ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6--ร่วมทีม
ก้านหลิว Talk ==>>
"อ้าวหลิว วันนี้ตื่นเช้าจัง"แม่ฉันทักขณะที่ฉันนั่งประจำที่ที่โต๊ะอาหาร นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่ง ฉันแต่งตัวเรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนค่ะ
"หุหุ เปลี่ยนบรรยากาศค่ะ"ฉันหัวเราะหน่อยๆ ก็แหม นานๆตื่นเช้าทีนี่คะ
"หรอ น้องตื่นรึยัง"แม่ถาม แม่จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมาคะ แม่ก็รู้ว่า ถ้าไม่แปดโมง มันไม่เสด็จออกมาจากที่นอนหรอก
"ไม่รู้ดิแม่ หลิวไม่ได้ปลุกมันอ่ะ"ฉันตอบ กินขนมปังที่แม่ปิ้งไว้ให้ อร่อยจริง ฝีมือแม่ช้านนน
"แม่มีอะไรกินมั่งอ่ะ"เสียงไอ้ต้นไผ่ดังขึ้น ฉันอึ้งหน่อยๆ เพราะปกติมันจะตื่นสายมาก แล้ววันนี้ไหงแกตื่นเช้าได้ล่ะเนี่ย หรือแกกินยาผิด!
"อ้าว วันนี้สองพี่น้องรวมใจกันตื่นเช้า สงสัยวันนี้หิมะจะตกซะล่ะมั้ง"แม่พูด ฉันหัวเราะ ไอ้ต้นไผ่ทำหน้างง แกจะงงทำไมเนี่ย
"งั้นเดี๋ยวเราไปโรงเรียนก่อนนะคะ"ฉันพูด เมื่อไอ้ต้นไผ่นั่งลง มันกำลังจะหยิบขนมปังใส่ปาก
"เดี๋ยวดิพี่หลิว ไผ่ยังไม่ได้กินข้าวเลย"มันโวยค่ะ แกจะโวยทำไมเนี่ย ฉันกินแล้วฉันไม่เห็นจะบ่นเลย O_o(กล้าพูดเนาะ)
"ให้เวลา 1 วิ กินให้เสร็จ"ฉันพูด มันแหกปากยกใหญ่
"พี่หลิวเต็มป่ะเนี่ย 1 วิ แค่ยัดใส่ปากก็ปาไป 3 วิแล้ว"มันพูด ดูมันพูด มันหาว่าฉันไม่เต็มค่ะ ไอ้น้องเวรนี่ จะรอมันดีมั้ย
"แล้วถ้าแกมัวแต่บ่น ฉันจะไม่รอแก"ฉันบอกมัน มันรีบยัดขนมปังใส่ปาก ก่อนจะคว้านมที่วางอยู่บนโต๊ะมาด้วยกล่องนึง
"เดี๋ยวต้นไผ่"เสียงแม่ฉันเรียก ขณะที่เรากำลังออกจากบ้าน
"ครับ"มันขาน วิ่งไปหาแม่อย่างเร็ว ทีฉันเรียกมันนะ 3 ชาติแน่ะ กว่าจะมา
"แกเป็นผู้ชายแน่เรอะ"แม่ฉันถาม ฉันสำลักนมที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปเมื่อกี๊ค่ะ แม่คิดอะไรอยู่เนี่ย
"อ้าวแม่ ไหงแม่ถามไผ่งี้อ่ะ"ไอ้ต้นไผ่ถาม มันทำหน้าเหวอไปเลยค่ะ เป็นฉัน ฉันก็เหวอ แหม ก็แม่เล่นถามงี้ ช็อกไปเลยสิคะ ฮ่าๆ
"เงยหน้าขึ้นซิ"แม่บอกมัน มันเงยหน้าขึ้นอย่างว่าง่าย แต่มันเงยหน้จริงๆค่ะ แบบ เงยมองเพดานเลยค่ะ (แกประชดแม่ใช่มั้ยเนี่ย)
เพี๊ยะ!! แม่ตบหัวมันค่ะ ฮ่าๆ สมน้ำหน้า อยากกวน...แม่ก่อน
"โอ๊ย! แม่ตบไผ่ทำไมเนี่ย"มันร้องเสียงดัง แม่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ส่วนฉันน่ะหรอคะ ฮ่าๆๆ หัวเราะอย่างสะใจค่ะ เป็นพี่ที่ดีจริงๆเลยใช่มั้ยคะ
"ดูหน้าแกทำไมเหมือนผู้หญิงจัง หน้าแกสวยมากเลยนะเนี่ย"แม่พูด อ้าวแม่ ทำไมแม่พูดงี้อ่ะ หนูเป็นผู้หญิงนะ มันจะสวยกว่าหนูได้ไง
"โหยแม่ ไผ่หล่อจะตาย"ไอ้บ้า หลงตัวเอง
"นั่นดิแม่ ถ้ามันสวยนะ หนูก็นางฟ้าแล้วแหละ"ฉันพูด ไม่ยอมค่ะ เรื่องความสวยไม่มีใครสู้ช้านได้ ฮ่าๆ ยกเว้นยัยไอฝนกับยัยออมค่ะ ยอมรับมันสู้ช้าน
"มันก็จริงอยู่ ก็น้องมันเป็นผู้ชายนี่"แม่พูด ผลักเราสองคนออกนอกบ้าน "ไปโรงเรียนไป" แม่พูดเหมือนไล่เลยนะเนี่ย
ที่โรงเรียน
"อ้าวน้องหลิว มาเช้าจัง"เสียงพี่มิกกี้ทักฉัน ขณะที่ฉันเดินเข้าโรงเรียนมา ฉันหันไปยิ้มให้ ส่วนไอ้ต้นไผ่หันไปมองก่อนจะทำหน้าเหมือนกินผึ้งเป็นๆ
"แล้วพี่มิกกี้มาเช้าจังล่ะคะ"ฉันย้อนถาม ไม่ได้กวนนะพี่ แค่ย้อน
"อ๋อ แบบว่าวันนี้อากาศดีน่ะ"พี่มิกกี้ตอบ ยิ้มกว้างค่ะ อ๊าากกกกกส์ หล่อมาก อยากละลาย แล้วเหมือนพี่มิกกี้เหลือบไปเห็นไอ้ต้นไผ่ พี่มิกกี้ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที "นี่น้องหลิวหรอ"
"อ๋อ ใช่ค่ะ นี่ ต้นไผ่น้องหลิวเอง"ฉันแนะนำ ชักสงสัย ทำไมสองคนนี้ทำหน้าเหมือนกินแตนเป็นๆ "ไผ่ นี่พี่มิกกี้"
"ยินดีที่ได้รู้จัก"พี่มิกกี้กับไอ้ไผ่พูดพร้อมกัน เสียงนี่บ่งบอกว่าไม่ยินดีเท่าไหร่เลยนะเนี่ย - -
"งั้นเดี๋ยวหลิว ไปห้องเรียนก่อนนะ"ฉันบอกพี่มิกกี้ ที่กำลังส่งสายตาเหมือนจะเชือดไอ้ต้นไผ่ ไอ้น้องคนนี้ก็ไม่แพ้กัน
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ อยู่นี่นานๆคัน"พี่มิกกี้พูด ไอ้ต้นไผ่ทำสายตาอาฆาตใส่ทีนึง
"พี่หลิว ไผ่ไปและ อยู่แถวนี้รำคาญหมามันเห่า"ไอ้ต้นไผ่ว่า แลบลิ้นใส่พี่มิกกี้ แล้ววิ่งหนีอย่างเร็ว กล้าหาญจั๊ง น้องช้านน - -
"พี่มิกกี้อย่าไปสือสาไอ้ต้นไผ่เลยนะคะ มันโตแต่ตัว สมองมันไม่พัฒนาค่ะ"ฉันพูด ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งจะละลาย อ๊ากกกส์ แพ้คนหล่อ >O<
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ พี่จะเหมือนน้องมั้ยเนี่ย"พี่มิกกี้ย้อนถาม หัวเราะกับคำถามตัวเอง พี่คิดว่าฮามั้ยเนี่ย เห็นว่าหล่อนะ จะอภัยให้ ^ ^
"ยิ่งกว่าน้องอีก ฮ่าๆ"ฉันพูด หัวเราะเสียงดัง พี่มิกกี้หัวเราะด้วย ทั้งๆที่มันไม่ตลกเลย เส้นตื้นจริงๆ
แล้วเราสองคนก็คุยกันจนกระทั่งมาถึงห้องเรียนของฉัน ในห้อง ยัยไอฝนมาก่อนแล้ว มาเช้าจริง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมง นอกนั้นก็ มี นายไทม์ นายป้อง นายกานต์ที่อยู่ในห้องค่ะ
"งั้นพี่ไปแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะครับ"พี่มิกกี้พูด ยิ้มให้อีกรอบ อะฮ้า ละลาย
ฉันเดินเข้าห้อง พร้อมกับเสียงโห่ของยัยไอฝนค่ะ แกจะโห่ฉันทำไมเนี่ย
"แหมๆ ยัยหลิว นี่ เข้ามาเรียนได้ไม่ถึงเดือน มีหนุ่มมาส่งถึงห้องเลยนะ แถมเป็นดาวเด่นฝ่ายชายซะด้วย แรงไม่เบานะเธอ"ยัยไอฝนแว้ดใส่เป็นชุดค่ะ ฉันอุดหูแทบไม่ทันเลยค่ะ
"อ่ะแน่นอน ฉันสวย"ฉันตอบมัน ฮ่าๆ สะใจค่ะ แต่ว่า พี่มิกกี้เป็นดาวเด่นฝ่ายชายของโรงเรียนนนี้หรอเนี่ย ฉันเพิ่งจะรู้
"อ่าใช่ แต่ฉันสวยกว่า"ยัยไอฝนว่า อะฮ้า เป็นไปไม่ได้ ในปฐพีนี้ฉันสวยสุด เธอไม่มีสิทธิ์ _ _!!
"เรื่องของเธอ"ฉันแกล้งทำเป็นงอนมันค่ะ หุหุ ด้วยเรื่องแค่นี้แหละค่ะ
"แล้วว่าแต่ แกไปรู้จักกับพี่มิกกี้ได้ไง"ยัยไอฝนถาม ณ เวลานั้นเอง ยัยออมก็มาพอดี
"นี่ๆ พี่มิกกี้มาทำอะไรที่ตึกนี้อ่ะ"ยัยออมถาม หน้าตามันสงสัยมากเลยค่ะ
"ก็มาส่งยัยหลิวที่ห้องเลยสิออม"ยัยไอฝนบอก ยัยออมทำตาโตค่ะ มันโตอยู่แล้วนะเนี่ย
"จริงหรอ หลิว ว้าว อิจฉาจริงๆ"ยัยออมทำแก้มป่อง เหมือนเด็กโดนแย่งของค่ะ เห็นอยากอยากเตะลงไปกองข้างล่าง มันใช่วัยมั้ยเนี่ย - -
"อะไรกัน แค่พี่มิกกี้มาส่งฉันแค่นี้เอง"ฉันพูดเหมือนไม่มีอะไรค่ะ แค่ดาวเด่นฝ่ายชายมาส่ง ไม่เห็นจะมีอะไรมากมาย O_o
"หา! พี่มิ๊กกี้มาส่งก้านหลิวถึงห้องเลยหรอ"นายโต้งแหกปากลั่น ฉันสะดุ้งเฮือก
"นี่ไอ้โต้ง ถ้าแกจะมาสอดนะ ไปไกลๆเลย"ยัยไอฝนแว้ดใส่นายโต้ง นายโต้งทำหน้าเหมือนรำคาญ แล้วส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
"โหย ขนาดนี้ พี่มิกกี้ตั้งใจจะจีบหลิวแน่เลย"นายป้องพูด พี่มิกกี้ฉันก็ปลื้มอ่ะนะ แต่ฉันอยากให้เป็นนายมากกว่านะ นายป้อง >[]<
"ว่ากันไปโน่น ไม่มีอะไรหรอก"ฉันพูด ให้พวกมันเชื่อ แต่ใครเชื่อฉันก็บัฟสุดๆแล้วค่ะ พวกนี้ก็ไอคิวสูง เพราะงั้น มันไม่เชื่อฉํนหรอกค่ะ
"เฮ้ยไทม์ แม่งเพิ่งรู้เมื่อกี๊ ว่ามีการแข่งบาสชิงแชมป์โรงเรียนด้วย"นายโต้งหันไปบอกนายไทม์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง นายไทม์หันมามองนายโต้ง ทำหน้าเรียบ เหมือนไม่ได้ยิน ใบหน้าไร้ความรู้สึก เห็นแล้วอยากเตะจริ๊ง O.o
"แม่ง แม่มันบังคับให้กินขรี้รึไงวะ"นายป้องสบถออกมา ส่ายหน้าอย่างระอา ฉันเห็นด้วยนายป้อง
"วันนี้เรีนยพละ"นายไทม์พูดออกมา นายกังฟูที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างหันไปมอง เหมือนจะคิดอะไรออก แต่ฉันคิดไม่ออกค่ะ นี่พวกนายพูดกันนี่ใช้รหัสลับกันหรอ
"แกจะบอกว่า ค่อยคัดตัวตอนเรียนพละใช่มั้ย"นายยูโดพูด ท่าทาง งง กับคำพูดของนายไทม์ไม่น้อย
".."นายไทม์พยักหน้าแทนคำตอบ อ๋อ ใบ้แล้วยังจะพูดไม่รู้เรื่องอีก ให้ตายสิ
บ่ายวันนี้
"หลิวเสร็จยัง ใกล้จะถึงเวลารวมแถวแล้วนะ"ยัยออมเร่งฉัน ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนชุด เพื่อเรียนวิชาพละค่ะ ฉันเพิ่งจะใส่กางเกงนะยะ อย่างเร่งสิ
"เสร็จแล้ว ฉันเดินออกมา พร้อมกับจัดเสื้อให้เรียบร้อย เหอะๆ ปีนี้เรียนบาสเก็ตบอลค่ะ ชุดก็เลยเป็นชุดนักบาส เสื้อกล้ามสี ขาว ดำ แดง ใครออกแบบให้เนี่ย - -
แล้วยัยออมก็พาฉันเดินขึ้นบันไดโรงยิมที่ไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นสนามบาสค่ะ เหมือนสนามที่แข่ง NBAเลยอ่ะ สุดยอด ขณะที่ฉันมัวแต่ทึ่งกับสนามอยู่นั้น
ฟิ้ว~~~ ตุ๊บ!
"โอ๊ย" ฉันร้องเสียงดังเพราะ ลูกบาสลอยลิ่วมากลางอากาศ กระทบกับศรีษะของฉันอย่างแรงค่ะ แง้ เจ็บอ่าา T-T
"งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ"นายพวกผู้ชายดังมาจากมุมนึงของสนาม
"ใครขว้างมาวะ ไม่ดูคนรึไง"ฉันตะโกนเสียงดัง มันเจ็บมากเลยค่ะ ตอนแรกว่าจะอดทน แต่ไม่มีใครมาขอโทษเลยต้องหาคนรับผิดค่ะ
"ฉันเอง ทำไม"นายไทม์ตอบ เดินมาหาฉัน ใบหน้าเรียบเฉย มันทำให้ฉันซีเรียสทันที
"ขว้างของมาโดนคนอื่นน่ะ ขอโทษไม่เป็นรึไง"ฉันต่อว่าทันที ฮ่าๆ รอโอกาสนี้มานาน นายผิดนะที่ขว้างลูกบาสมาโดนหัวฉันเอง
"ขอโทษ"นายไทม์พูด เสียงเรียบ หน้านิ่ง แววตาเหมือนจะสำนึกผิด ก้มลงหยิบลูกบาสขึ้นมา แล้วขว้างใสฉันอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยคำว่า"ขอโทษ...ตั้งใจ"
"นาย.. อย่าอยู่เลย"ฉันคว้าลูกบาสได้ ขว้างใส่นายไทม์อย่างแม่นยำ แต่นายไทม์รับได้ค่ะ นายแน่มาก แลวนายไทม์ก็ขว้างมาใส่ฉันอีกรอบ แรงกว่าเดิมด้วย นี่นายอย่าดูถูกฉันนะ ฉันน่ะนักบาสเก่านะจะบอกให้
"เก่งนี่ รับได้ด้วย"นายไทม์พูด ยิ้มมุมปากน้อยๆ เหมือนคิดแผนอะไรอยู่ ฉันอาศัยตอนนายไทม์เผลอ ขว้างลูกบอลออกไป นายไทม์ก้มหลบทันก็เลย
ตุ๊บ!! อ๊ากส์
"เฮ้ย กานต์เป็นไรป่าว"นายป้องร้อง วิ่งเข้าไปดูนายกานต์ที่เอามือกุมหัวตัวเองเอาไว้
ฉันยืนแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นค่ะ เฮือก นายกานต์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโต๊ดดด
"ไม่เป็นไร แต่แม่งใครขว้างวะ แรงควายชิป"นายกานต์เอามือลูบหัวตรงที่โดนลูกบาส ฉันเดินท่อมๆเข้าไปหา ด้วยสีหน้าและแววตาสำนึกผิด
"ฉันขอโต๊ดด ไม่ได้ตั้งใจ"ฉันพูด ทำหน้าบ๊องแบ๊ว(น่าถีบ - -) เหมือนเด็กตอนโดนดุค่ะ เผื่อจะใช้ได้ผล (เพราะไม่เคยได้ผลกับใครเลย - -")
"เธอขว้างมาหรอ"นายกานต์ถามฉัน ทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อ
ฉันพยักหน้า มองหน้านายกานต์ เหมือนคุณชายหลุดมาจากวังไหนสักแห่ง แต่เป็นคุณชายปิศาจนะคะ หล่อขั้นเทพ แต่หน้าตาฆ่าคนได้จริงๆ T T
"พูดเป็นเล่น"นายป้องเอ่ยเบาๆ เหมือนไม่เชื่อ
"ลองขว้างใส่หัวไอ้โต้งซิ"นายกานต์บอก ก้มหยิบลูกบาสมาให้ฉัน
อ้าว นี่นายจะให้ฉันทำบาปอีกแล้วเรอะเนี่ย - -
ฉันมองลูกบาสอย่างลังเล เงยหน้ามองนายป้องเพื่อขอคำยืนยัน (ฉันเชื่อนนายนะ >o<) นายป้องพยักหน้า
ฟิ้ว~~~~~~ เสียงลูกบาสวิ่งผ่าอากาศไป ตรงไปยังเป้าหมาย ที่ยืนอยู่กลางสนาม ก่อนจะ
ตุ๊บ!
"เฮ้ย ไอ้บ้าตัวไหนขว้างมาวะ เจ็บนะเว้ย แม่งเอ๊ย เมื่อเช้ากินควายมารึไง แรงแม่งเยอะบรรลัย"นายโต้งตะโกนมาจากกลางสนาม อ๊ากกส์ จะตายเพราะฝีมือคนหล่อใช่มั้ย วันนี้
"ฉันขอโต๊ด"ฉันตะโกนออกไป นายป้องกับนายกานต์สลายตัวอย่างรวดเร็ว นี่แหละหนอ คนหล่อมักจะเชื่อถือไม่ได้ ปัดโถ่ นี่แกบอกฉันขว้างเองนะเนี่ย
"ใครบัญชาให้เธอขว้างใส่ฉัน"นายโต้งตะโกนถาม เอามือลูบหัวป้อยๆ เห็นแล้วสงสารค่ะ แค่ฉันสงสารตัวเองมากกว่านะ
"หลิว แกขว้างใส่หัวไอ้โต้งหรอ"ยัยไอฝนวิ่งมาหาฉัน ถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น ยัยบ้า เพื่อนแกกำลังอยู่ในที่นั่งลำบาก ยังจะมาตื่นเต้นอีก - -
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ เหมือนวันนี้งานจะเข้าเลยค่ะ ตาขวามมันกระตุกยังไงชอบกล
"หลิว แกทำได้ดีมาก"ยัยไอฝนพูด หัวเราะเสียงดัง นายโต้งหันมามองอย่างไม่พอใจ
"ฉันโดนฟาดหัวแทบจะแบะมันดีตรงไหน"นายโต้งตะโกนถามมาจากกลางสนาม ยัยไอฝนหันไปว่าอะไรสักอย่าง ซึ่งฉันไม่ได้สนใจ เพราะฉันอาศัยช่วงนี้ หลบไปอยู่อีกมุมนึง เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ
"ว่าไง ยัยตัวเล็ก"เสียงนายไทม์ดังขึ้น อีตาบ้านี่ ทำไมชอบมาเวลาที่คนกำลังมีภัยนะเนี่ย แทนที่จะช่วยให้ปลอดภัย กลับทำให้อันตรายกว่าเดิม
"นายว่าใครตัวเล็ก"ฉันหันไปถาม หน็อย! มาว่าฉันตัวเล็ก ยอมไม่ได้ค่ะ ฉันสูงตั้ง 172 มาว่าฉันตัวเล็ก
"ก็เธอไง"นายไทม์พูด ทำหน้าใสซื่อ เห็นแล้วอยากเอาลูกบาสขว้างให้หน้าหงายไปเลยค่ะ
"ตรงไหนมิทราบ ในบรรดาผู้หญิงในห้องน่ะ ฉันสูงที่สุดแล้วย่ะ"ฉันพูด ภูมิใจค่ะ เกิดมาสูง (ผิดกับไรท์เตอร์ยิ่งนัก)
"แล้วไง ยังไงเธอก็ตัวเล็กกว่าฉันอยู่ดี"นายยังกล้าเปรียบเทียบกันเนาะ ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ จะให้เกิดมาสูง 185 อัพอย่างนายน่ะ จะบ้าเรอะ ตอนเล็กฉันไม่ได้กินนมวันละโหลนะ
"แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงที่สูงที่สุดในห้องก็แล้วกัน"ฉันพูด ก็จริงหนิคะ 55++ ภูมิใจมากๆ
"งั้นลองดั๊งค์ให้ฉันดูหน่อยสิ"นายไทม์พูด ชี้ไปที่แป้นบาส นักบาสเก่าอย่างฉันไม่หนีคำท้าอยู่แล้ว ว่าแต่ มันดั๊งค์ยังไงอ่ะ ทำไมเป็น - - (แล้วจะรับคำท้าทำไมล่ะ)
"ได้"ฉันพูด เดินไปที่แป้นบาสอย่างมั่นใจ ก่อนจะ กระโดด และ อะฮ้า ฉันดั๊งค์ได้ต่ะ หลังจากฝึกมานับ 6 เดือน วู้ๆๆๆ ภูมิใจๆๆ
"เก่งนี้" นายไทม์พูด "ฉันจะให้เธอเล่นทีม แข่งขันชิงแชมป์โรงเรียน"นายไทม์พูด แล้วเดินหนี อ๋อ นึกว่าอะไร อ่าวเฮ้ยๆ! นี่นายจะไม่ถามความเห็ฯฉันหน่อยเรอะว่าอยากเล่นรึป่าว โรงเรียนนนี้มันปกครองกันระบอบคอมมิวนิสต์ป่าววะเนี่ย
.
.
.
.
อ่านแล้วเม้น+โหวต จะรักโครตจนวันตายเลยน๊าาขอบอกก
"อ้าวหลิว วันนี้ตื่นเช้าจัง"แม่ฉันทักขณะที่ฉันนั่งประจำที่ที่โต๊ะอาหาร นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่ง ฉันแต่งตัวเรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนค่ะ
"หุหุ เปลี่ยนบรรยากาศค่ะ"ฉันหัวเราะหน่อยๆ ก็แหม นานๆตื่นเช้าทีนี่คะ
"หรอ น้องตื่นรึยัง"แม่ถาม แม่จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมาคะ แม่ก็รู้ว่า ถ้าไม่แปดโมง มันไม่เสด็จออกมาจากที่นอนหรอก
"ไม่รู้ดิแม่ หลิวไม่ได้ปลุกมันอ่ะ"ฉันตอบ กินขนมปังที่แม่ปิ้งไว้ให้ อร่อยจริง ฝีมือแม่ช้านนน
"แม่มีอะไรกินมั่งอ่ะ"เสียงไอ้ต้นไผ่ดังขึ้น ฉันอึ้งหน่อยๆ เพราะปกติมันจะตื่นสายมาก แล้ววันนี้ไหงแกตื่นเช้าได้ล่ะเนี่ย หรือแกกินยาผิด!
"อ้าว วันนี้สองพี่น้องรวมใจกันตื่นเช้า สงสัยวันนี้หิมะจะตกซะล่ะมั้ง"แม่พูด ฉันหัวเราะ ไอ้ต้นไผ่ทำหน้างง แกจะงงทำไมเนี่ย
"งั้นเดี๋ยวเราไปโรงเรียนก่อนนะคะ"ฉันพูด เมื่อไอ้ต้นไผ่นั่งลง มันกำลังจะหยิบขนมปังใส่ปาก
"เดี๋ยวดิพี่หลิว ไผ่ยังไม่ได้กินข้าวเลย"มันโวยค่ะ แกจะโวยทำไมเนี่ย ฉันกินแล้วฉันไม่เห็นจะบ่นเลย O_o(กล้าพูดเนาะ)
"ให้เวลา 1 วิ กินให้เสร็จ"ฉันพูด มันแหกปากยกใหญ่
"พี่หลิวเต็มป่ะเนี่ย 1 วิ แค่ยัดใส่ปากก็ปาไป 3 วิแล้ว"มันพูด ดูมันพูด มันหาว่าฉันไม่เต็มค่ะ ไอ้น้องเวรนี่ จะรอมันดีมั้ย
"แล้วถ้าแกมัวแต่บ่น ฉันจะไม่รอแก"ฉันบอกมัน มันรีบยัดขนมปังใส่ปาก ก่อนจะคว้านมที่วางอยู่บนโต๊ะมาด้วยกล่องนึง
"เดี๋ยวต้นไผ่"เสียงแม่ฉันเรียก ขณะที่เรากำลังออกจากบ้าน
"ครับ"มันขาน วิ่งไปหาแม่อย่างเร็ว ทีฉันเรียกมันนะ 3 ชาติแน่ะ กว่าจะมา
"แกเป็นผู้ชายแน่เรอะ"แม่ฉันถาม ฉันสำลักนมที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปเมื่อกี๊ค่ะ แม่คิดอะไรอยู่เนี่ย
"อ้าวแม่ ไหงแม่ถามไผ่งี้อ่ะ"ไอ้ต้นไผ่ถาม มันทำหน้าเหวอไปเลยค่ะ เป็นฉัน ฉันก็เหวอ แหม ก็แม่เล่นถามงี้ ช็อกไปเลยสิคะ ฮ่าๆ
"เงยหน้าขึ้นซิ"แม่บอกมัน มันเงยหน้าขึ้นอย่างว่าง่าย แต่มันเงยหน้จริงๆค่ะ แบบ เงยมองเพดานเลยค่ะ (แกประชดแม่ใช่มั้ยเนี่ย)
เพี๊ยะ!! แม่ตบหัวมันค่ะ ฮ่าๆ สมน้ำหน้า อยากกวน...แม่ก่อน
"โอ๊ย! แม่ตบไผ่ทำไมเนี่ย"มันร้องเสียงดัง แม่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ส่วนฉันน่ะหรอคะ ฮ่าๆๆ หัวเราะอย่างสะใจค่ะ เป็นพี่ที่ดีจริงๆเลยใช่มั้ยคะ
"ดูหน้าแกทำไมเหมือนผู้หญิงจัง หน้าแกสวยมากเลยนะเนี่ย"แม่พูด อ้าวแม่ ทำไมแม่พูดงี้อ่ะ หนูเป็นผู้หญิงนะ มันจะสวยกว่าหนูได้ไง
"โหยแม่ ไผ่หล่อจะตาย"ไอ้บ้า หลงตัวเอง
"นั่นดิแม่ ถ้ามันสวยนะ หนูก็นางฟ้าแล้วแหละ"ฉันพูด ไม่ยอมค่ะ เรื่องความสวยไม่มีใครสู้ช้านได้ ฮ่าๆ ยกเว้นยัยไอฝนกับยัยออมค่ะ ยอมรับมันสู้ช้าน
"มันก็จริงอยู่ ก็น้องมันเป็นผู้ชายนี่"แม่พูด ผลักเราสองคนออกนอกบ้าน "ไปโรงเรียนไป" แม่พูดเหมือนไล่เลยนะเนี่ย
ที่โรงเรียน
"อ้าวน้องหลิว มาเช้าจัง"เสียงพี่มิกกี้ทักฉัน ขณะที่ฉันเดินเข้าโรงเรียนมา ฉันหันไปยิ้มให้ ส่วนไอ้ต้นไผ่หันไปมองก่อนจะทำหน้าเหมือนกินผึ้งเป็นๆ
"แล้วพี่มิกกี้มาเช้าจังล่ะคะ"ฉันย้อนถาม ไม่ได้กวนนะพี่ แค่ย้อน
"อ๋อ แบบว่าวันนี้อากาศดีน่ะ"พี่มิกกี้ตอบ ยิ้มกว้างค่ะ อ๊าากกกกกส์ หล่อมาก อยากละลาย แล้วเหมือนพี่มิกกี้เหลือบไปเห็นไอ้ต้นไผ่ พี่มิกกี้ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที "นี่น้องหลิวหรอ"
"อ๋อ ใช่ค่ะ นี่ ต้นไผ่น้องหลิวเอง"ฉันแนะนำ ชักสงสัย ทำไมสองคนนี้ทำหน้าเหมือนกินแตนเป็นๆ "ไผ่ นี่พี่มิกกี้"
"ยินดีที่ได้รู้จัก"พี่มิกกี้กับไอ้ไผ่พูดพร้อมกัน เสียงนี่บ่งบอกว่าไม่ยินดีเท่าไหร่เลยนะเนี่ย - -
"งั้นเดี๋ยวหลิว ไปห้องเรียนก่อนนะ"ฉันบอกพี่มิกกี้ ที่กำลังส่งสายตาเหมือนจะเชือดไอ้ต้นไผ่ ไอ้น้องคนนี้ก็ไม่แพ้กัน
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ อยู่นี่นานๆคัน"พี่มิกกี้พูด ไอ้ต้นไผ่ทำสายตาอาฆาตใส่ทีนึง
"พี่หลิว ไผ่ไปและ อยู่แถวนี้รำคาญหมามันเห่า"ไอ้ต้นไผ่ว่า แลบลิ้นใส่พี่มิกกี้ แล้ววิ่งหนีอย่างเร็ว กล้าหาญจั๊ง น้องช้านน - -
"พี่มิกกี้อย่าไปสือสาไอ้ต้นไผ่เลยนะคะ มันโตแต่ตัว สมองมันไม่พัฒนาค่ะ"ฉันพูด ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งจะละลาย อ๊ากกกส์ แพ้คนหล่อ >O<
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ พี่จะเหมือนน้องมั้ยเนี่ย"พี่มิกกี้ย้อนถาม หัวเราะกับคำถามตัวเอง พี่คิดว่าฮามั้ยเนี่ย เห็นว่าหล่อนะ จะอภัยให้ ^ ^
"ยิ่งกว่าน้องอีก ฮ่าๆ"ฉันพูด หัวเราะเสียงดัง พี่มิกกี้หัวเราะด้วย ทั้งๆที่มันไม่ตลกเลย เส้นตื้นจริงๆ
แล้วเราสองคนก็คุยกันจนกระทั่งมาถึงห้องเรียนของฉัน ในห้อง ยัยไอฝนมาก่อนแล้ว มาเช้าจริง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมง นอกนั้นก็ มี นายไทม์ นายป้อง นายกานต์ที่อยู่ในห้องค่ะ
"งั้นพี่ไปแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะครับ"พี่มิกกี้พูด ยิ้มให้อีกรอบ อะฮ้า ละลาย
ฉันเดินเข้าห้อง พร้อมกับเสียงโห่ของยัยไอฝนค่ะ แกจะโห่ฉันทำไมเนี่ย
"แหมๆ ยัยหลิว นี่ เข้ามาเรียนได้ไม่ถึงเดือน มีหนุ่มมาส่งถึงห้องเลยนะ แถมเป็นดาวเด่นฝ่ายชายซะด้วย แรงไม่เบานะเธอ"ยัยไอฝนแว้ดใส่เป็นชุดค่ะ ฉันอุดหูแทบไม่ทันเลยค่ะ
"อ่ะแน่นอน ฉันสวย"ฉันตอบมัน ฮ่าๆ สะใจค่ะ แต่ว่า พี่มิกกี้เป็นดาวเด่นฝ่ายชายของโรงเรียนนนี้หรอเนี่ย ฉันเพิ่งจะรู้
"อ่าใช่ แต่ฉันสวยกว่า"ยัยไอฝนว่า อะฮ้า เป็นไปไม่ได้ ในปฐพีนี้ฉันสวยสุด เธอไม่มีสิทธิ์ _ _!!
"เรื่องของเธอ"ฉันแกล้งทำเป็นงอนมันค่ะ หุหุ ด้วยเรื่องแค่นี้แหละค่ะ
"แล้วว่าแต่ แกไปรู้จักกับพี่มิกกี้ได้ไง"ยัยไอฝนถาม ณ เวลานั้นเอง ยัยออมก็มาพอดี
"นี่ๆ พี่มิกกี้มาทำอะไรที่ตึกนี้อ่ะ"ยัยออมถาม หน้าตามันสงสัยมากเลยค่ะ
"ก็มาส่งยัยหลิวที่ห้องเลยสิออม"ยัยไอฝนบอก ยัยออมทำตาโตค่ะ มันโตอยู่แล้วนะเนี่ย
"จริงหรอ หลิว ว้าว อิจฉาจริงๆ"ยัยออมทำแก้มป่อง เหมือนเด็กโดนแย่งของค่ะ เห็นอยากอยากเตะลงไปกองข้างล่าง มันใช่วัยมั้ยเนี่ย - -
"อะไรกัน แค่พี่มิกกี้มาส่งฉันแค่นี้เอง"ฉันพูดเหมือนไม่มีอะไรค่ะ แค่ดาวเด่นฝ่ายชายมาส่ง ไม่เห็นจะมีอะไรมากมาย O_o
"หา! พี่มิ๊กกี้มาส่งก้านหลิวถึงห้องเลยหรอ"นายโต้งแหกปากลั่น ฉันสะดุ้งเฮือก
"นี่ไอ้โต้ง ถ้าแกจะมาสอดนะ ไปไกลๆเลย"ยัยไอฝนแว้ดใส่นายโต้ง นายโต้งทำหน้าเหมือนรำคาญ แล้วส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
"โหย ขนาดนี้ พี่มิกกี้ตั้งใจจะจีบหลิวแน่เลย"นายป้องพูด พี่มิกกี้ฉันก็ปลื้มอ่ะนะ แต่ฉันอยากให้เป็นนายมากกว่านะ นายป้อง >[]<
"ว่ากันไปโน่น ไม่มีอะไรหรอก"ฉันพูด ให้พวกมันเชื่อ แต่ใครเชื่อฉันก็บัฟสุดๆแล้วค่ะ พวกนี้ก็ไอคิวสูง เพราะงั้น มันไม่เชื่อฉํนหรอกค่ะ
"เฮ้ยไทม์ แม่งเพิ่งรู้เมื่อกี๊ ว่ามีการแข่งบาสชิงแชมป์โรงเรียนด้วย"นายโต้งหันไปบอกนายไทม์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง นายไทม์หันมามองนายโต้ง ทำหน้าเรียบ เหมือนไม่ได้ยิน ใบหน้าไร้ความรู้สึก เห็นแล้วอยากเตะจริ๊ง O.o
"แม่ง แม่มันบังคับให้กินขรี้รึไงวะ"นายป้องสบถออกมา ส่ายหน้าอย่างระอา ฉันเห็นด้วยนายป้อง
"วันนี้เรีนยพละ"นายไทม์พูดออกมา นายกังฟูที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างหันไปมอง เหมือนจะคิดอะไรออก แต่ฉันคิดไม่ออกค่ะ นี่พวกนายพูดกันนี่ใช้รหัสลับกันหรอ
"แกจะบอกว่า ค่อยคัดตัวตอนเรียนพละใช่มั้ย"นายยูโดพูด ท่าทาง งง กับคำพูดของนายไทม์ไม่น้อย
".."นายไทม์พยักหน้าแทนคำตอบ อ๋อ ใบ้แล้วยังจะพูดไม่รู้เรื่องอีก ให้ตายสิ
บ่ายวันนี้
"หลิวเสร็จยัง ใกล้จะถึงเวลารวมแถวแล้วนะ"ยัยออมเร่งฉัน ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนชุด เพื่อเรียนวิชาพละค่ะ ฉันเพิ่งจะใส่กางเกงนะยะ อย่างเร่งสิ
"เสร็จแล้ว ฉันเดินออกมา พร้อมกับจัดเสื้อให้เรียบร้อย เหอะๆ ปีนี้เรียนบาสเก็ตบอลค่ะ ชุดก็เลยเป็นชุดนักบาส เสื้อกล้ามสี ขาว ดำ แดง ใครออกแบบให้เนี่ย - -
แล้วยัยออมก็พาฉันเดินขึ้นบันไดโรงยิมที่ไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นสนามบาสค่ะ เหมือนสนามที่แข่ง NBAเลยอ่ะ สุดยอด ขณะที่ฉันมัวแต่ทึ่งกับสนามอยู่นั้น
ฟิ้ว~~~ ตุ๊บ!
"โอ๊ย" ฉันร้องเสียงดังเพราะ ลูกบาสลอยลิ่วมากลางอากาศ กระทบกับศรีษะของฉันอย่างแรงค่ะ แง้ เจ็บอ่าา T-T
"งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ"นายพวกผู้ชายดังมาจากมุมนึงของสนาม
"ใครขว้างมาวะ ไม่ดูคนรึไง"ฉันตะโกนเสียงดัง มันเจ็บมากเลยค่ะ ตอนแรกว่าจะอดทน แต่ไม่มีใครมาขอโทษเลยต้องหาคนรับผิดค่ะ
"ฉันเอง ทำไม"นายไทม์ตอบ เดินมาหาฉัน ใบหน้าเรียบเฉย มันทำให้ฉันซีเรียสทันที
"ขว้างของมาโดนคนอื่นน่ะ ขอโทษไม่เป็นรึไง"ฉันต่อว่าทันที ฮ่าๆ รอโอกาสนี้มานาน นายผิดนะที่ขว้างลูกบาสมาโดนหัวฉันเอง
"ขอโทษ"นายไทม์พูด เสียงเรียบ หน้านิ่ง แววตาเหมือนจะสำนึกผิด ก้มลงหยิบลูกบาสขึ้นมา แล้วขว้างใสฉันอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยคำว่า"ขอโทษ...ตั้งใจ"
"นาย.. อย่าอยู่เลย"ฉันคว้าลูกบาสได้ ขว้างใส่นายไทม์อย่างแม่นยำ แต่นายไทม์รับได้ค่ะ นายแน่มาก แลวนายไทม์ก็ขว้างมาใส่ฉันอีกรอบ แรงกว่าเดิมด้วย นี่นายอย่าดูถูกฉันนะ ฉันน่ะนักบาสเก่านะจะบอกให้
"เก่งนี่ รับได้ด้วย"นายไทม์พูด ยิ้มมุมปากน้อยๆ เหมือนคิดแผนอะไรอยู่ ฉันอาศัยตอนนายไทม์เผลอ ขว้างลูกบอลออกไป นายไทม์ก้มหลบทันก็เลย
ตุ๊บ!! อ๊ากส์
"เฮ้ย กานต์เป็นไรป่าว"นายป้องร้อง วิ่งเข้าไปดูนายกานต์ที่เอามือกุมหัวตัวเองเอาไว้
ฉันยืนแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นค่ะ เฮือก นายกานต์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโต๊ดดด
"ไม่เป็นไร แต่แม่งใครขว้างวะ แรงควายชิป"นายกานต์เอามือลูบหัวตรงที่โดนลูกบาส ฉันเดินท่อมๆเข้าไปหา ด้วยสีหน้าและแววตาสำนึกผิด
"ฉันขอโต๊ดด ไม่ได้ตั้งใจ"ฉันพูด ทำหน้าบ๊องแบ๊ว(น่าถีบ - -) เหมือนเด็กตอนโดนดุค่ะ เผื่อจะใช้ได้ผล (เพราะไม่เคยได้ผลกับใครเลย - -")
"เธอขว้างมาหรอ"นายกานต์ถามฉัน ทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อ
ฉันพยักหน้า มองหน้านายกานต์ เหมือนคุณชายหลุดมาจากวังไหนสักแห่ง แต่เป็นคุณชายปิศาจนะคะ หล่อขั้นเทพ แต่หน้าตาฆ่าคนได้จริงๆ T T
"พูดเป็นเล่น"นายป้องเอ่ยเบาๆ เหมือนไม่เชื่อ
"ลองขว้างใส่หัวไอ้โต้งซิ"นายกานต์บอก ก้มหยิบลูกบาสมาให้ฉัน
อ้าว นี่นายจะให้ฉันทำบาปอีกแล้วเรอะเนี่ย - -
ฉันมองลูกบาสอย่างลังเล เงยหน้ามองนายป้องเพื่อขอคำยืนยัน (ฉันเชื่อนนายนะ >o<) นายป้องพยักหน้า
ฟิ้ว~~~~~~ เสียงลูกบาสวิ่งผ่าอากาศไป ตรงไปยังเป้าหมาย ที่ยืนอยู่กลางสนาม ก่อนจะ
ตุ๊บ!
"เฮ้ย ไอ้บ้าตัวไหนขว้างมาวะ เจ็บนะเว้ย แม่งเอ๊ย เมื่อเช้ากินควายมารึไง แรงแม่งเยอะบรรลัย"นายโต้งตะโกนมาจากกลางสนาม อ๊ากกส์ จะตายเพราะฝีมือคนหล่อใช่มั้ย วันนี้
"ฉันขอโต๊ด"ฉันตะโกนออกไป นายป้องกับนายกานต์สลายตัวอย่างรวดเร็ว นี่แหละหนอ คนหล่อมักจะเชื่อถือไม่ได้ ปัดโถ่ นี่แกบอกฉันขว้างเองนะเนี่ย
"ใครบัญชาให้เธอขว้างใส่ฉัน"นายโต้งตะโกนถาม เอามือลูบหัวป้อยๆ เห็นแล้วสงสารค่ะ แค่ฉันสงสารตัวเองมากกว่านะ
"หลิว แกขว้างใส่หัวไอ้โต้งหรอ"ยัยไอฝนวิ่งมาหาฉัน ถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น ยัยบ้า เพื่อนแกกำลังอยู่ในที่นั่งลำบาก ยังจะมาตื่นเต้นอีก - -
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ เหมือนวันนี้งานจะเข้าเลยค่ะ ตาขวามมันกระตุกยังไงชอบกล
"หลิว แกทำได้ดีมาก"ยัยไอฝนพูด หัวเราะเสียงดัง นายโต้งหันมามองอย่างไม่พอใจ
"ฉันโดนฟาดหัวแทบจะแบะมันดีตรงไหน"นายโต้งตะโกนถามมาจากกลางสนาม ยัยไอฝนหันไปว่าอะไรสักอย่าง ซึ่งฉันไม่ได้สนใจ เพราะฉันอาศัยช่วงนี้ หลบไปอยู่อีกมุมนึง เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ
"ว่าไง ยัยตัวเล็ก"เสียงนายไทม์ดังขึ้น อีตาบ้านี่ ทำไมชอบมาเวลาที่คนกำลังมีภัยนะเนี่ย แทนที่จะช่วยให้ปลอดภัย กลับทำให้อันตรายกว่าเดิม
"นายว่าใครตัวเล็ก"ฉันหันไปถาม หน็อย! มาว่าฉันตัวเล็ก ยอมไม่ได้ค่ะ ฉันสูงตั้ง 172 มาว่าฉันตัวเล็ก
"ก็เธอไง"นายไทม์พูด ทำหน้าใสซื่อ เห็นแล้วอยากเอาลูกบาสขว้างให้หน้าหงายไปเลยค่ะ
"ตรงไหนมิทราบ ในบรรดาผู้หญิงในห้องน่ะ ฉันสูงที่สุดแล้วย่ะ"ฉันพูด ภูมิใจค่ะ เกิดมาสูง (ผิดกับไรท์เตอร์ยิ่งนัก)
"แล้วไง ยังไงเธอก็ตัวเล็กกว่าฉันอยู่ดี"นายยังกล้าเปรียบเทียบกันเนาะ ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ จะให้เกิดมาสูง 185 อัพอย่างนายน่ะ จะบ้าเรอะ ตอนเล็กฉันไม่ได้กินนมวันละโหลนะ
"แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงที่สูงที่สุดในห้องก็แล้วกัน"ฉันพูด ก็จริงหนิคะ 55++ ภูมิใจมากๆ
"งั้นลองดั๊งค์ให้ฉันดูหน่อยสิ"นายไทม์พูด ชี้ไปที่แป้นบาส นักบาสเก่าอย่างฉันไม่หนีคำท้าอยู่แล้ว ว่าแต่ มันดั๊งค์ยังไงอ่ะ ทำไมเป็น - - (แล้วจะรับคำท้าทำไมล่ะ)
"ได้"ฉันพูด เดินไปที่แป้นบาสอย่างมั่นใจ ก่อนจะ กระโดด และ อะฮ้า ฉันดั๊งค์ได้ต่ะ หลังจากฝึกมานับ 6 เดือน วู้ๆๆๆ ภูมิใจๆๆ
"เก่งนี้" นายไทม์พูด "ฉันจะให้เธอเล่นทีม แข่งขันชิงแชมป์โรงเรียน"นายไทม์พูด แล้วเดินหนี อ๋อ นึกว่าอะไร อ่าวเฮ้ยๆ! นี่นายจะไม่ถามความเห็ฯฉันหน่อยเรอะว่าอยากเล่นรึป่าว โรงเรียนนนี้มันปกครองกันระบอบคอมมิวนิสต์ป่าววะเนี่ย
.
.
.
.
อ่านแล้วเม้น+โหวต จะรักโครตจนวันตายเลยน๊าาขอบอกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น