ำหน้า  แต่เห็นสีหน้านายแล้วมันทำไม่ลงจริงๆ 

           "นิดหน่อย"

           "ไม่หน่อยล่ะมั้ง"ฉันพูด  มองหน้านายไทม์  ปากฝีปากสีแดงเหมือนเยลลี่  ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อน เหงื่อซึมบริเวณไรผม  เห็นแล้ว  ส.. สมน้ำหน้า ฮ่าๆ  อุ๊ย  เสียภาพพจน์นางเอกค่ะ  เปลี่ยนเป็นสงสารดีกว่า  หุหุ

           "ช่างเหอะ  ขอยืมไหล่แป๊บนึงนะ"นายไทม์พูด  ขณะที่ฉันกำลัง  งง  ว่ามันหมายถึงอะไรนั้น หัวของนายไทม์ก็วางลงบนบ่าของฉันเรียบร้อยแล้ว  ฉันนั่งนิ่ง  ไม่ใช่ว่าเต็มใจให้ซบค่ะ  แต่มันช็อกค่ะ  อ๊ากก  เกิดมาเพิ่งเคย  

           ฉันรู้สึกถึงเส้นผมที่อ่อนนุ่ม อยู่บริเวณลำคอ  มันจั๊กจี้ค่ะ  อยากจะผลักหัวออกไป  แต่สงสาร  ไม่กล้าทำ 

           นั่งไปได้สักพัก  ฉันเริ่มรู้สึกปวดบ่าค่ะ  หัวนายหนักมาก นายไทม์   สงสัยความรู้แน่นไปมั้งเนี่ย   หุหุ   ตอนแรกฉันกะจะบอกให้นายไทม์เอาหัวออกไป  แต่ในใจมันกลับบอกว่า  อย่างนี้น่ะดีแล้ว  หุหุ  มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกค่ะ  ไม่รู้เพราะอะไร   แต่ฉันเริ่มว่ามันรางไม่ดี  เพราะมีทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่  มองฉันด้วยสายตาพิฆาต  อ๊ากก  ฉันจะกลับบ้านได้มั้ยเนี่ย

           "นี่ นาย  ไม่กลับบ้านรึไง"ฉันตัดสินใจถาม  เพราะคิดว่า ขืนนั่งอย่างนี้ต่อไป  มีหวังกลับไม่ถึงบ้านแน่ฉัน T T
 
           "..."เงียบ  ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่คุณเรียกค่ะ 

           ฉันก้มมองดู  อ้าว  นี่นายหลับคาไหล่ฉันเลยเรอะ  เฮ้อ! จะปลุกดีมั้ยเนี่ย - -  เอาวะ ปลุกดีกว่า  จะได้รีบกลับบ้านด้วย

           ทันทีที่ว่า จะปลุก  ัวของนายไทม์ก็เลื่อนออกจากไหล่ค่ะ  โฮะๆๆ  ไม่ต้องปลุกให้ลำบากเรา  เอาล่ะฉันจะกลับบ้านแล้วว   แต่

           หมับ!

           อ๊ากกก   นายไทม์ 

           หัวของนายไทม์เลื่อนลงจากไหล่ค่ะ  เลื่อนลงมาหนุนที่ตักของฉันแทน  ง๊ากกกก   ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่  มองหน้าฉัน  เหมือนจะเอามีดมาแทงฉันให้ตายตรงนั้น  แง๊ๆๆ



            ไทม์  ==>> Talk

            "นี่นาย  ไม่กลับบ้านรึไง"เธอถามผมครับ  แต่ผมไม่ตอบหรอก  เพราะผมแกล้งหลับอยู่นี่ ฮ่าๆๆ

            อ้าว  ในที่สุดท่านผู้อ่านก็รู้จนได้  ครับ  นี่มันแผนการของพวกผมเอง  ที่ต้องใช้คำว่าพวกผมน่ะ  เพราะไอ้พวกเพื่อนของผมมันร่วมกันคิดแผนนี้ขึ้นมา  หลังจากที่ผมเล่าเรื่องที่ผมโดนแม่บังคับให้แต่งงานให้พวกมันฟัง  พวกมันเลยเสนอไอเดียกันใหญ่   สรุปก็คือ  ผมต้องลงเอยที่  ปฏิบัติการล่าใจ  ยัยก้านหลิว  ครับ - -"

            แล้วแผนการก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นครับ  ผมชำเลืองมองยัยก้านหลิวแว้บนึง  หน้ายัยนั่นแดงเป็นมะเขือเทศ   แสดงว่าแผนแรกของพวกผมบรรลุผลแล้วครับ

            ขั้นต่อไปคือ...

            หมับ...

             หัวของผมเลื่อนลงจากบ่า  ลงไปที่ตักของยัยนั่นแทน   ตอนแรกผมก็พะวงครับ  ว่าจะลงผิดท่า  แต่โชคช่วยครับ  ลงท่าสวย ฮ่าๆ

             "นี่  นายไทม์ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ"ยัยก้านหลิวสะกิดผม  ผมทำเป็นงัวเงีย  มองเธอแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น  ขอบอกว่า  ผมทำได้แนบเนี่ยน  แบบจับโกหกไม่ได้เลยครับ  ฮ่าๆๆ  นักแสดงมืออาชีพครับ

             "หรอ  อืม  งั้น กลับบ้าดีๆนะครับ  เป็นห่วง"ผมพูด  แหมคำพูดทุกคำผมไม่ได้คิดเองหรอกครับ จำมาจากที่ไอ้อาร์คมันหยอดใส่ยัยออม

             "ห่วงตัวเองก่อนเถอะ"ยัยก้านหลิวบอก  ก่อนจะลุกจากไป  ยัยนั่นหน้าแดงแป๊ดเลยครับ  ยะฮู้ แผนแรกของผมสำเร็จ    แต่เดี๋ยว  ผมจะห่วงตัวเองทำไม  ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย   ฮ่าๆๆ  เริ่มแผนคือ  ผมต้องแกล้งป่วยครับ  ผมแกล้ง  ผมไม่ได้ป่วยจริงๆ

             "ว.1 เรียก ว.2  แผนแรกสำเร็จ  ขอบใจทีมงาน"ผมยิงไปบอกไอ้โต้ง  ไอ้ตัววางแผนทันทีครับ  แผนนี้มันคิดเองทั้งหมด   ต้องขอบใจมัน

             แต่ผมก็ไม่สบายใจเลย  ผมไม่เคยหลอกใช้ใคร  ผมไม่ชอบให้ใครหลอกใช้ผมด้วย  แต่ดูผมทำสิ    เอาเถอะครับ  คิดซะว่า  เพื่ออนาคต - - (เลวจริงกรู)

             ผมนั่งรอให้พวกมันมาหา   แต่ก็เริ่มนานครับ  ผมเลยเปิดเพลงฟังซะเลย

             "เฮ้ย  แผนสำเร็จหรอวะ"ไอ้กังฟูวิ่งมากระโดดกอดคอผม  ยิ้มหันไปยิ้มให้มัน   พวกมันโห่กันใหญ่

             "งานนี้ฉลอง"พวกมันทั้งหมดพูดพร้อมกัน   หา! ฉลองอีกแล้วเหรอ  นี่มันรอบที่เท่าไหร่ของเดือนแล้วเนี่ย  แมร่ง  ไอ้พวกนี้เทศกาลเยอะจริงๆ

             "ไม่ต้อง งง น่า  ถือเป็นก้าวแรกของความสำเร็จ"ไอ้อาร์คบอก  กอดคอผมเดินไป  เรียกว่า ลากคอ เลยก็ว่าได้ครับ

             ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที  พวกผมก็มาจองโต๊ะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  เรียกว่าร้านประจำเลยก็ว่าได้ครับ  มาจนเจ้าของร้านจำหน้าได้แล้วมั้งนั่น

             "รับเหมือนเดิมมั้ยครับ"น้องเด็กเสิร์ฟถาม  ผมมองหน้าพวกมันเพื่อต้องการคำตอบ  เห็นไอ้กานต์ส่งสายตาหวานเยิ้มให้เด็กเสิร์ฟ  เฮ้ย  ไอ้นี่  ผู้ชายก็ไม่เว้น  ตกลงแกเป็นชายแท้ป่าววะเนี่ย    เหลือบไปข้าง  ไอ้ป้องนั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่   ไปโกรธอะไรใครมาวะนั่น  รึแม่ไม่ให้ตังมาโรงเรียน

             "เหมือนเดิมครับ"ไอ้ยูโดตอบ   โห้ย  พวกแกจะเปลี่ยนเมนูมั่งก็ไม่มีใครว่าพวกแกเรื่องมากหรอก   กินอย่างเดิมมาตั้งแต่เข้าร้านครั้งแรกจนปัจจุบัน  ครั้งที่ร้อยแล้วมั้งน่ะ

             "ไปห้องน้ำ  เดี๋ยวมา"ไอ้ป้องพูดใส่อารมณ์ครับ  ทุกคนมองหน้ามันอย่าง งงๆ  ก็ตอนมาด้วยกันมันก็ยังดีๆอยู่  แต่พอนั่งไปนานๆมันเริ่มบูด  รึว่าเก้าอี้แกมีหนาม มันทิ่มก้นแกเรอะ

             "ไปด้วย"ไอ้กานต์เดินตามไปทันที  ผมเองก็ปวด  ก็เลยลุกตามไป  ไอ้กังฟูกับไอ้ยูโดก็มา   จะปวดอะไรพร้อมกันจังวะ พวกแก

             ก่อนที่ผมจะเข้าห้องน้ำ  เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น  ผมกับไอ้แฝดนรกสองตัวนี่  ชะงักไปเลยครับ

             "ป้อง เป็นไร"เสียงไอ้กานต์ถามไอ้ป้อง  ผมแง้มประตูดู  ไอ้ป้องล้างมืออยู่ ไอ้กานต์นั่งตรงขอบอ่างครับ

             "เปล่า"ไอ้ป้องตอบ  หน้ามันพร้อมจะฆ่าคนได้เลยครับ

             "เฮ้ยไทม์แม่งย่อหน่อยดิวะ  ไม่เห็น"ไอ้ฟังฟูกระซิบบอก  ผมมองมันอย่างอารมณ์เสีย  ก่อนจะย่อลง

             "เป็นไรเฮ้ย  รึว่าพวกหน้าร้านมันแซวแกอีก"ไอ้กานต์ยังไม่ละความพยายามที่จะหาเหตุผลที่ไอ้ป้องอารมณ์เสีย

             "ทีหลังให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ  สายตาน่ะ  มดจะเจาะตาอยู่แล้ว"ไอ้ป้องพูด  เอ๋า  ที่แท้แกก็งอนที่ไอ้กานต์ส่งตาหวานเยิ้มให้เด็กเสิร์ฟนี่เอง   เพื่ออะไรเพื่อน - -

             "อ้าว  เรื่องนี้เองหรอ  โถ่  ตัวเล็ก  งอนไม่เข้าเรื่อง"ไอ้กานต์พูด  ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ตามสไตน์มัน

             "ใครตัวเล็ก "ไอ้ป้องหันไปว่า  ไอ้กานต์เดินเข้าไปใกล้มาก

             "ก็แกไง"ไอ้กานต์พูด  ก้มลงหอมแก้มไอ้ป้อง

             ช็อกครับ!!

             ผมกับไอ้แฝดนรกลุกขึ้น  หลังดันประตู  มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา

             "ทำอะไรอ่ะ"เสียงโวยของไอ้ป้องดังขึ้น  ผมส่ายหน้า  เหงื่อเริ่มตกแล้วครับ

             "ยืนยันว่าฉันมีแกคนเดียวไง"เสียงไอ้กานต์ดังตามมา  โอ้ พระแม่มารีย์  บอกลูกด้วยเถิด  ว่าเรื่องนี้เป็นเพียงความฝัน 

             "โอ้  ชัดเลย"ไอ้สองแฝดพูดพร้อมกัน  มันส่ายหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เหมือนกัน

             ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันครับ  เพื่อนผมเป็น Y อ๊ากกก!  ตอนนี้ผมไม่อยากฉิ๊งฉ่องแล้ว  ผมหันไปมองไอ้สองแฝด  แล้วพวกมันก็หันมามองผม

             "ชัวร์ว่ะ"ผมกับพวกมันพูดพร้อมกัน  ผมเดินอย่างล่องลอยกลับไปที่โต๊ะ  ไอ้สองตัวนั้นก็เหมือนกัน   ไอ้อาร์คมองผมเหมือนจะถามว่า  เกิดอะไรขึ้น

             ผมนั่งลง  ไม่นานไอ้ป้องกับไอ้กานต์ก็เดินมา   ผมมองพวกมันแว้บนึง  หน้าไอ้ป้องดูดีขึ้นมาทันที  ผมหายใจลึกๆเพื่อทำใจครับ  รับไม่ได้จริงๆ

             "ไง วะ  เข้าห้องน้ำแค่นี้  ถึงกับยิ้มหน้าบาน  สงสัยอั้นนานอ่ะดิ"ผมแซวขึ้น  ไอ้แฝดนรกสองตัวมองหน้าผม  ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง  

             แต่แล้ว...

             "เฮ้ย  ไทม์  แม่งรอแค่นี้ต้องหลับด้วยหรอวะ"เสียงไอ้โต้งมาเข้ามาในโสตประสาท  ผมค่อยลืมตา  พวกมันยืนมุงผมอยู่ครับ  มองมองไปรอบๆ  เห็นไอ้ป้องกับไอ้กานต์

             "เฮ้ย"มันร้องเสียงดัง  นี่แสดงว่าเมื่อกี๊  ผมฝันครับ  โฮ่ๆ  ฝันน่ากลัวจริงๆเลยเรา

             "เป็นไรเฮ้ย  ละเมอเรอะ"ไอ้ป้องถามผม  พวกมันมองผมอย่างสงสัย

             "แต่แผนสำเร็จนี่หว่า  ฉันว่ายัยก้านหลิวนั่นต้องชอบแกแน่เลยว่ะไทม์"ไอ้โต้งพูดท่าทางภูมิใจ  ก็แน่ล่ะครับ  แผนอขงมันเองนี่นา

             "ยังไงก็เถอะ  กลับบ้านเหอะว่ะ  นี่ก็ หกโมงครึ่งแล้ว"ไอ้สองแฝดพูด  ผมล่ะทึ่งไอ้พวกนี้มันสามัคคีกันดีจริงๆ

             "เออจริงด้วยว่ะ   แต่เฮ้ย พรุ่งนี้ก็ปีใหม่แล้วนี่หว่า  โอ๊ย แฮปปี้"ไอ้กานต์พูด  เหมือนกับว่าจะได้ไปเยี่ยมชมงานอยู่นาซ่า 

             "เออ งั้นโชคดีเพื่อน  เจอกันพรุ่งนี้  ฉลองบ้านใครดีวะ"ไอ้อาร์คถาม  พวกผมมองหน้ากัน

             "บ้าน ยัยหลิว"ไอ้โต้งเสนอ  ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย  แต่ผมทำหน้า งง อยู่คนเดียว

             "อย่าโง่ เพื่อน  ประเดิมบ้านเด็กใหม่"ไอ้กังฟูพูด  อ๋อหรอ  ไอ้ฉลาด  นึกว่าจะมีแผนอะไร  ปัดโถ่  เอ   แต่ไอ้พวกนี้มันไว้ใจไม่ได้นี่ครับ   พวกมันจะเล่นอะไรกันอีกเนี่ย..

             คนหล่อล่ะ งง- -"
.
.
.
.
.