ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่5--เรื่องของความซวย
ไทม์==>> talk
ผมเดินเอื่อยๆมาโรงเรียนตั้งแต่ หกโมงสี่สิบห้าเหมือนเดิมทุกเช้าครับ วันนี้ผมมีสอบชีว แล้วอีกอย่างเย็นนี้ผมต้องไปเอาบทละครกับเจ๊ส้มด้วย ผมล่ะไม่อยากจะอ่านบทละครเล๊ย
"เฮ้ยไทม์ รอด้วย"เสียงไอ้ป้องดังขึ้น มันวิ่งมากอดคอผม
"มาเช้าจังวะ"ผมถาม
"ฮ่าๆ แกน่าจะรู้เหตุผลนี่หว่า"มันตอบ หัวเราะทั้งที่ยังหอบอยู่ หายใจไม่ทันตายซะเลยเพื่อน
"หึหึ"ผมหัวเราะในลำคอน้อยๆ แน่นอนครับผมรู้ดี พวกมันเล็งจะทำลายสถิติการมาเช้าของผม แต่พวกมันก็ทำไม่ได้ซะที อย่างมากแค่เสมอครับ ฮ่าๆ
"เออ วันนี้เจ๊ส้มแกนัดรับบทใช่มั้ย"ไอ้ป้องถาม
"อือ"ผมตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรมากมาย อีกอย่าง ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องบทเลยครับ มันเศร้ากว่าเพลงสักวันฉันจะไปหาเธอของพี่แบงค์อีก
"โหย อะไรวะ แทนที่จะให้เจ๊มินท์หรือเฮียปอเขียน เจ๊ส้มแกรับเองซะงั้น"ไอ้ป้องบ่น เสียงมันเซ็งเต็มที่
"เออดิ เซ็งชิบ ยิ่งเป็นพระเอกด้วย"ผมบ่นบ้าง หาที่ระบายยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ แต่ไม่มีใครให้ผมระบายเลยสักคนเดียว - -
"โหยไอ้พ่อพระเอก เป็นพระเอกล่ะทำบ่นจั๊ง มาเป็นลูกแม่เลี้ยงแทนฉันมั้ย"ไอ้ป้องพูด ผมหัวเราะเสียง มันก็น่าขำนะครับ ไอ้เรื่องการจับฉลากนี่อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้
"อ๋อ พอดีฉันไม่ชอบแย่งหน้าที่ใคร"ผมตอบ กฃั้นหัวเราะเอาไว้ ในใจก็คิดสงสารมันอยู่เหมือนกันครับ แต่มันก็อดขำไม่ได้
"แมร่ง เป็นเพื่อนที่ประเสริฐแท้"มันพูด ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ
"เฮ้ย ไอ้สองคนข้างหน้าน่ะ แมร่งมาเช้าจังวะ"เสียงไอ้ยูโดดังมาจากข้างหลัง โห เล่นกันทั้งแก๊งค์เลยมั้งเนี่ย - - จะอะไรนักหนาแค่มาเช้า
"พวกแกสองตัวก็ใช่ย่อยนะเนี่ย"เสียงไอ้โต้งดังขึ้นมาอีก โว้ว มันตั้งใจทำลายสถิติผมขนาดนั้นเลยรึนี่ O_o ผมหันหลังไป ผมเห็นแล้วก็อึ้งหน่อยๆ พวกมันมากันหมดแล้วครับ ผมหน้ากันเลย ไอ้โต้งลากไปกานต์กับไอ้อาร์คที่ยังงัวเงียอยู่ ส่วนไอ้กังฟูกับไอ้ยูโดยังปาดขี้ตาอยู่เลย ฝ่าฟันกันจริงๆเลยเพื่อน - -
"ไอ้บ้านี่ แมร่งลากกรูมาทำไมแต่เช้าวะ"ไอ้กานต์บ่น ขณะเดินตามตูดไอ้ป้องต้อยๆ
"อย่าบ่นน่า"ไอ้โต้งพูด
"แล้ววันนี้เจ๊ส้มแกนัดกี่โมงวะ"ไอ้อาร์คถาม เมื่อพวกผมเดินมาถึงหน้าประชามสัมพันธ์
"โหยไอ้อาร์ค แมร่งนั่งประชุมก่อนพวกกรูอีก แล้วนี่ยังไม่รู้ประชุมกี่โมง แกนั่งทำซอกอะไรอยู่วะ"ไอ้ป้องถาม ก็จริงแหละครับ ไอ้อาร์คเข้าประชุมก่อนพวกผมอีก
"เออน่า ตกลงเจ๊แกนัดกี่โมง"ไอ้อาร์คถามซ้ำ
"เลิกเรียน"ไอ้โต้งตอบ "เออแล้ววันนี้สอบชีวใช่มั้ย"
"เออ"ไอ้สองแฝดตอบพร้อมกัน สามัคคีกันเสมอครับไอ้พวกนี้
"อะไรวะ ยังไม่ได้อ่านสักตัว"ไอ้โต้งบ่น พวกผมเลยรีบเดินเพื่อไปอ่านหนังสือ
ก้านหลิว ==>>Talk
"มีบรรยากาศฝนตก รถติดช่วยฉัน.."เสียงไอ้ต้นไผ่ร้องเพลงตั้งแต่ออกจากบ้านค่ะ เพลงพี่ว่านเขาเสียหายหมดเลย ไอ้นี่
"หลิว ตอนเย็นจะให้พ่อมารับมั้ย"พ่อฉันถาม ฉันสะดุ้งเพราะตลอดทางไม่มีใครคุยกันเลย อ้อ ลืมบอกค่ะ วันนี้พ่อฉันมาส่ง หุหุ
"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เดี๋ยวหลิวกลับเองก็ได้ค่ะ"ฉันตอบ มองไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้รถกำลังวิ่งเข้าในเขตโรงเรียน นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยเข้ามากันแล้ว
"เอาล่ะ ถึงแล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ"พ่อพูด หันมายิ้มให้ ฉันลาพ่อ แล้วลงจากรถไป
"พี่หลิว เย็นนี้ไผ่กลับค่ำนะ"ไอ้ต้นไผ่บอก ฉันกำลังจะอ้าปากถามว่าจะไปไหน แต่มันก็วิ่งแจ้นไปซะก่อน ไอ้น้องเวรนี่ หาเรื่องโดนแม่ด่าอยู่เรื่อย
"เฮ้ๆ หลิว มาเช้าจังเลยอ่ะ"เสียงนายป้องทักฉัน ฉันยิ้มให้ ในใจนึกอยากกรี๊ดเลยล่ะค่ะ >o<
"พอดีวันนี้พ่อมาส่งน่ะ เลยมาถึงเร็ว"ฉันตอบ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่เหมือนรังสีอันตรายมาจากที่ไหนสักที่
"ป้อง กินข้าว หิวเว้ย"นายกานต์เดินมายิ้มให้ฉัน แล้วลากนายป้องไป โรงอาหาร
เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้อง ไม่มีใครอยู่เลยค่ะ แต่มีกระเป๋า 7 ใบวางอยู่บนโต๊ะในโซนของพวกนายไทม์ โห มากันเร็วจริงๆ
"เธอหายเจ็บแผลแล้วใช่มั้ย"เสียงนายไทม์ดังขึ้น ฉันสะดุ้งเฮือก เพราะมันเงียบค่ะ อยู่ดีๆนายก็โผล่มา
"อื้ม"ฉันตอบสั้นๆ รู้สึกแปลกๆค่ะ เหมือนไม่พอใจนายไทม์ แต่ยังไงล่ะ เหมือนฉันโกรธที่นายไทม์ไม่ไปส่งฉัน แต่ ฉันจะโกรธนายทำไมเนี่ยๆ (_ _)(- -)(_ _)(- -)..
"ก้อดี"นายไทม์พูด เดินออกไปนั่งในมุมเดิน ฉันแลบลิ้นใส่ แล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง
"เฮ้ๆ หลิว มาเช้าจังเลยนะยะ"เสียงยัยไอฝนดังมาจากหน้าห้อง แหมๆ เสียงเธอมาก่อนตัวอีกนะเนี่ย
"ใช่ย่อยนะเธอ เสียงมาก่อนตัวเลยนะ"ฉันพูด
"อ่ะแน่นอน ฉันสวย"ยัยไอฝนตอบ ชิส์ ยัยนี่ โอเคยอมรับมันสวย
"หุหุ ถ้าสวยแบบนี้ ฉันยอมขี้เหร่ย่ะ"ฉันตอบ ฮ่าๆ สะใจ ยัยไอฝน แลบลิ้นใส่ แล้วงอนไปเลย เวรกรรมฉันต้องง้อมันอีกหรอเนี่ย - -
"โอ๋ๆๆ อย่างอนน่า นะ สาวสวย สวยมาก"
"ชิส์ ไม่ต้องมาพูดเลย"แน่ะ เขามาง้อ ก็ไล่เขา เดี๋ยวปั๊ด ปล่อยทิ้งซะเลยนี่
"โอ๋ๆๆ นะๆๆ ดีกันน๊า"ฉันพยายามอย่างอดทน
"ฮ่าๆ ได้ๆ ยัยขี้เหร่"ยัยไอฝนว่า ฉันสะดุดกึก
"เธอว่าไงนะ แกว่าฉันขี้เหร่หรอ"ฉันแว้ดใส่ หน็อย ยัยไอฝน แกว่าฉันอย่างงี้ได้ไง หา!
"อ้าว ก็แกบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าสวยแบบฉันแล้วแกจะยอมขี้เหร่น่ะ"ยัยไอฝนพูด ทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว เดี๋ยวโดน ไอ้นี่
"แล้วไงล่ะ"ฉันถาม เตรียมตัวเชือดมันเต็มที่
"ก็ฉันสวยไง ฮ่าๆ"มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จนฉันหมั่นไส้ แล้วฉันก็จัดการขย้ำมันค่ะ หมั่นไส้มานานแล้ว
"เฮ้ยๆ ปล่อย ยอมแล้วๆ"มันร้องเสียงดัง ตอนนี้ฉันได้เปรียบค่ะ หุหุ แกเสร็จฉันแน่ ฮ่าๆ(โหมดมารร้ายเข้าสิง)
"หลิว ทำอะไรไอฝนน่ะ"เสียงยัยออมขัดขึ้น ฉันเลยจำต้องปล่อยมันไป เสียดายกำลังมันส์เลย
"ฉันกำลังจัดการคนสวยอยู่น่ะ"ฉันพูด หอบอย่างแรงค่ะ เพราะเหนื่อยมาก ยัยไอฝนแรงเยอะมากเลยค่ะ
"ได้ไงอ่ะ ไปแกล้งไอฝนอย่างงั้นได้ไง"ยัยออมว่า ทำหน้าานิ่ว ก่อนจะยิ้มอย่างปิศาจ "เดี๋ยวออมช่วย"
หุหุ นี่ค่ะ เพื่อนที่แสนดี แล้วฉันกับยัยออมก็ช่วยกันจั๊กจี้ยัยไอฝน ฉันทำหน้าที่ล็อกคอ ส่วนยัยออมจี้อย่างเมามันส์ จนเพื่อนในห้องทยอยเข้ามา ฉันก็เลยปล่อยมันไป
"เดี๋ยวเถอะ นังซิน เดี๋ยวเธอจะโดนไม่ใช่น้อย"ยัยไอฝนว่า หันมาเชิดใส่ฉัน ฉันหัวเราะเสียงดัง
"อุ๊ย แม่เลี้ยงขา ซินกลัวแล้วค่ะ"ฉันทำเสียงอ่อยๆใส่มัน มันหันมาเชิดใส่อีกรอบ
หุหุ มีความสุขดี ได้แกล้งเพื่อนค่ะ แต่กลัวมันเอาคืนจริงๆ - -(แล้วยังไปแกล้งเขาเนาะ)
ไม่นาน การเรียนคาบแรกก็เริ่มต้นขึ้น อาจารย์แกก็สอนไป ขอบอกว่า แกสอนได้น่านอนมาก ระดับเสียงของแกเป็นระดับเดียวกันค่ะ ไม่ขึ้นไม่ลง เสียงเหมือนรถยนต์คันเก่า ที่กำลังวิ่งไปบนถนนด้วยความเร็ว 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จนนักเรียนในห้องทุกคนหลับกันหมด ฉันก็ด้วยค่ะ แหะๆ ผ่านไปนานพอดูกว่าจะหมดคาบ แล้ววิชาที่ฉันรอยคอ เอ๊ย รอคอยก็มาถึง
"เอาล่ะ จัดโต๊ะสอบให้เรียบร้อย"เสียงอาจารยบ์ประจำวิชาชีววิทยาดังขึ้น นักเรียนทุกคนลุกขึ้นลากโต๊ะแยกออกจากกันเหมือนตอนสอบปลายภาค แล้วนั่งประจำที่ของตน
อาจารย์เดินตรวจแต่ละโต๊ะว่ามีการลักลอบนำโพยเข้าห้องหรือไม่ เมื่อไม่พบ แกจึงแจกข้อสอบค่ะ
นักเรียนทุกคนนั่งทำอย่างตั้งใจ ฉันนั่งเขียนคำตอบแต่ละข้อ ข้อสอบอัตนับ 20 ข้อ ปรนัยอีก 50ข้อค่ะ เวลา 2 ชั่วโมงถือว่าเยอะ ขอบอกว่าข้อสอบโหดมาก เพราะแต่ละข้อล้วนเป็นข้อสอบเอ็นท์ โฮ ดีว่าเมื่อคืนอ่านมา ไม่งั้นตายอย่างเขียดโดนรถทับแน่เลย T T
แล้วสัญญาณที่บอกว่าหมดเวลาสอบก็ดังขึ้น หมดเวลา 2 ชั่วโมง ฉันตรวจคำตอบก่อนจะส่งข้อสอบให้อาจารย์ อาจารย์มองผ่านๆก่อนจะยิ้มให้ฉัน ฉันใจชื้นหน่อยๆ อย่างน้อยก็มั่นใจว่าได้คะแนนดีล่ะวะ
"หลิว กินข้าว เร็วๆ หิวไส้ขาดแล้ว"ยัยไอฝนเร่งฉัน ขณะที่ฉันกำลังเก็บปากกาใส่กระเป๋า เดี๋ยวสิ ยัยนี่ คนกำลังรีบ เร่งอยู่ได้ - -
"เฮ้อ ข้อสอบอาจารย์แกยังโหดเหมือนเดิมเลยเนาะ"ยัยออมพูด ทำหน้าตาเพลียๆ เพลียข้อสอบล่ะสิ
"นั่นดิ ข้อสอบโหด มันส์ ฮามาก แต่ละข้อถามได้กวนเบื้องล่างที่สุด"ยัยไอฝนพูด กินข้าวอย่างกับปอบลง นี่แกไปอยู่ซาฮาร่ามารึไงเนี่ย
"นั่นสิ ฉันไม่มั่นใจเลยอ่ะ"ฉันพูดบ้าง รู้สึกไม่มั่นใจเลยจริงๆ มีมั่นใจแค่ไม่กี่ข้อ
"แต่ไทม์ออกห้องสอบตั้งแต่ชั่วโมงแรกเลยนะ"ยัยออมพูด เออ จริงสิ ว่าแล้วตอนฉันออกห้องสอบไม่เห็นนายนั่นเลย
"เก่งหรือเดาก็ไม่รู้ เห็นมันบอก ชีวเป็นวิชาที่มันโง่ที่สุดแล้ว"ยัยไอฝนพูด หุหุ แค่นี้ฉันก็ใจชื้นแล้วค่ะ ฉันไม่ได้หวังเต็มหรอก แค่คะแนนฉันชนะนายไทม์นั่นก็พอ หุหุ
"โห นี่ขนาดโง่ที่สุดนะเนี่ย"ยัยออมพูด เสียงมันเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่เลยค่ะ
"ทำไมล่ะ"ฉันถาม งงกับสิ่งที่ไอ้พวกนี้พูด
"ก็ครั้งที่แล้วสอบน่ะ ไอ้ที่มันบอกมันโง่ที่สุดน่ะ เต็ม 50 มันได้ 48เชียวนะ เฉียดไอ้บ้าโต้งที่ได้ท็อปแค่ครึ่งคะแนน"ยัยไอฝนพูด ฉันถึงกับนิ่งไปเลยค่ะ นี่ขนาดมันบอกว่ามันโง่นะเนี่ย ถ้ามันฉลาด เต็ม 50 มันไม่ได้51 ไปเลยหรอ O_o
"อ๊าา อิ่ม"ยัยไอฝนร้องเสียงดัง คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ หันมามองหน้า ฉันซบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่ใช่เพราะเรื่องคะแนนค่ะ แต่เพราะอาย เพราะยัยนี่เสียงดังมาก!
"เออ ไม่อิ่มให้มันรู้ไป กินยังกะปอบลง"ฉันเงยหน้าขึ้นมาว่ามัน หลังจากที่ยอมรับความอับอายได้แล้ว - -"
"เออ หลิว ออมว่าจะถามตั้งแต่เมื่อเช้า หน้าไปโดนอะไรมา แล้วแผลที่แขนนั่นอีก"ยัยออมถาม โถ่ คุณเพื่อนที่แสนดี ยังสังเกตและเป็นห่วงเพื่อน น่ารักจริงๆเลยเพื่อนฉัน เอ๊ะ! แต่มันก็น่ารักอยู่แล้วนี่นา - - ว่าแต่ รอยฝ่ามือนี่มันยังไม่หายอีกหรอเนี่ย ทำฉันเสียโฉมมั้ยเนี่ยT-T
"แหะๆ มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะ"ฉันบอก ยิ้มเหมือนไม่มีอะไร แบบเมื่อวานที่ทำกับแม่เปี๊ยบเลยค่ะ
"หรอ โดนแฟนคลับไอ้ไทม์รุมประชาทัณฑ์มาอ่ะดิ"ยัยไอฝนพูดอย่างรู้ทัน ดูดน้ำจากแก้วของฉันจนหายไปครึ่งแก้ว อ้าวไอ้นี่ - -"
"เออดิ แกรู้ได้ไงวะ"ฉันยอมรับ แหมอุตส่าห์ปิด ยัยนี่ รู้ทันตลอด
"ก็เมื่อวานเห็นเดินไปกินข้าวด้วยกัน แถมนั่งกินข้าวด้วยกัน ท่าทางสนิทกันซะขนาดนั้น แฟนคลับไอ้ไทม์น่ะ มันเล็งเธอไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว"ยัยไอฝนพูด โห มันตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วยังไม่ช่วยเพื่อนอีก ปัดโธ่ ยัยนี่ ฉันควรจะคบมันเป็นเพื่อนต่อไปดีมั้ยคะเนี่ย - -*
"ว่าแต่ เมื่อวานท่าทางสนิทกันซะขนาดนั้นน่ะ แถมเห็นว่าไทม์เขาเลี้ยงข้าวด้วยไม่ใช่หรอ แหมๆ หลิวนะ ไฟแรงไม่เบาเลยนะเนี่ย"ยัยออมล้อ ปัดโถ่ แค่เลี้ยงข้าวคิดมากไปได้เพื่อน
"อะไรๆ ไฟแรงอะไร"ฉันถาม แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"แหมๆ ก็ออกจสนิทกันซะขนาดนั้น แอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย"ยัยไอฝนพูด อ๊ากส์ ถ้าฉันคบกับนายนั่นนะ โฮ้ แม่เจ้า มันคงจะทำโลกขั้วโลกเหนือกลายเป็นทะเลทรายไปเลยล่ะมั้ง (เกินไป ลูก เกินไป)
"หา! ฮ่าๆ ถ้าให้ฉันคบกับนายไทม์น่ะนะ ฉันยอมให้แกเตะลูกฟุตบอลใส่หัวฉันเลย"ฉันพูด แน่นอนค่ะ มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเป็นอันขาด เพราะพ่อแม่สอนไว้ อย่าเอาคนบ้า+ใบ้เข้าบ้าน
"ฮ่าๆ จะคอยดูเพื่อน"ยัยไอฝนบอก ซดน้ำจากแก้วของฉันเกลี้ยงเลย อ้าว แล้วฉันจะกินอะไรล่ะทีนี้ T T "เฮ้อ อิ่มแปร้เลยวุ้ย" แน่ล่ะ ซดน้ำในแก้วฉันซะเกลี้ยงเลยนี่ย่ะ หล่อน ฮึ้ย มันน่าจะกดชักโครกจริงๆ - -*
"เออ นี่ กินข้าวเสร็จแล้ว ที่สวน หลังอาคารกันนะ มีของใหม่มานำเสนอ"ยัยออมชวน ของใหม่หรอ อะไรวะ ฉันมองหน้ายัยไอฝน ยัยไอฝนมองหน้าฉัน เรามองหน้ากันอย่าง งงงวย
แล้วพวกเราก็เดินทางไปยังสวนหลังอาหาร ฉันก็ต้องอึ้ง เมื่อพบว่า ที่ตรงนี้รมรื่นมาก น่านอนจริงๆ เป็นเสมือนมุมพักผ่อน แต่ว่า รู้สึกที่ตรงนี้เด็กห้องฉันมันจะจองกันหมดแล้วนะเนี่ย - - มองไปทางไหนก็มีแต่ ไอ้พวกเพื่อนในห้องทั้งนั้นเลย
"ทางนี้"ยัยออมจูง(จะเรียกว่าลากก็ได้นะคะ)ฉันไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง บรรยากาศน่านอนจริงๆ
"ฮ้าย~~ ยัยออมว่าไงจ๊ะ แหมๆ มาก่อนฉันอีกนะเธอ"เสียงสาวประเภทสอง นามว่า ซันนี่ (ฉันขอเรียกมันว่า อีนังเจ๊ ตามเพื่อนๆเลยละกันนะคะ) ดังขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างยัยออม ตรงข้ามฉัน หล่อนมองหน้าฉันก่อนจะทักอย่างเป็นกันเอง
"ไง หนูหลิว ได้ข่าวว่า เมื่อวานเจอของดีมาหรอ"อีนังเจ๊ซันนี่ ถามฉัน หุหุ หน่วยข่าวกรองโรงเรียนนี้เร็วดีวุ้ย
"นิดหน่อยอ่ะนะ"ฉันตอบ ยิ้มให้มัน มันยิ้มนิดๆ มองดีๆก็เสียดายหน้าตามันค่ะ ไม่น่าเป็นกะเทยเลย หน้ามันออกจะหล่อ
"รอดมาได้นับเป็นบุญนะหนู"มันพูด หัวเราะร่า ก่อนจะหยิบโน๊ตบุ๊คมาเปิด
"ใหม่ล่าสุดเลยป่าวเนี่ย"ยัยออมถามอีนังเจ๊ซันนี่ นังเจ๊พยักหน้า เพื่อเป็นการการันตี ฉันเขยิบไปนั่งข้าง นังเจ๊ด้วยความอยากรู้ว่ามันคืออะไร
อีนังเจ๊หยิบสายเมาส์มาต่อ(แกยังใช้แบบมีสายอยู่เรอะเนี่ย - -) ก่อนจะคลิกที่โปรแกรมอะไรก็มิทราบได้ ดูไม่ทันค่ะ ฉันนั่งรอมันโหลดไม่นาน แต่เอ๊ะ โปรแกรมนี้มันคุ้นๆนะเนี่ย ฉันนั่งดูจนแน่ใจว่านี่คือ เกม The Sims ภาคใหม่ล่าสุดที่เพิ่งจะออกมาได้ไม่นาน
"แหมเจ๊ ไปหาซื้อมาจากไหนเนี่ย เมืองไทยเขาเอามาขายแล้วหรอ"ยัยไอฝนถาม นั่นสิคะ ถึงฉันไม่ได้เล่นแต่ก็พอรู้ว่ามันเป็นภาคใหม่ พึ่งจะออกมาสดๆร้อนๆ
"หนูฝน เธออยู่กับเจ๊มากี่ปีแล้วจ๊ะ อย่างเจ๊น่ะต้องของนำเข้าอย่างเดียว ขนาดสามีเจ๊ยังนำเข้าเลย"อีนังเจ๊พูด ฉันหันไปมองหน้ามันอย่างเร็ว ห๊าา แกมีสามีกะเขาด้วยเรอะ โถ่ ใครกันน่าสงสารแท้ๆ
"อ่ะ มาแล้ว"นังเจ๊พูด ก่อนจะเปิดกระเป๋า หยิบแผ่นเกมให้ยัยออม ยัยออมรับมา กอดทีนึงอย่างดีใจ (แกจะอะไรกับเกมนักหนาเนี่ย)
"ขั้นแรกก็ตั้งชื่อก่อน"นังเจ๊พึมพำ ฉันนั่งอยู่ข้างๆ ฉันได้ยินย่ะ "เอา นามสกุลอะไรดี ธรรมดาๆ อืม เออ เอาอันนี้ดีกว่า"
แล้วอีนังเจ๊แกก็บรรเลงพิมพ์นามสกุลลงไปอย่างรวดเร็ว ฉันอ่านทันพอดี นามสกุล มหาเศรษฐีมหาอำนาจ นี่ขนาดธรรมดาแกนะเนี่ย ยังได้ขนาดนี้ นี่ถ้าให้เอาแบบอลังการคงจะ..บรึ๋ย ไม่อยากคิด
"แล้วเอาชื่ออะไรดีน๊า เอา แบบเรียบๆ"อีนังเจ๊พึมพำอีก ฉันก็คอยนั่งดูว่ามันจะออกมาแนวไหน
"เอานี้มั้ยเจ๊"ยัยไอฝนถาม คว้าโน๊ตบุ๊คนังเจ๊ไปพิมพ์ ก่อนจะยื่นให้ ฉันเหลือบไปอ่าน มันเป็นของตัวละครผู้หญิง ชื่อ พิมพ์แพรวพราย โหย คิดได้นะยัยไอฝน
"ไม่เอา เช๊ยเชย อ๊า เจ๊คิดออกแล้ว"แล้วเจ๊แกก็บรรเลงอีกรอบ คราวนี้ฉันตั้งใจอ่านค่ะ แทบช็อกค่ะ นี่ขนาดเรียบๆแกนะเนี่ย ถ้าอลังแกจะขนาดไหน ชื่อว่า เพริศพริ้งแพรวพรายพรรณรายพิราศ โฮ้ นั่นชื่อเรอะ - -
"..."ฉันพูดไม่ออกค่ะ ช็อกไปเลย ฉันเลยหยิบหนังสือฟิสิกส์มาอ่าน
"นี่ อ่านหนังสือพวกนี้มากๆ ระวังโรคประสาทถามหานะจ๊ะ หาเวลาผ่อนคลายให้ตัวเองมั่ง เชื่อเจ๊ ชีวิตสดใสชัวร์"นังเจ๊ซันนี่บอก ฉันปิดหนังสือทันที แล้วหันมาดูอีเจ๊แกเล่นเกม
ก็จริงของอีเจ๊นั่นแหละค่ะ ช่วงนี้รู้สึกหลอนๆไงไม่รู้ - - (เหมือนไรท์เตอร์เปี๊ยบเลย)
"อีก 5 นาที ขึ้นเรียนเหอะป่ะ"ยัยไอฝนชวน ฉันยัดหนังสือใส่กระเป๋า ลุกขึ้นแล้วเดินนำไปทันที
ไทม์ Talk ==>>
"เฮ้ยๆ พวกยัยไอฝนขึ้นมากันแล้ว"ไอ้กังฟู วิ่งตะโกนจากระเบียงหน้าห้องเข้ามา ไอ้โต้งตั้งท่าเตรียมตัวอย่างดี คือพวกมันวางแผนแกล้งยัยไอฝนครับ เพราะจากการสังเกต ถ้ายัยไอฝนมากับเพื่อน ยัยนี่จะเป็นคนเข้าห้องคนแรกเสมอ
"มาแล้ว"ไอ้กังฟูกระซิบบอก ไอ้โต้งง้างเท้ารอ ทันที (คือลืมบอกว่ามันจะเตะฟุตบอลใส่ครับ หุหุ)
ทันใดนั้น
เปรี้ยง!! ตุบ!!
"โอ๊ย!!"เสียงผู้หญิงร้องดังมาจากหน้าห้องด้วยความเจ็บปวด ผมเงยหน้าขึ้นไปดูอย่างแปลกใจ ยัยไอฝนมันเร็วมากครับ มันต้องหลบได้สิ แล้วนี่มาโดนฟาดร้องโอดโอยขนาดนี้ มันอะไรกัน
"เฮ้ย"ไอ้โต้งร้อง หน้ามันซีดเหมือนไก่ต้มเลยครับ เพราะคนที่โดนลูกบอลไม่ใช่ยัยไอฝน แต่เป็น ยัยก้านหลิว - - งานเข้าแล้วครับงานนี้
"ก้านหลิว เป็นไงมั่ง"ยัยออมวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อน ยัยไอฝนวิ่งปรี่เข้ามาในห้องทันที
"ไอ้โต้ง นี่แกแกล้งเพื่อนฉันทำไม ห๊า!"เสียงแว้ดของยัยไอฝนดังก้องไปทั้งห้อง ไอ้โต้งก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
"หลิว เรา ขอโทษนะ คือเราไม่ได้ตั้งใจแกล้งเธอ เราตั้งใจแกล้ง.."ไอ้โต้งเดินเข้าไปขอโทษครับ ผมคิดว่าช็อตนี้มันแมนมากๆ ส่วนไอ้กังฟูที่แจ้งข่าวเพื่อนน่ะหรอครับ หุหุ เดินหายไปกับสายลมทันทีที่ยัยก้านหลิวเดินมาที่ประตูห้องแล้วครับ - -
"นายตั้งใจแกล้งใคร ห๊า!"ยัยไอฝนแว้ดใส่อีกรอบ ไอ้โต้งถึงกับขึ้นทันทีครับ
"แกล้งเธอนั่น ยัยบ๊อง"ไอ้โต้งหัยไปว่า ส่วนยัยก้านหลิวเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วส่ายหน้าอย่างระอา
"อ๋อ นี่แกวางแผนแกล้งฉันหรอ ไอ้บ้า"ยัยไอฝนแว้ดใส่ ผมเอามือปิดหูเดินไปหน้าห้อง เพราะเสียงยัยไอฝนทั้งแหลมทั้งสูงครับเวลาแว้ด ขืนผมไม่เอาอะไรปิดไว้มีหวัง หูพังแน่ๆ
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"ผมนั่งลงข้างๆยัยก้านหลิว ยัยนั่นหันมามองหน้าผม ทำท่าเหมือนจะตอบดีๆ แต่...
"เจ็บดิ ลองมาโดนเองมั้ยล่ะ"ยัยพูด ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมก็สงสารอยู่ครับ เพราะไอ้โต้งก็เตะแรงไม่หยอกเหมือนกัน แต่พอได้ยินคำตอบ นึกอยากจะเตะใส่อีกสักลูก - -
"หรอ จะสมน้ำหน้าดีมั้ยเนี่ย"ผมพูด มองหน้ายัยนั่นเหมือนต้องการคำตอบ หุหุ ผมไม่ได้กวนเบื้องล่างเธอนะครับ คุณผู้ออ่าน
"ถ้าจะสมน้ำหน้าก็ไม่ต้องมายุ่งเลยไป"ยัยนั่นพูดเหมือนงอน แก้มป่องออกมา ผมหัวเราะหน่อยๆครับ ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะเธอ
"หลิว ลุกขึ้นเหอะ ไปนั่งที่ป่ะ"ยัยออมพูด ดึงยัยก้านหลิวให้ลุกขึ้น ผมช่วยเธออีกแรงครับ เพราะยัยหลิวสูงกว่ายัยออม แถมยังตัวโตกว่าด้วย
"ขอบใจ"เธอหันมาทางผม ก่อนจะเดินเชิดไปยังโต๊ะของเธอที่อยู่ข้างๆโต๊ะของผม
ก้านหลิว Talk ==>>
ตลอดบ่ายฉันนั่งซมพิษบาดแผลจากการโดนลูกฟุตบอลอัด ดีนะคะที่โดนขา ถ้าโดนหน้าคงจะบวมจนดูไม่ได้แน่ๆ ToT
กริ๊งงงงง!!!
เสียงกริ่งที่บอกว่าหมดคาบสุดท้ายก็ดังขึ้น ฉันไม่รู้จะดีใจดีมั้ย เพราะวันนี้ฉันต้องไปรับบทจากเจ๊ส้มแกอีก ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร ทำไมถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้
"น้องหลิวๆ ทางนี้"เสียงเจ๊ส้มแกเรียกฉัน เมื่อฉันเดินไปถึงโรงละคร ฉันวิ่งไปหาแกทันที (แกเดินไปตอนไหนวะ - -)
"หวัดดีเจ๊"ฉันทักทายอย่างเป็นกันเอง แกยิ้ใให้ แล้วยื่นกระดาษมาให้ฉันปึ้กหนึ่ง ฉันมองแต่ละหน้า โห บทหรอเนี่ย ทำไมมันเยอะแยะอลังการขนาดนี้ T_T แล้วฉันจะจำได้มั้ยเนี่ย
"นี่ น้องหลิวต้องมาซ้อมทุกเย็นนะ ห้ามโดด ห้ามหนี ห้ามตาย ถ้ามีธุระสำคัญจริงๆ ต้องมาบอกพี่ก่อน เข้าใจมั้ย"เจ๊แกสั่งเสียงเฉียบขาด ห้ามตาย ด้วยหรอเจ๊ แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าฉันจะตาย - -"
"ค่าาาาา ผู้กำกับ"ฉันตอบรับ เจ๊แกยิ้มกว้างให้ ก่อนจะหยิบกระดาษอีกปึ้กหนึ่งให้ฉัน อะไรอีกเนี่ยเจ๊
"อ่ะ ฝากให้น้องไทม์หน่อยนะ เดี๋ยวพี่ประชุมทางนู้นหน่อย"เจ๊แกบอก แล้ววิ่งหายไป - -
...แล้ว ฉันจะไปหามันยังไงล่ะเนี่ย - -...
คิดยังไม่ทันขาดห้วงค่ะ เสียงก็มาเลย
"นี่ เห็นเจ๊ส้มมั้ย เห็นเจ๊แกบอกให้มาเอาบท"เสียงนายไทม์ดังขึ้น ฉันหันไป ยื่นบทให้ นายไทม์ทำหน้า งง หน่อยๆ
"อ่ะ เจ๊ฝากมาให้ อ้อ เจ๊แกฝากมาบอกว่า ให้มาซ้อมทุกเย็น ห้ามโดด ห้ามตาย"ฉันบอก นายไทม์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้าด้วยดี
ฉันเดินออกมาจากโรงละครอย่างโดดเดี่ยว ก็แน่ล่ะค่ะ วันนี้ไอ้ต้นไผ่ก็บอกว่าจะกลับค่ำ เพื่อนฉันก็ติดประชุมอีก แล้วจะให้ฉันกลับกับใครล่ะคะ T-T
ระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้าน ฉันคิดอะไรเพ้อเจ้อไปเรื่อยค่ะ มาถึงตอนจะข้ามถนน ด้วยความที่เหม่อลอยอยู่ ก็เกิดเหตุที่คุณผู้อ่านรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เอี๊ยด!!
เสียงรถเบรกอย่างแรง ฉันล้มนั่งลงกับพื้น บทที่ถือมาด้วย วางกองอยู่บนพื้น ตอนนี้ก้นฉันเจ็บมากค่ะ น้ำตาเล็ดเลย ขาที่โดนบอลอัดมา เจ็บหนักกว่าเดิมอีก ชีวิตรันทดมาก T^T
"เอ่อ คุณเป็นไรมากมั้ยครับ"เสียงผู้ชายที่ฉันเดาว่าจะเป็นคนขับ ถาม มองฉันอย่างเป็นห่วง ฉันเงยหน้าขึ้น มองผู้ชายคนนั้น
เมื่อมองแล้วบอกได้คำเดียวว่า หล่อค่ะ >o< หล่อมากๆ ผมรากไทรสั้น สีน้ำตาลอ่อน ต่างหูรูปไม้กางเขน สร้อยรูปไม้กางเขนกลับหัว - - แกนับถือพวกลูซิเฟอร์อะไรพวกนี้ด้วยหรอ _ _!! แต่ยังไงก็หล่ออ่ะนะคะ หุหุ >o< พอมองเสื้อผ้า อะอ้าว ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอเนี่ย หุหุ เป็นปลื้ม
"เอ่อ คุณครับ คุณ"เสียงผู้ชายคนนั้นเรียก ปลุกให้ฉันมีสติขึ้นอีกครั้ง แหม กำลังเคลิ้มเลย - -
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร"ฉันพูด พยายามลุก แต่ ลุกไม่ขึ้นค่ะ เพราะเจ็บก้น มากๆ ขาก็เจ็บ T T ผู้ชายคนนั้นยิ้ม เดินไปเก็บบทของฉันที่กระเด็นไปโน่น ก่อนจะยื่นมือมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น
"หึหึ งั้นผมขอไปส่งคุณเป็นการไถ่โทษที่ผมทำคุณเจ็บก็แล้วกันนะครับ"ผู้ชายคนนั้นพูด ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ผู้ชายคนนั้นก็ยัดฉันใส่รถ แล้วก็ขับออกไป
ฉันนั่งอยู่ในรถอย่าง งงงวย เพราะอู่ดีๆ ก็โดนจับยัดใส่มาซะงั้น - - ฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำ จะให้พูดอะไรล่ะคะ คนรู้จักรึก็ไม่ใช่ ขืนถามซี้ซั้วก็โดนจับโยนลงมาพอดี
"คุณเรียนที่เดียวกับผมหรอกหรอเนี่ย"ผู้ชายคนนั้นพูด มองชุดนักเรียนของฉัน ฉันพยักหน้า ผู้ชายคนนั้นยิ้ม "อ๋อ แล้วอยู่ ม.ไหนล่ะครับ"
"ม.5 ค่ะ"ฉันตอบ ถามแค่นี้ก็ตอบแค่นี้ค่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรยืดยาว เจ็บก้น - - เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย ??
"อ้าว งั้นก็เป็นรุ่นน้องล่ะสิเนี่ย พี่อยู่ ม.6"พี่ผู้ชายคนนั้นพูด แล้วพี่แกก็ชวนคุยนั่นคุยนี่ไป จนกระทั่งถามชื่อแซ่กัน ก็เลยรู้ว่าพี่แกชื่อ มิกกี้ ชื่อน่ารักค่ะ (มิกกี้ = พี่ยูชอนหรอ ?? - -" ไปใหญ่แล้ว) คุยกันจนถึงบ้านฉัน
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"ฉันก้มเป็นการขอบคุณ เป็นการแสดงมารยาทแบบญี่ปุ่นค่ะ แบบไทยคำยังไงไม่รู้ หุหุ พี่เขายิ้มให้อย่างเป็นกันเอง
"เดินเข้าบ้านดีๆ นะครับ"พี่มิกกี้บอก ยิ้มกว้างให้ฉัน ยิ่งยิ้มยิ่งน่ารัก น่าหม่ำ >///< คิดอะไรอยู่เนี่ย กลับมาๆ
สรุปว่า พี่เขายิ้มให้ค่ะ ฉันรอให้พี่เขาขับรถไปก่อน แล้วค่อยเดินเข้าไป ระหว่างทาง ฉันนึกคำตอบที่จะตอบคำถามพ่อกับแม่ ที่จะต้องถามฉันยาวแน่ๆ T T...
.
.
.
.
ไรท์เตอร์ ทอร์ค หุหุ ตอนที่ 5 อัพแล้วน๊าา
อ่านแล้วเม้น +โหวตให้ด้วยก็ดีนะ เห็นคนเข้ามากับคอมเม้น
แล้วมันเศร้าจิตอ่ะ T T.
.
.
ผมเดินเอื่อยๆมาโรงเรียนตั้งแต่ หกโมงสี่สิบห้าเหมือนเดิมทุกเช้าครับ วันนี้ผมมีสอบชีว แล้วอีกอย่างเย็นนี้ผมต้องไปเอาบทละครกับเจ๊ส้มด้วย ผมล่ะไม่อยากจะอ่านบทละครเล๊ย
"เฮ้ยไทม์ รอด้วย"เสียงไอ้ป้องดังขึ้น มันวิ่งมากอดคอผม
"มาเช้าจังวะ"ผมถาม
"ฮ่าๆ แกน่าจะรู้เหตุผลนี่หว่า"มันตอบ หัวเราะทั้งที่ยังหอบอยู่ หายใจไม่ทันตายซะเลยเพื่อน
"หึหึ"ผมหัวเราะในลำคอน้อยๆ แน่นอนครับผมรู้ดี พวกมันเล็งจะทำลายสถิติการมาเช้าของผม แต่พวกมันก็ทำไม่ได้ซะที อย่างมากแค่เสมอครับ ฮ่าๆ
"เออ วันนี้เจ๊ส้มแกนัดรับบทใช่มั้ย"ไอ้ป้องถาม
"อือ"ผมตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรมากมาย อีกอย่าง ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องบทเลยครับ มันเศร้ากว่าเพลงสักวันฉันจะไปหาเธอของพี่แบงค์อีก
"โหย อะไรวะ แทนที่จะให้เจ๊มินท์หรือเฮียปอเขียน เจ๊ส้มแกรับเองซะงั้น"ไอ้ป้องบ่น เสียงมันเซ็งเต็มที่
"เออดิ เซ็งชิบ ยิ่งเป็นพระเอกด้วย"ผมบ่นบ้าง หาที่ระบายยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ แต่ไม่มีใครให้ผมระบายเลยสักคนเดียว - -
"โหยไอ้พ่อพระเอก เป็นพระเอกล่ะทำบ่นจั๊ง มาเป็นลูกแม่เลี้ยงแทนฉันมั้ย"ไอ้ป้องพูด ผมหัวเราะเสียง มันก็น่าขำนะครับ ไอ้เรื่องการจับฉลากนี่อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้
"อ๋อ พอดีฉันไม่ชอบแย่งหน้าที่ใคร"ผมตอบ กฃั้นหัวเราะเอาไว้ ในใจก็คิดสงสารมันอยู่เหมือนกันครับ แต่มันก็อดขำไม่ได้
"แมร่ง เป็นเพื่อนที่ประเสริฐแท้"มันพูด ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ
"เฮ้ย ไอ้สองคนข้างหน้าน่ะ แมร่งมาเช้าจังวะ"เสียงไอ้ยูโดดังมาจากข้างหลัง โห เล่นกันทั้งแก๊งค์เลยมั้งเนี่ย - - จะอะไรนักหนาแค่มาเช้า
"พวกแกสองตัวก็ใช่ย่อยนะเนี่ย"เสียงไอ้โต้งดังขึ้นมาอีก โว้ว มันตั้งใจทำลายสถิติผมขนาดนั้นเลยรึนี่ O_o ผมหันหลังไป ผมเห็นแล้วก็อึ้งหน่อยๆ พวกมันมากันหมดแล้วครับ ผมหน้ากันเลย ไอ้โต้งลากไปกานต์กับไอ้อาร์คที่ยังงัวเงียอยู่ ส่วนไอ้กังฟูกับไอ้ยูโดยังปาดขี้ตาอยู่เลย ฝ่าฟันกันจริงๆเลยเพื่อน - -
"ไอ้บ้านี่ แมร่งลากกรูมาทำไมแต่เช้าวะ"ไอ้กานต์บ่น ขณะเดินตามตูดไอ้ป้องต้อยๆ
"อย่าบ่นน่า"ไอ้โต้งพูด
"แล้ววันนี้เจ๊ส้มแกนัดกี่โมงวะ"ไอ้อาร์คถาม เมื่อพวกผมเดินมาถึงหน้าประชามสัมพันธ์
"โหยไอ้อาร์ค แมร่งนั่งประชุมก่อนพวกกรูอีก แล้วนี่ยังไม่รู้ประชุมกี่โมง แกนั่งทำซอกอะไรอยู่วะ"ไอ้ป้องถาม ก็จริงแหละครับ ไอ้อาร์คเข้าประชุมก่อนพวกผมอีก
"เออน่า ตกลงเจ๊แกนัดกี่โมง"ไอ้อาร์คถามซ้ำ
"เลิกเรียน"ไอ้โต้งตอบ "เออแล้ววันนี้สอบชีวใช่มั้ย"
"เออ"ไอ้สองแฝดตอบพร้อมกัน สามัคคีกันเสมอครับไอ้พวกนี้
"อะไรวะ ยังไม่ได้อ่านสักตัว"ไอ้โต้งบ่น พวกผมเลยรีบเดินเพื่อไปอ่านหนังสือ
ก้านหลิว ==>>Talk
"มีบรรยากาศฝนตก รถติดช่วยฉัน.."เสียงไอ้ต้นไผ่ร้องเพลงตั้งแต่ออกจากบ้านค่ะ เพลงพี่ว่านเขาเสียหายหมดเลย ไอ้นี่
"หลิว ตอนเย็นจะให้พ่อมารับมั้ย"พ่อฉันถาม ฉันสะดุ้งเพราะตลอดทางไม่มีใครคุยกันเลย อ้อ ลืมบอกค่ะ วันนี้พ่อฉันมาส่ง หุหุ
"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เดี๋ยวหลิวกลับเองก็ได้ค่ะ"ฉันตอบ มองไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้รถกำลังวิ่งเข้าในเขตโรงเรียน นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยเข้ามากันแล้ว
"เอาล่ะ ถึงแล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ"พ่อพูด หันมายิ้มให้ ฉันลาพ่อ แล้วลงจากรถไป
"พี่หลิว เย็นนี้ไผ่กลับค่ำนะ"ไอ้ต้นไผ่บอก ฉันกำลังจะอ้าปากถามว่าจะไปไหน แต่มันก็วิ่งแจ้นไปซะก่อน ไอ้น้องเวรนี่ หาเรื่องโดนแม่ด่าอยู่เรื่อย
"เฮ้ๆ หลิว มาเช้าจังเลยอ่ะ"เสียงนายป้องทักฉัน ฉันยิ้มให้ ในใจนึกอยากกรี๊ดเลยล่ะค่ะ >o<
"พอดีวันนี้พ่อมาส่งน่ะ เลยมาถึงเร็ว"ฉันตอบ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่เหมือนรังสีอันตรายมาจากที่ไหนสักที่
"ป้อง กินข้าว หิวเว้ย"นายกานต์เดินมายิ้มให้ฉัน แล้วลากนายป้องไป โรงอาหาร
เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้อง ไม่มีใครอยู่เลยค่ะ แต่มีกระเป๋า 7 ใบวางอยู่บนโต๊ะในโซนของพวกนายไทม์ โห มากันเร็วจริงๆ
"เธอหายเจ็บแผลแล้วใช่มั้ย"เสียงนายไทม์ดังขึ้น ฉันสะดุ้งเฮือก เพราะมันเงียบค่ะ อยู่ดีๆนายก็โผล่มา
"อื้ม"ฉันตอบสั้นๆ รู้สึกแปลกๆค่ะ เหมือนไม่พอใจนายไทม์ แต่ยังไงล่ะ เหมือนฉันโกรธที่นายไทม์ไม่ไปส่งฉัน แต่ ฉันจะโกรธนายทำไมเนี่ยๆ (_ _)(- -)(_ _)(- -)..
"ก้อดี"นายไทม์พูด เดินออกไปนั่งในมุมเดิน ฉันแลบลิ้นใส่ แล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง
"เฮ้ๆ หลิว มาเช้าจังเลยนะยะ"เสียงยัยไอฝนดังมาจากหน้าห้อง แหมๆ เสียงเธอมาก่อนตัวอีกนะเนี่ย
"ใช่ย่อยนะเธอ เสียงมาก่อนตัวเลยนะ"ฉันพูด
"อ่ะแน่นอน ฉันสวย"ยัยไอฝนตอบ ชิส์ ยัยนี่ โอเคยอมรับมันสวย
"หุหุ ถ้าสวยแบบนี้ ฉันยอมขี้เหร่ย่ะ"ฉันตอบ ฮ่าๆ สะใจ ยัยไอฝน แลบลิ้นใส่ แล้วงอนไปเลย เวรกรรมฉันต้องง้อมันอีกหรอเนี่ย - -
"โอ๋ๆๆ อย่างอนน่า นะ สาวสวย สวยมาก"
"ชิส์ ไม่ต้องมาพูดเลย"แน่ะ เขามาง้อ ก็ไล่เขา เดี๋ยวปั๊ด ปล่อยทิ้งซะเลยนี่
"โอ๋ๆๆ นะๆๆ ดีกันน๊า"ฉันพยายามอย่างอดทน
"ฮ่าๆ ได้ๆ ยัยขี้เหร่"ยัยไอฝนว่า ฉันสะดุดกึก
"เธอว่าไงนะ แกว่าฉันขี้เหร่หรอ"ฉันแว้ดใส่ หน็อย ยัยไอฝน แกว่าฉันอย่างงี้ได้ไง หา!
"อ้าว ก็แกบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าสวยแบบฉันแล้วแกจะยอมขี้เหร่น่ะ"ยัยไอฝนพูด ทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว เดี๋ยวโดน ไอ้นี่
"แล้วไงล่ะ"ฉันถาม เตรียมตัวเชือดมันเต็มที่
"ก็ฉันสวยไง ฮ่าๆ"มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จนฉันหมั่นไส้ แล้วฉันก็จัดการขย้ำมันค่ะ หมั่นไส้มานานแล้ว
"เฮ้ยๆ ปล่อย ยอมแล้วๆ"มันร้องเสียงดัง ตอนนี้ฉันได้เปรียบค่ะ หุหุ แกเสร็จฉันแน่ ฮ่าๆ(โหมดมารร้ายเข้าสิง)
"หลิว ทำอะไรไอฝนน่ะ"เสียงยัยออมขัดขึ้น ฉันเลยจำต้องปล่อยมันไป เสียดายกำลังมันส์เลย
"ฉันกำลังจัดการคนสวยอยู่น่ะ"ฉันพูด หอบอย่างแรงค่ะ เพราะเหนื่อยมาก ยัยไอฝนแรงเยอะมากเลยค่ะ
"ได้ไงอ่ะ ไปแกล้งไอฝนอย่างงั้นได้ไง"ยัยออมว่า ทำหน้าานิ่ว ก่อนจะยิ้มอย่างปิศาจ "เดี๋ยวออมช่วย"
หุหุ นี่ค่ะ เพื่อนที่แสนดี แล้วฉันกับยัยออมก็ช่วยกันจั๊กจี้ยัยไอฝน ฉันทำหน้าที่ล็อกคอ ส่วนยัยออมจี้อย่างเมามันส์ จนเพื่อนในห้องทยอยเข้ามา ฉันก็เลยปล่อยมันไป
"เดี๋ยวเถอะ นังซิน เดี๋ยวเธอจะโดนไม่ใช่น้อย"ยัยไอฝนว่า หันมาเชิดใส่ฉัน ฉันหัวเราะเสียงดัง
"อุ๊ย แม่เลี้ยงขา ซินกลัวแล้วค่ะ"ฉันทำเสียงอ่อยๆใส่มัน มันหันมาเชิดใส่อีกรอบ
หุหุ มีความสุขดี ได้แกล้งเพื่อนค่ะ แต่กลัวมันเอาคืนจริงๆ - -(แล้วยังไปแกล้งเขาเนาะ)
ไม่นาน การเรียนคาบแรกก็เริ่มต้นขึ้น อาจารย์แกก็สอนไป ขอบอกว่า แกสอนได้น่านอนมาก ระดับเสียงของแกเป็นระดับเดียวกันค่ะ ไม่ขึ้นไม่ลง เสียงเหมือนรถยนต์คันเก่า ที่กำลังวิ่งไปบนถนนด้วยความเร็ว 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จนนักเรียนในห้องทุกคนหลับกันหมด ฉันก็ด้วยค่ะ แหะๆ ผ่านไปนานพอดูกว่าจะหมดคาบ แล้ววิชาที่ฉันรอยคอ เอ๊ย รอคอยก็มาถึง
"เอาล่ะ จัดโต๊ะสอบให้เรียบร้อย"เสียงอาจารยบ์ประจำวิชาชีววิทยาดังขึ้น นักเรียนทุกคนลุกขึ้นลากโต๊ะแยกออกจากกันเหมือนตอนสอบปลายภาค แล้วนั่งประจำที่ของตน
อาจารย์เดินตรวจแต่ละโต๊ะว่ามีการลักลอบนำโพยเข้าห้องหรือไม่ เมื่อไม่พบ แกจึงแจกข้อสอบค่ะ
นักเรียนทุกคนนั่งทำอย่างตั้งใจ ฉันนั่งเขียนคำตอบแต่ละข้อ ข้อสอบอัตนับ 20 ข้อ ปรนัยอีก 50ข้อค่ะ เวลา 2 ชั่วโมงถือว่าเยอะ ขอบอกว่าข้อสอบโหดมาก เพราะแต่ละข้อล้วนเป็นข้อสอบเอ็นท์ โฮ ดีว่าเมื่อคืนอ่านมา ไม่งั้นตายอย่างเขียดโดนรถทับแน่เลย T T
แล้วสัญญาณที่บอกว่าหมดเวลาสอบก็ดังขึ้น หมดเวลา 2 ชั่วโมง ฉันตรวจคำตอบก่อนจะส่งข้อสอบให้อาจารย์ อาจารย์มองผ่านๆก่อนจะยิ้มให้ฉัน ฉันใจชื้นหน่อยๆ อย่างน้อยก็มั่นใจว่าได้คะแนนดีล่ะวะ
"หลิว กินข้าว เร็วๆ หิวไส้ขาดแล้ว"ยัยไอฝนเร่งฉัน ขณะที่ฉันกำลังเก็บปากกาใส่กระเป๋า เดี๋ยวสิ ยัยนี่ คนกำลังรีบ เร่งอยู่ได้ - -
"เฮ้อ ข้อสอบอาจารย์แกยังโหดเหมือนเดิมเลยเนาะ"ยัยออมพูด ทำหน้าตาเพลียๆ เพลียข้อสอบล่ะสิ
"นั่นดิ ข้อสอบโหด มันส์ ฮามาก แต่ละข้อถามได้กวนเบื้องล่างที่สุด"ยัยไอฝนพูด กินข้าวอย่างกับปอบลง นี่แกไปอยู่ซาฮาร่ามารึไงเนี่ย
"นั่นสิ ฉันไม่มั่นใจเลยอ่ะ"ฉันพูดบ้าง รู้สึกไม่มั่นใจเลยจริงๆ มีมั่นใจแค่ไม่กี่ข้อ
"แต่ไทม์ออกห้องสอบตั้งแต่ชั่วโมงแรกเลยนะ"ยัยออมพูด เออ จริงสิ ว่าแล้วตอนฉันออกห้องสอบไม่เห็นนายนั่นเลย
"เก่งหรือเดาก็ไม่รู้ เห็นมันบอก ชีวเป็นวิชาที่มันโง่ที่สุดแล้ว"ยัยไอฝนพูด หุหุ แค่นี้ฉันก็ใจชื้นแล้วค่ะ ฉันไม่ได้หวังเต็มหรอก แค่คะแนนฉันชนะนายไทม์นั่นก็พอ หุหุ
"โห นี่ขนาดโง่ที่สุดนะเนี่ย"ยัยออมพูด เสียงมันเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่เลยค่ะ
"ทำไมล่ะ"ฉันถาม งงกับสิ่งที่ไอ้พวกนี้พูด
"ก็ครั้งที่แล้วสอบน่ะ ไอ้ที่มันบอกมันโง่ที่สุดน่ะ เต็ม 50 มันได้ 48เชียวนะ เฉียดไอ้บ้าโต้งที่ได้ท็อปแค่ครึ่งคะแนน"ยัยไอฝนพูด ฉันถึงกับนิ่งไปเลยค่ะ นี่ขนาดมันบอกว่ามันโง่นะเนี่ย ถ้ามันฉลาด เต็ม 50 มันไม่ได้51 ไปเลยหรอ O_o
"อ๊าา อิ่ม"ยัยไอฝนร้องเสียงดัง คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ หันมามองหน้า ฉันซบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่ใช่เพราะเรื่องคะแนนค่ะ แต่เพราะอาย เพราะยัยนี่เสียงดังมาก!
"เออ ไม่อิ่มให้มันรู้ไป กินยังกะปอบลง"ฉันเงยหน้าขึ้นมาว่ามัน หลังจากที่ยอมรับความอับอายได้แล้ว - -"
"เออ หลิว ออมว่าจะถามตั้งแต่เมื่อเช้า หน้าไปโดนอะไรมา แล้วแผลที่แขนนั่นอีก"ยัยออมถาม โถ่ คุณเพื่อนที่แสนดี ยังสังเกตและเป็นห่วงเพื่อน น่ารักจริงๆเลยเพื่อนฉัน เอ๊ะ! แต่มันก็น่ารักอยู่แล้วนี่นา - - ว่าแต่ รอยฝ่ามือนี่มันยังไม่หายอีกหรอเนี่ย ทำฉันเสียโฉมมั้ยเนี่ยT-T
"แหะๆ มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะ"ฉันบอก ยิ้มเหมือนไม่มีอะไร แบบเมื่อวานที่ทำกับแม่เปี๊ยบเลยค่ะ
"หรอ โดนแฟนคลับไอ้ไทม์รุมประชาทัณฑ์มาอ่ะดิ"ยัยไอฝนพูดอย่างรู้ทัน ดูดน้ำจากแก้วของฉันจนหายไปครึ่งแก้ว อ้าวไอ้นี่ - -"
"เออดิ แกรู้ได้ไงวะ"ฉันยอมรับ แหมอุตส่าห์ปิด ยัยนี่ รู้ทันตลอด
"ก็เมื่อวานเห็นเดินไปกินข้าวด้วยกัน แถมนั่งกินข้าวด้วยกัน ท่าทางสนิทกันซะขนาดนั้น แฟนคลับไอ้ไทม์น่ะ มันเล็งเธอไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว"ยัยไอฝนพูด โห มันตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วยังไม่ช่วยเพื่อนอีก ปัดโธ่ ยัยนี่ ฉันควรจะคบมันเป็นเพื่อนต่อไปดีมั้ยคะเนี่ย - -*
"ว่าแต่ เมื่อวานท่าทางสนิทกันซะขนาดนั้นน่ะ แถมเห็นว่าไทม์เขาเลี้ยงข้าวด้วยไม่ใช่หรอ แหมๆ หลิวนะ ไฟแรงไม่เบาเลยนะเนี่ย"ยัยออมล้อ ปัดโถ่ แค่เลี้ยงข้าวคิดมากไปได้เพื่อน
"อะไรๆ ไฟแรงอะไร"ฉันถาม แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"แหมๆ ก็ออกจสนิทกันซะขนาดนั้น แอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย"ยัยไอฝนพูด อ๊ากส์ ถ้าฉันคบกับนายนั่นนะ โฮ้ แม่เจ้า มันคงจะทำโลกขั้วโลกเหนือกลายเป็นทะเลทรายไปเลยล่ะมั้ง (เกินไป ลูก เกินไป)
"หา! ฮ่าๆ ถ้าให้ฉันคบกับนายไทม์น่ะนะ ฉันยอมให้แกเตะลูกฟุตบอลใส่หัวฉันเลย"ฉันพูด แน่นอนค่ะ มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเป็นอันขาด เพราะพ่อแม่สอนไว้ อย่าเอาคนบ้า+ใบ้เข้าบ้าน
"ฮ่าๆ จะคอยดูเพื่อน"ยัยไอฝนบอก ซดน้ำจากแก้วของฉันเกลี้ยงเลย อ้าว แล้วฉันจะกินอะไรล่ะทีนี้ T T "เฮ้อ อิ่มแปร้เลยวุ้ย" แน่ล่ะ ซดน้ำในแก้วฉันซะเกลี้ยงเลยนี่ย่ะ หล่อน ฮึ้ย มันน่าจะกดชักโครกจริงๆ - -*
"เออ นี่ กินข้าวเสร็จแล้ว ที่สวน หลังอาคารกันนะ มีของใหม่มานำเสนอ"ยัยออมชวน ของใหม่หรอ อะไรวะ ฉันมองหน้ายัยไอฝน ยัยไอฝนมองหน้าฉัน เรามองหน้ากันอย่าง งงงวย
แล้วพวกเราก็เดินทางไปยังสวนหลังอาหาร ฉันก็ต้องอึ้ง เมื่อพบว่า ที่ตรงนี้รมรื่นมาก น่านอนจริงๆ เป็นเสมือนมุมพักผ่อน แต่ว่า รู้สึกที่ตรงนี้เด็กห้องฉันมันจะจองกันหมดแล้วนะเนี่ย - - มองไปทางไหนก็มีแต่ ไอ้พวกเพื่อนในห้องทั้งนั้นเลย
"ทางนี้"ยัยออมจูง(จะเรียกว่าลากก็ได้นะคะ)ฉันไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง บรรยากาศน่านอนจริงๆ
"ฮ้าย~~ ยัยออมว่าไงจ๊ะ แหมๆ มาก่อนฉันอีกนะเธอ"เสียงสาวประเภทสอง นามว่า ซันนี่ (ฉันขอเรียกมันว่า อีนังเจ๊ ตามเพื่อนๆเลยละกันนะคะ) ดังขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างยัยออม ตรงข้ามฉัน หล่อนมองหน้าฉันก่อนจะทักอย่างเป็นกันเอง
"ไง หนูหลิว ได้ข่าวว่า เมื่อวานเจอของดีมาหรอ"อีนังเจ๊ซันนี่ ถามฉัน หุหุ หน่วยข่าวกรองโรงเรียนนี้เร็วดีวุ้ย
"นิดหน่อยอ่ะนะ"ฉันตอบ ยิ้มให้มัน มันยิ้มนิดๆ มองดีๆก็เสียดายหน้าตามันค่ะ ไม่น่าเป็นกะเทยเลย หน้ามันออกจะหล่อ
"รอดมาได้นับเป็นบุญนะหนู"มันพูด หัวเราะร่า ก่อนจะหยิบโน๊ตบุ๊คมาเปิด
"ใหม่ล่าสุดเลยป่าวเนี่ย"ยัยออมถามอีนังเจ๊ซันนี่ นังเจ๊พยักหน้า เพื่อเป็นการการันตี ฉันเขยิบไปนั่งข้าง นังเจ๊ด้วยความอยากรู้ว่ามันคืออะไร
อีนังเจ๊หยิบสายเมาส์มาต่อ(แกยังใช้แบบมีสายอยู่เรอะเนี่ย - -) ก่อนจะคลิกที่โปรแกรมอะไรก็มิทราบได้ ดูไม่ทันค่ะ ฉันนั่งรอมันโหลดไม่นาน แต่เอ๊ะ โปรแกรมนี้มันคุ้นๆนะเนี่ย ฉันนั่งดูจนแน่ใจว่านี่คือ เกม The Sims ภาคใหม่ล่าสุดที่เพิ่งจะออกมาได้ไม่นาน
"แหมเจ๊ ไปหาซื้อมาจากไหนเนี่ย เมืองไทยเขาเอามาขายแล้วหรอ"ยัยไอฝนถาม นั่นสิคะ ถึงฉันไม่ได้เล่นแต่ก็พอรู้ว่ามันเป็นภาคใหม่ พึ่งจะออกมาสดๆร้อนๆ
"หนูฝน เธออยู่กับเจ๊มากี่ปีแล้วจ๊ะ อย่างเจ๊น่ะต้องของนำเข้าอย่างเดียว ขนาดสามีเจ๊ยังนำเข้าเลย"อีนังเจ๊พูด ฉันหันไปมองหน้ามันอย่างเร็ว ห๊าา แกมีสามีกะเขาด้วยเรอะ โถ่ ใครกันน่าสงสารแท้ๆ
"อ่ะ มาแล้ว"นังเจ๊พูด ก่อนจะเปิดกระเป๋า หยิบแผ่นเกมให้ยัยออม ยัยออมรับมา กอดทีนึงอย่างดีใจ (แกจะอะไรกับเกมนักหนาเนี่ย)
"ขั้นแรกก็ตั้งชื่อก่อน"นังเจ๊พึมพำ ฉันนั่งอยู่ข้างๆ ฉันได้ยินย่ะ "เอา นามสกุลอะไรดี ธรรมดาๆ อืม เออ เอาอันนี้ดีกว่า"
แล้วอีนังเจ๊แกก็บรรเลงพิมพ์นามสกุลลงไปอย่างรวดเร็ว ฉันอ่านทันพอดี นามสกุล มหาเศรษฐีมหาอำนาจ นี่ขนาดธรรมดาแกนะเนี่ย ยังได้ขนาดนี้ นี่ถ้าให้เอาแบบอลังการคงจะ..บรึ๋ย ไม่อยากคิด
"แล้วเอาชื่ออะไรดีน๊า เอา แบบเรียบๆ"อีนังเจ๊พึมพำอีก ฉันก็คอยนั่งดูว่ามันจะออกมาแนวไหน
"เอานี้มั้ยเจ๊"ยัยไอฝนถาม คว้าโน๊ตบุ๊คนังเจ๊ไปพิมพ์ ก่อนจะยื่นให้ ฉันเหลือบไปอ่าน มันเป็นของตัวละครผู้หญิง ชื่อ พิมพ์แพรวพราย โหย คิดได้นะยัยไอฝน
"ไม่เอา เช๊ยเชย อ๊า เจ๊คิดออกแล้ว"แล้วเจ๊แกก็บรรเลงอีกรอบ คราวนี้ฉันตั้งใจอ่านค่ะ แทบช็อกค่ะ นี่ขนาดเรียบๆแกนะเนี่ย ถ้าอลังแกจะขนาดไหน ชื่อว่า เพริศพริ้งแพรวพรายพรรณรายพิราศ โฮ้ นั่นชื่อเรอะ - -
"..."ฉันพูดไม่ออกค่ะ ช็อกไปเลย ฉันเลยหยิบหนังสือฟิสิกส์มาอ่าน
"นี่ อ่านหนังสือพวกนี้มากๆ ระวังโรคประสาทถามหานะจ๊ะ หาเวลาผ่อนคลายให้ตัวเองมั่ง เชื่อเจ๊ ชีวิตสดใสชัวร์"นังเจ๊ซันนี่บอก ฉันปิดหนังสือทันที แล้วหันมาดูอีเจ๊แกเล่นเกม
ก็จริงของอีเจ๊นั่นแหละค่ะ ช่วงนี้รู้สึกหลอนๆไงไม่รู้ - - (เหมือนไรท์เตอร์เปี๊ยบเลย)
"อีก 5 นาที ขึ้นเรียนเหอะป่ะ"ยัยไอฝนชวน ฉันยัดหนังสือใส่กระเป๋า ลุกขึ้นแล้วเดินนำไปทันที
ไทม์ Talk ==>>
"เฮ้ยๆ พวกยัยไอฝนขึ้นมากันแล้ว"ไอ้กังฟู วิ่งตะโกนจากระเบียงหน้าห้องเข้ามา ไอ้โต้งตั้งท่าเตรียมตัวอย่างดี คือพวกมันวางแผนแกล้งยัยไอฝนครับ เพราะจากการสังเกต ถ้ายัยไอฝนมากับเพื่อน ยัยนี่จะเป็นคนเข้าห้องคนแรกเสมอ
"มาแล้ว"ไอ้กังฟูกระซิบบอก ไอ้โต้งง้างเท้ารอ ทันที (คือลืมบอกว่ามันจะเตะฟุตบอลใส่ครับ หุหุ)
ทันใดนั้น
เปรี้ยง!! ตุบ!!
"โอ๊ย!!"เสียงผู้หญิงร้องดังมาจากหน้าห้องด้วยความเจ็บปวด ผมเงยหน้าขึ้นไปดูอย่างแปลกใจ ยัยไอฝนมันเร็วมากครับ มันต้องหลบได้สิ แล้วนี่มาโดนฟาดร้องโอดโอยขนาดนี้ มันอะไรกัน
"เฮ้ย"ไอ้โต้งร้อง หน้ามันซีดเหมือนไก่ต้มเลยครับ เพราะคนที่โดนลูกบอลไม่ใช่ยัยไอฝน แต่เป็น ยัยก้านหลิว - - งานเข้าแล้วครับงานนี้
"ก้านหลิว เป็นไงมั่ง"ยัยออมวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อน ยัยไอฝนวิ่งปรี่เข้ามาในห้องทันที
"ไอ้โต้ง นี่แกแกล้งเพื่อนฉันทำไม ห๊า!"เสียงแว้ดของยัยไอฝนดังก้องไปทั้งห้อง ไอ้โต้งก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
"หลิว เรา ขอโทษนะ คือเราไม่ได้ตั้งใจแกล้งเธอ เราตั้งใจแกล้ง.."ไอ้โต้งเดินเข้าไปขอโทษครับ ผมคิดว่าช็อตนี้มันแมนมากๆ ส่วนไอ้กังฟูที่แจ้งข่าวเพื่อนน่ะหรอครับ หุหุ เดินหายไปกับสายลมทันทีที่ยัยก้านหลิวเดินมาที่ประตูห้องแล้วครับ - -
"นายตั้งใจแกล้งใคร ห๊า!"ยัยไอฝนแว้ดใส่อีกรอบ ไอ้โต้งถึงกับขึ้นทันทีครับ
"แกล้งเธอนั่น ยัยบ๊อง"ไอ้โต้งหัยไปว่า ส่วนยัยก้านหลิวเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วส่ายหน้าอย่างระอา
"อ๋อ นี่แกวางแผนแกล้งฉันหรอ ไอ้บ้า"ยัยไอฝนแว้ดใส่ ผมเอามือปิดหูเดินไปหน้าห้อง เพราะเสียงยัยไอฝนทั้งแหลมทั้งสูงครับเวลาแว้ด ขืนผมไม่เอาอะไรปิดไว้มีหวัง หูพังแน่ๆ
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"ผมนั่งลงข้างๆยัยก้านหลิว ยัยนั่นหันมามองหน้าผม ทำท่าเหมือนจะตอบดีๆ แต่...
"เจ็บดิ ลองมาโดนเองมั้ยล่ะ"ยัยพูด ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมก็สงสารอยู่ครับ เพราะไอ้โต้งก็เตะแรงไม่หยอกเหมือนกัน แต่พอได้ยินคำตอบ นึกอยากจะเตะใส่อีกสักลูก - -
"หรอ จะสมน้ำหน้าดีมั้ยเนี่ย"ผมพูด มองหน้ายัยนั่นเหมือนต้องการคำตอบ หุหุ ผมไม่ได้กวนเบื้องล่างเธอนะครับ คุณผู้ออ่าน
"ถ้าจะสมน้ำหน้าก็ไม่ต้องมายุ่งเลยไป"ยัยนั่นพูดเหมือนงอน แก้มป่องออกมา ผมหัวเราะหน่อยๆครับ ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะเธอ
"หลิว ลุกขึ้นเหอะ ไปนั่งที่ป่ะ"ยัยออมพูด ดึงยัยก้านหลิวให้ลุกขึ้น ผมช่วยเธออีกแรงครับ เพราะยัยหลิวสูงกว่ายัยออม แถมยังตัวโตกว่าด้วย
"ขอบใจ"เธอหันมาทางผม ก่อนจะเดินเชิดไปยังโต๊ะของเธอที่อยู่ข้างๆโต๊ะของผม
ก้านหลิว Talk ==>>
ตลอดบ่ายฉันนั่งซมพิษบาดแผลจากการโดนลูกฟุตบอลอัด ดีนะคะที่โดนขา ถ้าโดนหน้าคงจะบวมจนดูไม่ได้แน่ๆ ToT
กริ๊งงงงง!!!
เสียงกริ่งที่บอกว่าหมดคาบสุดท้ายก็ดังขึ้น ฉันไม่รู้จะดีใจดีมั้ย เพราะวันนี้ฉันต้องไปรับบทจากเจ๊ส้มแกอีก ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร ทำไมถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้
"น้องหลิวๆ ทางนี้"เสียงเจ๊ส้มแกเรียกฉัน เมื่อฉันเดินไปถึงโรงละคร ฉันวิ่งไปหาแกทันที (แกเดินไปตอนไหนวะ - -)
"หวัดดีเจ๊"ฉันทักทายอย่างเป็นกันเอง แกยิ้ใให้ แล้วยื่นกระดาษมาให้ฉันปึ้กหนึ่ง ฉันมองแต่ละหน้า โห บทหรอเนี่ย ทำไมมันเยอะแยะอลังการขนาดนี้ T_T แล้วฉันจะจำได้มั้ยเนี่ย
"นี่ น้องหลิวต้องมาซ้อมทุกเย็นนะ ห้ามโดด ห้ามหนี ห้ามตาย ถ้ามีธุระสำคัญจริงๆ ต้องมาบอกพี่ก่อน เข้าใจมั้ย"เจ๊แกสั่งเสียงเฉียบขาด ห้ามตาย ด้วยหรอเจ๊ แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าฉันจะตาย - -"
"ค่าาาาา ผู้กำกับ"ฉันตอบรับ เจ๊แกยิ้มกว้างให้ ก่อนจะหยิบกระดาษอีกปึ้กหนึ่งให้ฉัน อะไรอีกเนี่ยเจ๊
"อ่ะ ฝากให้น้องไทม์หน่อยนะ เดี๋ยวพี่ประชุมทางนู้นหน่อย"เจ๊แกบอก แล้ววิ่งหายไป - -
...แล้ว ฉันจะไปหามันยังไงล่ะเนี่ย - -...
คิดยังไม่ทันขาดห้วงค่ะ เสียงก็มาเลย
"นี่ เห็นเจ๊ส้มมั้ย เห็นเจ๊แกบอกให้มาเอาบท"เสียงนายไทม์ดังขึ้น ฉันหันไป ยื่นบทให้ นายไทม์ทำหน้า งง หน่อยๆ
"อ่ะ เจ๊ฝากมาให้ อ้อ เจ๊แกฝากมาบอกว่า ให้มาซ้อมทุกเย็น ห้ามโดด ห้ามตาย"ฉันบอก นายไทม์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้าด้วยดี
ฉันเดินออกมาจากโรงละครอย่างโดดเดี่ยว ก็แน่ล่ะค่ะ วันนี้ไอ้ต้นไผ่ก็บอกว่าจะกลับค่ำ เพื่อนฉันก็ติดประชุมอีก แล้วจะให้ฉันกลับกับใครล่ะคะ T-T
ระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้าน ฉันคิดอะไรเพ้อเจ้อไปเรื่อยค่ะ มาถึงตอนจะข้ามถนน ด้วยความที่เหม่อลอยอยู่ ก็เกิดเหตุที่คุณผู้อ่านรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เอี๊ยด!!
เสียงรถเบรกอย่างแรง ฉันล้มนั่งลงกับพื้น บทที่ถือมาด้วย วางกองอยู่บนพื้น ตอนนี้ก้นฉันเจ็บมากค่ะ น้ำตาเล็ดเลย ขาที่โดนบอลอัดมา เจ็บหนักกว่าเดิมอีก ชีวิตรันทดมาก T^T
"เอ่อ คุณเป็นไรมากมั้ยครับ"เสียงผู้ชายที่ฉันเดาว่าจะเป็นคนขับ ถาม มองฉันอย่างเป็นห่วง ฉันเงยหน้าขึ้น มองผู้ชายคนนั้น
เมื่อมองแล้วบอกได้คำเดียวว่า หล่อค่ะ >o< หล่อมากๆ ผมรากไทรสั้น สีน้ำตาลอ่อน ต่างหูรูปไม้กางเขน สร้อยรูปไม้กางเขนกลับหัว - - แกนับถือพวกลูซิเฟอร์อะไรพวกนี้ด้วยหรอ _ _!! แต่ยังไงก็หล่ออ่ะนะคะ หุหุ >o< พอมองเสื้อผ้า อะอ้าว ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอเนี่ย หุหุ เป็นปลื้ม
"เอ่อ คุณครับ คุณ"เสียงผู้ชายคนนั้นเรียก ปลุกให้ฉันมีสติขึ้นอีกครั้ง แหม กำลังเคลิ้มเลย - -
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร"ฉันพูด พยายามลุก แต่ ลุกไม่ขึ้นค่ะ เพราะเจ็บก้น มากๆ ขาก็เจ็บ T T ผู้ชายคนนั้นยิ้ม เดินไปเก็บบทของฉันที่กระเด็นไปโน่น ก่อนจะยื่นมือมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น
"หึหึ งั้นผมขอไปส่งคุณเป็นการไถ่โทษที่ผมทำคุณเจ็บก็แล้วกันนะครับ"ผู้ชายคนนั้นพูด ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ผู้ชายคนนั้นก็ยัดฉันใส่รถ แล้วก็ขับออกไป
ฉันนั่งอยู่ในรถอย่าง งงงวย เพราะอู่ดีๆ ก็โดนจับยัดใส่มาซะงั้น - - ฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำ จะให้พูดอะไรล่ะคะ คนรู้จักรึก็ไม่ใช่ ขืนถามซี้ซั้วก็โดนจับโยนลงมาพอดี
"คุณเรียนที่เดียวกับผมหรอกหรอเนี่ย"ผู้ชายคนนั้นพูด มองชุดนักเรียนของฉัน ฉันพยักหน้า ผู้ชายคนนั้นยิ้ม "อ๋อ แล้วอยู่ ม.ไหนล่ะครับ"
"ม.5 ค่ะ"ฉันตอบ ถามแค่นี้ก็ตอบแค่นี้ค่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรยืดยาว เจ็บก้น - - เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย ??
"อ้าว งั้นก็เป็นรุ่นน้องล่ะสิเนี่ย พี่อยู่ ม.6"พี่ผู้ชายคนนั้นพูด แล้วพี่แกก็ชวนคุยนั่นคุยนี่ไป จนกระทั่งถามชื่อแซ่กัน ก็เลยรู้ว่าพี่แกชื่อ มิกกี้ ชื่อน่ารักค่ะ (มิกกี้ = พี่ยูชอนหรอ ?? - -" ไปใหญ่แล้ว) คุยกันจนถึงบ้านฉัน
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"ฉันก้มเป็นการขอบคุณ เป็นการแสดงมารยาทแบบญี่ปุ่นค่ะ แบบไทยคำยังไงไม่รู้ หุหุ พี่เขายิ้มให้อย่างเป็นกันเอง
"เดินเข้าบ้านดีๆ นะครับ"พี่มิกกี้บอก ยิ้มกว้างให้ฉัน ยิ่งยิ้มยิ่งน่ารัก น่าหม่ำ >///< คิดอะไรอยู่เนี่ย กลับมาๆ
สรุปว่า พี่เขายิ้มให้ค่ะ ฉันรอให้พี่เขาขับรถไปก่อน แล้วค่อยเดินเข้าไป ระหว่างทาง ฉันนึกคำตอบที่จะตอบคำถามพ่อกับแม่ ที่จะต้องถามฉันยาวแน่ๆ T T...
.
.
.
.
ไรท์เตอร์ ทอร์ค หุหุ ตอนที่ 5 อัพแล้วน๊าา
อ่านแล้วเม้น +โหวตให้ด้วยก็ดีนะ เห็นคนเข้ามากับคอมเม้น
แล้วมันเศร้าจิตอ่ะ T T.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น